Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 lipca 2018r.

Sąd Rejonowy w Lipnie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Dorota Aleksińska

Protokolant: st.sekr.sądowy Katarzyna Korowicka

w obecności Prokuratora Rejonowego w Lipnie Janina Wilińska

po rozpoznaniu w dniach 15 marca 2018r., 27 kwietnia 2018r., 13 czerwca 2018r., 25czerwca 2018r. sprawy:

D. K. (...)

(...)

oskarżonego o to, że :

w dniu 12 i 13 października 2016 roku w L. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem e. M. O. (1) z/s w m-ci U. w ten sposób, że prowadząc własne gospodarstwo rolne wprowadził w błąd uprawnionego pracownika e. M. O. (1) co do możliwości regulowania swoich zobowiązań finansowych i na podstawie wystawionych Faktur nr (...) wyłudził urządzenia i narzędzia stanowiące wyposażenie warsztatowe o łącznej wartości 23.400 zł., tj. o czyn z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

ORZEKA

I.  Oskarżonego D. K. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, tj. przestępstwa z art. z art. 286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 286 § 1 kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie orzeczonej w punkcie I. kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza oskarżonemu na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk w zw. z art. 74 § 1 kk zobowiązuje oskarżonego do wykonania w okresie próby prawomocnego nakazu wydanego w dniu 29 marca 2017 roku przez Sąd Rejonowy w B. VIII Wydział Gospodarczy w sprawie o sygn. akt VIII GNc 1754/17;

IV.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 złotych tytułem opłaty i obciąża go wydatkami poniesionymi w sprawie w kwocie 144, 95 zł.

Sygn. akt II K 576/17

UZASADNIENIE

Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

M. O. (1) prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) z siedzibą w miejscowości U.. M. O. (1) prowadzi działalność gospodarczą głównie w zakresie sprzedaży specjalistycznych narzędzi warsztatowych. Sprzedaż odbywa się przede wszystkim za pośrednictwem internetu. Mąż M. M. O. z tytułu udzielonego mu pełnomocnictwa upoważniony jest do dokonywania wszelkich czynności związanych z prowadzaniem tejże działalności gospodarczej, w szczególności do zawierania umów, dokonywania wszelkich rozliczeń finansowych, występowania w imieniu M. O. (1) przed wszystkimi organami władzy i administracji państwowej, organami samorządu terytorialnego, urzędami, bankami, wszelkimi podmiotami gospodarczymi.

dowód: zeznania M. O. (1) k. 292v; zeznania M. O. (2) k. 293; pełnomocnictwo k. 32;

D. K. prowadzi gospodarstwo rolne o powierzchni 19,55 h. W czerwcu 2015 roku D. K. otrzymał karę od Agencji Rynku Rolnego w B. za nadprodukcję mleka w wysokości 167 000,00 złotych. W związku z powyższym został zmuszony do zredukowania gospodarstwa rolnego, rezygnując z hodowli bydła i gęsi reprodukcyjnych. Obecnie skupia swą działalność na uprawie kukurydzy i lucerny.

dowód: wyjaśnienia oskarżonego D. K. k. 268v; dane osobopoznawcze k. 218; zeznania świadka J. M. k. 314v;

Na początku września 2016 roku D. K. skontaktował się telefonicznie z firmą (...), chcąc zamówić wyposażenie warsztatu rolniczego. M. O. (2) wysłał mu wówczas standardową ofertę na wskazany przez niego adres email. D. K. dokonał wyboru potrzebnego mu sprzętu i złożył zamówienie na 2 wózki warsztatowe z wyposażeniem, sprężarkę tłokową oraz podnośnik hydrauliczno-pneumatyczny. W dniach 12 października i 13 października 2016 roku zostały wystawione faktury Vat za w/w narzędzia, które zostały przesłane do kupującego. D. K. podpisał faktury i je odesłał . Zamówienie zostało zatem zrealizowane i dostarczone kupującemu.

