Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 lutego 2017roku

Sąd Okręgowy w Białymstoku I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSO Joanna Dorota Toczydłowska

Protokolant: Katarzyna Waśko

po rozpoznaniu w dniu 14 lutego 2017 roku w Białymstoku

na rozprawie

sprawy z powództwa C. G.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...)

o uchylenie, stwierdzenie nieważności albo ustalenie nieistnienia uchwały

1.  stwierdza nieistnienie uchwały nr (...)Wspólnoty Mieszkaniowej (...) (...)przy Alei (...) z dnia 14 kwietnia 2016 roku w sprawie ustalenia wysokości opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pozostałych na rok 2016

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200 złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

UZASADNIENIE

Powód C. G. w pozwie skierowanym przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej (...) (...)przy Al. (...)w B. wnosił o uchylenie uchwały nr (...)tej Wspólnoty z dnia 14.04.2016r. w sprawie ustalenia nowych opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pozostałych na 2016r. oraz zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu wskazał, że zakwestionowana przez niego uchwała została uchwalona w sposób sprzeczny z obowiązującym prawem, albowiem liczy wyłącznie 4 lokale, stąd zastosowanie winien znaleźć przepis art. 199 k.c., zgodnie z którym do rozporządzania rzeczą wspólną oraz innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu niezbędna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W jego ocenie, niewątpliwie zagadnienie dotyczące ustalenia wysokości nowych opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pozostałych na 2016r. wykracza poza pojęcie „zwykłego zarządu”. Podkreślił przy tym, że o ile był obecny na zebraniu w dniu 14.04.2016r., nie został do końca, nie miał możliwości zapoznania się z treścią uchwały, ostatecznie nie została mu ona również doręczona. Brak zgody powoda skutkuje nieważnością uchwały, jako niezgodnej z przepisami prawa. Ponadto, podniósł nieważność wszystkich uchwał Wspólnoty, albowiem Zarząd nie został wybrany w sposób zgodny z prawem, a co w jego ocenie wynika z faktu, iż pod pisemną uchwałą nr (...)podpisy złożyły – w imieniu własnym oraz mężów – Pani Ł. C. oraz K. L., nie dysponując stosownym pełnomocnictwem (k.2-3, 61-64, 71).

W odpowiedzi na pozew, Wspólnota Mieszkaniowa (...) (...) przy Al. (...)w B. wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz obciążenie powoda kosztami postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko podkreśliła, że zaskarżona przez powoda uchwała jest zgodna z prawem, z umową o własności lokali oraz nie narusza prawa do prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną ani też w inny sposób nie narusza interesów właścicieli lokali, a przy tym pozostaje korzystna z ich punktu widzenia. W trakcie zebrania, po opuszczeniu sali przez powoda, podjęto decyzję o jego kontynuowaniu w niepełnym składzie oraz przyjęto dotychczasowe stawki zaliczek na koszty Zarządu bez zmian. Dla czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu również przyjęto te same stawki (poz. 1,2,4,5,7), w poz. 3 zmniejszono zaliczkę o 0,02 zł, zaś w poz. 6 zwiększono o 0,03 zł (w tym przypadku było to obligatoryjne i wynikało z umowy nr (...) zawartej z Zarządcą). Pozostałe opłaty z zaskarżonej uchwały, a dotyczące indywidualnych lokali mieszkalnych nie mieszczą się w katalogu czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu i zostały przyjęte większością udziałów (poz. 8-11), a jednocześnie uzyskano w nich znaczne obniżenie kosztów. Końcowo, pozwana podniosła, że przed Sądem Rejonowym w Białymstoku zawisła sprawa przeciwko powodowi w przedmiocie zaległości w opłatach za lokal, zaś na przestrzeni ostatnich kilku lat powód partycypuje w kosztach utrzymania nieruchomości według własnego uznania. Zaakcentowano również, że do pozwu w niniejszym postępowaniu przedłożona została zredagowana przez powoda własna wersja uchwały z dnia 14.04.2016r., podpisana przez skarżącego i jego córkę (współwłaściciela mieszkania), zawierająca wszystkie stawki zaliczek na koszty zarządu zgodnie z uchwałą nr (...), podpisaną również przez pozostałych współwłaścicieli na zebraniu (k.30-34).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Powód C. G., wraz z córką I. Ł. są współwłaścicielami lokalu nr (...) położonego w B. przy ul. (...). (...), w jednopiętrowym budynku wielomieszkaniowym. W nieruchomości tej wyodrębnione zostały łącznie 4 lokale, których właściciele tworzą Wspólnotę Mieszkaniową.

