Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym dnia 14 czerwca 2017 roku (k. 2-8) przeciwko pozwanej Wspólnocie Mieszkaniowej (...) (...) z siedzibą w S. przy ul. (...), powódka K. R. domagała się uchylenia uchwały nr (...)w sprawie reprezentowania członków Wspólnoty w postępowaniu o ustanowienie służebności drogi koniecznej przejazdu i przechodu na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego nieruchomości położonej w S. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy w Sopocie prowadzi księgę wieczystą nr (...) przez B., O. i Wspólnicy Kancelaria Radców Prawnych sp. k. Powódka domagała się również zasądzenia kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W uzasadnieniu powódka wskazała, iż jest właścicielką lokalu niemieszkalnego U w nieruchomości pozwanej, dla którego Sąd Rejonowy w Sopocie prowadzi księgę wieczystą nr (...). Członkami pozwanej są również współwłaściciele hali garażowej, dla której Sąd Rejonowy w Sopocie prowadzi księgę wieczystą (...).

W dniu 28 kwietnia 2017 roku powódce przesłano projekt uchwały nr (...)wraz z informacją, że głosowanie nad uchwałą przeprowadzane jest w trybie indywidualnego zbierania głosów, a następnie w dniu 5 maja 2017 roku (również drogą mailową) powódkę poinformowano o podjęciu w dniu 4 maja 2017 roku tej uchwały.

Powódka zarzuciła, iż zaskarżona uchwała w rażący sposób narusza jej interesy i jest niezgodna z przepisami ustawy o własności lokali, w szczególności z przepisem art. 12 ust. 2 ustawy. Podjęta uchwała służy, bowiem jedynie interesom współwłaścicieli hali garażowej a nie interesom całej Wspólnoty, albowiem hala garażowa stanowi odrębną nieruchomość. W związku z tym, służebność drogi koniecznej przejazdu i przechodu (wbrew twierdzeniu, jakie zawarte jest w uchwale) nie będzie służyła każdoczesnemu użytkownikowi wieczystemu nieruchomości Wspólnoty, zaś wyłącznie współwłaścicielom hali garażowej. Zarówno lokale usługowe jak i lokale mieszalne posiadają dostęp do drogi publicznej od strony ul. (...), a którego to dostępu nie posiada jedynie hala garażowa.

Zdaniem powódki, zarówno koszty związane z wynagrodzeniem kancelarii za prowadzenie sprawy sądowej jak i późniejsze koszty ustanowienia służebności powinni ponosić wyłącznie współwłaściciele hali garażowej, a nie wszyscy członkowie Wspólnoty, w tym powódka.

Ponadto, powódka zarzuciła, iż uchwała jest niezgodna z art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali, albowiem nie precyzuje, w jaki sposób poniesione i rozliczone zostaną koszty wynagrodzenia kancelarii prawnej w wysokości 22.000,00 zł wraz z VAT. Domniemywać należy, że zostaną nimi obciążeni członkowie Wspólnoty proporcjonalnie do posiadanych udziałów. Skoro hala garażowa stanowi odrębną nieruchomość, nie stanowi nieruchomości wspólnej do utrzymania, której zobowiązani są wszyscy członkowie Wspólnoty. Wobec tego koszty prowadzenia sprawy sądowej i ustanowienia służebności nie mogą być regulowane uchwałą Wspólnoty.

W odpowiedzi na pozew (k. 91-99) pozwana Wspólnota wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, iż ograniczony jest dostęp do ul. (...) w S., która jest wyłączną strefą dla ruchu pieszych z całkowitym wyłączeniem ruchu kołowego. Lokal użytkowy powódki, jest przedmiotem umowy najmu z przedsiębiorcą prowadzącym działalność gospodarczą w zakresie usług bankowych ( (...) Bank (...) S.A.). W związku z tym obsługa banku, a w szczególności konwojenci firmy ochroniarskiej, stale korzystają z dostępu do lokalu od strony ulicy (...). K. P. (1) poprzez nieruchomość położoną w S. przy ul. (...)-40. Nieruchomość ta stanowi przedmiot postępowania sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy w Sopocie, sygn. akt INs197/12, o ustanowienie służebności przejazdu i przechodu (służebność drogi koniecznej). To właśnie z lokalem użytkowym powódki, przede wszystkim, związana jest potrzeba zapewnienia przechodu i przejazdu przez nieruchomość przy ul. (...)-40 w celu zapewnieniu prawidłowego funkcjonowania placówki bankowej.