Ustalając formę płatności, D. K. poinformował M. O. (2), iż ma przyznany kredyt na budowę stodoły, który wypłacany jest w transzach. Uregulowanie kwoty za zakupione narzędzia nastąpić miało po uzyskaniu kolejnej transzy pieniędzy , tj. w dniu 20.10.2016r. M. O. (2), chcąc sprawdzić wiarygodność tychże informacji skontaktował się z przedstawicielem banku (numer telefonu otrzymał od D. K.), który potwierdził, iż D. K. uzyskał kredyt w Banku Spółdzielczym.

dowód : zeznania M. O. (2) k. 293-293v; zeznania M. O. (1) k. 292v; list przewozowy k. 8;

D. K. nie dokonał płatności za zakupiony towar w terminie, tj. do dnia 20.10.2016r. M. O. (2) próbował skontaktować się z nim telefonicznie. Po nieudanych próbach pojechał do L., gdzie spotkał się z D. K.. Podczas tego spotkania D. K. oświadczył, iż do dnia 28.10.2016r. dokona płatności za faktury (...). Oświadczenie tożsamej treści zostało również sporządzone na piśmie. W dniu 28.10.2016r. D. K. dokonał przelewu kwot 1 150,00 zł i 1 190,00 zł ( 10%) a nie jak powinien 11 500,99 zł i 11 900,00 złotych. M. O. (2) skontaktował się wówczas z D. K. celem wyjaśnienia zaistniałej sytuacji. Ten oświadczył, iż nastąpiła pomyłka i następnego dnia dokona przelewu pozostałej kwoty, czego jednak nie uczynił.

dowód: oświadczenie oskarżonego D. K. k. 7; zeznania M. O. (2) k. 293-293v; zeznania M. O. (1) k. 292v; dowody wpłat k. 50 ; oświadczenie k. 33

Na dzień 12 i 13 października 2016 roku przeciwko D. K. toczyły się postępowania egzekucyjne. Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym wL. w latach 2015-2016 dokonywał zajęć wierzytelności z rachunku bankowego D. K.:



w dniu 07.08.2015r. dokonał zajęcia kwoty 2 363,70 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 1747/15;



w dniu 20.05.2015r. dokonał zajęcia kwoty 7 265,44 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 125/16 (KM 429/15);



w dniu 22.06.2015r. dokonał zajęcia kwoty 3 516,95 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 1314/15;



w dniu 02.10.2015r. dokonał zajęcia kwoty 2 336,42 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 2084/15;



w dniu 16.12.2015r. dokonał zajęcia kwoty 64 583,92 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 2189/15;



w dniu 14.01.2015r. dokonał zajęcia kwoty 88,85 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 1936/14;



w dniu 23.03.2016r. dokonał zajęcia kwoty 301 614,54 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 210/16;



w dniu 22.07.2016r. dokonał zajęcia kwoty 60 298,32 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 1133/16;



w dniu 13.09.2016r. dokonał zajęcia kwoty 2 519,44 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 1635/16;



w dniu 19.10.2016r. dokonał zajęcia kwoty 43 921,59 złotych – w sprawie sygnaturze akt KM 1813/16;



w dniu 23.07.2015r. dokonał zajęcia kwoty 2 058,94 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 1627/15;



w dniu 02.10.2015r. dokonał zajęcia kwoty 116 765,47 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 31377/15;



w dniu 26.01.2016r. dokonał zajęcia kwoty 1 270,52 złotych – w sprawie o sygnaturze akt KM 3138/15.

dowód: pismo - zawiadomienie o przeszkodzie w realizacji – zbieg egzekucji k. 192-192v;

D. K. był dotychczas karany sądownie. Wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 20 lipca 2016 roku w sprawie o sygnaturze akt VIII K 650/16 został skazany za popełnienie czynu z art.13§1 kk w zw. z art. 286§1 kk , art.297§1kk w zw. z art.270§1kk na karę grzywny w wysokości 500 stawek dziennych po 10 złotych każda. Wyrokiem IIK 761/17 SR weW. został skazany za przestępstwo z art.180 a kk na karę grzywny w wysokości 30 stawek po 30 złotych.

dowód : karta karna k. 276;

