Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku

V Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Rosłoń

Protokolant: Danuta Onopiuk

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2014 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy T. K.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania T. K.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 6 czerwca 2013 roku

Nr (...)

I.  Oddala odwołanie.

II.  Przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. do rozpoznania wniosek T. K. o rentę z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

sygn. akt V U 1308/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 6 czerwca 2013 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w B. po rozpoznaniu wniosku z dnia 11 marca 2013 r. w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.) odmówił T. K. prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy, ponieważ komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2013 r. nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy.

T. K. wniósł odwołanie od tej decyzji. Zakwestionował ustalenia co do stanu jego zdrowia, wniósł o uchylenie decyzji i zaliczenie go do osób całkowicie niezdolnych do pracy.

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie. W uzasadnieniu odpowiedzi na odwołanie wskazał, że wnioskodawca jest uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe. Zgodnie z treścią art. 107 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy, brak tej niezdolności lub jej ponowne powstanie. Organ rentowy odmówił prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w oparciu o przepis art. 107 powołanej ustawy ponieważ komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2013 r. nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy.

Sąd Okręgowy ustalił i zważył co następuje.

W sprawie bezspornym było, że T. K. jest uprawniony do renty
z tytułu częściowej niezdolności do pracy na stałe. W dniu 11 marca 2013 r. stawił się
w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.. Na okoliczność przeprowadzonej rozmowy naczelnik Wydziału Orzecznictwa Lekarskiego i Prewencji sporządziła notatkę (k. 54 akt ZUS). Jak wynika z zaskarżonej decyzji oraz wyjaśnienia pełnomocnika organu rentowego notatka ta została potraktowana jako wniosek o przyznanie prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z ogólnego stanu zdrowia (k. 50). Komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 3 czerwca 2013 r. nie stwierdziła całkowitej niezdolności do pracy w związku z czym organ rentowy w dniu 6 czerwca 2013 r. wydał decyzję – obecnie zaskarżoną- odmawiającą prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Stosownie do treści art. 107 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz.1440) zwanej dalej ustawa emerytalną prawo do świadczeń uzależnionych od niezdolności do pracy oraz wysokość tych świadczeń ulega zmianie, jeżeli w wyniku badania lekarskiego, przeprowadzonego na wniosek lub z urzędu, ustalono zmianę stopnia niezdolności do pracy lub jej ponowne powstanie.

Celem ustalenia aktualnego stanu zdrowia odwołującego Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii (k.12).

Biegły sądowy po przeprowadzeniu badań podmiotowych i przedmiotowych oraz po zapoznaniu się ze zgromadzoną dokumentacją medyczną, rozpoznał obustronny zespół bolesnego barku z ograniczeniem funkcji prawego stawu ramiennego, prawostronny łokieć tenisisty, entezopatię nadkłykcia przyśrodkowego kości ramiennej prawej, dyskopatię odcinka szyjnego i lędźwiowego kręgosłupa z ograniczeniem funkcji. Stwierdził, że wnioskodawca nie jest całkowicie niezdolny do pracy.

W uzasadnieniu opinii biegły wskazał, że badaniem przedmiotowym stwierdził ograniczenie ruchomości kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego z obecnością objawów korzeniowych odcinka lędźwiowego. Badania obrazowe wykazały obecność wielopoziomowej dyskopatii i zmian zwyrodnieniowych. Badania USG potwierdziły, że wnioskodawca cierpi na entezopatię przyczepów prostowników i zginaczy przedramienia prawego. W związku z powyższym przeciwwskazana jest ciężka praca fizyczna wymagająca dłuższego stania, chodzenia, przenoszenia ciężkich przedmiotów i praca w pozycjach wymuszonych. Wnioskodawca wymaga okresowych zabiegów rehabilitacyjnych i suplementacji środkami przeciwzapalnymi. (k. 18, 19).