Dowód: okoliczności bezsporne;

Do 29.09.2008r. powód pełnił funkcję członka Zarządu Wspólnoty. W związku ze złożeniem przez niego rezygnacji, uwarunkowanej względami osobistymi, podjęto uchwałę nr (...), treścią której do reprezentowania współwłaścicieli w kontaktach na zewnątrz powołano Ł. C. oraz K. L..

Dowód: uchwała (...)., pismo z rezygnacją funkcji członka Zarządu Wspólnoty (k.65-66);

W dniu 15.12.2011r. zawarta została umowa nr (...) pomiędzy tą Wspólnotą, a Przedsiębiorstwem Usługowo – Handlowym (...) Sp. z o.o. w B. o przejęcie w administrowanie nieruchomości położonej w B. przy ul. (...), na czas nieokreślony, ustalającą m.in. wynagrodzenie Zarządcy w wysokości 1,10 zł/m ² powierzchni użytkowej mieszkań oraz 0,30 zł/m ² powierzchni użytkowej garaży miesięcznie. Kwoty te miały ulegać waloryzacji według wskaźnika wzrostu cen na towary i usługi konsumpcyjne ogłoszony przez prezesa Zarządu GUS w Monitorze Polskim za 3 kwartał roku ubiegłego.

Dowód: umowa nr (...) (k.38-41),

Na zebraniu Wspólnoty w dniu 14.04.2016r. (pierwotny termin ustalono na datę 10.03.2016r., który nie odbył się, albowiem o zebraniu nie została prawidłowo powiadomiona córka powoda) podjęto uchwałę (...)w sprawie ustalenia wysokości nowych opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pozostałych na 2016r. Po podpisaniu listy obecności i przyjęciu porządku obrad, powód opuścił salę wykreślając siebie oraz I. Ł., którą reprezentował, wpisując jednocześnie adnotację o przyczynie swojej decyzji – nie został dopuszczony do głosu przez osobę wskazaną na kandydata na Przewodniczącego Obrad, panią E. P., Zarządcę (...). W związku z niepełnym składem osobowym i braku obecności powoda, pozostali członkowie Wspólnoty podjęli decyzję o przyjęciu bez zmian dotychczasowych stawek zaliczek na koszty zarządu, tj. administrowanie (1,17zł), bank (0,10zł), ubezpieczenie budynku (0,05zł), energia plac (2,50zł), energia wspólna (0,15zł), fundusz remontowy (0,80) oraz pozostałe koszty (0,05zł). Dla czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu przyjęto stawki analogiczne do dotychczas obowiązujących, w jednej pozycji zmniejszono zaliczkę o 0,02 zł, w jednej pozycji zwiększono ją o 0,03 zł, co było obligatoryjne z związku z podpisaniem umowy nr (...)r. w dniu 15.12.2011r. z Zarządcą o administrowanie nieruchomością, a dotyczyło waloryzacji jego wynagrodzenia. Pozostałe opłaty z zaskarżonej uchwały dotyczą indywidualnych lokali mieszkalnych i nie mieszczą się w katalogu czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu (dotyczy to C.O., administrowania garażu, opłat za gaz oraz ciepłą wodę), aczkolwiek i w odniesieniu do tych pozycji uzyskano obniżenie kosztów. Z dokonanego przez Sąd zestawienia dotychczas obowiązującej uchwały nr (...)oraz uchwalonej w dniu 14.04.2016r. nr (...) wynika, że w chwili obecnej członkowie wspólnoty ponoszą niższe, stałe opłaty za 1 m ^{( 2)} w skali miesiąca, zaś w zakresie kosztów zarządu (a więc pozostających poza sferą indywidualnie ponoszonych przez członka wspólnoty) wydatki nie zmieniły się w taki sposób, aby groziły powodowi jakąkolwiek stratą – wręcz przeciwnie, utrzymane zostały w dotychczasowej wysokości.

