Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 stycznia 2014roku

Sąd Rejonowy w Wałbrzychu III Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Paweł Augustowski

Protokolant: Ewa Modlińska

Przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Wałbrzychu D. S.

po rozpoznaniu w dniu 23 stycznia 2014 roku

sprawy M. S. (1)

syna S. i I. z domu S.

urodzonego (...) w P.

oskarżonego o to, że:

I.  W dniu 30 sierpnia 2013r. w J., woj. (...), działając w celu skłonienia funkcjonariuszy Policji A. N. i M. N. (1) do naruszenia przepisów prawa, polegającego na odstąpieniu od wykonania z nim czynności procesowych związanych z podejrzeniem popełnienia przestępstwa z art. 178a§4 kk obiecał udzielić im korzyść majątkową w postaci pieniędzy w kwocie łącznej 400złotych

tj. o czyn z art. 229§3 kk

II.  W dniu 30 sierpnia 2013 roku w J., woj. (...) znajdując się w stanie nietrzeźwości, przy stwierdzonym podczas I badania 1,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu oraz podczas II badania 1,16 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym samochodem marki F. o nr rej. (...), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazany za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości

tj. o czyn z art. 178a§4 kk

I.  Oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie I części wstępnej wyroku, tj. występku z art. 229§3 kk i za czyn ten na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności;

II.  oskarżonego M. S. (1) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu opisanego w punkcie II części wstępnej wyroku z tym, że opis ten uzupełnia o wyrażenie „wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 18.08.2010r. w sprawie IIIK 1196/10”, tj. występku z art. 178a§4 kk i za czyn ten na podstawie tego przepisu wymierza mu karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności

III.  na podstawie art. 85 kk łączy kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt I i II wyroku i wymierza oskarżonemu M. S. (1) karę łączną 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności,

IV.  na podstawie art. 42§2 kk orzeka wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 7 (siedem) lat,

V.  na podstawie art. 49§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 500(pięćset) zł,

VI.  na podstawie art. 63§1 kk na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zalicza zatrzymanie oskarżonego w dniach 30.08.2013r. i 01.09.2013r.,

VII.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych, poniesione wydatki zaliczając na rachunek Skarbu Państwa.

UZASADNIENIE

W wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego ustalono następujący stan faktyczny

W dniu 18 sierpnia 2010 r. M. S. (1) skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu w sprawie III K 1195/10 za czyn z art. 178a§1 k.k. na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3 oraz orzeczono wobec niego zakaz prowadzenia pojazdów na 3 lata. Wyrokiem Sądu Rejonowego w Wałbrzychu z dnia 22 marca 2011 r. w sprawie III K 1734/10 skazany został za czyn z art. 244 k.k., a zatem za niestosowanie się do orzeczonego przez sąd zakazu prowadzenia pojazdów. W dniu 20 czerwca 2011 r. oskarżony ponownie został skazany za ten sam występek z art. 244 k.k.

dowody:

dane o karalności – k. 29

W dniu 30 sierpnia 2013 r M. S. (1) w godzinach popołudniowych pił alkohol. Na prośbę M. S. (2) pojechał z nim samochodem osobowym F. (...) nr (...) z P. do J. na zakupy. Po chwili wracali i ok. godz. 19.00 oskarżony natknął się na ulicy (...) w J. na patrol policji. Na widok policyjnego radiowozu oskarżony zjechał na pobocze i zatrzymał się. Funkcjonariusze policji - M. N. (1) i A. N. w trakcie kontroli stwierdzili, że oskarżony nie posiada uprawnień do kierowania pojazdami oraz wyczuli od niego woń alkoholu. Poinformowali go zatem, ze zostanie zatrzymany i przebadany na zawartość alkoholu. Wtedy oskarżony zapytał, czy nie można tej sprawy załatwić inaczej. Powiedział, że da każdemu z policjantów po 200 zł, tylko mają go wypuścić, zapomnieć o sprawie i nie robić mu problemów. Na odpowiedź funkcjonariuszy, że takie zachowanie jest przestępstwem i że zostanie w związku z tym zatrzymany, oskarżony odparł, że doskonale zdaje sobie z tego sprawę, ale nie chce mieć problemów za jazdę po pijanemu i ponownie powtórzył propozycję łapówki.

Po chwili oskarżony przewieziony został do Komisariatu policji w G., gdzie badanie na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu wykazało 1,20 mg/l alkoholu o godz. 19.18 i 1,16 mg o godz. 19.33.

dowody:

zeznania świadków:

M. N. – k. 10

A. N. – k. 7

protokół badania – k. 3

wyjaśnienia – k. 16, 28, 55

M. S. (1) przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia identyczne z ustalonym stanem faktycznym (wyjaśnienia – k.j.w.).

Sąd zważył ponadto, co następuje

Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie stawianych mu zarzutów nie budzi wątpliwości. Wskazują na to zgodne ze sobą dowody w postaci zeznań świadków, wyjaśnień sprawcy przyznającego się do winy oraz protokół użycia alkomatu.