D. K. został oskarżony o to, że: w dniu 12 i 13 października 2016 roku w L. woj. (...) działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem e. M. O. (1) z/s w m-ci U. w ten sposób, że prowadząc własne gospodarstwo rolne wprowadził w błąd uprawnionego pracownikae. M. O. (1) co do możliwości regulowania swoich zobowiązań finansowych i na podstawie wystawionych Faktur nr (...) wyłudził urządzenia i narzędzia stanowiące wyposażenie warsztatowe o łącznej wartości 23.400 zł, tj. o czyn z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Oskarżony D. K. na etapie postępowania sądowego nie przyznał się do popełnienia inkryminowanego mu aktem oskarżenia czynu, wskazując, iż chciał zapłacić za zakupione narzędzia. Wskazał, iż kupił mniejszą ilość towaru, bowiem na tyle było go stać. Oskarżony wyjaśnił, iż skontaktował się z M. O. (2) telefonicznie. Miał wówczas awarię i potrzebował narzędzi w postaci sprężarki, kluczy i podnośnika – o łącznej wartości 23 000,00 złotych. Uzgodnili formę płatności w ratach. Oskarżony miał wykonywać miesięcznie przelewy na konto w wysokości 10% kwoty głównej. D. K. miał zatem płacić 2 340 złotych miesięcznie przez okres 10 miesięcy. Pierwszą ratę miał zapłacić do końca października, tak też zrobił. Jednak później M. O. (2) zmienił warunki umowy. Przyjechał bowiem do oskarżonego, mówiąc, że żona nie daje mu spokoju. Chciał też, aby oskarżony napisał oświadczenie. Tłumaczył, że musi mieć zabezpieczenie na wypadek niespłacania rat przez oskarżonego. Oskarżony wyjaśnił, iż podpisał oświadczenie, które znajduje się w aktach sprawy na karcie 33. Ustnie natomiast umówili się, że oskarżony będzie płacił raty przez 10 miesięcy. Oświadczenie, które napisał miało być formą gwarancji, że będzie on spłacał raty. M. O. (2) zapewniał oskarżonego, iż nie będzie wykorzystywał nigdzie tegoż oświadczenia. Kilka dni później zadzwonił jednak do oskarżonego, żądając, aby ten zapłacił całą kwotę. Zdaniem D. K. M. O. (2) dowiedział się o jego majątku. M. O. (2) zaczął straszyć oskarżonego. D. K. wyznał, iż czuje się oszukany przez M. O. (2). Dodał też, iż M. O. (2) zrobił plakat z jego zdjęciem i przysłał mu go na portalu społecznościowym F. z podpisem „ to gdzie pan chce wisieć?”. Oskarżony wskazał, iż M. O. (2) zniszczył go psychicznie. Wyznał też, iż spłaci zaciągnięty przez siebie dług – zostało około 16 000,00 złotych. W październiku 2016 roku zostały wydane wobec niego wyroki zasądzające na kwoty 200-300 tysięcy złotych.

Sąd uznał wyjaśnienia oskarżonego D. K. za niewiarygodne. Sąd orzekający w pierwszej instancji odrzucił zatem depozycje oskarżonego, w których ten zaprzeczał, aby doprowadził M. O. (1) i M. O. (2) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Wyjaśnienia D. K. zmierzają tylko i wyłącznie do uniknięcia odpowiedzialności karnej za inkryminowany mu aktem oskarżenia czyn. Są one pokrętne, nielogiczne i sprzeczne z dowodami zgromadzonymi w toku postępowania, a przede wszystkim z zeznaniami M. O. (1) i M. O. (2), a nawet sporządzonym przez niego oświadczeniem, w którym zobowiązał się do spłaty dłużnej sumy w całości, a także zgromadzoną w niniejszym postępowaniu dokumentacją. Na tle pozostałych dowodów zgromadzonych w sprawie, o których będzie mowa w poniższej części niniejszego uzasadnienia, wynika, że oskarżony nie poinformował M. O. (2), będącego pełnomocnikiem e.o swojej sytuacji finansowej. Nie przedstawiał mu też żadnych dokumentów w tymże zakresie. Co więcej, w ocenie Sądu wątpliwym jest, aby oskarżony – jak sam twierdzi - podpisał oświadczenie tylko na potrzeby M. O. (2). Podpisał takie oświadczenie, by zapewnić M. O. (2) i M. O. (1), że dokona zapłaty całej kwoty do dnia 28.10.2016r., czego jednak nie uczynił. Sąd uznał też za wykrętne wyjaśnienia oskarżonego, w których ten podkreślał, iż ustnie uzgodniono warunki umowy, ustalając ratalny system płatności. Zdaniem Sądu, oskarżony usiłując przekonać Sąd o rzekomo negatywnym zachowaniu M. O. (2), w szczególności o wymuszeniu sporządzenia oświadczenia, tudzież zastraszaniu, niewywiązaniu się z ustnych warunków umowy próbował się nieudolnie ekskulpować, przerzucając na niego ciężar odpowiedzialności za swe zachowanie.