Dowód: uchwała nr (...)(k.4), zawiadomienie (k.36), lista obecności (k.37), uchwała nr (...)(k.43), regulamin rozliczania ciepła oraz ciepłej i zimnej wody (k.78-82);

Jeszcze na etapie przedsądowej wymiany korespondencji pomiędzy stronami, powziąwszy wiedzę o treści uchwały powód wywiódł do pozwanej pismo zatytułowane „Reklamacja dotycząca rozliczenia rocznego za 2015r.”, którą opisał nieprawidłowości w działaniach Zarządu Wspólnoty, uniemożliwienie mu zapoznania się z dokumentacją dotyczącą obowiązków finansowych właścicieli / współwłaścicieli lokali, przedstawił również własny projekt stawek opłat oraz faktury z wyszczególnieniem wysokości składników opłat. Jego pisma pozostały bez odpowiedzi.

Dowód: pisemna reklamacja (k.7-12); projekt uchwały (k.13), projekt faktury (k.14-15); pismo pełnomocnika powoda (k.16);

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie przedłożonego w sprawie przez strony materiału dowodowego w postaci opisywanych powyżej dokumentów, tj. zaskarżonej uchwały, listy obecności, informacji o terminie i porządku obrad, pozostałych uchwał podejmowanych w imieniu i na rzecz Wspólnoty, których treść co do zasady nie była kwestionowana przez powoda oraz pozwaną.

Występując bez pełnomocnika, będąc pouczonym przez Sąd o treści art. 189 k.p.c., na rozprawie w dniu 14.02.2017r. powód sprecyzował swoje stanowisko w ten sposób, że wnosił o ustalenie nieistnienia zaskarżonej uchwały, albowiem była ona nieprawidłowo uchwalona i nie powinna obowiązywać ( e-protokół z dnia 14.02.2017r., 00:00:43).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Zgodnie z treścią art. 6 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 roku o własności lokali (Dz. U. z 2000 r., nr 80 poz. 903 ze zm.) ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę mieszkaniową. Wspólnota ta posiada zdolność prawną, która nierozerwalnie łączy się z zarządem nieruchomością wspólną.

W pierwszej kolejności Sąd przyjął, iż ocena skuteczności zgłoszonego przez powoda roszczenia o ustalenie nieistnienia uchwały winna zostać dokonana w oparciu o treść art. 189 k.p.c. w zw. z art. 58 k.c. Zgodnie z art. 189 k.p.c., powód może żądać ustalenia przez sąd istnienia lub nieistnienia stosunku prawnego, gdy ma w tym interes prawny. Należy podkreślić, iż regulacja ta - aczkolwiek zamieszczona w Kodeksie postępowania cywilnego - ma charakter materialnoprawny, stanowi bowiem podstawę dochodzenia roszczeń. Powództwo o ustalenie stosunku prawnego lub prawa może być uwzględnione jedynie wtedy, gdy spełnione są jednocześnie dwie przesłanki merytoryczne: interes prawny oraz wykazanie prawdziwości twierdzeń powoda o tym, że dany stosunek prawny lub prawo rzeczywiście istnieje. Pierwsza z tych przesłanek warunkuje określony skutek tego powództwa, decydując o dopuszczalności badania i ustalania prawdziwości twierdzeń powoda. Wykazanie zaś istnienia drugiej z tych przesłanek decyduje o kwestii zasadności powództwa (tak SN w wyroku z dnia 27 czerwca 2001 roku, II CKN 898/00, Lex nr 52613). W orzecznictwie przyjmuje się, że ustalenie nieistnienia uchwały z reguły wymaga wykazania tak rażących uchybień przy jej podejmowaniu, które powodują, że uchwała w istocie nie istnieje (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 13.09.2013r., I ACa 489/13, LEX nr 1402967). Z powyższego wynika zatem, że powództwo o ustalenie nieistnienia uchwały dopuszczalne jest w drodze wyjątku i powinno następować jedynie w sytuacjach zaistnienia poważnych uchybień proceduralnych, takich jak np. podjęcie jej z przekroczeniem kompetencji przysługujących zebraniu właścicieli, pod wpływem wady oświadczenia woli powodującej bezwzględną nieważność czynności prawnej, z naruszeniem zasad prawidłowego funkcjonowania wspólnoty. W judykaturze i orzecznictwie przyjmuje się bowiem, iż nieważność uchwały zachodzi w przypadku, gdy jest ona sprzeczna z ustawą, natomiast nieistnienie uchwały występuje, gdy do podjęcia uchwały w ogóle nie doszło. Może być ona uznana za nieistniejącą jedynie w przypadku najpoważniejszych wad, wykluczających wyrażenie oświadczenia woli uprawnionych podmiotów, choćby z naruszeniem prawa.

