Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Piszu III Wydział Rodzinny i Nieletnich

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Grzegorz Siwik

Protokolant sekretarka Anna Puczyłowska

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2018 roku w Piszu

na rozprawie

sprawy z powództwa małoletnich N. F. i W. F. reprezentowanych przez przedstawiciela ustawowego A. F. (1) przeciwko A. F. (2)

o alimenty

I.  Zasądza od pozwanej A. F. (2) na rzecz małoletnich powodów N. F. i W. F. alimenty w kwocie po 300 (trzysta) złotych miesięcznie, łącznie 600 (sześćset) złotych, płatne z góry do dnia 10-go każdego miesiąca wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w terminie płatności którejkolwiek z rat, do rąk ustawowego przedstawiciela małoletnich powodów A. F. (1), poczynając od dnia 20 czerwca 2018 roku.

II.  W pozostałym zakresie powództwo oddala.

III.  Postępowanie w pozostałej części umarza.

IV.  Nie obciąża stron opłatami sądowymi, a pozwanej także kosztami procesu.

V.  Wyrokowi w pkt I nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

Sygn. akt III RC 104/18

UZASADNIENIE

Małoletni powodowie N. F. i W. F., zastąpieni przez przedstawiciela ustawowego A. F. (1), wniosły o zasądzenie od pozwanej A. F. (2) alimentów w kwotach po 500 zł (pięćset złotych) miesięcznie na rzecz każdego z nich, łącznie w kwocie po 1.000 złotych miesięcznie, płatnej do rąk ustawowego przedstawiciela małoletnich powodów A. F. (1) do dnia 10 każdego miesiąca, wraz z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w płatności którejkolwiek z rat.

W uzasadnieniu pozwu ojciec małoletnich powodów podniósł, że zawarł związek małżeński A. F. (2) dnia 27 kwietnia 2002 roku. Z tego związku mają dwójkę małoletnich dzieci. Na początku małżeństwo stron układało się zgodnie. Na skutek hulaszczego i imprezowego trybu życia pozwanej powstawało wiele niedomówień i konfliktów między stronami – pozwana opuściła wspólne mieszkanie i wyprowadziła się do K.. Nie utrzymywała kontaktu z dziećmi, a cały ciężar wychowania i utrzymania małoletnich spoczywał na przedstawicielu ustawowym małoletnich, który w chwili obecnej jest na rencie chorobowej przyznanej do dnia 28.02.2019 r. Jedynym źródłem utrzymania przedstawiciela ustawowego i jego dzieci jest renta chorobowa z tytułu częściowej niezdolności do pracy w wysokości 772,35 zł, zasiłku rodzinnego w wysokości 124 zł na każde z dzieci oraz świadczenia wychowawczego w kwocie 500 zł na każde dziecko. Łączna kwota do zagospodarowania na trzyosobową rodzinę wynosi 2.020 zł. Koszty utrzymania dzieci i mieszkania wynoszą około 3.194 zł miesięcznie. Brakującą kwotę 1.173,70 zł powód stara się wypracować podczas prac sezonowych. Niejednokrotnie ratuje się zaciągając szybką pożyczkę w bankach. W skład tej kwoty wchodzą: opłata za prąd 211,62 zł miesięcznie, czynsz 133,62 zł miesięcznie, opłata za gospodarowanie odpadami komunalnymi 39 zł miesięcznie, 409,46 opłata za abonament, rata kredytu, telefon, telewizję itp. Dodatkowo powód ponosi także koszty zakupu odzieży i obuwia dla trzyosobowej rodziny 200 zł miesięcznie, wyżywienie rodziny 800 zł miesięcznie, opłata za gaz 50 zł miesięcznie, kieszonkowe dla dzieci 200 zł miesięcznie, opał 100 zł miesięcznie, zakup leków 150 zł miesięcznie. Starsze dziecko N. uczęszcza do Specjalnego Ośrodka Szkolno (...) w Ł., co generuje koszty z rzędu 400 zł miesięcznie na paliwo w celu dojazdów, 500 zł miesięcznie to koszt odwiedzin córki (składki, komitety, art. szkolne itp.). Nie wspomniano o wydatkach związanych z takimi potrzebami małoletnich jak zakup sprzętu komputerowego i elektroniki, sprzętu sportowego, nowego wyposażenia pokoi, karnetu na basen czy wyjazdów wakacyjnych, na które przedstawiciel małoletnich pod żadnym względem nie może sobie i rodzinie pozwolić.

