Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 listopada 2017 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 15 listopada 2017 r. w Gliwicach

sprawy C. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

przy udziale M. S.

o ustalenie właściwego ustawodawstwa

na skutek odwołania C. P.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

z dnia 9 października 2014 r. nr (...)

1.  oddala odwołanie,

2.  zasądza od odwołującego na rzecz organu rentowego 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

(-) SSO Grażyna Łazowska

Sygn. akt VIII U 407/17

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 9 października 2014r. organ rentowy Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. stwierdził, że C. P. jako pracownik u płatnika składek M. S. w okresie od dnia 6 czerwca 2011r. do dnia 31 grudnia 2012r. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że w powyższym okresie C. P. podlegał ustawodawstwu Niemiec, na terenie którego to państwa wykonywał pracę zgodnie z obowiązującą zasadą ustawodawstwa miejsca pracy.

W odwołaniu C. P. domagał się zmiany zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji. Organ rentowy złożył również wniosek o zasądzenie od odwołującego na rzecz tego organu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że niemiecka instytucja ubezpieczeniowa
nie wyraziła zgody na objęcie pracowników płatnika składek, w tym odwołującego, ustawodawstwem polskim w zakresie ubezpieczenia społecznego.

Zainteresowany M. S. poparł odwołanie C. P..

Wyrokiem z dnia 26 maja 2015r. w sprawie o sygn. akt VIII U 209/15 Sąd Okręgowy w Gliwicach oddalił odwołanie C. P. od decyzji zaskarżonej.

W uzasadnieniu Sąd Okręgowy wskazał, że w sprawie nie będzie miał zastosowanie art.12 ust.1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE ) Nr 883/2001, gdyż możliwość zastosowania tej regulacji ma miejsce w stosunku do pracodawcy, który zazwyczaj prowadzi znaczną część działalności na terytorium państwa członkowskiego, w którym ma siedzibę. Tymczasem w przypadku M. S. działalność skoncentrowana była zasadniczo na świadczeniu usług poza granicami kraju, za czym przemawia proporcja pracowników zatrudnionych w kraju i za granicą – 1 do 10, brak odrębnej od miejsca zamieszkania zainteresowanego siedziby zakładu pracy, oraz fakt, że odwołujący przyjmując się do pracy
u płatnika składek liczył na pracę za granicą i tylko w pierwszym miesiącu pracował w kraju, w wymiarze ½ etatu. Sąd w oparciu o zeznania M. S. ustalił również, że w okresie od 2011r. do 2013r. 25% obrotu zainteresowanego pochodziła z działalności w kraju, a pozostała część 75% z obrotu zagranicznego. W tym czasie zatrudnianych było około 100 pracowników, z czego 10 świadczyło pracę w kraju – w większości na podstawie umów zlecenia, przedłużanych co miesiąc w zależności od zapotrzebowania i pracy.

W rozpoznaniu apelacji zainteresowanego M. S. od powyższego wyroku Sąd Apelacyjny w Katowicach wyrokiem z dnia 21 grudnia 2016r. w sprawie o sygn. akt III AUa 2055/15 uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał Sądowi Okręgowemu – Sądowi Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gliwicach do ponownego rozpoznania.

W pisemnych motywach swojego rozstrzygnięcia Sąd Apelacyjny wskazał, że ustalenie przez Sąd I instancji, że M. S. osiąga w Polsce mniej niż 25% obrotów zostało dokonane na podstawie pobieżnego przesłuchania w/w i jest przedwczesne, nadto Sąd Okręgowy nie przeprowadził kontroli czy organ rentowy prawidłowo zastosował prawo materialne. Sąd Apelacyjny polecił, aby przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy wziął pod uwagę takie czynniki jak: miejsce, w którym delegujące przedsiębiorstwo ma swą zarejestrowaną siedzibę
i administrację; liczebność personelu administracyjnego delegującego przedsiębiorstwa pracującego w państwie delegującym i w państwie zatrudnienia, przy czym obecność wyłącznie personelu administracyjnego w państwie delegującym wyklucza możliwość zastosowania do tego przedsiębiorstwa przepisów dotyczących delegowania; miejsce, w którym rekrutowani są pracownicy delegowani; miejsce w którym zawierana jest większość umów z klientami; prawo mające zastosowanie do umów zawartych przez delegujące przedsiębiorstwo z pracownikami i z klientami; liczbę umów wykonanych w państwie delegującym i w państwie zatrudnienia; obroty osiągane przez delegujące przedsiębiorstwo w państwie delegującym i w państwie zatrudnienia
w odpowiednio typowym okresie; okres przez jaki przedsiębiorstwo posiada siedzibę
w delegującym państwie członkowskim.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ustalił, co następuje:

Płatnik składek – zainteresowany M. S. od 2004r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie usług ślusarsko – spawalniczych zarówno na terenie Polski, jak i na terenie Niemiec. Siedziba tej firmy znajduje się w Z., w miejscu zamieszkania zainteresowanego. Sprawy płacowo-kadrowe firmy prowadzi biuro rachunkowe.

Odwołujący C. P. był zatrudniony u zainteresowanego w okresie od dnia 6 maja 2011r. do dnia 29 czerwca 2013r. na podstawie umowy o pracę, przy czym od dnia 6 czerwca 2011r., w tym w okresie spornym objętym decyzją zaskarżoną, wykonywał pracę wyłącznie na terenie Niemiec. Pracował tam jako ślusarz i spawacz. Odwołujący przyjmowany był do pracy w Polsce, gdzie przechodził także szkolenie bhp.

Odwołujący C. P. został zgłoszony do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych jako pracownik przez płatnika składek – zainteresowanego w okresie od dnia 6 maja 2011r. do dnia 29 czerwca 2013r.

Płatnik składek, występował do ZUS o poświadczenie formularza A1 w zakresie podlegania pracowników ustawodawstwu polskiemu.

Niemiecka instytucja D. V. K. – A.
nie wyraziła zgody na zawarcie porozumienia na utrzymanie stosowania polskiego ustawodawstwa wobec 137 pracowników zainteresowanego delegowanych za granicą, w tym w stosunku do odwołującego, którzy zostali objęci ustawodawstwem niemieckim.

W piśmie z dnia 15 października 2015r. instytucja niemiecka wskazała, że w związku z tym, że do w/w pracowników firmy (...) będzie miało zastosowanie prawo niemieckie, M. S. ma do odprowadzenia odpowiednie składki na ubezpieczenie społeczne według niemieckich przepisów.

Organ rentowy przeprowadził w firmie zainteresowanego M. S. kontrolę obejmującą okres prowadzenia działalności od stycznia 2010r. do grudnia 2012r.

Wyniki tej kontroli ujęto w Protokole kontroli z dnia 17 grudnia 2013r., w którym wskazano, że płatnik składek nie spełnił warunku stałego prowadzenia znaczącej działalnościna terenie Polski – państwa wysyłającego pracowników, bowiem z ustaleń dokonanych w toku kontroli wynika, że procentowy udział obrotów osiąganych w Polsce przez firmę zainteresowanego za ostatnie 12 miesięcy poprzedzających każdy z miesięcy kontrolowanego okresu mieści się faktycznie w zakresie od 1,15% do 6,75% ( obliczonych na podstawie deklaracji dla podatku od towarów i usług (...)-7 ), przy czym płatnik składek występując w okresie od stycznia 2010r. do grudnia 2012r. do ZUS o wydanie poświadczonych formularzy E101/A1 dotyczących stosowania polskiego ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego, podawał procentowy udział obrotów generowanych w Polsce znacznie wyższy od ustalonego w trakcie kontroli. Dalej
w Protokole tym podano, że przeważająca część pracowników zainteresowanego wykonywała pracę w Niemczech oraz, że w kontrolowanym okresie płatnik składek wykonywał:

1)  na terenie Polski umowy zawarte z kontrahentami:

- (...) Sp. z o.o. w Z. – umowa z dnia 29 lutego 2008r. zawarta na czas nieokreślony,

- Fabryka (...) S.A w T. – umowa z dnia
3 listopada 2008r. zawarta na czas niekreślony,

- Fabryka (...) S.A. w K. – umowa z dnia 1 września 2010r. zawarta na okres od dnia 1 września 2010r. do dnia 31 grudnia 2010r.,

2) na terenie Niemiec umowy zawarte z kontrahentami:

- (...) od dnia 1 maja 2011r. do dnia 30 października 2011r,

- (...) od dnia 2 stycznia 2012r. do dnia 31 grudnia 2012r.,

- (...) od dnia 7 stycznia 2010r. do dnia 31 sierpnia 2012r. (przerwami ),

- (...) od dnia 1 lutego 2010r. do dnia 31 grudnia 2012r. ( przerwami ),

- (...) od dnia 16 marca 2010r. do dnia 31 grudnia 2012r. ( z przerwami ),

- (...) od dnia 14 czerwca 2010r. do dnia 31 grudnia 2012r. ( z przerwami ),

- (...) od dnia 4 stycznia 2010r. do dnia 31 grudnia 2012r. ( z przerwami ),

- (...) od dnia 18 stycznia 2010r. do dnia 31 stycznia 2012r. ( z przerwami ),

- J. od dnia 9 stycznia 2012r. do dnia 31 sierpnia 2012r.,

- A. S. od dnia 30 września 2010r. do dnia 30 października 2010r. i od dnia 2 maja 2011r. do dnia 30 czerwca 2011r.,

- Franz M. od dnia 4 października 2010r. do dnia 30 października 2010r.,

- E. M. od dnia 9 grudnia 2010r. do dnia 30 kwietnia 2011r.,

- (...) od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 31 grudnia 2012r.

Zainteresowany M. S. w piśmie z dnia 2 grudnia 2013r. skierowanym do ZUS wyjaśnił między innymi, że: nie posiada oddziału za granicą, nie ma potrzeby posiadania magazynów, warsztatów ani innej infrastruktury, siedziba firmy znajduje się w Z. przy ul. (...), umowy zawiera zarówno na terenie Z. jak i Niemiec.

W piśmie procesowym z dnia 16 czerwca 2017r. zainteresowany wskazał, że pracownicy rekrutowani byli wyłącznie na terenie Polski, w okresie objętym decyzją zaskarżoną zawarto umowy zlecenia z polskimi firmami j.w., a wszystkie pozostałe umowy z lat 2010-2013 były zawierane na terenie Niemiec ( j.w. ).

Z dokumentacji przedłożonej przez zainteresowanego wynika, że:

- w okresie od dnia 1 czerwca 2012r. do dnia 15 grudnia 2013r. zainteresowany zatrudniał
na podstawie umowy o pracę M. J. na stanowisku pracownika biurowego na ½ etatu, przy wyznaczonym miejscu pracy w siedzibie firmy w Z.,

- w okresie od dnia 1 października 2011r. do dnia 15 grudnia 2013r. zainteresowany zatrudniał K. G. na podstawie umowy o pracę początkowo w ½ etatu i następnie w pełnym wymiarze czasu pracy, na stanowisku pracownika biurowego, przy wyznaczonym miejscu pracy w siedzibie firmy w Z.,

- zainteresowany zawarł szereg umów zlecenia z W. R. na czynności przedstawicielskie, na okres od dnia 1 grudnia 2009r., ostatnia umowa z dnia 31 grudnia 2010r. zawarta na czas nieokreślony, umowy zawierane były w Z.,

- w dniu 16 lutego 2011r. zainteresowany zawarł umowę zlecenia z Biurem (...)
(...) A. K., (...) S.C. w T. na prowadzenie
i przechowywanie ksiąg rachunkowych, umowa została zawarta na czas nieoznaczony.