Kwestia istnienia po stronie powoda interesu prawnego w niniejszej sprawie nie budziła wątpliwości. Z istoty członkostwa we Wspólnocie wynika bowiem szereg praw i obowiązków. Zgodnie z treścią art. 25 u.w.l., właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Wszyscy właściciele lokali mają w tej sprawie jednakową pozycję, gdyż z możliwości zaskarżenia uchwały może skorzystać na jednakowych zasadach każdy właściciel – tak osoba prawna, jak i fizyczna, tak właściciel lokali stanowiących odrębną własność, jak i właściciel lokali niewyodrębnionych oraz zarówno właściciel posiadający większość udziałów w nieruchomości wspólnej, jak i właściciel mniejszościowy. Aczkolwiek w art. 25 ust. 1 u.w.l. użyto sformułowania „zaskarżyć uchwałę do sądu", to faktycznie chodzi w tym przypadku o wniesienie pozwu o uchylenie uchwały wspólnoty mieszkaniowej (por. też postanowienie SN z dnia 27 lutego 2001 r., V CZ 4/01, OSNC 2001, nr 7–8, poz. 124) bądź ewentualnie o ustalenie nieistnienia lub nieważności uchwały (Ewa Bończak-Kucharczyk, Komentarz do art. 24, art. 25 ustawy o własności lokali). Należy nadmienić, że cytowana ustawa wprowadza sześciotygodniowy termin w celu wystąpienia na drogę sądową z powództwem zaskarżającym uchwałę właścicieli lokali. Jest on liczony od dnia podjęcia uchwały na zebraniu ogółu właścicieli albo od dnia powiadomienia wytaczającego powództwo o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów. W przypadku gdy właściciel lokalu nie został powiadomiony o treści uchwały podjętej w trybie indywidualnego zbierania głosów, należy przyjąć, że termin sześciotygodniowy biegnie od dnia dowiedzenia się o podjęciu uchwały w inny sposób.

Zauważyć należy, że interes prawny w żądaniu ustalenia, o którym mowa w art. 189 k.p.c., rozumiany jako potrzeba ochrony strefy prawnej powoda, musi wynikać z sytuacji prawnej, w której powód się znajduje. Potrzeba wydania wyroku ustalającego istnieje, gdy powstała sytuacja naruszająca jego prawa lub występuje wątpliwość co do jej istnienia ( tak Sąd Apelacyjny w Gdańsku w wyroku z dnia 30 czerwca 2009 r. I ACa 574/09).

W niniejszej sprawie zarówno uprawnienie C. G., jak i termin do wystąpienia z powództwem nie były przez żadną ze stron kwestionowane. Sąd w pełni podzielił prezentowaną argumentację, jakoby o treści uchwały wiedzę powziął dopiero w maju 2016r., kiedy to za pośrednictwem pełnomocnika podjął starania w celu otrzymania własnego jej egzemplarza, ewentualnie umożliwienia mu zapoznania się z kompletną dokumentacją dotycząca Wspólnoty.

Przechodząc natomiast do oceny zasadności żądania powoda Sąd przyjął, iż przywoływana treścią pozwu podstawa prawna roszczenia z art. 199 k.c. jest słuszna.

