Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 października 2013 r.

Sąd Apelacyjny we Wrocławiu – Wydział I Cywilny w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 30 października 2013 r. we Wrocławiu na rozprawie

sprawy z powództwa L. T.

przeciwko M. B. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Jeleniej Górze

z dnia 27 czerwca 2013 r. sygn. akt I C 1062/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

L. T. domagał się zasądzenia na jego rzecz od M. B. (1) kwoty 342.038 zł tytułem równowartości nakładów poczynionych na nieruchomość położoną w J. przy ul. (...). Nakłady powód czynił w dobrej wierze będąc przekonany, ze jest współwłaścicielem nieruchomości.

M. B. (1) wnosząc sprzeciw od nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu upominawczym, domagał się oddalenia powództwa. Zarzucał, że nakłady powoda na nieruchomość o ile były czynione, uległy zniszczeniu a nawet powód dopuścił do dewastacji pomieszczeń. Pozwany podniósł tez zarzut przedawnienia roszczeń.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze wyrokiem z dnia 27 czerwca 2013 r. oddalił powództwo. Sąd Okręgowy ustalił między innymi, że w dniu 22.07.2010 r. pozwany zawarł umowę najmu z J. L. pomieszczeń znajdujących się na parterze przybudówki. W tym czasie powód już z tych pomieszczeń nie korzystał. Jesienią pozwany zaobserwował, że drzwi prowadzące do pomieszczeń znajdujących się na parterze przybudówki zostały wyłamane. Postanowił przejąć pomieszczenia, albowiem ani najemca ani powód T. nie korzystali z tych pomieszczeń. Te czynności podjął w dniu 10.12.2010 r. W czasie podejmowanych czynności związanych z wynoszeniem przedmiotów z przybudówki przybył powód, była obecna nietrzeźwa B. C. i doszło pomiędzy stronami do starcia. Została wezwana policja. Pozwany wywiózł i zabezpieczył rzeczy znajdujące się w pomieszczeniach gospodarczych parteru przybudówki, albowiem powód odmówił ich przyjęcia. Rozważając zgromadzony materiał dowodowy Sąd wskazał, że najpóźniejszym terminem, od którego należy liczyć bieg terminu przedawnienia roszczeń o zwrot nakładów na nieruchomość jest 10 grudnia 2010 r., to jest dzień przejęcia pomieszczeń przez pozwanego. Ponieważ powództwo zostało wytoczone 1 czerwca 2012 r. zarzut przedawnienia był uzasadniony.

W złożonej apelacji powód zarzucał:

1.naruszenia art. 5 kpc w zw. z art.6 kc i w zw. z art. 278 kpc przez ich niezastosowanie wskutek zaniechania pouczenia powód o spoczywającym na nim ciężarze udowodnienia okoliczności, że to pozwany dokonał zniszczeń poczynionych przez powoda nakładów, w sytuacji występowania powoda bez pełnomocnika oraz w sytuacji gdy nie przeprowadzenie tego dowodu w sposób bezpośredni rzutowało, na wynik postępowania;

2.naruszenie art. 232 zd. 2 kpc w zw. 278 kpc poprzez ich niezastosowanie wskutek nie dopuszczenia z urzędu dowodów niezbędnych do udowodnienia przez powoda zasadności roszczenia;

3.naruszenie art. 233 § 1 kpc w zw. z art. 328 § 2 kpc przez dokonanie dowolnej oceny dowodów przejawiającej się w szczególności:

-przyjęciu, że powód nie ma legitymacji czynnej procesowej, w sytuacji gdy powód za własne środki finansowe dokonywał nakładów na nieruchomość,

- przyjęciu, że powód nie udowodnił, że to pozwany zniszczył poczynione przez powoda nakłady, podczas gdy materiał dowodowy przeczy temu stwierdzeniu,

-przyjęciu, że powód nie udowodnił wysokości szkody, podczas gdy zebrany materiał dowodowy przeczy temu twierdzeniu;

4. naruszenie art. 217 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. i w zw. z art. 233 k.p.c. w zw. z art. art. 224 k.p.c. poprzez nieprzesłuchanie zawnioskowanego świadka M. B. (2), przeprowadzenia zawnioskowanej opinii biegłego.

Wnioski apelacji zmierzały do zmiany zaskarżonego wyroku i uwzględnienia powództwa w całości ewentualnie do jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

W odpowiedzi na apelację pozwany domagał się jej oddalenia.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

W apelacji nie kwestionuje się ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd pierwszej instancji, w szczególności nie kwestionuje się ustalenia, że w dniu 10 grudnia 2010 r. pozwany w obecności funkcjonariuszy policji wszedł do pomieszczeń znajdujących się na parterze tzw. przybudówki i objął je w posiadanie. Sąd Apelacyjny nie znajduje podstaw do zakwestionowania tych ustaleń, zatem przyjmuje je za podstawę faktyczną wyrokowania. Przytoczone fakty mają prawnie doniosłe znaczenie w świetle art. 229 § 1 k.c.

Przepis ten stanowi, że roszczenia właściciela przeciwko samoistnemu posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy, o zwrot pożytków lub o zapłatę ich wartości, jak również roszczenia o naprawienie szkody z powodu pogorszenia rzeczy przedawniają się z upływem roku od dnia zwrotu rzeczy. To samo dotyczy roszczenia samoistnego posiadacza przeciwko właścicielowi o zwrot nakładów na rzecz. Jak z przytoczonego przepisu wynika, ustawodawca przewidział stosunkowo krótki, bo roczny termin przedawnienia roszczeń właściciela przeciwko posiadaczowi i posiadacza przeciwko właścicielowi. Pojęcie „zwrot rzeczy” nie zostało bliżej określone, jednak przyjmuje się, że chodzi o zwrot w tym znaczeniu, że rzecz znalazła się ponownie w posiadaniu właściciela. Niewątpliwie do tak rozumianego „zwrotu” nieruchomości położonej w J. przy ul. (...) doszło 10 grudnia 2010 r. Poza sporem jest, że powództwo zostało wytoczone 1 czerwca 2012 r. a więc po upływie roku od „zwrotu” rzeczy, a także to, że pozwany podniósł zarzut przedawnienia roszczenia. Roszczenie jest prawnie gwarantowaną możliwością żądania od określonej osoby oznaczonego zachowania. Upływ terminu przedawnienia nie skutkuje wygaśnięciem roszczenia. Ustawowym skutkiem przedawnienia jest powstanie po stronie tego, przeciwko komu przysługuje roszczenie, uprawnienia do uchylenia się od jego zaspokojenia. Wykonanie tego uprawnienia powoduje, że roszczenie już nie może być skutecznie dochodzone. Stwierdzenie przez sąd orzekający, że podniesiony zarzut przedawnienia ma uzasadnienie w ustalonym stanie faktycznym obliguje sąd do oddalenia powództwa.

Jak wyżej wskazano, Sąd Apelacyjny podziela zarówno ustalenia jak i oceny Sądu Okręgowego odnośnie do stwierdzenia, że roszczenie powoda jest przedawnione, a pozwany zgłosił skutecznie zarzut przedawnienia. W takich warunkach Sąd drugiej instancji zwolniony jest z obowiązku analizowania wszystkich zarzutów apelacyjnych, gdyż nie mogą one wpłynąć na wynik sprawy. Z tych względów na podstawie art. 385 k.p.c. apelację oddalono.

bp