Zdaniem pozwanej, ustanowiona w przyszłości służebność drogi koniecznej będzie służyła nie tylko współwłaścicielom hali garażowej, lecz całej Wspólnocie oraz wszystkim jej członkom, w szczególności powódce oraz podmiotom, na rzecz których będzie wynajmować należący do niej lokal użytkowy.

Nadto, podniosła pozwana, iż skoro zaskarżona uchwała nie wskazuje, z jakich konkretnie środków pozwana pokryje koszty wynagrodzenia kancelarii prawniczej, ani w jaki sposób zostaną rozliczone te koszty, nie sposób uznać, iż uchwala narusza interesy powódki w ten sposób, iż powódka miałaby ponieść nieuzasadnione wydatki. Zaskarżona uchwała nie narusza art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokali, albowiem koszty związane z prowadzeniem sprawy o ustanowienie służebności drogi koniecznej, wbrew twierdzeniom powódki, stanowią wydatki związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej, zaś właściciele lokali ponoszą takie wydatki dopiero w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach wspólnoty.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Pozwaną Wspólnotę Mieszkaniową tworzą właściciele 15 lokali mieszkalnych, lokalu niemieszkalnego U oraz lokalu niemieszkalnego G stanowiącego halę garażową. Dla nieruchomości Wspólnoty położonej w S. przy ul. (...) prowadzona jest przez Sąd Rejonowy w Sopocie księga wieczysta (...). Dla lokalu niemieszkalnego G - hali garażowej prowadzona jest przez ten sam Sąd księga wieczystą nr (...).

Zarząd pozwanej Wspólnoty został powierzony Centrum Administracji i (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G..

Powódka K. R. jest właścicielką lokalu niemieszkalnego U, dla którego Sąd Rejonowy w Sopocie prowadzi księgę wieczystą (...), a tym samym powódka jest członkiem pozwanej Wspólnoty.

Pozwana nie jest właścicielką ani użytkowniczką wieczystą gruntu położonego poza obrysem budynku Wspólnoty. Z jednej strony budynek przylega do ul. (...), zaś z drugiej strony do nieruchomości Wspólnoty (...) przy ul. (...)-40. Wejście do budynku pozwanej znajduje się w pasażu przylegającym do budynku (w bramie), który łączy ul. (...) z ul. (...). K. P. (2).

W budynku pozwanej Wspólnoty znajduje się hala garażowa, do której zjazd odbywa się windą samochodową. Dojazd do windy odbywał się od strony ul. (...) poprzez nieruchomość Wspólnoty (...) na mocy umowy najmu z dnia 18 kwietnia 2013 roku obowiązującej do 30 czerwca 2017 roku. Obecnie, po wygaśnięciu tej umowy, Wspólnota nie ma dojazdu do windy do hali garażowej.

Dowód: wydruki ksiąg wieczystych: (...) k. 10-22, (...) k. 23-27, (...) k. 28-35, akt notarialny Rep. A nr (...) k. 68-77, k. 84-89 i k. 121-130, wydruk KRS k. 131-137, zeznania świadka W. R. na rozprawie w dniu 6 03 2018 roku (czas 00:08:57-00:43:35), zeznania świadka P. M. na rozprawie w dniu 29 03 2018 roku (czas 00:06:28-00:38:36), umowa najmu z dnia 18 04 2013 roku k. 104-106, mapa przeglądowa służebności k. 107, mapa drogi dojazdu k. 108, zeznania zarządu pozwanej H. B. na rozprawie w dniu 29 03 2018 roku (czas 00:40:34-01:03:02).

Należący do powódki lokal niemieszkalny - użytkowy jest przedmiotem umowy najmu i wykonywane są w nim usługi bankowe banku (...) S.A. (...) banku, a w szczególności konwojenci firmy ochroniarskiej, stale korzystają z dostępu do tego lokalu dojeżdżając od strony ulicy (...). K. P. (1) poprzez nieruchomość wspólnoty (...).

