Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Szczytnie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 17 lipca 2018 r. w Szczytnie na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego z siedzibą w W.

przeciwko B. G.

o zapłatę

oddala powództwo.

Sygn. akt I C 742/18 upr.

UZASADNIENIE

Powód (...) Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w W. w pozwie złożonym w dniu 8 marca 2018 roku wniósł o zasądzenie na swoją rzecz od pozwanej B. G. kwoty 833,90 złotych, z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztami procesu. W uzasadnieniu wskazał, że dochodzona wierzytelność wynika z umowy pożyczki o nr (...) zawartej przez pozwaną z W..pl spółką z ograniczoną odpowiedzialnością w dniu 22 listopada 2014 roku. Pozwana nie zwróciła pobranych środków pieniężnych, a pożyczkodawca w dniu 1 grudnia 2017r. zawarł z powodem umowę przelewu wierzytelności. Na dochodzoną kwotę składają się 550 złotych tytułem kapitału, 264,88 złotych tytułem kosztów naliczonych przez poprzedniego wierzyciela oraz 19,02 złotych tytułem odsetek.

Pozwana B. G. zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na termin rozprawy, nie usprawiedliwiła swoje nieobecności, nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie zajęła żadnego stanowiska w sprawie.

Sąd ustalił, co następuje:

W dniu 11 grudnia 2014 roku pozwana B. G. zawarła z W..pl (...). z o.o. umowę pożyczki o nr (...). Umowa została zawarta za pośrednictwem środków porozumiewania się na odległość. Na jej podstawie pozwana otrzymała od pożyczkodawcy kwotę 550 złotych, którą zobowiązała się spłacić w ciągu 60 dni od dnia zawarcia umowy, tj. do dnia 9 lutego 2015 roku. Całkowita kwota do zapłaty (stanowiąca sumę całkowitego kosztu wypłaty i całkowitej kwoty wypłaty) wynosiła 696,14 złotych.

(dowód: potwierdzenie wypłaty k. 59v., umowa ramowa pożyczki k. 49-62)

W dniu 1 grudnia 2017 roku pomiędzy W..pl spółką z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. a (...) Funduszem Inwestycyjnym Zamkniętym w W. została zawarta umowa przelewu wierzytelności. Jak wynika z ust. 1 tej umowy, jej przedmiotem miały być niesporne i wymagalne wierzytelności, określone w wykazie wierzytelności stanowiącym załączniki nr 1 i 2 do umowy. W ust. 3 pkt 10 strony zastrzegły, że wierzytelności, za wyjątkiem tych, które do dnia zawarcia umowy zostały całkowicie zaspokojone, przechodzą na nabywcę z dniem zawarcia umowy pod warunkiem zapłaty ceny. Cena nabycia została uiszczona przez powoda na rachunek bankowy Cedenta w dniu 4 grudnia 2017 roku.

(dowód: umowa przelewu z dnia 1 grudnia 2017 r., k. 18-26)

W dniu 1 grudnia 2017r. J. M., Kierownik Zespołu (...) Korespondencji W..pl spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W., sporządziła zawiadomienie o zmianie wierzyciela skierowane do pozwanej. Z kolei w dniu 11 grudnia 2017r. powód wezwał pozwaną do zapłaty kwoty 825,57 zł. wskazując na zawarcie przez pozwaną z W..pl spółką z ograniczoną odpowiedzialnością umowy z dnia 22 listopada 2014 roku.

(dowód: zawiadomienie o przelewie, k. 46, wezwanie do zapłaty, k. 47)

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo nie zasługiwało na uwzględnienie.

Pozwana B. G. w toku procesu zachowała postawę bierną. Nie złożyła odpowiedzi na pozew i nie stawiła się na rozprawie, tym samym spełnione zostały przesłanki warunkujące i obligujące Sąd do wydania wyroku zaocznego. Zgodnie bowiem z art. 339 § 1 i 2 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny. W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa. Niezależnie od wynikającego z art. 339 § 2 k.p.c. domniemania prawdziwości twierdzeń powoda o rzeczywistym stanie rzeczy, sąd ma każdorazowo obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń powoda z punktu widzenia ich ewentualnej zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. W przypadku wątpliwości w tym przedmiocie , sąd ma obowiązek przeprowadzić postępowanie dowodowe z urzędu (por. wyrok S.N. z 20.10.1998r. I CKU 85/98; Wyrok S.N. z dnia 15.03.1996r. (...) 26/96).

W niniejszej sprawie bezspornym było, że pozwaną z pierwotnym wierzycielem łączyła umowa pożyczki o nr (...) z dnia 11 grudnia 2014 roku oraz fakt, że pierwotny wierzyciel sprzedał wierzytelność wobec pozwanej stronie powodowej. Jednakże w przedmiotowej sprawie Sąd, orzekając po dniu wejścia w życie ustawy z dnia 13 kwietnia 2018r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2018.1104) zobowiązany jest na podstawie art. 5 ust. 4 przytoczonej ustawy badać z własnej inicjatywy, czy roszczenie nie jest przedawnione, a jeśli będzie - oddali powództwo. W ocenie Sąd w niniejszej sprawie roszczenie powoda jako przedawnione nie zasługuje na uwzględnienie.

Według art. 117 § 1 k.c. przedawnieniu ulegają roszczenia majątkowe, a taki charakter ma niewątpliwie roszczenie wynikające z umowy o pożyczkę gotówkową. Zgodnie zaś z art 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia wynosi lat sześć, a dla roszczeń o świadczenia okresowe oraz roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej trzy lata. Bieg przedawnienia rozpoczyna się zaś od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne (art. 120 § 1 k.c.). Roszczenie staje się zaś wymagalne po upływie terminu do jego spełnienia.

W okolicznościach sprawy za początek biegu przedawnienia uznać należy dzień 9 lutego 2015 roku, oznaczony w umowie jako termin spłaty. Oznacza to, że trzyletni termin przedawnienia powyższego roszczenia upłynął w dniu 9 lutego 2018 roku. Tymczasem pozew w rozpoznawanej sprawie, jako czynność, mogąca przerwać bieg terminu przedawnienia, po myśli art. 123 § 1 pkt 1 k.c., został wniesiony dopiero w dniu 8 marca 2018 roku, czyli już po upływie terminu przedawnienia. Jednocześnie powód nie przedstawił Sądowi żadnych dowodów na okoliczność wystąpienia przed dniem złożenia niniejszego pozwu jakiegokolwiek zdarzenia skutkującego przerwaniem biegu przedawnienia.

W tym stanie rzeczy powództwo jako przedawnione należało oddalić.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

S., (...)