Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 czerwca 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 27 czerwca 2018 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G.

przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  zasądza od powoda (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej z siedzibą w W. kwotę 287 złotych ( dwieście osiemdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego;

III.  kosztami procesu w pozostałym zakresie obciąża powoda (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. uznając je za uiszczone.

Sygn. akt VI GC 102/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 października 2017 roku powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 511,19 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 07 września 2017 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w dniu 10 lipca 2017 roku należący do Ł. G. pojazd marki P. o numerze rejestracyjnym (...) uległ uszkodzeniu z winy kierującego innym pojazdem, który to kierowca ubezpieczony był od odpowiedzialności cywilnej u pozwanego ubezpieczyciela. Poszkodowany zlecił naprawę pojazdu powodowi, który po jej wykonaniu wystawił fakturę numer (...) na kwotę 9 581,04 złotych brutto obejmującą koszt naprawy uszkodzonego pojazdu, a następnie zawarł z poszkodowanym umowę cesji wierzytelności przysługującej mu w stosunku do pozwanego z tytułu odszkodowania w związku z uszkodzeniem przedmiotowego pojazdu.

Kwota dochodzona niniejszym pozwem stanowi różnicę pomiędzy odszkodowaniem wypłaconym przez pozwanego w łącznej kwocie 9 069,85 złotych a kosztami naprawy wskazanymi na fakturze, gdyż pozwany niezasadnie obniżył stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych z kwoty 180 złotych netto do kwoty 160 złotych netto.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 11 grudnia 2017 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 6032/17 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

W sprzeciwie od powyższego nakazu zapłaty pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. wniósł o oddalenie powództwa w całości wskazując, że po przeprowadzeniu postępowania likwidacyjnego wypłacił on już poszkodowanemu należne odszkodowanie, spór zaś w sprawie wynika z różnicy stawek za roboczogodziny prac naprawczych przyjętych przez strony.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 10 lipca 2017 roku doszło do kolizji, w wyniku której uszkodzeniu uległ należący do Ł. G. pojazd marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Sprawca szkody ubezpieczony był w zakresie odpowiedzialności cywilnej w (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W..

niesporne

W dniu 25 lipca 2017 roku poszkodowany Ł. G. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. umowę zlecenia naprawy pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku zdarzenia z dnia 10 lipca 2017 roku.

Strony ustaliły, iż poszkodowany przyjmuje do wiadomości wysokość uśrednionej stawki stosowanej przez zleceniobiorcę w kwocie 180 złotych za roboczogodzinę prac blacharskich i w kwocie 180 złotych za roboczogodzinę prac lakierniczych (punkt 10).

umowa zlecenia naprawy – k. 10-11 akt

W dniu 25 lipca 2017 roku poszkodowany Ł. G. zawarł z (...) spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. umowę przelewu wierzytelności przysługującej poszkodowanemu z tytułu zwrotu kosztów naprawy pojazdu powstałych w związku ze szkodą komunikacyjną z dnia 10 lipca 2017 roku.

umowa o przelew wierzytelności wraz z pełnomocnictwem – k. 18-19 akt

Po wykonaniu naprawy pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...), w dniu 16 sierpnia 2017 roku (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. wystawił Ł. G. fakturę numer (...) na kwotę 9 581,04 złotych brutto.

faktura numer (...) – k. 12 akt

(...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przyznał i wypłacił tytułem pokrycia kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu łącznie kwotę 9 069,85 złotych brutto, przyjmując stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych w kwocie 160 złotych netto.

niesporne, a nadto: potwierdzenie realizacji przelewu – k. 13-14 akt, przedsądowe wezwanie do zapłaty – k. 17 akt, ocena techniczna – k. 36-38 akt, decyzja – k. 15-16 akt, zweryfikowana faktura – k. 35 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie, który w dużej mierze pozostawał bezsporny pomiędzy stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron, w zakresie w jakim nie były one kwestionowane przed stronę przeciwną.

Sąd uwzględnił także wyżej wymienione dowody z dokumentów przedłożonych przez strony w toku postępowania, których zarówno autentyczność, jak i prawdziwość w zakresie twierdzeń w nich zawartych, nie budziła wątpliwości Sądu, a zatem brak było podstaw do odmowy dania im wiary, tym bardziej, że ich moc dowodowa nie była kwestionowana przez żadną ze stron.