M. O. (1) zeznała, iż nie uczestniczyła w transakcji z oskarżonym. Nie miała z D. K. żadnego kontaktu. Mąż świadka – M. O. (2) upoważniony jest do kontaktów z klientami, jest on pełnomocnikiem jej firmy. Świadek zeznała, iż otrzymali zamówienie, kupili towar, a następnie go sprzedali oskarżonemu. Za zakupiony towar zapłacili. M. O. (2) wystawił oskarżonemu fakturę z odroczonym terminem płatności. Świadek zeznała, iż w swojej firmie nie rozkładają płatności na raty. Akceptują tylko gotówkę albo płatność przelewem całej kwoty, ewentualnie odraczają termin płatności. M. O. (2) po pewnym czasie od dokonania transakcji powiedział świadkowi, iż towar został wysłany klientowi, ten jednak nie dokonał zapłaty. Powiedział jej, że wielokrotnie próbował się skontaktować z oskarżonym, był również u niego osobiście. M. O. (2) uzyskał od oskarżonego oświadczenie, w którym ten zobowiązał się do spłaty zadłużenia w określonym terminie. Ta kwota nie została jednak uregulowana. Świadek nie miała wiedzy na temat tego, czy jej mąż w chwili dokonywania transakcji z oskarżonym wiedział o jego kondycji finansowej. Z czasem zaczęli jednak szukać informacji o D. K.. Okazało się, że został umieszczony na stronie osób zadłużonych. Świadek zeznała, że gdyby mieli taką wiedzę o oskarżonym jak na etapie postępowania sądowego to nie sprzedaliby mu żadnych narzędzi.

M. O. (2) zeznał, iż oskarżony zgłosił się do ich firmy telefonicznie z prośbą o wyposażenie warsztatu rolniczego. Świadek przedstawił D. K. ofertę, która została przez niego zaakceptowana. Przez okres 2-3 tygodni trwały negocjacje odnośnie przedmiotów, które oskarżony chciałby nabyć. Czekali również na pieniądze, bowiem oskarżony utrzymywał, iż jest w trakcie budowy stodoły. Po pewnym czasie oskarżony oświadczył, że kończy pewien etap budowy, kolejnym zaś będzie wyposażenie warsztatu, na które otrzyma kolejną transzę pieniędzy. Świadek poprosił go wówczas o kontakt z bankiem. Numer telefonu otrzymał od oskarżonego. Pracownik banku potwierdził, iż oskarżony zaciągnął kredyt na budowę budynku gospodarczego. Po ukończeniu określonego etapu do oskarżonego uda się komisja, po czym będzie mógł rozpocząć kolejny etap budowy. M. O. (2) wystawił wówczas faktury na kwotę ponad 20 000,00 złotych. D. K. je podpisał i zeskanował, po czym je odesłał. Termin płatności wynosił siedem dni. Przed upływem terminu płatności oskarżony odbierał od M. O. (2) telefon, bowiem ten sprawdzał czy zakupiony towar dotarł do zamawiającego. Później jednak przestał odbierać telefon, czy też odpisywać na wiadomości. Świadek postanowił, że pojedzie do L.. W drodze do tejże miejscowości zadzwonił do niego oskarżony, mówiąc, iż nie miał czasu, bowiem jeden z pracowników, będąc pod wpływem alkoholu, spadł z rusztowania. Spotkali się tego dnia w L.. D. K. podpisał oświadczenie, w którym zobowiązał się do zapłaty całej kwoty w ciągu tygodnia. Po upływie tego terminu M. O. (2) skontaktował się z oskarżonym, który przesłał mu potwierdzenie zapłaty. Podczas rozmowy twierdził, że zapłacił całość, jednak okazało się, że wpłacił 10 % kwoty głównej. Potem już w ogóle nie odbierał telefonu. Od tego momentu M. O. (2) nie miał kontaktu z oskarżonym. Po jakimś czasie świadek sprawdził oskarżonego w internecie, ustalając, iż działalność zarejestrowana pod adresemA. K. nie ma żadnego zadłużenia, w przeciwieństwie do działalności zarejestrowanej pod adresem w R.. W internecie świadek znalazł również informacje od innych, że oskarżony kupuje towary, za które nie płaci. Świadek zaprzeczył, aby umawiał się z oskarżonym na rozłożenie płatności na raty. Co więcej, świadek pytał się oskarżonego o jego kondycje finansową. D. K. podkreślał, iż jego kondycja jest doskonała. Mówił, że ma dochody z uprawy kukurydzy. Nie mówił jednak, że uzyskuje również dochody ze sprzedaży jajek. M. O. (2) wyznał, iż nie doszłoby do transakcji z oskarżonym, gdyby wiedział o jego sytuacji finansowej.