Pozwana w odpowiedzi na pozew uznała powództwo, co do zasady. Nie zgodziła się jednak z żądaną kwotą alimentów. Wniosła o zasądzenie na rzecz małoletnich powodów alimentów w kwocie po 100 zł miesięcznie na każdego z nich, łącznie 200 zł i oddalenie powództwa w pozostałej części, oraz zasądzenie od powodów na rzecz pozwanej kosztów procesu według norm przepisanych. Jej zdaniem koszty utrzymania powodów są niższe niż wskazane przez męża jako 1.000 zł miesięcznie. Zaznaczyła, że wskazane koszty utrzymania dzieci w kwocie 3.194 zł, są zawyżone, nieprawdziwe, nieadekwatne do usprawiedliwionych potrzeb dzieci, a po części w ogóle z nimi nie związane. Pozwana kwestionuje w szczególności koszty energii elektrycznej w szczególności, że z faktur załączonych do pozwu wynika zupełnie inna, niższa kwota), bliżej niesprecyzowaną kwotę 409,46 zł za raty kredytów ojca małoletnich, koszty komornicze oraz abonament telefoniczny A. F. (1) (małoletni W. nie posiada telefonu, zaś córka N. posiada telefon na kartę), odzież i obuwie dla „trzyosobowej” rodziny (gdy jest dwójka dzieci), wyżywienie „rodziny” w kwocie 800 zł (córka N. nie zamieszkuje w domu rodzinnym i przebywa w (...) Ośrodku (...) w K., kieszonkowe dzieci w kwocie 200 zł (dzieci nie otrzymują żadnych pieniędzy), opał 100 zł miesięcznie (roczny koszt zakupu drzewa lub pelletu wynosi 500 zł) czy też zakupów leków w kwocie 150 zł (dzieci są zdrowe i nie przyjmują żadnych leków). Ojciec małoletnich nie odwiedza również córki N. co miesiąc i nie ponosi kosztów paliwa na dojazdy oraz nie wydatkuje kwoty 500 zł na poczet jej utrzymania w MOW-ie (rodzice nie ponoszą żadnych kosztów związanych z umieszczeniem córki w ośrodku). Ojciec małoletnich próbował umieścić swoje wydatki i swoje koszty utrzymania w kosztach utrzymania dzieci. Większość z nich nie ma nic wspólnego z utrzymaniem małoletnich. Wyliczenie ojca małoletnich pozwala uznać, iż wymienione wydatki nie są wydatkami faktycznie ponoszonymi przez przedstawiciela powodów, lecz jedynie jego hipotetycznymi założeniami. Jednocześnie małoletnia N. F. nie przebywa w domu rodzinnym, tylko w MOW-ie w K., wobec czego nie powinna być brana przy kosztach związanych z utrzymaniem mieszkania. Pozwana od dnia 7 maja 2018 r. jest zatrudniona na okres próbny jako pomoc kuchenna za minimalnym wynagrodzeniem. Po wyrzuceniu przez męża z domu, aby zapewnić sobie dach nad głową, zmuszona była wynająć stancję. Pozwana choruje na cukrzycę i przyjmuje na stałe leki. Ponosi ona również konieczne koszty swojego utrzymania: wynajem stancji 500 zł miesięcznie, energii elektrycznej w kwocie około 140 zł miesięcznie, wody w wysokości 30 zł miesięcznie, wywozu śmieci w kwocie 12 zł miesięcznie, wyżywienia w wysokości 400 zł miesięcznie, opłat za telefon i Internet w wysokości 153 zł miesięcznie, chemii, środków czystości i kosmetyków w wysokości 100 zł miesięcznie, odzieży w kwocie 100 zł miesięcznie, leków w kwocie 50 zł miesięcznie.

