Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach III Wydział Cywilny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący - Sędzia SO Leszek Dąbek (spr.)

Sędzia SO Gabriela Sobczyk

SO Barbara Braziewicz

Protokolant Beata Michalak

po rozpoznaniu w dniu 17 maja 2018 r. w Gliwicach na rozprawie

sprawy z powództwa D. Ż.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej V. (...)

w W.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 13 września 2017 r., sygn. akt II C 644/16

1)  oddala apelację;

2)  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 450 zł (czterysta pięćdziesiąt złotych) z tytułu zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

SSO Barbara Braziewicz SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk

Sygn. akt III Ca 171/18

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Gliwicach w wyroku z dnia13 09 2017r. zasądził

od pozwanej (...) Spółki Akcyjnej V. (...) Grup w W. na rzecz powoda D. Ż. kwotę 5.525,62zł, ustawowe odsetki za opóźnienie od kwot: 4.994,12zł od dnia 16 04 2013r., 101,00zł i 430,50zł od dnia 12 02 2016r., oddalił powództwo w pozostałej części oraz orzekł o kosztach procesu i nieuiszczonych kosztach sądowych.

W uzasadnieniu orzeczenia dokonał oceny poczynionych ustaleń faktycznych

i ich konkluzji „uznał za niedozwolone w myśl art. 385 ¹ § 1 k.p.c. zapisy § 24 OWU AC wykluczające wariant warsztat do ustalenia pełnej wartości części zamiennych tylko z tego względu, ze konsument nie przedstawił rachunków czy faktur dokumentujących naprawę auta”. Ocenił, że należne powodowi odpoznanej odszkodowanie - przy uwzględnieniu ceny oryginalnych części zamiennych czyli w wariancie warsztat – zgodnie z opinią biegłego zamyka wynosi 8.658,78zł. Odliczył od tej kwoty odszkodowanie wypłacone w postępowaniu likwidacyjnym

i w tej części uznał powództwo za uzasadnione do kwoty 4.994,12zł. Następnie doliczył do tej kwoty odszkodowanie z tytułu poniesionych przez powoda kosztów: parkowania pojazdu i prywatnej ekspertyzy (odpowiednio 101zł i 430,50zł) i w tej części żądania główne uwzględnił. O należnych powodowi od pozwanej odsetkach za opóźnienie w spełnieniu świadczenia orzekł stosując regulację

art. 481 § 1 i 2 k.c. w zw. z art. 817 k.c., a o kosztach procesu na podstawie

art. 100 zd. 2 k.p.c. k.p.c.

Orzeczenie zaskarżyła pozwana (...) Spółki Akcyjnej V. (...) Grup w W. w części zasadzającej odszkodowanie w kwocie 4.994,12zł, która wnosił o jego zmianę poprzez oddalenie powództwa i zasądzenia na jej rzecz od rzecz od powoda zwrotu kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych.

Zarzuciła, że przy ferowaniu orzeczenia naruszono prawo materialnego, regulacje:

- art. 385 ¹ § 1 k.c. poprzez jego zastosowanie, a w konsekwencji tego przyjęcie,

że postanowienia § 24 ust. 5 pkt. 1 OWU AC stanowią klauzulę abuzywną w zakresie w jakim wymaga się od konsumenta uzgodnienia kosztów naprawy,

tj. przedstawienia faktur za naprawę pojazdu i poddaniu ich jednostronnej weryfikacji do poziomu średnich cen określanych przez Ubezpieczyciela, podczas gdy zapis ten reguluje obowiązek współpracy pomiędzy ubezpieczonym a ubezpieczycielem, nie stanowiący nadmiernego obciążenia dla ubezpieczonego,

- art. 385 § 1 k.c. poprzez jego zastosowanie, a w konsekwencji tego uznanie,

że postanowienia OWU AC dotyczące procesu wpłaty odszkodowania w wariancie „warsztat” nie obowiązują, a tym samym ubezpieczonemu należne jest odszkodowanie wyliczone, w wariancie warsztat” bez potrąceń.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Sąd pierwszej instancji trafnie zakwalifikował roszczenia powoda, a następnie prawidłowo rozpoznał sprawę i skonstruował prawidłową podstawę faktyczną orzeczenia.