Sąd uznał, iż zeznania M. O. (1) i M. O. (2) zasługują na walor wiarygodności. Opisali oni przebieg zdarzenia tak, jak je zapamiętali. Ich zeznania okazały się przydatne dla ustalenia okoliczności, które miały bezpośredni wpływ na przedmiotowe zdarzenie. M. O. (1) i M. O. (2) są rozgoryczeni zachowaniem oskarżonego, ponieśli niewątpliwie szkodę. Zamówiony przez oskarżonego towar został przez nich zakupiony, opłacili go, a następnie zrealizowali zamówienie i wysłali towar do oskarżonego. Oczekiwali zapłaty od oskarżonego – na zasadach określonych fakturami – przelew (...) dni faktura (...); przelew (...) dni (...) do dnia 20.10.2016r. D. K. nie poinformował ich o swej rzeczywistej kondycji finansowej. Zapewniał, że będzie w stanie dokonać zapłaty za zamówiony towar. Oskarżony D. K. niewątpliwie doprowadził ich do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Do chwili obecnej nie uzyskali należnej im kwoty. Sąd nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonego , iż M. O. (2) zgodził się w rozmowach z oskarżonym na spłatę ratalną kwot widniejących na fakturach . M. O. (2) wprost zeznał przed Sądem że nigdy w żadnym momencie nie umawiałem się z oskarżonym że zapłata ma być w systemie ratalnym czy przed wystawieniem czy po wystawieniu faktury w żadnym momencie ( zeznania świadka k. 203v). Trudno uwierzyć że świadek zapłacił najpierw za towar z własnych pieniędzy a później godził się na zapłatę ratami które i tak nie zostały zrealizowane. Taką obronę wybrał oskarżony jednak jest ona mało przekonywująca .

Sąd postanowił przesłuchać J. M. (na wniosek oskarżonego) który potwierdził, iż oskarżony prowadził własną działalność gospodarczą. Świadek nie współpracował jednak z D. K.. W 2016 roku oskarżony posiadał bardzo dużo bydła i gęsi. W tymże okresie produkcja bydła u oskarżonego była potężna. Gospodarstwo było zmodernizowane. Do oskarżonego przyjeżdżały transporty z paszami, nawozami. Widząc powyższe transporty można było przypuszczać, iż sytuacja oskarżonego jest dobra. Zdaniem świadka gdyby oskarżony nie zapłacił za jeden transport - następny by już nie przyszedł. Świadek ma w tym zakresie wiedzę, bowiem nadzoruje działalność córki związaną z hodowlą gęsi. Świadek zeznał, że oskarżony odstawiał mleko, z tego tytułu również otrzymywał pieniądze. Sprzedawał też jajka wylęgowe. J. M. wskazał jednak, iż nie ma wiedzy na temat sytuacji finansowej oskarżonego. Nie wie jakie uzyskuje dochody, czy też jakie zaciągnął długi. Z własnej obserwacji wywnioskował jednak, że oskarżony uzyskiwał dochody z prowadzonej przez siebie działalności. Dodał też, iż obecnie oskarżony nie prowadzi działalności w C., zakończył ją w 2017 roku w okresie żniw. Świadek zeznał też, iż wie, że u oskarżonego zaczęły się problemy finansowe przez kary mleczne, które były nakładane przez agencję.

