Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

Ł. K.

M. K.

przeciwko:

(...) Spółce Akcyjnej V. (...) w W.

o zapłatę

1)  oddala powództwo w całości;

2)  zasądza od solidarnie od powodów Ł. K. i M. K. na rzecz pozwanego (...) Spółki Akcyjnej V. (...) w W. kwotę 1 817,00 zł (jeden tysiąc osiemset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1683/17/3

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 30 marca 2017 r. powodowie solidarni Ł. K. oraz M. K. prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) s.c. w W. wnieśli o zasądzenie od pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 5 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wskutek zdarzenia drogowego w dniu 8 lutego 2014 r. uszkodzony został pojazd marki B. (...) o nr rej. (...), stanowiący własność poszkodowanego B. B.. W dacie zdarzenia pojazd, którym kierował sprawca szkody, łączyła z pozwaną umowa ubezpieczenia OC. Poszkodowany na czas likwidacji szkody wynajął od powodów samochód zastępczy marki F. (...). Powodowie wyjaśnili, że przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego w okresie od dnia 11 lutego 2014 r. do dnia 17 marca 2014 r., tj. przez okres 34 dni. Powód wystawił fakturę VAT na kwotę 7 140,00 zł. Jednocześnie dnia 11 lutego 2014 r. powodowie na podstawie umowy cesji wierzytelności nabyli od poszkodowanego wierzytelność przysługującą temu ostatniemu względem pozwanej z tytułu w/w szkody komunikacyjnej. Decyzją z dnia 21 marca 2014 r. pozwana uznała w części roszczenie powodów wypłacając odszkodowanie w kwocie 1 440 zł. Powodowie w niniejszej sprawie dochodzą różnicy pomiędzy kwotą wskazaną na wystawionej przez nich fakturze VAT, a kwotą wypłaconą przez pozwaną tytułem odszkodowania.

W dniu 18 kwietnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie wydał w sprawie o sygnaturze akt VII GNc 2187/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

W przepisanym terminie pozwana (...) S.A. V. (...) w W., wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty zaskarżając go w całości, wnosząc o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana w pierwszej kolejności podniosła zarzut przedawnienia roszczenia. Wskazała, że decyzją z dnia 21 marca 2014 r. przyznała odszkodowanie w kwocie 1 440 zł netto tytułem kosztów najmu pojazdu zastępczego wobec czego roszczenie zgłoszone przez powodów pozwem z dnia 30 marca 2017 r. jest przedawnione z uwagi na upływ trzyletniego terminu przedawnienia. Z ostrożności procesowej wskazała zaś, że uzasadniony okres najmu wyniósł 8 dni i kwota wypłacona przez nią tytułem odszkodowania została zweryfikowana z uwzględnieniem tego okresu najmu pojazdu zastępczego.

Postanowieniem z dnia 8 sierpnia 2017 r. Sąd Rejonowy dla miasta stołecznego Warszawy w Warszawie stwierdził swą niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu w Tychach.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 8 lutego 2014 r. samochód osobowy marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), stanowiący własność poszkodowanego (...) S.A. w P., a leasingowany przez poszkodowanego B. B., uległ uszkodzeniu w wyniku zdarzenia drogowego. Ubezpieczycielem od odpowiedzialności cywilnej sprawcy kolizji drogowej była pozwana. Poszkodowany dnia 11 lutego 2014 r. zawarł z powodami umowę najmu pojazdu zastępczego marki F. (...). Przedmiotowy pojazd był wynajmowany przez poszkodowanego celem wykonywania obowiązków zawodowych oraz w celach prywatnych w okresie od dnia 11 lutego 2014 r. do dnia 17 marca 2014 r., tj. przez okres 34 dni. Powód wystawił z tego tytułu fakturę VAT na kwotę 7 140,00 zł netto.

Dowód: umowa najmu pojazdu zastępczego wraz z pełnomocnictwem (k. 16 i 20 verte), protokół zdawczo-odbiorczy (k. 17), oświadczenie najemcy (k. 18), protokół naprawy pojazdu (k. 18 verte), faktura VAT nr (...) (k. 20).

W dniu 11 lutego 2014 r. powodowie w drodze umowy cesji wierzytelności nabyli od poszkodowanego B. B. wierzytelność z tytułu najmu pojazdu zastępczego wynikającą z rozliczenia szkody komunikacyjnej z dnia 8 lutego (...)., w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki B. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

Dowód: umowa cesji wierzytelności wraz z pełnomocnictwem (k. 17 verte i 20 verte).

Na skutek zgłoszenia dnia 10 lutego 2014 r szkody w pojeździe B. (...) o numerze rejestracyjnym (...), pozwana wszczęła i przeprowadził postępowanie likwidacyjne, w wyniku którego decyzją z dnia 21 marca 2014 r. uznała w części roszczenie powodów wypłacając tytułem odszkodowania kwotę 1 440 zł netto.

Dowód: decyzja pozwanej z dnia 21 marca 2014 r. (k. 19), potwierdzenie wykonania przelewu (k. 19 verte).

