Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 09 sierpnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Żorach I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Lidia Czapla

Protokolant: Monika Gwiaździńska

po rozpoznaniu w dniu 09 sierpnia 2018 roku w Żorach

na rozprawie sprawy

z powództwa Banku (...) Spółki Akcyjnej we W.

przeciwko E. M. (M.)

o zapłatę

zasądza od pozwanej E. M. na rzecz powódki Banku (...) Spółki Akcyjnej we W. kwotę 39.636,02 (trzydzieści dziewięć tysięcy sześćset trzydzieści sześć 02/100) złotych z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP od kwoty 37.663,16 (trzydzieści siedem tysięcy sześćset sześćdziesiąt trzy 16/100) złote od dnia 21 kwietnia 2016 roku, przy czym nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie oraz kwotę 4.117,96 (cztery tysiące sto siedemnaście 96/100) złotych tytułem zwrotu kosztów procesu.

UZASADNIENIE

Powódka Bank (...) Spółka Akcyjna we W. wniosła o zasądzenie od pozwanej E. M. kwoty 39.636,02 złotych z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP, nie wyższymi niż odsetki maksymalne za opóźnienie, od kwoty 37.663,16 złote od dnia 21 kwietnia 2016 roku oraz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Na uzasadnienie żądania podała, że zawarła z pozwaną w dniu 25 lutego 2013 roku umowę o kredyt gotówkowy o numerze (...), pozwana nie wywiązała się z warunków określonych w umowie co spowodowało powstanie wymagalnego zadłużenia, które na dzień 26 kwietnia 2017 roku wyniosło łącznie 43.673 złote. Wskazała, że bezskutecznie wzywała pozwaną do dobrowolnej zapłaty dochodzonej pozwem należności.

Nakazem zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym z dnia 6 czerwca 2017 roku, sygn. akt VI Nc-e 772792/17, orzeczono zgodnie z żądaniem pozwu.

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwana zaskarżyła nakaz w całości. Zarzuciła, że pomiędzy stronami toczyły się negocjacje dotyczące polubownego załatwienia sprawy w zakresie rozłożenia spłaty zadłużenia na raty w ugodzie ustalonych, co czyni powództwo przedwczesnym.

Sąd Rejonowy Lublin-Zachód w Lublinie Wydział VI Cywilny postanowieniem z dnia 6 lipca 2017 roku, wobec stwierdzonego skutecznego wniesienia sprzeciwu i utraty mocy nakazu zapłaty w całości, przekazał rozpoznanie sprawy do tutejszego Sądu.

W piśmie procesowym z dnia 13 września 2017 roku powódka podtrzymała powództwo w całości.

W piśmie z dnia 28 listopada 2017 roku nabywca wierzytelności D. (...)w W., na podstawie art. 192 pkt 3 k.p.c., złożył oświadczenie o wstąpieniu w miejsce powódki, a na wypadek braku zezwolenia pozwanej o potraktowanie pisma jako interwencję uboczną po stronie powodowej.

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2018 roku pozwana nie wyraziła zgody na wstąpienie nabywcy w miejsce powódki.

Zarządzeniem z dnia 9 sierpnia 2018 roku zwrócono interwencję uboczną.

Sąd ustalił:

W dniu 25 lutego 2013 roku strony zawarły umowę o kredyt gotówkowy numer (...), na mocy której powódka udzieliła pozwanej, na jej wniosek, kredytu w całkowitej kwocie 70.170,00 złotych do dnia 28 lutego 2019 roku z przeznaczeniem na finansowanie bieżących potrzeb konsumpcyjnych lub na inny dowolny cel, w tym na spłatę posiadanych zobowiązań kredytowych. W dniu 2 marca 2016 roku powódka wypowiedziała umowę wobec stwierdzenia, że mimo wezwania do zapłaty wymagalne wierzytelności banku nie zostały uregulowane w wyznaczonym terminie. Pismem z dnia 22 kwietnia 2016 roku i z dnia 4 lipca 2016 roku ponownie wezwała pozwaną do dobrowolnej zapłaty zaległych kwot. W dniu 26 kwietnia 2017 roku wystawiła wyciąg z ksiąg rachunkowych banku, wskazujący wymagalne roszczenie w wysokości 39.632,52 złote

(umowa o kredyt gotówkowy z dnia 25.02.2013 r., k. 48-55; historia spłat kredytu, k. 56 i 66-67; wypowiedzenie umowy z dnia 03.03.2016 r., k. 57-60; wyciąg z ksiąg banku, k. 47; wezwania do zapłaty, k. 61-63).

Sąd zważył:

Stosownie do treści art. 353 k.c. zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić. Wymagalność roszczenia zaś jest to stan, w którym wierzyciel ma prawną możliwość żądania zaspokojenia przysługującej mu wierzytelności. Jest to stan potencjalny, o charakterze obiektywnym, którego początek zbiega się z chwilą uaktywnienia się wierzytelności (por. uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 lutego 1991 r., III CRN 500/90, OSNCP 1992, nr 7-8, poz. 137). Zgodnie z art. 481 § 1 k.c. jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Stosownie zaś do treści art. 192 pkt 3 k.p.c. z chwilą doręczenia pozwu zbycie w toku sprawy rzeczy lub prawa, objętych sporem, nie ma wpływu na dalszy bieg sprawy; nabywca może jednak wejść na miejsce zbywcy za zezwoleniem strony przeciwnej.

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono, że pozwana posiada wymagalne zobowiązanie z tytułu zawartej umowy o kredyt gotówkowy, które nie zostało uregulowane. Pozwana nie wykazała, aby zawarła z powódką ugodę w przedmiocie rozłożenia należności na raty, zatem uznano, że strony ostatecznie porozumienia nie osiągnęły.

Wobec powyższego, na mocy art. 353 k.c. i art. 481 § 1 k.c. w zw. z art. 192 pkt 3 k.p.c., orzeczono jak w sentencji.

O kosztach procesu orzeczono w oparciu o art. 98 § 1 k.p.c., zasądzając od pozwanej, która przegrała niniejszą sprawę, na rzecz powódki kwotę 4.117,96 złotych, na którą złożyła się opłata od pozwu w wysokości 496,00 złotych, wynagrodzenie pełnomocnika procesowego będącego radcą prawnym w wysokości 3.600 złotych, prowizja od przelewu w kwocie 4,96 złote oraz opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.