Lokal jest narożny i posiada wejście od ul. (...), przy czym część witryny jest od strony bramy łączącej ul. (...) z ul. (...). K. P. (2), a część od strony podwórka (z tyłu budynku).

Aby dokonać wywozu śmieci ze śmietnika Wspólnoty, który w części jest użytkowany także przez Bank, służby komunalne dojeżdżają do ul. (...). Serwis obsługujący instalację klimatyzacyjną pomieszczeń użytkowanych przez Bank dojeżdżał do budynku Wspólnoty od ul. (...). Firmy odbierające pieniądze dojeżdżały także od strony ul. (...).

Dowód: wydruk zdjęć k. 78-79 i k. 100-103, zeznania świadka P. M. na rozprawie w dniu 29 03 2018 roku (czas 00:06:28-00:38:36), przesłuchanie zarządu pozwanej na rozprawie w dniu 29 03 2018 roku (czas 00:40:34-01:03:02).

W dniu 28 kwietnia 2017 roku za pomocy poczty e-mail przesłano powódce projekt uchwały nr 02/04/2017 w sprawie reprezentowania członków pozwanej w postępowaniu o ustanowienie służebności drogi koniecznej wraz z informacją, że głosowanie nad uchwałą przeprowadzane jest w trybie indywidualnego zbierania głosów.

Dowód: wydruk wiadomości e-mail wraz załącznikami k. 36-38 akt.

W dniu 4 maja 2017 roku członkowie pozwanej, w drodze indywidualnego zbierania głosów podjęli, większością głosów reprezentujących 68,80% udziałów, uchwałę nr 02/04/2017 w sprawie reprezentowania członków pozwanej Wspólnoty Mieszkaniowej(...) w postępowaniu o ustanowienie służebności drogi koniecznej przejazdu i przechodu na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego nieruchomości położonej w S. przy ul. (...) przez B., O. i Wspólnicy Kancelaria Radców Prawnych sp.k. w G..

Właściciele tworzący tę Wspólnotę podjęli uchwałę o ustanowieniu służebności drogi koniecznej (par. 1). Zgodnie z postanowieniem par. 2 uchwały, obsługa świadczona przez wyżej wskazaną Kancelarię na rzecz Wspólnoty miała obejmować prowadzenie sprawy (przed sądem I instancji jak i ewentualnie przed sądem odwoławczym) o ustanowienie służebności, kwestionowanie wyceny służebności oraz spraw wypadkowych związanych z tym postępowaniem (postępowanie o stwierdzenie nabycia spadku, po dotychczasowych uczestnikach postępowania, których przeprowadzenie jest konieczne). Stosownie do treści par. 3 uchwały, wynagrodzenie dla Kancelarii miało wynieść 22.000,00 zł, powiększone o należny podatek VAT, przy czym kwota ta nie obejmowała kosztów związanych ze sprawą (opłat sądowych, kosztów opinii biegłych sądowych). Ponadto, w par. 4 uchwały wskazano, iż wycena obsługi jest związana z koniecznością prowadzenia dalszego postępowania dowodowego związanego z ustaleniem wartości służebności. Powódka nie brała udziału w głosowaniu.

Dowód: uchwała nr (...)k. 111, karty do głosowania k. 113-120, zeznania zarządu pozwanej na rozprawie w dniu 29 03 2018 roku (czas 00:40:34-01:03:02).

W dniu 5 maja 2017 roku (również drogą e-mailową) powódka została poinformowana o podjęciu w dniu 4 maja 2017 roku zaskarżonej uchwały

Dowód: informacja k. 39, 112, zeznania świadka W. R. na rozprawie w dniu 6 03 2018 roku (czas 00:08:57-00:43:35).

Umowa najmu nieruchomości sąsiedniej należącej do Wspólnoty (...), zawarta celem umożliwienia dojazdu do nieruchomości pozwanej od strony ul. (...). K. P. (1) wygasła w dniu 30 czerwcu 2017 roku na skutek upływu terminu, na jaki została zawarta.

Na wniosek (...) Sp. z o. o. z siedzibą w W. wszczęto przed Sądem Rejonowym w Sopocie pod sygn. akt INs197/12 postępowanie o ustanowienie służebności drogi koniecznej poprzez nieruchomość położoną w S. przy ul. (...)-40 dla nieruchomości pozwanej Wspólnoty. (...) wybudowała budynek pozwanej Wspólnoty i zbyła wszystkie lokale znajdujące się w nim.

