Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 27 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi:

1.  nakazał pozwanemu J. M. opróżnienie lokalu mieszkalnego numer (...), położonego w Ł. przy ulicy (...) oraz wydanie tego lokalu powodowi M. N.;

2.  zasądził od pozwanego na rzecz powoda 457 zł tytułem zwrotu kosztów procesu;

3.  ustalił, że pozwanemu przysługuje prawo do lokalu socjalnego;

4.  wstrzymał wykonanie opróżnienia lokalu mieszkalnego opisanego w punkcie 1. do czasu złożenia pozwanemu przez Gminę Ł. oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego;

5.  orzekł o kosztach pomocy prawnej udzielonej pozwanemu
z urzędu.

Powyższy wyrok wynikał z uznania za zasadne żądanie eksmisji pozwanego z dotychczas zajmowanego lokalu wobec zgodnego z prawem wypowiedzenia mu stosunku najmu. Sąd Rejonowy rozważając przesłanki przyznania pozwanemu lokalu socjalnego wskazał na jego trudną sytuację materialną, która nie pozwala na samodzielne zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych na warunkach rynkowych. Pozwany ma 68 lat i mieszka sam. Utrzymuje się z emerytury, która po potrąceniach wynosi około 1 700 złotych miesięcznie. Jest osoba przewlekle chorą. Na leki wydaje ok. 100 zł miesięcznie.

Apelację od przedmiotowego wyroku w części dotyczącej przyznania pozwanemu lokalu socjalnego i wstrzymania opróżnienia zajmowanego przez niego lokalu do czasu złożenia jemu oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego, złożył interwenient uboczny Miasto Ł..

Skarżący podniósł następujące zarzuty:

- naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. - polegającego na przekroczeniu granic swobodnej oceny zebranych w sprawie dowodów poprzez dowolną ich ocenę
i brak wszechstronnego rozważenia całokształtu materiału dowodowego, czego skutkiem było przyjęcie, że dochody pozwanego nie pozwalają na zapewnienie mieszkania we własnym zakresie;

- naruszenia art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego poprzez ich błędne zastosowanie w związku z wadliwym przyjęciem, że zaistniały przesłanki przyznania pozwanemu lokalu socjalnego.

W oparciu o powyższe zarzuty interwenient uboczny wniósł o zmianę wyroku Sądu I instancji w zaskarżonej części poprzez orzeczenie, że pozwanemu nie przysługuje uprawnienie do lokalu socjalnego, a także zasądzenie od pozwanego na rzecz interwenienta ubocznego kosztów postępowania za II instancję wg norm przepisanych.

Strony procesu wniosły o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

apelacja jest niezasadna.

Ustalenia faktyczne, jak również ocena prawna przedstawiona
w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia przez Sąd Rejonowy, znajdują pełną akceptację Sądu Okręgowego.

W pierwszej kolejności rozważenia wymagał zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. Podkreślić należy, że aby skutecznie go podnieść skarżący powinien wskazać, jaki konkretnie dowód mający istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy sąd uznał za wiarygodny i mający moc dowodową albo za niewiarygodny i niemający mocy dowodowej, i w czym przy tej ocenie przejawia się naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok Sądu Najwyższego z 18 stycznia 2002 r. sygn. I CKN 132/01, Lex nr 53144). Kwestionowanie dokonanej przez sąd oceny dowodów nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu własnych, korzystnych dla skarżącego ustaleń stanu faktycznego, dokonanych na podstawie własnej, korzystnej dla skarżącego oceny materiału dowodowego (por. postanowienie Sądu Najwyższego z 10 stycznia 2002 r. sygn. II CKN 572/99, Lex nr 53136). Stwierdzić także należy, iż jeżeli z materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby
w równym stopniu, na podstawie tego materiału dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków
z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo-skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Najwyższego z 27 września 2002 r. sygn. II CKN 817/00, Lex nr 56906). Apelacja tak wymaganych zarzutów nie przedstawia i nie wykazuje, aby ocena dowodów oraz oparte na niej wnioski były dotknięte powyższymi uchybieniami. Uzasadnienie apelacji sprowadza się do dokonania korzystnej dla interwenienta ubocznego oceny materiału dowodowego. Nie jest to wystarczające do wykazania naruszenia omawianego przepisu. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy dokonał
w sprawie prawidłowej oceny dowodów, które stanowiły podstawę ustalonego przez ten Sąd stanu faktycznego sprawy. Ustalenia te są całkowicie prawidłowe i brak jest podstaw do ich zakwestionowania.

Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 1610 ze zm.). Dla uzasadnienia tego poglądu podkreślić należy, iż o uprawieniu do przyznania lokalu socjalnego w świetle powołanego przepisu decyduje ocena indywidualnej sytuacji danej osoby z uwzględnieniem dotychczasowego sposobu korzystania przez nią z lokalu oraz jej sytuacji materialnej i rodzinnej. Uwzględniając powyższe nie budzi zastrzeżeń konkluzja Sądu Rejonowego, że w sprawie niniejszej zachodzą okoliczności, zwłaszcza w postaci szczególnej sytuacji materialnej i rodzinnej (jest osoba samotną), a także zdrowotnej pozwanego, które przemawiają za przyznaniem mu uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego niezbyt wysokie dochody pozwanego i obciążającego go zobowiązania nie stwarzają realnych możliwości wynajęcia przez niego lokalu na wolnym rynku. Trzeba przy tym pamiętać, że poza obciążeniami potrącanymi już z emerytury pozwanego dojdą pewnie kolejne egzekwowalne zobowiązania (długi czynszowe, należności za przeprowadzony remont lokalu) Ponadto, wiek pozwanego i jego kłopoty zdrowotne nie dają pozytywnej prognozy co do zmiany jego możliwości zarobkowych. Zajmowany przez pozwanego lokal stanowi jego centrum życiowe i nie może on w żaden inny sposób zaspokoić swoich potrzeb mieszkalnych. Powyższe ustalenia Sąd
I instancji poczynił przede wszystkim w oparciu o dowód z zeznań pozwanego, które słusznie ocenił jako wiarygodne i miarodajne dla oceny jego sytuacji życiowej. Skarżący podejmując próbę podważenia wiarygodności ze zeznań pozwanego, nie przedstawił natomiast jakichkolwiek argumentów, które mogłyby prowadzić do odmiennych wniosków w tym zakresie.

W ocenie Sądu Okręgowego na rzecz przyznania pozwanemu uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego przemawia także dotychczasowy sposób korzystania przez niego z tego lokalu. Pozwany korzystał z lokalu
w sposób sprzeczny z jego przeznaczeniem, nie ma jakichkolwiek informacji
o naruszaniu przez niego zasad porządku domowego i współżycia międzysąsiedzkiego.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy uznał, iż apelacja nie zawiera uzasadnionych zarzutów mogących podważyć stanowisko Sądu Rejonowego, a tym samym jako bezzasadna podlega oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c.

W świetle brzmienia art. 107 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. nie można było zasądzić kosztów procesu od interwenienta na rzecz strony, do której interwenient przystąpił.

O wynagrodzeniu pełnomocnika z urzędu, który reprezentował pozwanego w instancji odwoławczej orzeczono na podstawie § 13 pkt 1 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 1 i § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia
3 października 2016 r w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.
z 2016 r., poz. 1714 ze zm.).