W myśl art. 19 przywoływanej już wyżej ustawy o własności lokali, jeżeli liczba lokali wyodrębnionych i lokali niewyodrębnionych, należących nadal do dotychczasowego właściciela, nie jest większa niż siedem, do zarządu nieruchomością wspólną mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego i Kodeksu postępowania cywilnego o współwłasności. Z taką sytuacją mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Zgodnie natomiast z dyspozycją przepisu art. 199 k.c., do rozporządzania rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku takiej zgody współwłaściciele, których udziały wynoszą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia przez sąd, który orzeknie mając na względzie cel zamierzonej czynności oraz interesy wszystkich współwłaścicieli. Niewątpliwie, jak zagadnienie dotyczące ustalenia wysokości nowych opłat na pokrycie kosztów zarządu nieruchomością wspólną oraz opłat pozostałych na 2016r. – co wynika z treści zaskarżonej uchwały - wykracza poza pojęcie „zwykłego zarządu”.

Nie ulega wątpliwości, iż nie został zachowany wymóg jednomyślności w trakcie podejmowania zaskarżonej przez powoda uchwały nr (...). Należało więc przyjąć, że uchwała ta nie istnieje, albowiem nie została skutecznie uchwalona. Przyczyna nieobecności powoda w toku głosowania ma zdecydowanie marginalne znaczenie. Istota tzw. małych wspólnot mieszkaniowych sprowadza się do zasady współdziałania wszystkich właścicieli / współwłaścicieli lokali, jeżeli przedmiotem rozważań jest zarząd nieruchomością wspólną. Sąd w pełni podziela pogląd zaprezentowany przez Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 08.04.2016r., sygn. I ACa 1835/15, zgodnie z którym „niezapewnienie wszystkim właścicielom udziału w głosowaniu nad uchwałą wyrażającą zgodę na dokonanie czynności przekraczającej zakres zwykłego zarządu narusza przepisy art. 23 ust. 1 i 2 u.w.l., w zw. z 6 zd. 1 u.w.l. i art. 27 u.w.l. oraz, że taka uchwała nie może być uznana za podjętą przez ogół właścicieli. Określony w ustawie sposób głosowania indywidualnego oznacza, że niezbędne jest, aby zarząd przedstawił właścicielowi na piśmie projekt uchwały, a następnie odebrał od każdego właściciela lokalu jego głos ze wskazaniem, czy był on za, przeciw, czy też wstrzymał się on od głosu. Tylko w razie wykazania przez wspólnotę, że nie było możliwe odebranie głosów od wszystkich uprawnionych do głosowania, uzasadniony byłby wniosek, że uchwałę podjął ogół właścicieli (art. 6 u.w.l.), czyli wspólnota”. W okolicznościach niniejszej sprawy wspólnota nie wykazała, że próbowała odebrać głos od powoda w drodze indywidualnego głosowania, ale było to nieskuteczne. Tylko bowiem w takiej sytuacji możliwym byłoby uznanie, że zachowano wymóg z art. 199 k.c.

Sąd nie miał również wątpliwości, a co zostało przyznane przez obie strony postępowania, iż uznanie instalacji cieplnej służącej do ogrzewania poszczególnych lokali oraz pozostałych części budynku za część nieruchomości wspólnej oznacza, że opłaty za dostawę energii cieplnej do takiej instalacji stanowią koszty zarządu nieruchomością wspólną w rozumieniu art. 14 pkt 1 u.w.l. (Sądu Apelacyjnego w Łodzi, wyrok z dnia 11.02.2014r., I ACa 506/13, LEX nr 1439211). Koszty zarządu nieruchomością wspólną, które mają opłacać w ułamkowych częściach poszczególni właściciele lokali i na poczet których mają oni co miesiąc uiszczać zaliczki, związane są wyłącznie z nieruchomością wspólną, czyli z tą częścią całej nieruchomości, która stanowi współwłasność. Zgodzić się należy również z poglądem wyrażonym treścią orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 09.05.2013r., I ACa 59/13, Lex nr 1322428, zgodnie z którym „na koszty zarządu nieruchomością wspólną składają się w szczególności opłaty za dostawę energii elektrycznej i cieplnej, wody, w części dotyczącej nieruchomości wspólnej, a także wydatki na utrzymanie porządku i czystości, a właściciele lokali w stosunku do ich udziałów ponoszą wydatki i ciężary związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej w części nie znajdującej pokrycia w pożytkach i innych przychodach. W sytuacji, kiedy w lokalach będących własnością członków wspólnoty mieszkaniowej nie ma odrębnych pomierników zużycia ciepłej lub zimnej wody, odprowadzania ścieków to opłaty za dostawę ciepłej lub zimnej wody, odprowadzanie ścieków stanowią koszty zarządu nieruchomością wspólną w rozumieniu art. 14 pkt 2 i 4 u.w.l. i powinny być rozliczone w stosunku do udziałów poszczególnych właścicieli lokali w nieruchomości wspólnej.

