Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 listopada 2017 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie IX Wydział Gospodarczy

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Okręgowego Przemysław Grochowski (spr.)

Sędziowie : Sędzia Sądu Okręgowego Małgorzata Skoczyńska

Sędzia Sądu Okręgowego Agnieszka Jurkowska - Chocyk

Protokolant : Monika Ostojska

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 listopada 2017 roku w L.

sprawy z powództwa „B. (...) a (...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko Towarzystwu (...) spółce akcyjnej w W.

o 3.629,24 złotych z odsetkami ustawowymi

na skutek apelacji powódki „B. (...) a (...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. od wyroku z dnia 13 stycznia 2017 roku w sprawie V GC 559/16 Sądu Rejonowego w Radomiu

I. oddala apelację;

II. zasądza od powódki „B. (...) a (...)” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W. na rzecz pozwanego Towarzystwa (...) spółki akcyjnej w kwotę 450 (czterysta pięćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

SSO M. S. SSO P. G. SSO A. C.

IX Ga 233/17

UZASADNIENIE

Powództwo dotyczyło zasądzenia kwoty 3.629,24 złotych z ustawowymi odsetkami za opóźnienie oraz kosztów procesu według norm przepisanych od pozwanego Towarzystwa (...) Spółki Akcyjnej w W. na rzecz powoda „B. rent a car” spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z tytułu odszkodowania w związku z kosztami najmu pojazdu zastępczego i nabycia wynikającej stąd wierzytelności przez powoda w drodze przelewu, jak też związanej z wydatkami poniesionymi na pomoc prawną na etapie przedsądowego dochodzenia roszczenia.

Wyrokiem z dnia 13 stycznia 2017 roku Sąd Rejonowy oddalił powództwo oraz zasądził od powódki na rzecz pozwanego kwotę 1.217 złotych tytułem zwrotu kosztów procesu, wskazując jako przesłanki swojego rozstrzygnięcia, że w sporze dotyczącym zasadności najmu pojazdu zastępczego kontrowersje budził okres, za jaki pozwany zobowiązany był do refundacji tych kosztów. Powódka broniła stanowiska, że zakwalifikowanie szkody jako całkowitej nie pozbawia poszkodowanego uprawnienia do refundacji kosztów najmu pojazdu zastępczego do czasu zakończenia naprawy. Zaakceptowana została przez pozwanego dzienna stawka w kwocie 164 złotych netto. Pozwana zrefundowała najem za okres 13 dni, co łącznie dało kwotę 2.622,36 złotych; spornym pozostawał okres najmu obejmujący kolejnych 17 dni i kwoty 3.429,24 złotych. Jak argumentował Sąd Rejonowy, postulat pełnego odszkodowania pozwala na przyjęcie zwrotu przez ubezpieczyciela wydatków koniecznych, potrzebnych na czasowe użytkowanie zastępczego środka komunikacji w związku z niemożnością korzystania z niego na skutek zniszczenia. Konieczny wydatek, to wydatek niezbędny do korzystania z innego pojazdu w takim zakresie, w jakim poszkodowany korzystałby ze swego środka komunikacji, gdyby szkody nie wyrządzono. W związku z tym, że szkoda zakwalifikowana została jako całkowita wobec nieopłacalności naprawy, ocena celowości poniesienia kosztów oderwana jest od faktycznego okresu naprawy. W tym przypadku ubezpieczyciel wypłaca poszkodowanemu różnicę pomiędzy cena pojazdu przed szkoda a wartością pozostałości pojazdu. Wartość wraku ustala się na podstawie cen rynkowych pozostawiając poszkodowanemu prawo jego sprzedaży i uzyskaniu w ten sposób pełnej wartości pojazdu sprzed szkody lub przejęcia w rozliczeniu uszkodzonego pojazdu. Nie pozostają w adekwatnym związku przyczynowym z kolizja drogową wydatki poniesione za najem pojazdu zastępczego do czasu zakończenia naprawy, skoro sposób likwidacji szkody opiera się na założeniu, że jest ona nieopłacalna. Poszkodowany może podjąć dowolną decyzje dotyczącą sposobu zagospodarowania wraku, jednakże nie wpływa to na zakres odpowiedzialności ubezpieczyciela. W przypadku szkody całkowitej wysokość odszkodowania uniezależniona jest od rzeczywistych kosztów naprawy, dlatego przebieg naprawy nie może decydować o wysokości przysługującego poszkodowanemu odszkodowania. Z chwilą spełnienia przez ubezpieczyciela świadczenia odszkodowawczego wszelkie inne wydatki poniesione później we związku z pozbawiona ekonomicznych podstaw naprawą, w tym z tytułu najmu pojazdu zastępczego, nie są normalnym następstwem kolizji drogowej. W odniesieniu zaś do poniesienia przez stronę powodową dodatkowych kosztów w kwocie 200 złotych z tytułu usług prawnych, to w przypadku tej sprawy, w ocenie Sądu, nie były one obiektywnie konieczne, gdy prowadzone postępowanie nie potwierdziło dodatkowych roszczeń powódki oraz przede wszystkim gdyż powódka jest wyspecjalizowanym podmiotem zajmującym się skupem wierzytelności z tytułu szkód motoryzacyjnych , a prowadzenie tego typu działalności bez znajomości procedur likwidacji szkody nie jest możliwe. Korzystanie zatem przez powódkę z dodatkowych usług w zakresie pomocy prawnej nie stanowi szkody majątkowej podlegającej naprawieniu w ramach obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych. Stąd też brak było podstaw odpowiedzialności pozwanej na podstawie art.822 kc. Za podstawę przyznania kosztów procesu stronie pozwanej przyjął Sąd Rejonowy zasadę odpowiedzialności za wynik procesu wynikająca z art.98§1 kpc a zasądzona kwota obejmowała koszty zastępstwa procesowego i opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