Pozwana i członkowie pozwanej: W. Z., G. i L. G., K. D., A. M., T. i E. C., B. i K. P. (3), E. W., IT F. Polska (...), pismem z dnia 8 maja 2017 roku, wszyscy reprezentowani przez B., O. i Wspólnicy Kancelaria Radców Prawnych sp.k. w G., złożyli wniosek o dopuszczenie do udziału w sprawie. Wnosili o ustanowienie służebności drogi koniecznej przejazdu i przechodu na rzecz każdoczesnego użytkownika wieczystego nieruchomości pozwanej Wspólnoty, przy czym służebność ta miała być odpłatna.

Postępowanie to do chwili zamknięcia rozprawy w tej sprawie nie zostało zakończone.

Dowód: pismo z dnia 8 05 2017 roku k. 172-177, umowa najmu z dnia 18 04 2013 roku k. 104-106, mapa przeglądowa służebności k. 107, mapa drogi dojazdu k. 108, zeznania świadka P. M. na rozprawie w dniu 29 03 2018 roku (czas 00:06:28-00:38:36), zeznania zarządu pozwanej na rozprawie w dniu 29 03 2018 roku (czas 00:40:34-01:03:02).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dokumentów urzędowych i prywatnych wskazanych przy dokonywaniu poszczególnych ustaleń faktycznych. Dowód z tych dokumentów przeprowadzono na rozprawie w dniu 29 marca 2018 roku. Dowody te nie budziły wątpliwości Sądu, co do ich wiarygodności, jak również nie były kwestionowane przez strony postępowania reprezentowane przez profesjonalnych pełnomocników.

Ustalenia faktyczne poczyniono na podstawie zeznań świadków W. R. i P. M. oraz zeznań członka zarządu pozwanej H. B..

Na podstawie tych zeznań ustalono okoliczności dotyczące sposobu korzystania z lokalu powódki, stan faktyczny nieruchomości pozwanej Wspólnoty oraz sposób dostępu (dojazdu i dojścia) do nieruchomości pozwanej. Zeznania te Sąd uznał za wiarygodne jako zbieżne wzajemnie oraz zbieżne ze zgromadzonymi dokumentami.

Zgodnie z przepisami art. 25 ust. 1 i 1a ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (tekst jedn. Dz. U. z 2015 r., poz. 1892), właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy (ust. 1). Powództwo takie może być wytoczone przeciwko wspólnocie mieszkaniowej w terminie 6 tygodni od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów (ust. 1a).

W pierwszej kolejności oceny wymaga to, czy powódka dochowała ustawowego terminu dla wniesienia powództwa w tej sprawie. Termin ten w zależności od sposobu podjęcia uchwały liczony jest albo od dnia odbycia zgromadzenia ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wnoszącego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów. Jest to termin prawa materialnego, termin zawity, nie podlegający przywróceniu, toteż wniesienie powództwa po jego upływie nie może być skuteczne. Po jego upływie prawo do zaskarżenia uchwały wygasa (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 11 lipa 2003 roku, IACa8/03, Lex194828).

Jak wynika z poczynionych ustaleń zaskarżona uchwała została podjęta w dniu 4 maja 2017 roku, a o fakcie tym członkowie pozwanej zostali zawiadomieni drogą mailową – pismo z dnia 5 maja 2017 r. (k. 112). Pozew został wniesiony w dniu 14 czerwca 2017 roku (koperta k. 41), a więc w trzydziestym dziewiątym dniu terminu. Zatem termin do wniesienia powództwa został zachowany.

Powódka zarzucała zaskarżonej uchwale naruszenie jej interesu oraz naruszenie art. 12 usta. 2 ustawy o własności lokali stanowiącego, że pożytki i inne przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. Twierdziła, że ustanowienie służebności służy jedynie współwłaścicielom hali garażowej, do których powódka nie należy. Skoro hala garażowa nie stanowi nieruchomości wspólnej, to ustanowienie służebności nie może być przedmiotem uchwały pozwanej Wspólnoty. Zarzuciła także, że w uchwale nie określono sposobu finansowania wynagrodzenia Kancelarii w niej wskazanej, co będzie skutkowało obciążeniem także jej w proporcji do udziału w nieruchomości wspólnej.

