Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący – Sędzia SO Barbara Żukowska (spr.)

Sędziowie SO Andrzej Tekieli

SO Andrzej Wieja

Protokolant Anna Potaczek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej Lesława Kwapiszewskiego

po rozpoznaniu w dniu 25 października 2013 r.

sprawy M. G.

oskarżonego z art. 62 ust. 1 i 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

z powodu apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Bolesławcu

z dnia 12 czerwca 2013 r. sygn. akt II K 1381/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok wobec oskarżonego M. G. w ten sposób, że orzeczoną w pkt I części dyspozytywnej karę grzywny podwyższa do 40 (czterdziestu) stawek po 10 (dziesięć) złotych każda stawka,

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy,

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. D. G. kwotę 616, 90 zł w tym 96, 60 zł podatku od towarów i usług tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym,

IV.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 508/13

UZASADNIENIE

M. G. oskarżony był o to, że:

w dniu 10-go sierpnia 2012 roku w B. wbrew przepisom Ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii posiadał przy sobie środek odurzający w postaci metaamfetaminy o wadze 0,035 grama, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi,

tj. o czyn z art. 62 ust. 1 i 3 Ustawy z dnia 29.07.2005 roku o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd Rejonowy w Bolesławcu wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013r. (sygn. akt IIK 1381/12) uznał sprawstwo i winę oskarżonego w popełnieniu zarzucanego mu czynu i na podstawie art. 62 ust. 1 i 3 ustawy z 29.VII.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył mu karę 10 stawek dziennych grzywny w wysokości 10 złotych jednej stawki, orzekł o dowodzie rzeczowym, rozstrzygnął o kosztach sądowych, kosztach nieopłaconej obrony oskarżonego.

Apelację od powyższego wyroku – w części dotyczącej o karze na niekorzyść oskarżonego – wywiódł prokurator i zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego M. G. kary w postaci kary grzywny w wymiarze zaledwie 10 stawek dziennych po 10 zł każda, przede wszystkim na skutek niedostatecznego uwzględnienia znacznego stopnia zawinienia sprawcy, wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz właściwości i warunków osobistych oskarżonego, co sprawia, że orzeczoną karę uznać należy bez wątpienia za rażącą niewspółmiernie łagodną, a tym samym nie spełniającą przypisanych jej celów w zakresie prewencji ogólnej, jak i szczególnej oraz sprzeczną ze społecznym poczuciem sprawiedliwości.

Stawiając powyższe zarzuty prokurator wniósł o zmianę w części zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie wobec oskarżonego M. G. kary w wymiarze 3 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy w ilości 25 godzin miesięcznie.

W „odpowiedzi na apelację prokuratora” obrońca oskarżonego wniósł o uznanie apelacji prokuratora za niezasadną w stopniu oczywistym i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja prokuratora – co do jej kierunku – jest zasadna.

Stan faktyczny ustalony w przedmiotowej sprawie nie budzi wątpliwości, sprawstwo i wina oskarżonego w popełnieniu przypisanego mu czynu zostały udowodnione przeprowadzonymi dowodami, prawidłową jest przyjęta w wyroku kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu czynu.

Warunkiem uzasadnionej ingerencji Sądu Odwoławczego w rozstrzygnięcie o karze jest, by orzeczona przez sąd I instancji kara była niewspółmierną w sposób r a ż ą c y , oczywiście niesprawiedliwą.

W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Rejonowy w sposób bardzo lakoniczny wskazał okoliczności, jakie brał pod uwagę w procesie orzekania wobec M. G. o karze, podniósł, iż uwzględnił „całokształt” okoliczności łagodzących i obciążających tegoż oskarżonego tj. przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu i wcześniejszą karalność za przestępstwo z art. 53 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

W ocenie Sądu Okręgowego faktu przyznania się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu nie sposób przeceniać, zważywszy, że metaamfetaminę ujawniono przy nim w momencie legitymowania, woreczek strunowy ze środkiem psychotropowym posiadał w kieszeni spodni natomiast w czasie popełnienia tegoż przestępstwa tj. w dniu 10 sierpnia 2012r. M. G. nie był karany: ukarany został wyrokiem Sądu Rejonowego w Bolesławcu z dnia 26 marca 2013r. ( sygn. akt IIK 128/13) za czyn popełniony w październiku 2012r.