M. S. (1) popełnił przestępstwo z art. 178a§4 k.k., albowiem prowadził w stanie nietrzeźwości (1,20 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu) pojazd mechaniczny, będąc uprzednio już wcześniej karany za identyczne przestępstwo.

Ponadto oskarżony w trakcie kontroli drogowej obiecywał funkcjonariuszom policji, a zatem osobom pełniącym funkcje publiczne (art. 115§19 k.k.,) udzielić korzyści majątkowej w kwotach po 200 zł w tym celu, by skłonić ich do naruszenia prawa, tzn do przyjęcia łapówki i do odstąpienia od zatrzymania i przeprowadzenia czynności z udziałem sprawcy przestępstwa zatrzymanego na gorącym uczynku, co wyczerpało znamiona występku z art. 229§3 k.k.

Należy zauważyć, że stopień społecznej szkodliwości popełnionych czynów jest bardzo wysoki. Występek z art. 178a k.k. godzi w bezpieczeństwo na drogach i często jest również przyczyną groźnych wypadków. Oskarżony podejmując decyzję o prowadzeniu samochodu w stanie silnego upojenia alkoholowego (stwierdzony stan odpowiada blisko 2 i pół promila) narażał siebie, swego pasażera i innych uczestników ruchu drogowego na skutki swej nietrzeźwości, co mogło skończyć się tragicznie. Ponadto motywacja sprawcy nie zasługuje na żadne uwzględnienie – jazda po zakupy w żaden sposób nie może być uznana za choćby w części usprawiedliwienie.

Ponadto można przypomnieć, że oskarżony już wcześniej był karany za tożsame przestępstwo, a w okresie obowiązywania zakazu nie stosował się do niego co najmniej dwukrotnie, za co został skazany prawomocnymi wyrokami. Świadczy to o tym, że M. S. (1) jest osobą głęboko zdemoralizowaną, mającą za nic obowiązujące zakazy i orzeczenia sądów.

Na powyższe wskazują również okoliczności popełnienia drugiego z czynów – po złapaniu na jeździe w stanie nietrzeźwym oskarżony bezczelnie próbował policjantom wręczyć łapówkę, w ogóle nie ukrywając przed nimi swojej motywacji, czyli chęci uniknięcia odpowiedzialności karnej. Również ten czyn charakteryzuje się wysokim stopniem społecznej szkodliwości – godzi bowiem w zaufanie do funkcjonariuszy publicznych powołanych m.in. do czuwania nad bezpieczeństwem na drogach.

Z uwagi na powyższe, biorąc pod uwagę uprzednią karalność oraz normę art. 69§4 k.k., który mówi o tym, że sąd może warunkowo zawiesić wykonanie kary pozbawienia wolności wobec sprawcy przestępstwa z art. 178a§4 k.k. jedynie w szczególnie uzasadnionych wypadkach (a taki w tej sprawie nie zachodzi), sąd uznał, że cele kary może spełnić jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności. Inna kara nie spełni wymaganych celów, a np. ponowne zawieszenie wykonania kary spowodowałoby u oskarżonego przekonanie o kolejnej bezkarności – podobnie jak przy poprzednich wyrokach, które, jak widać nie wywarły żadnego pożądanego skutku ani zapobiegawczego, ani wychowawczego. Nadto orzeczeniu takiej kary sprzeciwiałaby się postawa sprawcy, a także wzgląd na potrzebę kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Ważąc powyższe sad uznał, że oskarżony zasługuje za oba popełnione występki na kary po 1 roku pozbawienia wolności oraz wymierzył na zasadzie częściowej absorpcji karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (ze względu z jednej strony na bliskość czasową, a z drugiej strony na odmienność dóbr prawnych, w które te przestępstwa uderzały) . Patrząc na okoliczności zdarzenia oraz stopień winy kary te nie jawią się wcale jako surowe – wręcz przeciwnie, bo przynajmniej orzeczona kara za czyn z art. 229§3 k.k. jest najniższą, jaką oskarżony mógłby usłyszeć. Nie w tym jednak rzecz, by kara przemawiała poprzez swoją represyjność, ale przede wszystkim ma wywrzeć skutek wychowawczy – oskarżony musi zrozumieć swą naganną postawę i wpoić sobie potrzebę przestrzegania prawa, które ewidentnie lekceważy, a także zapobiegawczy – po odczuciu dolegliwości kary izolacyjnej oskarżony musi zrozumieć, że przestępstwo mu się w ogóle nie opłaca.

Oprócz tego sąd orzekł obligatoryjny zakaz prowadzenia pojazdów na okres 7 lat. Wskazane wyżej okoliczności oraz zwłaszcza uprzednia karalność za czyny z art. 178a k.k. i 244 k.k. przekonuje, że ów okres wcale nie wydaje się wygórowany.

O świadczeniu pieniężnym na cel społeczny orzeczono po myśli art. 49§2 k.k. uznając, że wskazana kwota leży w możliwościach majątkowych i zarobkowych oskarżonego.

Na podstawie art. 63§1 k.k. na poczet orzeczonej kary zaliczono okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie.

O kosztach orzeczono po myśli art. 624 k.p.k.