Zeznania w/w świadka nie odegrały większego znaczenia w niniejszej sprawie. Sąd orzekający w pierwszej instancji uwzględnił je jednak w swoich rozważaniach. J. M. nie miał wiedzy na temat sytuacji finansowej oskarżonego, zaciągniętych przez niego zobowiązań, tudzież problemów finansowych. Jego spostrzeżenia w tymże zakresie opierały się na obserwacji gospodarstwa oskarżonego, tj. transportu pasz, nawozów, których był naocznym świadkiem.

Zdaniem Sądu orzekającego w pierwszej instancji, całościowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w postępowaniu jurysdykcyjnym, nie pozostawia żadnych wątpliwości, że oskarżony D. K. dopuścił się czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia. Sąd ocenił przede wszystkim jako wiarygodne zeznania M. O. (1) i M. O. (2). To głównie w oparciu o ich zeznania ustalono stan faktyczny w niniejszej sprawie. W ocenie Sądu orzekającego w pierwszej instancji nie zaistniały wiarygodne dowody mogące wykazać wersję przeciwną lub zdyskredytować ich wiarygodność.

Oskarżony w momencie zawierania umów miał olbrzymie zadłużenia finansowe (postępowania egzekucyjne) o których nie poinformował pokrzywdzonych i w ten sposób wprowadził ich w błąd co do swojej dobrej sytuacji finansowej ( bo tak zapewniał M. O. (2) w rozmowach) . Na marginesie należy również wspomnieć , iż nie udało się ustalić osoby - przedstawiciela banku z którym rozmawiał M. O. (2) co do możliwości uzyskania kolejnej transzy kredytu przez oskarżonego co było przesłanką do zawarcia transakcji z oskarżonym ( k. 13,16 ,60) . Nie udało się powiązać numeru z abonentem. Zatem należy zadać pytanie czy w ogóle taka osoba istniała czy tylko istniała na potrzeby jednej rozmowy z M. O. (2) – numer M. O. (2) otrzymał od oskarżonego! Gdyby ta osoba istniała i bank który miał udzielić kredytu oskarżonemu D. K. ujawniłby zarówno bank jak i tę osobę.

Dlatego trudno się zgodzić Sądowi z argumentacją obrońcy oskarżonego , iż nie ma podstaw aby przypisać oskarżonemu zamiar bezpośredni oszustwa ; że była to zwykła umowa a jej niewywiązanie wiązało się ryzykiem które jest związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem obrońcy oskarżonego sprawa ta winna być rozpoznawana na drodze postępowania cywilnego.

Zgromadzony w sprawie materiał dowodowy i ustalone na jego podstawie okoliczności sprawy pozwalają na stwierdzenie, że D. K. w dniu 12 i 13 października 2016 roku w L., woj. (...), działając w krótkich odstępach czasu, z góry powziętym zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził do niekorzystnego rozporządzenia mieniem e. M. O. (1) z/s w m-ci U. w ten sposób, że prowadząc własne gospodarstwo rolne, wprowadził w błąd uprawnionego pracownika e. M. O. (1) co do możliwości regulowania swoich zobowiązań finansowych i na podstawie wystawionych Faktur nr (...) wyłudził urządzenia i narzędzia stanowiące wyposażenie warsztatowe o łącznej wartości 23.400 zł, czym wyczerpał znamiona czynu z art. 286§1 kk w zw. z art. 12 kk.

Za powyższy czyn Sąd na podstawie art. 286 § 1 kk wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy pozbawienia z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 2 lata.

Byt przestępstwa oszustwa warunkuje to, aby sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Swym celowym, umyślnym działaniem winien doprowadzać inną osobę do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez wprowadzenie jej w błąd albo wyzyskanie błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranej czynności. Istota tego przestępstwa polega, więc na posłużeniu się fałszem jako czynnikiem sprawczym, który ma doprowadzić pokrzywdzonego do podjęcia niekorzystnej dla niego decyzji majątkowej.