Przed Sądem Okręgowym w Gliwicach toczyło się postępowanie dotyczące innego pracownika zainteresowanego – J. G., z odwołania wymienionego od decyzji organu rentowego z dnia 9 października 2014r. stwierdzającej, że J. G. jako pracownik u płatnika składek M. S. nie podlega obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu od dnia 1 stycznia 2010r. do dnia 31 lipca 2010r. z przyczyn jak w decyzji zaskarżonej w niniejszej sprawie.

Wyrokiem z dnia 28 listopada 2016r. w sprawie o sygn. akt VIII U 2403/14 Sąd Okręgowy Gliwicach oddalił odwołanie J. G., po uprzednim przyjęciu, że działalność płatnika składek zasadniczo skoncentrowana była na świadczeniu usług poza granicami kraju, o czym świadczy proporcja pracowników zatrudnionych w kraju i za granicą, brak odrębnej od miejsca zamieszkania zainteresowanego siedziby zakładu, jak również fakt, że płatnik składek przeważającą cześć obrotów osiągał na terenie Niemiec.

Wyrokiem z dnia 7 września 2017r. w sprawie sygn. akt III AUa 224/17 Sąd Apelacyjny w Katowicach oddalił apelację M. S. od tegoż wyroku podzielając w całości ustalenia faktyczne i prawne dokonane przez Sąd I instancji.

W uzasadnieniu swojego orzeczenia Sąd Apelacyjny dodał, że organ rentowy był uprawniony do zweryfikowania swojego stanowiska co do zasadności wydania formularza
A1 i jego cofnięcia, co potwierdzają wyroki C-202/97 i C-2/05 TS US, w których stwierdzono, że „ do właściwej instytucji Państwa Członkowskiego, która wydała formularz, należy ponowne rozważenie zasadności jego wydania i ewentualnie cofnięcie zaświadczenia, jeżeli właściwa instytucja Państwa Członkowskiego, do którego delegowano pracowników, wyraża wątpliwości co do prawidłowości faktów będących podstawą wydania zaświadczenia, a tym samym
w szczególności figurujących tam danych, ponieważ nie odpowiadają one wymogom art.14 ust.1 lit.a Rozporządzenia Nr 1408/71 ”.

Powyższe Sąd ustalił na podstawie dokumentacji akt organu rentowego, akt osobowych odwołującego, umów o dzieło z 2011r. zawartych z kontrahentami niemieckimi, pism niemieckiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 11 czerwca 2014r. i z dnia 15 października 2015r., akt osobowych M. J., K. G., umów zlecenia zawartych z W. R. oraz Biurem (...), informacji Urzędu Skarbowego z dnia 22 czerwca 2017r., protokołu kontroli przeprowadzonej u zainteresowanego przez organ rentowy, sporządzonego przez zainteresowanego zestawienia obrotów uzyskiwanych w kraju i w Niemczech, pisma wyjaśniającego zainteresowanego z dnia 2 grudnia 2012r., zeznań odwołującego
i zainteresowanego ( protokół elektroniczny z rozprawy z dnia 19 maja 2015r. ) jako okoliczności jednoznacznie wynikające z tych dowodów i nie kwestionowane przez strony.

Sąd pominął dowód z dodatkowego przesłuchania zainteresowanego M. S., gdyż wezwany przez Sąd do osobistego stawiennictwa celem przeprowadzenia tego dowodu zainteresowany nie stawił się na wyznaczony termin rozprawy w dniu 15 listopada 2017r. nie usprawiedliwiając swojej nieobecności. Sąd ostatecznie uznał, że pozostały materiał dowodowy zgromadzony w sprawie jest wystarczający do jej rozstrzygnięcia.

Sąd zważył, co następuje:

Odwołanie C. P. nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 6 ust.1 pkt 1, art.11, art.12 ust.1, art.13 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych (tekst jednolity Dz. U. z 2017r., poz.1778 ze zm. ) obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, chorobowemu i wypadkowemu podlegają, z zastrzeżeniem art. 8 i 9, osoby fizyczne, które na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej są pracownikami, od nawiązania stosunku pracy do dnia ustania tego stosunku.