Nie sposób pominąć również skutków, jakie niesie za sobą dokonanie przez Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej czynności prawnej bez uzyskania zgody właścicieli lokali, a więc z naruszeniem art. 22 ust. 2 u.w.l. Sąd przyjął, że czynność prawna z zakresu spraw przekraczających zwykły zarząd bez uzyskania uchwały właścicieli lokali wyrażającej na nią zgodę jest bezwzględnie nieważna z mocy art. 58 k.c. i jako taka nie istnieje. Należałoby jednak rozważyć, czy uchwała w zakresie czynności mieszczących się w katalogu „zwykły zarząd” również przestaje obowiązywać jako nieistniejąca – przy czym w tym zakresie podjęta została, zgodnie z dyspozycją art. 201 k.c. stanowiącego, iż do czynności zwykłego zarządu rzeczą wspólną potrzebna jest zgoda większości współwłaścicieli. W braku takiej zgody każdy ze współwłaścicieli może żądać upoważnienia sądowego do dokonania czynności.

W okolicznościach niniejszej należało przyjąć, a co nie było kwestionowane przez którąkolwiek ze stron postępowania, iż uchwała nr(...)regulowała zarówno opłaty związane z pokryciem kosztów zarządu nieruchomością wspólną (przekraczające zakres zwykłego zarządu), jak i pozostałe, ingerujące w indywidualną sferą uprawnień poszczególnych właścicieli (zwykły zarząd). W odniesieniu do drugiej części (m.in. ciepła i zimna woda, gaz, C.O., administrowanie garażu) za jej przyjęciem głosowało troje pozostałych, obecnych na zebraniu Wspólnoty właścicieli lokali, a więc wymagana większość, uprawniona do zajęcia stanowiska w tym przedmiocie, co z kolei determinowałoby przyjęcie skuteczności uchwały w tym zakresie. Tym niemniej, Sąd podziela stanowisko prezentowane w judykaturze, iż w ramach kontroli przewidzianej przez art. 23-25 u.w.l. Sąd nie jest uprawniony do częściowego uchylenia uchwały wspólnoty mieszkaniowej. Takie działanie mogłoby zostać poczytane za próbę zobowiązywania wspólnoty mieszkaniowej przez sąd do podjęcia uchwały o określonej treści, czemu w sposób wyraźny sprzeciwia się nie tylko autonomia właścicieli w zakresie zarządu nieruchomością wspólną, lecz również i same przepisy ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 lutego 2002 r., I CKN 489/00, opubl. w nr 12 OSNC z 2002 r. pod poz. 157).

Bezsprzecznie, charakter naruszeń do jakich doszło w trakcie podejmowania uchwały wskazuje na dopuszczalność zastosowania rozwiązania z treści pozwu, albowiem ingeruje ona zbyt daleko w uprawnienia właścicieli. W przedstawionym stanie faktycznym nie ulega wątpliwości, że zaskarżona uchwała podjęta została w sposób sprzeczny z obowiązującymi przepisami prawa i w sposób wysoce nieprawidłowy, co skutkowało koniecznością uczynienia zadość żądaniu sformułowanemu przez powoda i stwierdzeniem nieistnienia uchwały, której zarzucał wadliwość uchwalenia i sprzeczność z przepisami prawa.

Zważywszy na wynik sprawy, w oparciu o treść art. 98 k.p.c. i zawartą w nim zasadą odpowiedzialności za wynik procesu, Sąd zasądził od pozwanej na rzecz powoda kwotę 200 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, które poniósł, tj. uiszczonej w tej wysokości opłaty od pozwu.