Oszustwo jest przestępstwem trudnym do udowodnienia, a to ze względu na konieczność wykazania zamiaru bezpośredniego kierunkowego, tak co do celu działania, jak i używanych środków (por. wyr. SN z 22 XI 1973 r., wyr. SN z 16 I 1980 r., OSNPG 1980, nr 6, poz. 81). Do przypisania oszustwa konieczne jest ustalenie, że sprawca działał od samego początku z góry powziętym, oszukańczym zamiarem.

W tym miejscu nie sposób nie zacytować wyroku SN z 2007.07.19 sygn. akt V KK 384/06- zgodnie z którym „ Oszustwo jest przestępstwem kierunkowym, gdyż warunkiem odpowiedzialności jest działanie czy zaniechanie sprawcy w celu osiągnięcia korzyści majątkowej. Zamiar bezpośredni o szczególnym zabarwieniu związanym z celem działania sprawcy oznacza, że elementy przedmiotowe oszustwa muszą mieścić się w świadomości sprawcy i muszą być objęte jego wolą. Sprawca oszustwa nie tylko musi chcieć uzyskać korzyść majątkową, lecz musi także chcieć użyć w tym celu określonego sposobu działania czy zaniechania. W związku z tym do przestępstwa oszustwa nie dochodzi zarówno wtedy, jeżeli jeden z przedstawionych elementów nie jest objęty świadomością sprawcy, jak i wówczas, jeżeli któregoś z nich sprawca nie chce, lecz tylko się godzi. W przypadku działania sprawcy w zamiarze ewentualnym nie dochodzi, więc do popełnienia występku oszustwa przewidzianego w art. 286 § 1 kk ”.

Rozpoznając niniejszą sprawę Sąd również miał na uwadze wyrok w sprawie I AKa 128/17 - wyrok SAS.z dnia 12-10-2017 zgodnie z którym nie sposób racjonalnie twierdzić, że każda nierzetelna realizacja umowy cywilno-prawnej stanowi przestępstwo oszustwa stypizowanego w art. 286 § 1 KK. Podstawowym kryterium rozgraniczenia przestępstwa oszustwa (art. 286 § 1 KK) od niewywiązania się z zobowiązania o charakterze cywilnoprawnym jest niewątpliwe wykazanie, że w chwili zawierania zobowiązania (umowy) sprawca działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, tj. dążył do uzyskania świadczenia przez wprowadzenie w błąd lub wyzyskanie błędu co do okoliczności mających znaczenie dla zawarcia umowy, mając świadomość, że gdyby druga strona umowy znała rzeczywisty stan, nie zawarłaby umowy lub nie zawarłaby umowy na tych warunkach, na jakich została zawarta.

Zgodnie z najnowszym orzeczeniem II AKa 312/17 – wyrokiem SA W. z dnia 22-01-2018

dla przestępstwa oszustwa nie ma potrzeby wykazywania, iż w chwili zawierania umowy sprawca nie miał zamiaru wywiązania się z zobowiązania. Wystarczające jest ustalenie, że pokrzywdzony nie zawarłby umowy, gdyby wiedział o okolicznościach, które były przedmiotem wprowadzenia go w błąd przez sprawcę. Dla wprowadzenia w błąd skutkującego niekorzystnym rozporządzeniem mieniem wystarczające jest celowe wywołanie błędnego wyobrażenia o okolicznościach decydujących o rozporządzeniu mieniem.

W ocenie Sądu oskarżony D. K. niewątpliwie doprowadził e. M. O. (1) z siedzibą w miejscowości U. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem. Sąd pragnie podkreślić, iż dokonanie zakupu określonych przedmiotów, tudzież narzędzi nastąpiło akurat wtedy, kiedy oskarżony popadł w kłopoty finansowe. Świadczą o tym chociażby toczące się postępowania egzekucyjne przeciwko oskarżonemu. Z dokumentacji uzyskanej w toku przedmiotowego postępowania wynika, iż Komornik Sądowy przy Sądzie Rejonowym wL. w latach 2015-2017 dokonywał zajęć wierzytelności z rachunku bankowego D. K. ( vide k. 192-198). D. K. nie poinformował pokrzywdzonego o swojej rzeczywistej sytuacji finansowej znając swoje położenie finansowe, mając wiedzę i pełną świadomość nieuregulowanych zobowiązań i toczących się postępowań egzekucyjnych, wyłudził urządzenia i narzędzia stanowiące wyposażenie warsztatowe o łącznej wartości 23 400,00 złotych. W tymże czasie wiedział, iż nie będzie w stanie dokonać zapłaty za dostarczone mu narzędzia warsztatowe. W dniach 12 i 13 października 2016 roku oskarżony miał zatem świadomość, iż całkowita zapłata ceny za pobrany towar nie nastąpi, a więc zostały one nabyte w oszustwie. Mógł zwrócić narzędzia do czego namawiał go M. O. (2) jednak tego nie zrobił (k. 293v).