Ostatecznie na rozprawie w dniu 05 września 2018 r. przedstawiciel ustawowy małoletnich powodów zmodyfikował swoje roszczenie w ten sposób, że wystąpił o zasądzenie alimentów w kwocie po 400 zł miesięcznie na każdego z nich, łącznie po 800 zł miesięcznie.

W odpowiedzi pozwana wniosła o oddalenie powództwa ponad kwotę 250 zł na każde z dzieci, powołując się na możliwości zarobkowe w kontekście swoich miesięcznych wydatków.

Sąd ustalił, co następuje:

A. F. (1) i A. F. (2) w chwili orzekania pozostawali w związku małżeńskim. Nie toczyła się pomiędzy nimi sprawa o rozwód. Z małżeństwa tego posiadają dwoje małoletnich dzieci: N. F., urodzoną (...) w P., oraz W. F., urodzonego (...) w P. (dowód: bezsporne, odpis skróconego aktu małżeństwa k. 11; odpis skróconych aktów urodzeń małoletnich k. 12, 13 )

Pozwana A. F. (2) w chwili orzekania miała 35 lat. Małżonkowie mieszkali razem do kwietnia 2018 roku. Następnie ww. wyprowadziła się ze wspólnie zajmowanego mieszkania i wynajęła stancję w K., gdzie zamieszkiwała nadal do dnia orzekania w niniejszej sprawie. Pozwana z dniem 07 maja 2018 r. podjęła pracę na okres próbny jako pomoc kuchenna za wynagrodzeniem miesięcznym 2.100 zł brutto. Za prąd w okresie od 15 maja 2018 r. do 11 czerwca 2018 r. zapłaciła 137,77 zł. Pozwana od 2012 r. choruje na cukrzycę insulinoniezależną. Czynsz za stancję wynosi 500 zł miesięcznie. Woda to koszt około 50 zł, a wywóz śmieci około 12 zł miesięcznie, za leki płaci około 50 zł. Kobieta posiadała telefon z Internetem za około 150 zł miesięcznie.

(dowód: przesłuchanie stron: A. F. (2) k. 45 – 46; umowa o pracę pozwanej A. F. (2) k. 34-35; zaświadczenie lekarskie odnośnie leczenia pozwanej k. 36; rachunek za energię elektryczną k. 38; wyciąg z rachunku bankowego Banku (...) k. 39-42)

Ojciec małoletnich powodów A. F. (1), w chwili składania pozwu przebywał na rencie chorobowej z tytułu częściowej niezdolności do pracy i otrzymywał z tej przyczyny świadczenie w wysokości 772,35 zł. Dodatkowe źródło utrzymania stanowiły: świadczenie wychowawcze „500 +” po 500 zł, zasiłek rodzinny po 124 zł na każde z dzieci. Ponadto, ww. dorabiał sobie na rencie dorywczo i osiągał z tego tytułu wynagrodzenie w zmiennych kwotach, od 200 zł do 700 zł miesięcznie. Za energię elektryczną za okres od 16 października 2017 r. do 13 kwietnia 2018 r. otrzymał rachunek na kwotę 953,83 zł brutto (około 190 zł miesięcznie). Przewidywana należność za okres od 13 kwietnia 2018 r. do 04 października 2018 r. wyniosła 1053,10 zł (około 210 zł miesięcznie). W dniu 23 maja 2018 r. dokonana została wpłata w Dobrym Punkcie Finansowym Grupa L.. SA. w łącznej wysokości 409,46 zł, na rzecz różnych podmiotów: (...) Sp. z o.o. tytułem abonament w kwocie 60 zł (zlecający A. F. (1)), (...) S.A. w kwocie 70 zł (zlecający A. F. (1)), (...) Bank (...) S.A. w kwocie 100,46 zł tytułem spłaty kredytu (zlecający C. P.), Powiat (...) tytułem faktury Vat (...) w kwocie 169 zł. W dniu 15 maja 2018 r. wpłacił na rzecz Urzędu Miejskiego w P. kwotę 39 zł tytułem gospodarowania odpadami komunalnymi. Opłata za zajmowany lokal, mieszkanie gminne wyniosła w miesiącu maju 2018 r. 133,62 zł.