Na podstawie art.13 ust.2 lit.a Rozporządzenia Rady ( EWG ) Nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie ( Dz.U. WE L 149 z dnia 5 lipca 1971r. ze zm. ) pracownik najemny zatrudniony na terytorium jednego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia, ma swoją zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego Państwa Członkowskiego.

W przypadku pracowników najemnych generalną regułą tego aktu prawa wspólnotowego było więc podleganie systemowi zabezpieczenia społecznego kraju, w którym jest świadczona praca ( lex loci laboris ).

Powyższe zostało doprecyzowane w regulacjach Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE ) Nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego ( Dz.Urz. UE L 04.166.1) oraz Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE ) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009r. dotyczącego wykonywania Rozporządzenia nr 883/2004 ( Dz.Urz.UE.L.284.1 ), które weszły w życie z dniem 1 maja 2010r.

Zgodnie z art.11 ust.1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE )
Nr (...) osoby, do których stosuje się niniejsze rozporządzenie, podlegają ustawodawstwu tylko jednego Państwa Członkowskiego.

Stosownie zaś do art.12 ust.1 tego aktu prawnego osoba, która wykonuje działalność jako pracownik najemny w Państwie Członkowskim w imieniu pracodawcy, który normalnie tam prowadzi swą działalność, a która jest delegowana przez tego pracodawcę do innego Państwa Członkowskiego do wykonywania pracy w imieniu tego pracodawcy, nadal podlega ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego, pod warunkiem że przewidywany czas takiej pracy nie przekracza 24 miesięcy i, że osoba ta nie jest wysłana w zastępstwie innej osoby. Z uregulowania tego wynika, że możliwość zastosowania wyjątku od zasady, że pracownik podlega systemowi zabezpieczenia społecznego kraju, w którym jest świadczona praca ( lex loci laboris ) została przewidziana wyłącznie dla pracodawcy, który prowadzi zwykłą działalność w Państwie wysyłającym, z którego jest delegowany pracownik. Warunek normalnego prowadzenia takiej istotnej działalności w Państwie wysyłającym został doprecyzowany w art.14 ust.2 Rozporządzenia Nr 987/200, który odnosi się do pracodawcy zazwyczaj prowadzącego znaczną część działalności, innej niż działalność związana z samym zarządzaniem wewnętrznym, na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym ma swoją siedzibę, z uwzględnieniem wszystkich kryteriów charakteryzujących działalność prowadzoną przez dane przedsiębiorstwo.

Odnosząc powyższe na grunt rozpoznania tej sprawy w pierwszej kolejności podkreślić należy, że koordynacja systemów zabezpieczenia społecznego państw członkowskich Unii Europejskiej opiera się na zasadzie, że osoby przemieszczające się na terytorium Unii Europejskiej podlegają systemowi zabezpieczenia społecznego tylko jednego państwa członkowskiego, o czym wyraźnie stanowi cytowany wcześniej art.11 ust.1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE ) Nr 883/2004. Zasada ta ma zapobiec wystąpieniu zbiegu mających zastosowanie przepisów ustawodawstw krajowych oraz komplikacji, które mogłyby z tego wyniknąć ( por. pkt 15 preambuły do w/w Rozporządzenia ), to jest zapobiec sytuacji nieobjęcia pracownika żadnym systemem zabezpieczenia społecznego lub objęcia kilkoma systemami równocześnie.