Przede wszystkim nie jest trafne stanowisko powódki, że zaskarżona uchwała służy jedynie interesowi współwłaścicieli hali garażowej stanowiącej rzeczywiście odrębną nieruchomość, a nie część wspólną. Z treści zaskarżonej uchwały i innych dowodów (w tym pisma z dnia 8 maja 2017 roku) wynika, że celem działania pozwanej jest ustanowienie służebności drogi koniecznej – przejazdu i przechodu do budynku pozwanej przez nieruchomość Wspólnoty (...) od strony ul. (...). K. P. (1). Chodzi więc nie tylko o dojazd osób korzystających z hali garażowej lecz również o dojście do budynku.

Jak wynika z zeznań świadka P. M. i zeznań członka zarządu pozwanej, konieczne jest dojście do budynku pozwanej od strony ul. (...) celem wywiezienia śmieci, naprawy elewacji budynku i znajdujących się w nim instalacji, a nawet dla serwisowania klimatyzacji obsługującej lokal powódki.

Nie jest również trafny zarzut naruszenia art. 12 ust. 2 ustawy o własności lokalu, bo określa on ogólną zasadę ponoszenia wydatków związanych z nieruchomością wspólnoty proporcjonalnie do wielkości udziałów. Wątpliwości może budzić jedynie kwestia, czy z uwagi na wielkość kwoty 22.000,00 zł plus podatek VAT, pozwana jest w stanie z bieżących środków taką kwotę wyasygnować.

Mimo tego zaskarżona uchwała podlega uchyleniu, gdyż narusza interes powódki i innych członków pozwanej.

W doktrynie przyjmuje się, że o naruszeniu przez uchwałę interesów właściciela lokalu lub naruszenia zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną możemy mówić, jeżeli uchwała jest z osobistego lub gospodarczego punktu widzenia dla skarżącego niekorzystna ewentualnie ma na celu pokrzywdzenie członka wspólnoty. Uchwała mająca na celu pokrzywdzenie członka wspólnoty oznacza wadliwe działanie zebrania właścicieli lokali prowadzące do uzyskania przez określonych członków lub grupę członków korzyści kosztem innego członka lub członków. Uchwała zebrania właścicieli lokali może być uznana za krzywdzącą wówczas, gdy cel pokrzywdzenia istniał w czasie podejmowania uchwały, jak i wtedy, gdy treść uchwały spowodowała, że jej wykonanie doprowadziło do pokrzywdzenia właściciela lokalu. Rozważając kwestię naruszenia interesu właściciela lokalu, jako podstawy zaskarżenia uchwały właścicieli lokali, Sąd Apelacyjny w Katowicach w wyroku z dnia 6 marca 2015 roku, IACA854/14, Lex1665780, podzielił pogląd sądu pierwszej instancji, że praktycznie każda uchwała zobowiązująca jednego z właścicieli lokali do jakichkolwiek działań w jakiś sposób narusza jego interesy, a funkcją art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali jest przeciwdziałanie formalnie zgodnym z prawem działaniom większości członków wspólnoty, którym nie sposób przypisać cechy racjonalności, a które uszczuplają prawa jednego z właścicieli. Jednakże sytuacje występujące w praktyce mogą być bardzo zróżnicowane i rozważając zastosowanie omawianego przepisu, trzeba uwzględniać specyfikę danego przypadku i potrzebę poszanowania usprawiedliwionych interesów wszystkich właścicieli lokali wchodzących w skład danej wspólnoty mieszkaniowej. Naruszenie interesu w rozumieniu tego przepisu stanowi kategorię obiektywną, ocenianą m.in. w świetle zasad współżycia społecznego. Odpowiedź na pytanie, czy skarżona uchwała narusza słuszne interesy musi być zawsze osadzona w realiach faktycznych sprawy. W przypadku interesu właściciela musi istnieć, co najmniej znaczna dysproporcja pomiędzy potrzebą ochrony interesu określonego właściciela, a ochroną interesu wyrażonego podjętą uchwałą. Czasami naruszenie interesu właściciela lokalu zaskarżaną przez niego uchwałą może wynikać z nadmiernej ogólności treści uchwały, uniemożliwiającej ścisłe ustalenie rzeczywistej woli (intencji) podejmujących ją właścicieli lokali - por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 27 października 2011 roku, IACa 950/11, Lex1680461 (tak E. K. w komentarzu do art. 25 ustawy o własności lokali – program komputerowy Lex.

