Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 czerwca 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: stażysta Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 12 czerwca 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

A. B.

przeciwko:

(...) Sp. z o.o. w O.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego (...) Sp. z o.o. w O. na rzecz powoda A. B. kwotę 174,74 zł (sto siedemdziesiąt cztery złote siedemdziesiąt cztery grosze);

2)  oddala powództwo w zakresie odsetek;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 137,00 zł (sto trzydzieści siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 1719/17/3

UZASADNIENIE

Powód A. B. pozwem z dnia 18 lipca 2017 r. wniósł o zasądzenie od pozwanej (...) sp. z o.o. w O. kwoty 174,74 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 14 sierpnia 2016 r. do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że wykonał na rzecz pozwanej usługę transportową. Następnie wystawił dnia 27 czerwca 2016 r. fakturę VAT. Strony ustaliły termin zapłaty na 45 dni od dnia doręczenia faktury tj. na dzień 13 sierpnia 2016 r. Pozwana uregulowała należność główna dnia 18 sierpnia 2016 r. Wobec powyższego pozwana zobowiązana jest do zapłaty powodowi równowartości kwoty 40 euro tj. 174,74 zł tytułem rekompensaty za koszty odzyskiwania należności.

W dniu 25 sierpnia 2017 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie o sygnaturze akt VI GNc 1714/17 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana (...) sp. z o.o. w O. wniosła sprzeciw zaskarżając wydany nakaz zapłaty w całości, wnosząc o oddalenie powództwa i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana podniosła, że powództwo nie jest zasadne, gdyż powód nie obciążył pozwanej nota ani tez nie wysłał wezwania do zapłaty. Stąd tez pozwana nie miała wiedzy, że takowa należność z tytułu rekompensaty za koszty odzyskania należności została naliczona i jest do zapłaty.

Sąd ustalił co następuje:

Strony za pośrednictwem systemu trans.eu zawarły umowę przewozu. W związku z wykonaniem przedmiotu umowy przewozu powód wystawił na rzecz pozwanej dnia 27 czerwca 2016 r. fakturę VAT z terminem płatności ustalonym na 45 dni od dnia doręczenia faktury. Przesyłka zawierająca w/w fakturę została doręczona pozwanej 27 czerwca 2016 r. Pozwana dokonała zapłaty dnia 18 sierpnia 2016 r.

Dowód: maile (k. 10, 12), wydruk z sytemu trans.eu (k. 8-9), zlecenie spedycyjne (k. 11, 13), faktura VAT (k. 15), list przewozowy (k. 16), potwierdzenie nadania i odbioru (k. 17).

Oceniając materiał dowody zgromadzony w sprawie stwierdzić należy, że Sąd dał wiarę dowodom z dokumentów, gdyż ich prawdziwość i autentyczność nie zostały przez strony zakwestionowane.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez A. B., przeciwko (...) sp. z o.o. w O. zasługiwało na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie strona powodowa dochodziła zapłaty kwoty 174,74 zł, stanowiącej równowartość rekompensaty za koszty odzyskiwania należności w oparciu o art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych.

Pozwana stanęła na stanowisku, że ponieważ uregulowała należność z faktury, to żadne dodatkowe koszty się powodowi nie należą. Przyznała przy tym, że zapłata na fakturę nastąpiła po upływie wyznaczonego terminu.

W zawartej przez strony umowie strony ustaliły termin płatności wynosi 45 dni od dnia doręczenia faktury. Przesyłka zawierająca fakturę została doręczona pozwanej 27 czerwca 2016 r. Natomiast pozwana dokonała zapłaty dnia 18 sierpnia 2016 r. Wobec powyższego do zapłaty doszło po upływie 45 dniowego terminu płatności.