Z materiału dowodowego sprawy wynika, że odwołujący C. P. z tytułu wykonywania pracy w ramach umowy o pracę zawartej z zainteresowanym M. S. w okresie od dnia 6 czerwca 2011r. do dnia 31 grudnia 2012r. został objęty ustawodawstwem niemieckim i instytucja niemiecka nie wyraziła zgody na zawarcie porozumienia na utrzymanie stosowania polskiego ustawodawstwa wobec pracowników delegowanych za granicę. Jeżeli odwołujący nie zgadzał się z takim stanowiskiem instytucji niemieckiej, to powinien w odpowiednim trybie decyzję tej instytucji zakwestionować, czego jednak nie uczynił. Również organ rentowy zgodził się ze stanowiskiem instytucji niemieckiej. W takiej sytuacji decyzja tej instytucji o objęciu odwołującego ustawodawstwem niemieckim jest wiążąca dla organu rentowego i także Sąd rozpoznający niniejszą sprawę nie ma możliwości jej podważenia.

Zatem skoro odwołujący w okresie spornym został już objęty ustawodawstwem jednego państwa – Niemiec, to już tylko z tej przyczyny, zgodnie z zasadą określoną w art.11 ust.1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE ) Nr 883/2004, nie może być objęty ustawodawstwem w sprawie zabezpieczenia społecznego kolejnego państwa członkowskiego, a mianowicie ustawodawstwem polskim i stąd nie może podlegać jako pracownik u zainteresowanego obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowemu w Polsce.

Niezależnie od tego wypada dodać, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy, po jego uzupełnienie przez Sąd, w żadnym razie nie pozwala na przyjęcie, że zainteresowany prowadził w znacznej części działalność na terenie Polski. Wykazanie tego faktu uzasadniałoby zastosowanie wyjątku z art.12 ust.1 Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady ( WE ) Nr 883/2004 przewidującego, że pracownik zatrudniony na terytorium Państwa Członkowskiego przez przedsiębiorstwo, w którym jest zwykle zatrudniony i przez które został skierowany do wykonywania pracy na terytorium innego Państwa Członkowskiego podlega ustawodawstwu pierwszego Państwa Członkowskiego – oczywiście tylko w sytuacji, gdyby pracownik ten nie został równocześnie objęty ustawodawstwem jednego z państw członkowskich, jak to ma miejsce w tej sprawie. Zdaniem Sądu przeprowadzone postępowanie potwierdziło, że działalność płatnika składek zasadniczo skoncentrowana była na świadczenie usług poza granicami kraju,
o czym świadczy proporcja pracowników zatrudnionych w kraju i za granicą, brak odrębnej od miejsca zamieszkania zainteresowanego siedziby zakładu, fakt, że płatnik składek przeważającą cześć obrotów osiągał na terenie Niemiec, zdecydowanie większą liczbę umów zawierał z kontrahentami niemieckimi i wszystkie te umowy zawierane były na terenie Niemiec.

Wreszcie, Sąd miał na uwadze fakt, że w analogicznej sprawie dotyczącej innego pracownika zainteresowanego, a mianowicie J. G., Sąd Apelacyjny w Katowicach
w wyroku z dnia 7 września 2017r. w sprawie sygn. akt III AUa 224/17 oddalił apelację zainteresowanego M. S., po uprzednim przyjęciu, że działalność płatnika składek zasadniczo skoncentrowana była na świadczeniu usług poza granicami kraju. Nadto Sąd ten zwrócił również uwagę, że organ rentowy był uprawniony do zweryfikowania swojego stanowiska co do zasadności wydania formularza A1 i jego cofnięcia.

Reasumując, Sąd uznał, że organ rentowy prawidłowo w decyzji zaskarżonej stwierdził o braku podstaw objęcia odwołującego C. P. ubezpieczeniami jak w tej decyzji jako pracownika u zainteresowanego M. S. w okresie od dnia 6 czerwca 2011r. do dnia 31 grudnia 2012r.

Zajmując takie stanowisko, na podstawie uregulowań prawnych powołanych na wstępie rozważań, Sąd z mocy art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. w pkt 1 wyroku oddalił odwołanie jako bezzasadne.

O kosztach Sąd orzekł na podstawie art.98 k.p.c. i art.99 k.p.c. rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej z urzędu przez radców prawnych ustanowionych z urzędu ( t.j. z 2013r. poz.490 ).

(-)SSO Grażyna Łazowska