Zatem o sprzeczności z interesem właściciela można mówić wtedy, gdy uchwała z formalnego punktu widzenia nie narusza żadnego przepisu, lecz jest dla członka niekorzystna z gospodarczego, czy też z osobistego punktu widzenia. W przypadku uchwał wspólnoty mieszkaniowej pojęcie interesu należy interpretować szeroko, ponieważ naruszenie interesu właścicieli dotyczy bezpośrednio ich nieruchomości.

W ocenie Sądu, zaskarżona uchwała jest na tyle ogólnikowa i niekompletna, że można jej przypisać naruszenie interesów członków pozwanej. Oczywiście, że wspólnota mieszkaniowa z racji swego charakteru nie ma obowiązku prowadzenia skomplikowanych działań, ale podejmowane przez nią uchwały powinny być jasne i jednoznaczne. Z treści zaskarżonej uchwały wynika, że pozwana dąży do ustanowienie służebności drogi koniecznej – przejazdu i przechodu na rzecz każdoczesnego współużytkownika wieczystego nieruchomości Wspólnoty, a więc nie na swoją rzecz. Przed Sądem Rejonowym w Sopocie toczy się postępowanie o ustanowienie takiej służebności. Z treści zaskarżonej uchwały nie wynika, aby Wspólnota miała przystąpić do tego postępowania. Uchwała nie zawiera także upoważnienia dla zarządu pozwanej do zawarcia umowy o prowadzenie sprawy ze wskazanym pełnomocnikiem. Do uchwały nie dołączono, ani wcześniej nie przedstawiono członkom, projektu umowy, jaka z pełnomocnikiem miałaby zostać zawarta. Umowa ta w szczególności powinna określać zakres obowiązków pełnomocnika. W ocenie Sądu, takie ogólnikowe określenie tego zakresu, jakie zostało ujęte w postanowieniu par. 2 uchwały nie jest wystarczające.

Z pisma z dnia 8 maja 2017 roku złożonego na rozprawie w dniu 6 marca 2018 r. (k. 171-177) wynika, że poza pozwaną Wspólnotą do toczącego się przed Sądem Rejonowym w Sopocie postępowania o ustanowienie służebności przystąpiły osoby fizyczne będące jednocześnie członkami pozwanej. Do akt złożono 10 odpisów pełnomocnictw udzielonych temu samem pełnomocnikowi reprezentującemu i pozwaną i jej członków jako osoby fizyczne. Ogólnikowa treść zaskarżonej uchwały nie pozwala na rozdzielenie czynności wykonywanych przez tego samego pełnomocnika w imieniu i interesie pozwanej i osobno jej członków jako osób fizycznych. Osobną kwestią jest istnienie interesu prawnego pozwanej Wspólnoty w przystąpieniu do tej sprawy.

Wobec takiego sformułowania uchwały oraz braku umowy zawartej z pełnomocnikiem pozwanej nie można wykluczyć sytuacji, w której kosztem powódki będą wydatkowane środki pozwanej na obsługę prawną wykonywaną nie tyle w interesie Wspólnoty, lecz jej członków jako osób fizycznych. Opisane braki zaskarżonej uchwały prowadzą więc do wniosku, że narusza ona interes powódki, a także innych członków pozwanej, którzy nie przystąpili do postępowania przed Sądem Rejonowym w Sopocie.

Wobec tak poczynionych ustaleń i rozważań, w punkcie 1 wyroku uchylono zaskarżoną uchwałę jako naruszającą interes powódki, o czym orzeczono na podstawie przepisu art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali.

W punkcie 2 wyroku, na podstawie przepisów art. 108 par. 1 k.p.c. oraz art. 98 par. 1 i 2 k.p.c. orzeczono o kosztach postępowania obciążając nimi pozwaną która sprawę przegrała. Na rzecz powódki zasądzono kwotę 200 zł tytułem opłaty od pozwu oraz kwotę 377 zł kosztów zastępstwa procesowego, w tym 17 zł opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (par. 8 ust. 1 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r. poz. 1800).