Pozostałe dokumenty nie miały znaczenia dla rozstrzygnięcia, gdyż nie wnosiły do sprawy nowych i istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności.

Sąd zważył przy tym, że nie miała istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy przedłożona przez powoda opinia biegłego sądowego sporządzona na potrzeby innego postępowania, albowiem zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z dnia 10 grudnia 1998 roku (sygn. akt I CKN 922/97, LEX numer 50754) taka opinia złożona do akt sprawy nie ma charakteru dowodu z opinii biegłego sądowego, gdyż Sąd rozpoznający daną sprawę nie wydał uprzednio postanowienia w przedmiocie dopuszczenia tego dowodu, nie wyznaczył tego biegłego sądowego i nie zakreślił mu przedmiotu i granic, w jakich ma się on wypowiedzieć. Takiej opinii przysługuje więc wyłącznie walor twierdzeń strony stanowiąc uzasadnienie jej stanowiska w sprawie. Jest to zasadne tym bardziej, że przedłożona w sprawie opinia dotyczyła badania przez biegłego sądowego wysokości stawek obowiązujących w 2015 roku, podczas gdy w niniejszej sprawie naprawę uszkodzonego pojazdu zlecono w 2017 roku, a więc znacznie później.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 27 czerwca 2018 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego, wobec nie uiszczenia przez strony zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego.

W ocenie Sądu powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 511,19 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych liczonymi za okres od dnia 07 września 2017 roku do dnia zapłaty, tytułem zwrotu pozostałej części kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu marki P. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Kwota dochodzona niniejszym pozwem stanowiła bowiem różnicę pomiędzy odszkodowaniem wypłaconym przez pozwanego w kwocie 9 069,85 złotych a kosztami naprawy pojazdu wskazanymi na fakturze wystawionej przez powoda w kwocie 9 581,04 złotych brutto, przy czym jak wskazywał powód, pozwany niezasadnie obniżył stawkę za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych z kwoty 180 złotych netto do kwoty 160 złotych netto.

Kierując zarzuty przeciwko żądaniu pozwu, pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. podnosił, że kwestionuje wysokość stawek za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych i lakierniczych stosowanych przez powoda uznając je za zawyżone i w jego ocenie wypłacił on już poszkodowanemu należne odszkodowanie.

Mając na uwadze zakreślony wyżej zakres sporu, w pierwszej kolejności należy wskazać, iż zasada odpowiedzialności pozwanego z tytułu przedmiotowej szkody jest uregulowana w ramach treści art. 822 § 1 k.c., zgodnie z którym przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej zakład ubezpieczeń zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, względem których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo osoba, na której rzecz została zawarta umowa ubezpieczenia. Źródłem odpowiedzialności sprawcy jest z kolei treść art. 436 § 2 k.c., który stanowi, iż w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody, wymienione w art. 435 k.c. osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych, czyli na statuowanej przez treść art. 415 k.c. zasadzie winy. W ramach obowiązkowego ubezpieczenia komunikacyjnego ubezpieczyciel zobowiązuje się do wypłaty odszkodowania, jakie sprawca szkody komunikacyjnej zobowiązany jest zapłacić poszkodowanemu. Poszkodowany może natomiast dochodzić roszczeń z tego tytułu bezpośrednio od ubezpieczyciela sprawcy szkody. Odpowiedzialność ubezpieczyciela wobec poszkodowanego jest więc rozpatrywana w kategoriach odpowiedzialności deliktowej, a jej zakres zależy od zakresu odpowiedzialności sprawcy szkody.

Podstawowe znaczenie dla ustalenia wysokości szkody, a tym samym zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej pozwanego, będzie miała zatem treść art. 361 § 2 k.c., ustanawiającego zasadę pełnej kompensacji szkody oraz treść art. 363 § 1 k.c., zgodnie z którym naprawienie szkody powinno nastąpić, według wyboru dokonanego przez poszkodowanego, poprzez zapłatę odpowiedniej sumy pieniężnej bądź przywrócenie stanu poprzedniego.

Jak podkreślił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 13 czerwca 2003 roku w sprawie o sygn. akt III CZP 32/03 (Monitor Prawniczy 2004/2/81) odszkodowanie przysługujące od ubezpieczyciela odpowiedzialności cywilnej za uszkodzenie pojazdu mechanicznego obejmuje niezbędne i ekonomicznie uzasadnione koszty naprawy pojazdu, ustalone według cen występujących na lokalnym rynku.

