Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Bydgoszczy IV Wydział Karny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący SSO Włodzimierz Wojtasiński

Protokolant sekr. sąd. Marcin Białowąs

przy udziale oskarżyciela ----------------------------------------

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2013 roku

sprawy M. J.

obwinionego o wykroczenie z art. 97 k.w. w zw. z §11 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 lipca 2012r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców.

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Bydgoszczy

z dnia 28 sierpnia 2013 roku sygn. akt XIV W 1072/13,

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; wymierza obwinionemu opłatę za drugą instancję w kwocie 30 (trzydzieści) złotych i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami postępowania odwoławczego w kwocie 50 (pięćdziesięciu) złotych.

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Bydgoszczy z dnia 28 sierpnia 2013r. w sprawie sygn. akt XIV W 1072/13 obwiniony M. J. został uznany za winnego tego, że w dniu 1 września 2012r. około godz.16:45 w B. przy ul. (...), będąc instruktorem nauki jazdy, prowadził jako instruktor zajęcia w zakresie części praktycznej szkolenia podstawowego w ruchu drogowym w ten sposób, że przewoził w pojeździe nauki jazdy marki (...) nr rej. (...) osobę nieuprawnioną według przepisów,

tj. przestępstwa z art.97 kw w zw. z §11 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 13 lipca 2012r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców i za to na mocy art.97 kw ukarany został karą grzywny w kwocie 200 zł.

Obciążono obwinionego kosztami postępowania w kwocie 100 zł i opłatą w kwocie 30 zł.

Od powyższego wyroku apelację wniósł obwiniony, zarzucając sądowi I instancji poczynienie błędnych ustaleń faktycznych polegających na tym, że w czasie zdarzenia prowadził zajęcia w zakresie części praktycznej szkolenia podstawowego w ruchu drogowym, podczas gdy faktycznie prowadził szkolenie uzupełniające na wniosek kursantki E. K. i w tej sytuacji nie obowiązywały wymogi określone w §11 dotyczące ilości przewożonych osób w pojeździe, którym przeprowadzane jest szkolenie. Ponadto skarżący zarzucił sądowi I instancji błędne ustalenia faktyczne polegające na uznaniu, iż J. N. jako pracownik ośrodka szkolenia kierowców prowadzonego przez obwinionego, nie był uprawniony do przebywania w samochodzie, w którym odbywało się szkolenie podstawowe osób ubiegających się o wydanie uprawnienia do kierowania pojazdami silnikowymi.

W konkluzji apelacji obrońcy obwiniony wniósł o cyt. „uchylenie” zaskarżonego wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje :

Zarzuty podniesione w apelacji na uwzględnienie nie zasługiwały.

Sąd Rejonowy w przedmiotowej sprawie dokonał trafnych i bezbłędnych ustaleń faktycznych uwzględniając przy tym wszystkie zebrane w sprawie dowody, które poddał wnikliwej analizie i na ich podstawie wyprowadził prawidłowy wniosek o winie obwinionego w odniesieniu do przypisanego mu czynu. Ocena zebranych w sprawie dowodów dokonana przez sąd I instancji jest słuszna i logiczna, w szczególności dotycząca oceny zeznań świadka J. N.. Argumenty jakimi się sąd w tej mierze kierował są trafne, zostały one szczegółowo omówione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, sąd odwoławczy powołuje się na nie w zupełności je podzielając. W szczególności zgodzić się należy z dokonaną przez sąd I instancji oceną zeznań świadka J. N., które zostały uznane za wiarygodne. Z jego zeznań jednoznacznie wynika, iż w czasie przedmiotowego zdarzenia przebywając w samochodzie, w którym odbywało się szkolenie kandydatów na kierowców, prowadzone przez obwinionego nie pełnił żadnych czynności związanych z tym szkoleniem, przebywał tam po to, aby zobaczyć jak to szkolenie przebiega, bo chciał podjąć szkolenie w ośrodku prowadzonym przez obwinionego, bowiem wcześniej odbywał szkolenie w innym ośrodku szkoleniowym.

Sąd odwoławczy nie podziela poglądu wyrażonego przez obwinionego w apelacji, zgodnie z którym mógł on jako kierownik jednostki prowadzącej szkolenie może upoważniać do przebywania w pojeździe, którym odbywa się szkolenie kandydatów na kierowców każdego pracownika tej jednostki bez względu na charakter wykonywanej pracy np. ogrodnika, murarza, pracownika wykonującego drobne prace remontowe itp. Z treści §11 Rozporządzenia z dnia 13 lipca 2012r. w sprawie szkolenia osób ubiegających się o uprawnienia do kierowania pojazdami, instruktorów i wykładowców wynika jednoznacznie, iż w pojeździe, którym prowadzi się szkolenie, mogą przebywać jedynie osoby związane z tym szkoleniem, odnosi się to również do pracownika jednostki prowadzącej szkolenie, upoważnionego do przebywania w pojeździe przez kierownika tej jednostki. Obwiniony upoważnił do przebywania w pojeździe J. N., wykonującego na rzecz ośrodka fizyczne prace porządkowe i remontowe, nie związane z procesem szkolenia kierowców. Z zeznań J. N. jednoznacznie wynika, iż nie wykonywał nigdy żadnych czynności związanych z monitorowaniem błędów popełnionych przez osoby szkolące podczas praktycznego szkolenia odbywającego się w pojeździe, które to czynności wskazane zostały w umowie zlecenia z dnia 2 lutego 2012r. zawartej pomiędzy obwinionym i J. N..

W ocenie sądu odwoławczego treść powyższej umowy nie jest zgodna z rzeczywistymi pracami wykonywanymi przez J. N. na rzecz ośrodka szkolenia kierowców należącego do obwinionego.

W ocenie sądu odwoławczego J. N. jako osoba, która dopiero ubiegała się o uprawnienia do kierowania pojazdami, których wcześniej nigdy nie posiadała, nie miał żadnych kompetencji do monitorowania błędów popełnionych przez osoby szkolone w ośrodku szkolenia kierowców, bowiem nie posiadał dostatecznej ku temu wiedzy.

Obwiniony wykazał przed sądem I instancji, jak i w apelacji, że podczas przedmiotowego zdarzenia kursantka E. K. odbywała szkolenie uzupełniające, a nie podstawowe, o którym mowa w §11 cytowanego wyżej rozporządzenia, jednakże nie wykazał, jak również nie podnosił, że szkolenie takie odbywał drugi kursant przebywający w samochodzie tj. D. G., że miał on już ukończone szkolenie podstawowe i chciał po raz kolejny przystąpić do egzaminu państwowego dotyczącego uprawnień do kierowania pojazdami. Należało zatem przyjąć, iż nie odbywał on szkolenia uzupełniającego, o którym mowa w §5 pkt 2 ust.2 cyt. wyżej rozporządzenia i w związku z tym słusznie sąd I instancji uznał, iż szkolenie prowadzone przez obwinionego w dniu przedmiotowego zdarzenia miało charakter podstawowy, a nie uzupełniający, który dotyczyło tylko E. K..

Mając powyższe na uwadze, zaskarżony wyrok jako słuszny, utrzymano w mocy.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zgodnie z art.636§1 kpk w zw. z art.119 kpw.