Powyższe ustalenia poczynione zostały w oparciu o powołane dowody z dokumentów, które Sąd uznał za wiarygodne w całości. Należy podkreślić, że powołana dokumentacja, przedstawiała spójny obraz przebiegu wydarzeń, który był prawdopodobny w świetle zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie zasługiwało na oddalenie w całości wobec skutecznie podniesionego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia dochodzonych przez stronę powodową roszczeń.

W przedmiotowej sprawie powodowie solidarni Ł. K. oraz M. K. prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki cywilnej (...) s.c. w W. dochodzili od pozwanej (...) S.A. V. (...) w W. kwoty 5 700 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 1 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty tytułem odszkodowania z tytułu najmu pojazdu zastępczego pozostającego w związku przyczynowo skutkowym ze zdarzeniem drogowym z dnia 8 lutego 2014 r. Wierzytelność tę nabyli od poszkodowanego B. B. na podstawie umowy cesji wierzytelności.

Pozwana ubezpieczalnia podniosła zarzut przedawnienia powołując się na treść przepisu art. 819 par 1 i 3 k.c. w związku z art. 442 ¹k.c. podkreślając, że od dnia, w której poszkodowany dowiedział się o sprawcy szkody ma trzy lata, a później roszczenie przedawnia się.

Zatem przedmiotem sporu w świetle przedstawionych w sprawie stanowisk stron był podniesiony przez stronę pozwaną zarzut przedawnienia roszczenia. Pozwana twierdziła bowiem, że roszczenie dochodzone przez powodów w niniejszym postepowaniu uległo przedawnieniu przed wniesieniem powództwa w sprawie, a powód nie odniósł się do tego zarzutu i nie wskazał na okoliczności, które mogły przerwać bieg terminu przedawnienia w sprawie. Nie złożył też dalszych wniosków dowodowych.

W pierwszej kolejności wskazać należy, że roszczenia wynikające z umowy ubezpieczenia są roszczeniami majątkowymi, ulegają więc co do zasady przedawnieniu. Stosownie do uregulowań zawartych w art. 819 § 1 k.c. termin przedawnienia wynosi trzy lata. Przepis ten ma charakter normy ius cogens, co skutkuje tym, iż strony nie mogą ani w umowie ubezpieczenia, ani w ogólnych warunkach ubezpieczenia wprowadzać odmiennych regulacji w zakresie przedawnienia roszczeń ubezpieczającego czy też uprawnionego w umowie ubezpieczenia.

W wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania. Oznacza to zatem, że ubezpieczyciel będzie zobowiązany do wypłaty odszkodowania aż do momentu upływu okresu przedawnienia właściwego dla reżimu odpowiedzialności ponoszonej przez ubezpieczającego. Przepisy ogólnego prawa cywilnego decydują więc o tym, w jakim terminie roszczenie to ulega przedawnieniu. Mają więc tutaj zastosowanie uregulowania zawarte w art. 442 ¹ k.c. W wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie lub zadośćuczynienie przedawnia się z upływem trzech lat od dnia, w którym poszkodowany dowiedział się o szkodzie i o osobie zobowiązanej do jej naprawienia, w każdym zaś razie z upływem 10 lat od dnia, w którym nastąpiło zdarzenie wywołujące szkodę.

Przeprowadzone w toku sprawy postępowanie dowodowe wykazało, że szkoda zgłoszona została w dniu 10 lutego 2014 r., czego powodowie nie kwestionowali. Decyzją z dnia 21 marca 2014 r. pozwana wypłaciła powodom kwotę 1 440 zł netto z tytułu zwrotu kosztów najmu pojazdu i odmówił wypłaty pozostałej kwoty w wysokości 5 700 zł netto. Najpóźniej w tym dniu poszkodowany dowiedział się o sprawcy szkody a więc i o odpowiedzialnym za szkodę pozwanym. Mając na uwadze cesję wierzytelności oraz fakt, że nabywca wierzytelności wstępuje w prawa i obowiązki cedenta, z tym samym dniem o pozwanym dowiedział się nabywca cesji. Umowa cesji nie przerywa biegu przedawnienia.

Mając na uwadze 3-letni termin przedawnienia Sąd doszedł do wniosku, iż termin przedawnienia roszczenia o zwrot kosztów za wynajem samochodu liczony od daty odmownej decyzji ubezpieczyciela, upłynął z dniem 21 marca 2017 r. Pozew w niniejszym postępowaniu został złożony w Sądzie Rejonowym dla m.st. Warszawy w dniu 30 marca 2017 r.

Wobec stwierdzenia skutecznie złożonego zarzutu przedawnienia Sąd oddalił wniosek o przesłuchanie B. B. oraz o przesłuchanie stron jak również o dołączenie akt szkodowych oraz o przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego jako nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Mając na uwadze powyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powodów roszczenie za przedawnione, w związku z czym w punkcie 1 sentencji wyroku oddalił powództwo w całości.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania złożyły się kwoty: 17,00 zł tytułem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa oraz 1 800,00 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z § 2 pkt 4 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokacie (Dz. U. z dnia 5 listopada 2015 r. ze zm.) obowiązującego w dacie wniesienia powództwa, co daje łącznie kwotę 1 817,00 zł.

SSR Jolanta Brzęk