W apelacji od tego wyroku powódka wniosła o jego zmianę poprzez uwzględnienie powództwa oddalenie powództwa w całości a także zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz zwrotu kosztów procesu za obie instancje według norm przepisanych, ewentualnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi pierwszej instancji, zarzucając naruszenie art.361§2 kc poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, to jest brak zasądzenia powodowi kwoty odszkodowania w pełnej wysokości a tym samym naruszenie zasady pełnego odszkodowania.

W odpowiedzi na apelację strona pozwana wnosiła o jej oddalenie oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego według norm przepisanych..

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja, w świetle podnoszonych w niej zarzutów, nie prowadziła do uwzględnienia sformułowanych w niej wniosków.

Sąd Okręgowy uznał za prawidłowe ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji oraz dokonaną przez ten Sąd ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego i podzielił je w całości.

Zarzut sformułowany w apelacji nie doprowadził do zmiany zaskarżonego orzeczenia. Wbrew twierdzeniom skarżącego Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisu art. 361§2 kc, który wyprowadza zasadę pełnego odszkodowania, a więc obejmującego realne straty o potencjalne korzyści poszkodowanego, jednakże w granicach zakreślonych przepisem art.361§1kc. Unormowanie to kształtuje zakres odpowiedzialności zobowiązanego sprowadzając ją do następstw zdarzenia wywołującego szkodę mających charakter normalnych jego skutków. Apelujący wydaje się nie dostrzegać tej współzależności eksponując wyłącznie elementy formujące odszkodowanie, do jakich odwołuje się przepis stanowiący przedmiot zarzutu podniesionego w apelacji.

Podzielić zatem należało argumentację Sądu Rejonowego wprowadzającą problematykę adekwatnego związku przyczynowego do przypisania odpowiedzialności odszkodowawczej strony pozwanej za konsekwencje kolizji drogowej objęte roszczenie podnoszonych w pozwie, z tym jednakże zastrzeżeniem, że chwila wypłaty odszkodowania z tytułu uszkodzenia pojazdu nie wyznacza automatycznie daty końcowej usprawiedliwionego okresu najmu pojazdu zastępczego, który uwzględniać winien także czas niezbędny dla pozyskania przez poszkodowanego innego auta zaspokajającego jego potrzeby komunikacyjne w sposób sprzed wypadku. Na tym tle nie można uznać za zasadne ubieganie się o odszkodowanie obejmujące okres dłuższy najmu pojazdu zastępczego, aniżeli uznany i spłacony przez ubezpieczyciela, który wyniósł 13 dni (od 12 maja 2015 roku, a więc nawiązania stosunku najmu, do dnia 25 maja 2015 roku) i uwzględniał także kilkudniowy termin po uznaniu szkody całkowitej i wypłacie świadczenia odszkodowawczego. Domaganie się w tej sytuacji należności za dalszy okres użytkowania pojazdu zastępczego z powołaniem się na wydłużony czas naprawy przekracza zakres odpowiedzialności odszkodowawczej wyznaczony przesłankami z art.361§1 kc, jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy, przy tym opinia skarżącego o przeprowadzeniu prac naprawczych w terminie krótszym, aniżeli wymagany do nabycia innego pojazdu przez poszkodowanego pozostawała gołosłowna i kreowana w oderwaniu od realiów rynku motoryzacyjnego.

Apelacja nie dostarcza również, pomimo przedstawienia wniosku w tym przedmiocie, argumentacji mogącej przekonywać za odmiennym, wobec stanowiska Sądu Rejonowego, zapatrywaniem co do przypisania stronie pozwanej obowiązku naprawienia szkody obejmującej koszty pomocy prawnej wykorzystywanej przez powódkę w postępowaniu przedsądowym.

Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 385 kpc, Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji. O kosztach postępowania apelacyjnego, zważywszy na jego wynik, orzekł w oparciu o art. 98 § 1 kpc , zaś należność z tego tytułu objęła, w myśl art. 98 § 3 kpc w zw. z art. 99 kpc, wynagrodzenie radcy prawnego (§2 pkt 3 w zw. z §10 ust.1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych).

SSO M. S. SSO P. G. SSO A. C.