Wnioskodawca złożył zastrzeżenia do powyższej opinii. Wskazał, że rozpoznana przez biegłego entezopatia znajduje się w wykazie chorób zawodowych i jest charakterystyczna dla zawodu elektromontera. Zarzucił, że przedmiotowe postępowanie dotyczy wydania opinii w kontekście choroby zawodowej. Wniósł o wezwanie biegłego na rozprawę (k. 23).

W wyniku zgłoszonych zastrzeżeń Sąd dopuścił dowód z uzupełniającej opinii biegłego sądowego z zakresu ortopedii.

W opinii tej biegły podtrzymał dotychczasowe stanowisko wskazując, że brak jest przesłanek do opiniowania całkowitej niezdolności do pracy. Stwierdził, że postanowienie sądu nie zobowiązywało go do wydania opinii w kontekście choroby zawodowej (k. 30).

W zastrzeżeniach do tej opinii wnioskodawca ponownie wskazał, że domaga się wydania przez sąd postanowienia o dopuszczeniu dowodu z opinii biegłego sądowego w kontekście entezopatii - choroby zawodowej, na którą cierpi, a która powoduje długotrwałą niezdolność do pracy w zawodzie elektromontera (k. 38). W piśmie procesowym z dnia 10 lutego 2013 r. wniósł o dopuszczenie dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu reumatologii, laryngologii, neurologii, ortopedii i medycyny pracy celem ustalenia czy rozpoznane u niego choroby mają charakter chorób zawodowych (k. 48).

Na rozprawie 12 lutego 2014 r. wnioskodawca wyjaśnił, że wnosi o uznanie go za całkowicie niezdolnego do pracy w związku z chorobą zawodową (k. 50 odw., 51).

W związku z powyższym Sąd oddalił wyżej opisane wnioski dowodowe ponieważ nie były one związane z przedmiotem rozpoznania wynikającym z zaskarżonej decyzji.

Ze stanowiska wnioskodawcy prezentowanego na rozprawie a wcześniej w zastrzeżeniach do opinii biegłego sądowego wynikało bez wątpienia, że wnosi on o uznanie go za osobę całkowicie niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową podczas gdy zaskarżona decyzja w żaden sposób nie odnosiła się do takiego wniosku.

W związku z powyższym Sąd nie mógł wniesionego odwołania rozpoznać zgodnie
z intencją wnioskodawcy. W sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych przedmiot rozpoznania sprawy sądowej wyznacza decyzja organu rentowego, od której wniesiono odwołanie. Jeżeli zatem po wniesieniu odwołania zostanie zgłoszone nowe żądanie, to sąd nie może go rozpoznać, ale jest zobowiązany przekazać żądanie do rozpoznania organowi rentowemu.

W sprawach z tego zakresu przeniesienie sprawy na drogę sądową przez wniesienie odwołania od decyzji organu rentowego ogranicza się do okoliczności uwzględnionych w decyzji, a między stronami spornych, poza tymi okolicznościami spór sądowy nie może zaistnieć. Przed sądem wnioskodawca może żądać jedynie korekty stanowiska zajętego przez organ rentowy i wykazywać swoją rację, odnosząc się do przedmiotu sporu objętego zaskarżoną decyzją, natomiast nie może żądać czegoś, o czym organ rentowy nie decydował. Z tego też względu odwołanie wnoszone od decyzji organu rentowego nie może mieć charakteru samodzielnego żądania (wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 21 maja 2013 r., sygn. III AUa 1605/12).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że odwołanie od zaskarżonej decyzji jest bezzasadne a opinie biegłego nie zostały skutecznie podważone i w tej części orzekł jak w punkcie I wyroku na podstawie art. 477 ¹⁴§ 1 kpc.

Jednocześnie z uwagi na wyraźnie sprecyzowane żądanie wnioskodawcy co do uznania go za osobę całkowicie niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową Sąd orzekł jak w punkcie II wyroku na podstawie art. 464§ 1 kpc.