Na wstępie należy wskazać, że celem nadrzędnym wprowadzenia unormowań związanych ze zwrotem kosztów windykacji jest ochrona wierzyciela, który w razie opóźnienia wykonania zobowiązania przez dłużnika ma prawo sięgnąć po działania windykacyjne wierzytelności, bez dokonywania innych czynności, a w szczególności bez potrzeby wykazywania szkody (art. 361 k.c.). Odwołać się tutaj należy do Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/7/UE z dnia 16 lutego 2011 roku w sprawie zwalczania opóźnień w płatnościach w transakcjach handlowych (Dz. U. UE L z dnia 23 lutego 2011 roku), której zasady implementowano do ustawy z dnia 8 marca 2013 r. o terminach zapłaty w transakcjach handlowych. W art. 1 ust. 20 Dyrektywa przewiduje, że oprócz roszczenia o zapłatę stałej kwoty na pokrycie kosztów odzyskiwania należności wierzyciele powinni mieć również roszczenie o zwrot pozostałych kosztów odzyskiwania należności, które ponoszą z powodu opóźnień w płatnościach dłużnika. Potrzebę zwrotu kosztów windykacji uzasadniano tym, że konieczna jest uczciwa rekompensata za ponoszone przez wierzycieli koszty odzyskiwania należności w związku z opóźnieniami w płatnościach, aby zniechęcić do opóźnień.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 2013 roku o terminach zapłaty w transakcjach handlowych (Dz. U. Nr 403, z 2013 roku) wierzycielowi, od dnia nabycia uprawnienia do odsetek, o których mowa w art. 7 ust. 1 lub art. 8 ust. 1, przysługuje od dłużnika, bez wezwania, równowartość kwoty 40 euro przeliczonej na złote według średniego kursu euro ogłoszonego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia roboczego miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym świadczenie pieniężne stało się wymagalne, stanowiącej rekompensatę za koszty odzyskiwania należności.

Ustawodawca zatem przewidział dla wierzyciela swoisty ryczałt będący rekompensatą za koszty starań w celu odzyskania należności w wysokości równowartości 40 euro. Ta stała rekompensata przysługuje od dłużnika, przy czym wierzyciel nie jest zobligowany do wykazania poniesienia w tej wysokości wydatków. Z uzasadnienia ustawy oraz dyrektywy, wartość ta stanowi niepoliczalne koszty wierzyciela, które ten ponosi wobec opóźnienia w płatności tj. np. : koszt czasu pracy pracownika na śledzenie braku płatności, na wykonywanie telefonów ponaglających do dłużnika, koszt połączenia telefonicznego do dłużnika i inne. Ponadto w w/w regulacji wskazano, że rekompensata w wysokości równowartość kwoty 40 euro przysługuje bez wezwania, zatem powstaje ono ex lege wraz z nabyciem przez wierzyciela uprawnienia do odsetek. Zatem wbrew stanowisku pozwanej nie było koniecznym, aby powód obciążył pozwaną notą obciążeniową bądź też wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty.

Mając powyższe na uwadze w punkcie 1 wyroku zasądzono na rzecz powoda kwotę 174,74 zł.

Mając uwadze, że równowartość 40 euro ma charakter ryczałtu oraz zgodnie z ustawą stanowi koszt, zatem nie należą się od tej kwoty odsetki za opóźnienie, ponieważ powód przed wytoczeniem powództwa wezwał pozwanej o zapłatę tej kwoty, gdzie oznaczyłby termin zapłaty. Sąd oddalił zatem w tej części powództwo o czym orzeczono w punkcie 2 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono w punkcie 2 wyroku na podstawie art. 98 k.p.c. zgodnie z którym strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony w obu połączonych sprawach (koszty procesu). Na łączną kwotę kosztów postępowania powoda złożyły się kwota 30 zł tytułem opłaty sądowej od pozwu, kwota 17 zł tytułem opłaty od pełnomocnictw, 90 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego ustalona zgodnie z §2 pkt. 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r. poz. 1800 ze zm.).

SSR Jolanta Brzęk