Oczywistym jest, iż wymierzona kara powinna przede wszystkim właściwie oddziaływać wychowawczo poprzez uświadomienie konieczności przestrzegania powszechnie obowiązującego porządku prawnego, zrozumienie niewłaściwości postępowania w sposób sprzeczny z prawem. Celem kary jest przede wszystkim poprawa jurydyczna sprawcy i wychowanie tj. jego moralna poprawa.

Sąd Rejonowy nie ocenił stopnia winy oskarżonego, nie ocenił jego właściwości osobistych (np. stopnia rozwoju intelektualnego, wiedzy, doświadczenia), nie ocenił procesu motywacyjnego oskarżonego, stwierdził wyłącznie, iż „oskarżony nie miał w chwili czynu wyłączonej świadomości i w pełni zdawał sobie sprawę z tego, co znalazł w parku i zamierzał z tego skorzystać”.

Sąd Okręgowy akceptuje stanowisko prokuratora wyrażone w apelacji, iż stopień zawinienia oskarżonego posiadającego metaamfetaminę jest znaczny albowiem wiedział, jaką substancję posiada, jako że w przeszłości takiej używał, działał z zamiarem umyślnym bezpośrednim. Naiwne są wyjaśnienia oskarżonego, iż woreczek ze środkiem psychotropowym znalazł w parku.

Metaamfetamina kwalifikowana jest jako tzw. „twardy” narkotyk co ma wpływ na ocenę, jako znacznego stopnia społecznej szkodliwości czynu oskarżonego.

Fakt, iż oskarżony nigdzie nie pracuje, utrzymuje się z alimentów w wysokości 350 zł miesięcznie nie może jednak prowadzić do wniosku, iż oskarżony nie będzie w stanie zapłacić kary grzywny, dlatego też prokurator wnioskował o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności tj. kary surowszej w hierarchii kar. Ubogi oskarżony nie może ponosić surowszej odpowiedzialności dlatego, iż nie będzie w stanie uiścić grzywny.

Przepis art. 62 ust. 3 ustawy z 29.VII.2005r. o przeciwdziałaniu narkomanii przewiduje alternatywne zagrożenie karą grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności.

Młody wiek oskarżonego, niekaralność w czasie popełnienia zarzucanego mu czynu, minimalna wielkość posiadanego środka narkotycznego w pełni uzasadniały orzeczenie wobec tegoż sprawcy kary najłagodniejszego rodzaju. Oskarżony jest młodym, zdrowym mężczyzną i brak jakichkolwiek przeszkód, by podjął pracę zarobkową i uiścił karę grzywny.

Zważyć przy tym należy, że skutkiem orzeczenia sankcji karnej jest odczuwanie dolegliwości przez osobę skazaną, jest to również cecha kary; orzekanie kar, które nie powodują dolegliwości mijałoby się z celem stosowania represji karnej.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy zmienił zaskarżony wobec M. G. wyrok orzekając surowszą karę grzywny, podwyższając tę karę do 40 stawek dziennych po 10 złotych każda stawka.

W pozostałej części zaskarżony wyrok, jako słuszny, został utrzymany w mocy.

Na podstawie art. 29 ust. 1 Ustawy Prawo o adwokaturze Sąd Okręgowy zasądził należną kwotę na rzecz obrońcy z urzędu tytułem nieopłaconej obrony oskarżonego w postępowaniu odwoławczym.

Trudna sytuacja materialna oskarżonego przesądziła o zwolnieniu go z obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

uk