Należy przy tym podkreślić, że poszkodowanemu przysługuje prawo wyboru warsztatu naprawczego, któremu powierzy dokonanie naprawy uszkodzonego pojazdu, zaś każdy zakład naprawczy stosuje stawki ustalone indywidualnie, które wynikają z ponoszonych kosztów i ustalenia cen na takim poziomie, by móc utrzymać firmę, przy czym koszt ten zależy od wielu elementów takich jak np. położenie firmy, podaży usług, dzierżawy pomieszczeń.

W niniejszej sprawie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. domagał się zwrotu kosztów naprawy ustalonych przy zastosowaniu stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych oraz lakierniczych w wysokości 180 złotych netto, podnosząc, że pozwany niezasadnie zweryfikował jej wysokość do kwoty 160 złotych netto.

Jednocześnie powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G., wbrew spoczywającemu na nim ciężarowi dowodzenia wynikającemu z treści art. 6 k.c., nie zawnioskował skutecznie żadnych dowodów, z których wynikałoby, iż zastosowane przez niego stawki za roboczogodzinę prac blacharsko – mechanicznych oraz lakierniczych w kwocie 180 złotych netto są stawkami rynkowymi. Dowodu na powyższą okoliczność nie może stanowić ani umowa zawarta przez powoda z poszkodowanym ani faktura, która jest jedynie dokumentem o charakterze rozliczeniowo – księgowym i z którego wynika, że powód wystawił na rzecz poszkodowanego fakturę z tytułu kosztów naprawy pojazdu na określoną kwotę uwzględniając w tych kosztach stawki za prace naprawcze ustalone w umowie z poszkodowanym. W sytuacji zatem zakwestionowania przez pozwanego, że zastosowane przez powoda stawki za robociznę miały charakter stawek rynkowych, powyższe dowody nie mogą stanowić miarodajnej podstawy pozwalającej Sądowi na ustalenie, iż wskazywane przez powoda stawki miały taki charakter, tj. były stawkami rynkowymi, stosowanymi powszechnie na lokalnym dla poszkodowanego rynku. Ustalenie tych okoliczności wymagało wiadomości specjalnych zastrzeżonych dla biegłego sądowego, wobec czego w zaistniałej sytuacji zasadnym byłby wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Wprawdzie w sprawie został złożony wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie takiego dowodu na przedmiotowe okoliczności, jednakże żadna ze stron, mimo wezwania, nie uiściła zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego należnego mu za ewentualne sporządzenie opinii, stąd też Sąd wniosek ten oddalił i nie znalazł jakichkolwiek podstaw do pojęcia działań w tym zakresie z urzędu. Mając na uwadze jednakże, że ciężar dowodzenia w tym zakresie spoczywał zgodnie z treścią art. 6 k.c. na powodzie, to on ponosi negatywne konsekwencje powyższego zaniedbania. W tych okolicznościach należało uznać, iż powód nie udowodnił, aby zasadnym było uwzględnienie kosztów naprawy ustalonych zgodnie ze stawkami przyjętymi przez powoda na wystawionej fakturze.

Mając powyższe na uwadze, uznając żądanie pozwu za nieudowodnione, Sąd na podstawie art. 822 k.c. w zw. z art. 361 k.c. w zw. z art. 6 k.c. stosowanego a contrario, powództwo oddalił.

O kosztach procesu Sąd orzekł natomiast zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w dyspozycji art. 98 k.p.c. w zw. art. 99 k.p.c. i 108 § 1 k.p.c., zasądzając od powoda jako strony przegrywającej na rzecz pozwanego – jako strony wygrywającej zwrot poniesionych przez niego kosztów postępowania w kwocie 387 złotych. Na koszty te składają się: koszty zastępstwa procesowego w kwocie 270 złotych ustalone w oparciu o przepis § 2 punkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2016 roku, poz. 265) oraz kwota 17 złotych tytułem zwrotu opłaty skarbowej od pełnomocnictwa. Kosztami procesu w pozostałym zakresie Sąd obciążając powoda (...) spółkę z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w G. uznał je za uiszczone.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 07 lipca 2018 roku