Ustalenia faktyczne składające się na podstawę faktyczną orzeczenia

nie były kwestionowane w apelacji, mają podstawę w zebranym w sprawie materiale dowodowym, którego ocena jest logiczna i mieści się w granicach swobodnej oceny dowodów.

Z tych też względów Sąd odwoławczy przyjął ze własne ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji.

Prawidłowa jest także dokonana przez Sąd pierwszej instancji ocena prawna ustalonego stanu faktycznego, którą Sąd odwoławczy podziela i przyjmuje za własną (orz. SN z dn. 26 04 1935r. OSN(C), 1935/12/496).

W szczególności Sąd Rejonowy dokonał prawidłowej oceny zgodności zakwestionowanych przez niego postanowień umowy z dobrymi obyczajami.

Postanowienia te nie były uzgodnione indywidualnie przez strony i dotyczyły głównego świadczenia pozwanej w postaci zapłaty powodowi (konsumentowi) odszkodowania za szkodę poniesioną w następstwie uszkodzenia ubezpieczonego pojazdu

W wykupionym przez powoda – co należy podkreślić - droższym wariancie ubezpieczenia („warsztat”), faktycznie uzależniały one wypłatę odszkodowania od naprawienia przez powoda samochodu, gdyż dopiero jego naprawa stwarzała podstawy do wywiązania się przez powoda za nałożonego

na niego obowiązku przedłożenia żądanych przez pozwaną faktur VAT.

Zostały one przy tym sformułowane w taki sposób, że ustalenie ich rzeczywistej treści wymagało wielu zabiegów interpretacyjnych, przez co nie były one sformułowane jednoznacznie oraz w sposób zrozumiały i już tylko z tego powodu naruszały one dobre obyczaje

W tej kwestii należy – za Sądem pierwszej instancji –podzielić także pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 23 10 2006r. (sygn. akt XVII AmC 147/05) zgodnie z którym „…obowiązek naprawienia szkody powstaje z chwilą wyrządzenia powstaje

z chwilą wyrządzenia szkody i jest niezależny od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy rzeczy. Decyzja poszkodowanego o dokonaniu naprawy samochodu, bądź jej o zaniechaniu nie ma wpływu na okoliczność doznanego uszczerbku majątkowego. Dlatego o też, z tych względów określenie innych reguł ustalenia odszkodowania...” – na dodatek w sposób zawiły i co za tym idzie niejednoznaczny (powyżej) – „… w zależności od tego czy dokonywana jest naprawa samochodu, czy też nie, w oderwaniu od wysokości szkody, tożsamej w obu przypadkach trudno uznać za postanowienia jednoznacznie określające świadczenie główne”.

Z tych powodów Sąd Rejonowy słusznie ocenił, iż oceniane postanowienia zawartej przez strony umowy naruszały dobre obyczaje, przez co w świetle przywołanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku regulacji prawnych należy jej uznać za niewiążące.

Znalazło to prawidłowe odzwierciedlenie w zaskarżonym orzeczeniu, wobec czego apelacja pozwanej jest bezzasadna w rozumieniu art. 385 k.p.c. i jako taka z mocy zawartej w nim regulacji podlegała ona oddaleniu.

Reasumując, zaskarżony wyrok jest prawidłowy i dlatego apelację pozwanej jako bezzasadną oddalono na mocy regulacji art. 385 k.p.c.

O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono stosując regulacje art. 98 § 1 i 3 k.p.c. biorąc pod uwagę, że pozwana w całości uległa w postępowaniu odwoławczym i powinna zwrócić powodowi poniesione przez niego tym postępowaniu koszty zastępstwa procesowego przez profesjonalnego pełnomocnika.

SSO Barbara Braziewicz SSO Leszek Dąbek SSO Gabriela Sobczyk