Pełny tekst orzeczenia

poczatektekstu

[Sędzia sprawozdawca 00:00:00.738]

Początek uzasadnienia. Zaskarżonym wyrokiem z 27 listopada 2017 roku Sąd Rejonowy w Zgierzu w sprawie z powództwa A. P. i A. G. przeciwko (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w W. zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwoty po 1.357 złotych 38 groszy z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 7 maja 2016 roku do dnia zapłaty. Oddalił powództwo w pozostałym zakresie. Zasądził od powodów solidarnie na rzecz (...) kwotę 2.163 złote 39 groszy tytułem zwrotu kosztów procesu. Nadto kazał pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego w Zgierzu kwotę 1.362 złote 50 groszy tytułem zwrotu kosztów sądowych i nie obciążył powodów obowiązkiem zwrotu kosztów sądowych od oddalonej części powództwa. Z rozstrzygnięciem tym nie zgodzili się powodowie, którzy reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika zaskarżyli wyrok w punkcie 1.4 w części dotyczącej oddalenia powództwa, co do kwoty 21.773 złote 17 groszy. Wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest artykułu 224 paragraf 2 w związku z artykułem 305 ze znaczkiem 4 kc oraz artykułu 292 zdanie 2 Kodeksu cywilnego poprzez ustalenie, że pozwana spółka od daty wniesienia powództwa o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i wynagrodzenia za bezumowne korzystanie to jest 15 maja 2013 roku była posiadaczem służebności w dobrej wierze. Zarzucono błąd w ustaleniach faktycznych polegający na ustaleniu, że utrata dobrej wiary, co do posiadania przez pozwaną nastąpiła dopiero z dniem wniesienia pozwu w niniejszej sprawie to jest 16 maja 2013 roku oraz zarzucono naruszenie artykułu 328 paragraf 2 kpc przez niewskazanie sposobu, w jaki Sąd wyliczył kwoty zasądzone na rzecz powodów a które to kwoty pozostają w sprzeczności z wyliczeniem kwoty wynagrodzenia, jakie zdaniem Sądu należą się powodom. W konkluzji wnosi się o zmianę zaskarżonego wyroku, orzeczenie, co do istoty przez uzgodnienie powództwa o zasądzenie na rzecz powodów od pozwanej kwoty 24.487 złotych 93 grosze i zasądzenie kosztów postępowania. W dniu dzisiejszym na rozprawie doszło do podmiotowego przekształcenia mianowicie z uwagi na śmierć powoda i dziedziczenie w całości po nim przez powódkę Sąd po zawieszeniu a następnie podjęciu postępowania, jako stronę powodową ma jedynie A. G.. Sąd Okręgowy zważył, co następuje: Apelacja jest zasadna częściowo. Uwzględniając, że kontrola zastosowania norm materialno-prawnych może być odnoszona wyłącznie do niekwestionowanych ustaleń faktycznych w pierwszym rzędzie należy odnieść się do zarzutów natury procesowej skoro wnioski w tym względzie wyznaczają kierunek dalszych rozważań. Istotę rzeczy i analizę zarzutów apelacji rozpocząć trzeba od wskazania, że nieuprawnione jest twierdzenie jakoby uzasadnienie zaskarżonego wyroku nie odpowiadało wymogom Ustawy, mianowicie artykułowi 328 paragraf 2 kpc. Wbrew wywodom skarżących pisemne motywy kwestionowanego wyroku pozwalają na odtworzenie rozumowania, które doprowadziło Sąd Rejonowy do wniosków ujętych w sentencji rozstrzygnięcia w przedmiocie ustalenia kosztów wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z gruntu. Nie oznacza to oczywiście, że Sąd musi zaaprobować przyjęte ustalenia w pełni przez Sąd Rejonowy. Mianowicie, uprzedzając kolejne rozważania no wskazać należy, że Sąd Rejonowy dopuścił się omyłki, która to no skutkowała odmiennym przyjęciem wartości gruntu pod przewody, a nie wartości odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu. Zdaniem Sądu Okręgowego w pozostałym zakresie ustalenia Sądu Rejonowego są prawidłowe. Sąd nie przekroczył granic swobodnej oceny dowodów, o której jest mowa w artykule 233 paragraf 1 kpc. Sąd zgodnie z tym przepisem ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Zdaniem Sądu Okręgowego ustalenia te są trafne i Sąd Okręgowy je w całości aprobuje no za wyjątkiem sposobu dochodzenia do ustalenia wysokości odszkodowania, co Sąd już sygnalizował a co dalej będzie również przedmiotem oceny. W sprawie ustalenia faktyczne w istocie rzeczy nie są przedmiotem sporu. Przedmiotem sporu jest raczej ich ocena na gruncie prawa materialnego i konkluzji wywodzonej z ustalonego stanu faktycznego. Powodowie dochodzili zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie z ich nieruchomości od dnia 1 sierpnia '99 do dnia 16 czerwca 2017 roku. W sprawie odpadł problem orzekania o tym czy słup naziemny ma się znajdować czy ma się nie znajdować z uwagi na zawarte porozumienie między stronami, które zaowocowało ugodą sądową i umorzeniem postępowania w tym zakresie. Natomiast nadal pozostała do rozstrzygnięcia kwestia odszkodowania za bezumowne korzystanie z gruntu przez stronę pozwaną dla przeprowadzonych przewodów linii energetycznej. W tym zakresie uznać należy, że Sąd Rejonowy dokonał trafnie analizy zgłoszonego roszczenia na gruncie przepisów artykułu 224 Kodeksu cywilnego i artykułu 225 Kodeksu cywilnego w związku z artykułem 230 Kodeksu cywilnego. Podzielić należy ocenę Sądu Rejonowego, że poprzednik prawny pozwanej objął w posiadanie nieruchomość powodów pod eksploatację urządzeń elektroenergetycznych w dobrej wierze, co skutkuje uznaniem pozwanej za posiadacza zależnego w dobrej wierze. Podzielić należy rozważania Sądu Rejonowego w efekcie, których uznał pozwaną za posiadacza w dobrej wierze. Skoro przedsiębiorstwo przesyłowe nieprzerwanie posiadało i eksploatowało urządzenia energetyczne od 65 roku, to, jako przedsiębiorstwo państwowe mogło mieć usprawiedliwione okolicznościami przekonanie, że mimo uzyskania samodzielności majątkowej może władać nieruchomością stanowiącą wówczas własność Skarbu Państwa. Wskazać należy, że domniemanie istnienia dobrej wiary z artykułu 7 Kodeksu cywilnego nie zostało przez powodów obalone. Rola i waga domniemania zawartego w artykule 7 Kodeksu cywilnego wyraża się w nakazie rozstrzygania na korzyść dobrej wiary sytuacji, gdy zgromadzony i prawidłowo oceniony materiał dowodowy nie wystarcza do usunięcia niepewności, co do dobrej lub złej wiary. Tak też Sąd Najwyższy w wyroku z 15 lutego 2017 roku sygnatura II CSK 157/16. Dlatego też Sąd Rejonowy zasadnie przyjął, że stosownie do artykułu 230 kc w związku z 224 paragraf 2 Kodeksu cywilnego strona pozwana powinna zapłacić powodom za korzystanie z ich nieruchomości w okresie, od kiedy dowiedziała się o wytoczeniu powództwa o usunięcie urządzeń elektroenergetycznych to jest od dnia 16 maja 2013 roku. Przy czym termin końcowy to dzień 1 lutego 2016 roku, bowiem tylko za ten okres jak trafnie zauważył Sąd Rejonowy zostało skutecznie rozszerzone powództwo w piśmie z 22 czerwca 2016 roku. Sąd Rejonowy zasadnie przyjął wskazując właściwą podstawę prawną swego ustalenia, że wcześniejszy pozew nie może stanowić skutecznego zgłoszenia roszczenia odszkodowawczego a to z uwagi na jego prawomocne zwrócenie. Odnieść się przy tym należy do dyspozycji artykułu 203 paragraf 2 kpc, który wprost stanowi, że pozew zwrócony nie wywołuje żadnego skutku prawnego. Dlatego też pozew ten nie wpływał na uznanie, że posiadacz, czyli strona pozwana nadal była posiadaczem w dobrej wierze. Konkludując ten fragment no stwierdzić należy, że sprawa o sygnaturze akt I C 446/08 o zaniechanie naruszenia nie przerywałaby skutecznie biegu terminu i uznania, że strona pozwana utraciła przymiot posiadacza w dobrej wierze. Podzielić należy natomiast zarzuty apelacji, co do wysokości zasądzonych kwot na rzecz każdego z pozwanych mianowicie po 1.357 złotych 38 groszy, jako połowy kwot z kwoty 2.714 złotych 76 groszy mającej odpowiadać wartości nieruchomości. Rozstrzygnięcie w tym zakresie uznać należy za błędne będące w sprzeczności z opinią biegłego. Wynagrodzenie za bezumowne korzystanie z nieruchomości za okres od 16 maja 2013 roku do 1 lutego 2016 roku wynosi, bowiem kwotę 6.730 złotych 90 groszy. Kwota ta wynika z niekwestionowanej opinii biegłego z zakresu szacunku i na kwotę te składają się: kwoty odszkodowania wyliczonego na karcie 466 akt za grunt o charakterze leśnym, to jest kwota 2.236 złotych i 78 groszy oraz kwota wskazana przez biegłego tutaj na kartach 469, 470 za część gruntu o charakterze inwestycyjnym. I to jest kwota 4.492 złote i 18 groszy. I kwota ta wynosi, wynosi 6.728 złotych 90 groszy, ponieważ Sąd Rejonowy przyjął kwotę 6.730 złotych 96 groszy, przy czym w tym też tkwi omyłka rachunkowa. Ostatecznie należy przyjąć, że kwotą zasadną za okres od 16 maja 2013 roku do 1 lutego 2016 roku jest kwota po zsumowaniu 6.728...

[ (...):14:51.999]