Wymierzając oskarżonemu karę Sąd kierował się dyrektywami przewidzianymi w art. 53 kk, bacząc by jej dolegliwość nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości jego czynów oraz biorąc pod uwagę zamierzone cele, jakie kara ma wywrzeć wobec oskarżonego. Sąd baczył także, by zadośćuczynić zasadzie indywidualizacji kary wynikającej z art. 55 kk, kierując się też tym, że motywacja jak i sposób działania oskarżonego jak również okoliczności sprawy, zasługują na pełną dezaprobatę i prowadzą do wniosku, że stopień jego zawinienia należy uznać za wysoki. Ponadto Sąd wziął pod uwagę postawę oskarżonego, brak skruchy i poczucia odpowiedzialności. Nie bez znaczenia okazał się także sposób życia oskarżonego przed popełnieniem zarzucanych mu czynów, tj. jego wcześniejsza karalność. Warto podkreślić, iż wyrokiem Sądu Rejonowego w Toruniu z dnia 20.07.2016r. w sprawie o sygn. akt VIII K 650/16 D. K. został skazany za czyn z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 286 § 1 kk.

Zawieszając wykonanie kary pozbawienia wolności, Sąd uwzględnił dotychczasowy sposób życia oskarżonego oraz możliwość jego resocjalizacji w warunkach wolnościowych. W konsekwencji powyższego wykonanie orzeczonej kary zostało na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk zawieszone na okres próby wynoszący 2 lata. Sąd uznał, że warunkowe zawieszenie wykonanie kary pozbawienia wolności na ww. okres próby będzie wystarczające dla osiągnięcia wobec oskarżonego celów wychowawczych i prewencyjnych, jak również zapobiegnie powrotowi do przestępstwa. Mimo okoliczności towarzyszących popełnieniu przez D. K. zarzucanego mu przestępstwa oraz skutków, jakie swym zachowaniem wywołał, Sąd postanowił dać oskarżonemu szansę i skorzystać z dobrodziejstwa środków probacyjnych.

Na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk Sąd zobowiązał oskarżonego D. K. do wykonania prawomocnego nakazu wydanego w dniu 29 marca 2017 roku przez Sąd Rejonowy w B. VIII Wydział Gospodarczy w postępowaniu upominawczym w sprawie o sygn. akt VIII GNc 1754/17, zgodnie z którym D. K. winien zapłacić powódce M. O. (1) kwotę 18 720,00 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie w transakcjach handlowych od dnia 21 października 2016 roku do dnia zapłaty, a także koszty procesu w kwocie 2 651,00 złotych. Zgodnie bowiem z utrwalonym orzecznictwem określony w art. 72 § 1 pkt 8 kk środek probacyjny może polegać na zobowiązaniu oskarżonego do wykonania prawomocnego orzeczenia innego sądu, w tym zapadłego w postępowaniu cywilnym (postanowienie Sądu Najwyższego - Izba Karna z dnia 10 grudnia 2014 r. w sprawie o sygn., akt IV KK 219/14, L.)

Zdaniem Sądu, całokształt kar zastosowanych wobec oskarżonego, przyczyni się do nakłonienia oskarżonego do przestrzegania w przyszłości porządku prawnego, a jednocześnie spełni swoje zadania w zakresie prewencji ogólnej.

W punkcie IV. wyroku Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 120 zł tytułem opłaty sądowej oraz obciążył go wydatkami postępowania w wysokości 144,95 zł.