Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Stanisław Stankiewicz

Protokolant: Bożena Radziusz

po rozpoznaniu w dniu 3 lutego 2014 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy L. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o emeryturę

na skutek odwołania L. G.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 13 listopada 2013 roku

Nr (...)

oddala odwołanie

Sygn. akt VU 6/14

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. decyzją z dnia 13.11.2013 r. odmówił przyznania L. G. prawa do wcześniejszej emerytury ponieważ w dniu 1.01.1999 r. legitymował się za krótkim ogólnym okresem składkowym i nieskładkowym oraz za krótkim okresem zatrudnienia w szczególnych warunkach.

W odwołaniu od tego orzeczenia wnioskodawca podał, że organ rentowy oceniając jego prawo do emerytury albo nie dysponował pełnym materiałem dowodowym albo też niewłaściwie ów materiał zinterpretował. Zwrócił się do byłych pracodawców o wydanie dodatkowych dokumentów potwierdzających wykonywanie pracy w szczególnych warunkach, ale jeszcze ich nie otrzymał. Zeznania zawnioskowanych świadków potwierdzą, że w szczególnych warunkach pracował ponad 15 lat.

Na podstawie takich zarzutów wniósł o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie mu prawa do dochodzonego świadczenia.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

odwołanie L. G. jest całkowicie niezasadne.

Zgodnie z treścią art.116 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS postępowanie w sprawie o emeryturę wszczyna się na podstawie wniosku zainteresowanego. Do wniosku powinny być dołączone dowody uzasadniające prawo do świadczenia.

L. G. w swoim odwołaniu przyznał, że oczekuje na nowe dowody. W ocenie Sądu lepiej zrobiłby gdyby zaczekał z wnioskiem do chwili ich otrzymania. Za całkowicie niezrozumiałe należy uznać żądanie dopuszczenia dowodu z zeznań nieistniejących świadków.

Na podstawie znajdujących się w aktach dokumentów O/ZUS uznał, że w szczególnych warunkach był zatrudniony 10 lat i 4 miesiące. Na podstawie uzasadnienia decyzji nie sposób ustalić, które okresy zatrudnienia organ rentowy uznał za pracę w szczególnych warunkach.

Pełnomocnik organu nie wyjaśnił tej kwestii także w odpowiedzi na odwołanie. Tak postępuje ten, kto nie zna dobrze sprawy.

Jedynym śladem pozwalającym na odtworzenie procesu myślowego pracowników/ZUS jest treść notatki na posiedzenie kolegialne. Dwie pracownice uznały, że w szczególnych warunkach był zatrudniony od 17.09.1980 r. do 30.09.1982 r. (kierowca ciągnika) i od 1.06.1984 r. do 31.01.1985 r. oraz od 19.09.1988 r. do 16.10.1989 r. (kierowca –operator) a także od 15.02.1985 r. do 3.06.1986 r. (robotnik mieszankowy). Został też uznany okres od 25.11.1971 r. do 25.02.1977 r. (prace przy zrywce i wywózce drewna z lasu).

W uzasadnieniu decyzji została podana przyczyna nieuznania okresów 1.10.1982 r. – 14.12.1982 r. i 15.12.1982 r. – 31.05.1984 r. Nawet gdyby O/ZUS uznał także te okresy, to suma wszystkich okresów wynosiłaby 12 lat (10,4 + 1,8).

Pismem z 1.10.2013 r. O/ZUS zwrócił się do L. G. o dostarczenie świadectwa pracy w szczególnych warunkach w SP ZOZ MSWiA w latach 1991 – 1998. W ciągu ponad miesiąca nie uzyskał on potwierdzenia.

W aktach sprawy o rentę z 2001 r. znajduje się świadectwo pracy wskazujące na bycie przez niego od 1991 r. kierowcą wozu sanitarnego. Możliwe, że był to samochód uprzywilejowany w ruchu w rozumieniu przepisów o ruchu na drogach publicznych (Dział VIII poz.2 rozporządzenia Rady Ministrów z 7.02.1983 r.). Jednak nawet w takiej sytuacji wnioskodawca nie mógłby otrzymać emerytury.

Zgodnie bowiem z treścią art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych :

1.  ubezpieczonym mężczyznom urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40 / 60 lat/, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy (1.01.1999 r.) osiągnęli:

a)  okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymagany w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 65 lat (15 lat),

b)  okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27 (25 lat)

Emerytura, o której mowa w ust. 1 przysługuje pod warunkiem nie - przystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego.

Wg art. 32 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu ustawy za pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagające wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo swoje lub otoczenia w podmiotach, w których obowiązują wykazy stanowisk ustalone na podstawie przepisów dotychczasowych.

Wiek emerytalny uprawniający do przejścia na wcześniejszą emeryturę, rodzaje prac i stanowisk oraz warunki na których ubezpieczonym przysługuje prawo do emerytury, zgodnie z art. 32 ust. 4 ustawy ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych.

Przepisami dotychczasowymi regulującymi warunki do uzyskania wcześniejszej emerytury jest rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze (Dz. U. nr 8 poz. 43 z późń. zm.).

Na mocy art.184 ustawy z dnia 17.12.1998 r. pracownik, który wykonywał prace w szczególnych warunkach wymienione w wykazie A, nabywa prawo do emerytury, jeżeli oba warunki dotyczące zatrudnienia spełniał w dniu 1 stycznia 1999r.

Z ustaleń O/ZUS wynika, że L. G. w dniu 1.01.1999 r. legitymował się krótszym od wymaganego okresem składkowym i nieskładkowym (23 lata, 7 miesięcy i 11 dni) zamiast 25 lat. Tego ustalenia nie usiłował nawet podważyć.

Z podanych wyżej powodów Sąd na mocy art.477 ¹⁴ § 1 kpc oddalił odwołanie jako niezasadne.