(dowód: przesłuchanie stron: A. F. (1) k. 44v. – 45; decyzja w sprawie świadczenia 500+ k. 14; decyzja (...) w sprawie przyznanych świadczeń na rzecz małoletnich k. 15; decyzja ZUS w sprawie kwoty renty na rzecz A. F. (1) k. 16,17,18,19; zestawienie odnośnie wypłaconych świadczeń ZUS k. 20; faktury VAT za energię elektryczną k. 21; dowody wpłaty k. 22; decyzja w sprawie kosztów utrzymania mieszkania k. 23)

Małoletnia N. F. ma 15 lat. Od października 2017 r. mieszka w (...) Ośrodku (...) w K.. W domu przebywa podczas pobytu na przepustce. Była już 5 razy na takiej przepustce. Do 10 września miała przedłużone wakacje. Wyżywienie ww. w ośrodku kosztuje 390 zł miesięczni, z czego ojciec płaci 170 zł, a resztę dopłaca „opieka”. Zaś małoletni W. ma 13 lat. Chłopiec choruje na otyłość wrodzoną. Je obiady w szkole, finansowane przez „opiekę”. Przedstawiciel ustawowy kupuje dzieciom odzież, wyżywienie, inne środki niezbędne do codziennej egzystencji.

(dowód: przesłuchanie stron: A. F. (1) k. 44v. – 45; A. F. (2) k. 45 – 46)

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 133 § 1 kro rodzice zobowiązani są do świadczeń alimentacyjnych względem dzieci, które nie są jeszcze w stanie utrzymywać się samodzielnie. Tak, więc od chwili urodzenia zobowiązani są do dostarczania dzieciom środków utrzymania i wychowania.

Z przepisu powyższego wynika, że rodzice mogą być zwolnieni od świadczeń alimentacyjnych w stosunku do dziecka tylko wtedy, gdy dziecko jest w stanie utrzymać się samodzielnie i nie pozostaje w niedostatku lub posiada własny majątek, a dochody z tego majątku wystarczają na całkowite pokrycie jego kosztów utrzymania lub wychowania. We wszystkich innych wypadkach na rodzicach ciąży stanowczy obowiązek utrzymania dziecka, ograniczony tylko ich możliwościami zarobkowymi i majątkowymi.

Zakres świadczeń alimentacyjnych zależy od usprawiedliwionych potrzeb uprawnionego oraz od zarobkowych i majątkowych możliwości zobowiązanego (art. 135 § 1 kro).

Uprawnionymi w niniejszej sprawie są N. F. i W. F., natomiast zobowiązaną pozwana A. F. (2).

Pojęcia "usprawiedliwione potrzeby" oraz "możliwości zarobkowe i majątkowe" zostały szczegółowo omówione w uchwale Pełnego Składu Izby Cywilnej i Administracyjnej Sądu Najwyższego z dnia 16 grudnia 1987 r., III CZP 91/86, OSNP 1988, nr 4, poz. 42. W uchwale tej stwierdzono między innymi, że pojęcia usprawiedliwionych potrzeb nie można jednoznacznie zdefiniować, ponieważ nie ma jednego stałego kryterium odniesienia. Rodzaj i rozmiar tych potrzeb jest uzależniony od cech osoby uprawnionej oraz od splotu okoliczności natury społecznej i gospodarczej, w których osoba uprawniona się znajduje. Nie jest możliwe ustalenie katalogu usprawiedliwionych potrzeb podlegających zaspokojeniu w ramach obowiązku alimentacyjnego i odróżnienie ich od tych, które jako objaw zbytku lub z innych przyczyn nie powinny być uwzględnione. W każdym razie zakres obowiązku alimentacyjnego wyznaczają poszczególne sytuacje uprawnionego i zobowiązanego, konkretne warunki społeczno-ekonomiczne oraz cele i funkcje obowiązku alimentacyjnego. Dopiero na tym tle można określić potrzeby życiowe - materialne i intelektualne uprawnionego.

Zakres potrzeb dziecka, które powinny być przez rodziców zaspokojone, wyznacza treść art. 96 kro, zgodnie z którym rodzice obowiązani są troszczyć się o fizyczny i duchowy rozwój dziecka i przygotować je należycie - odpowiednio do jego uzdolnień - do pracy dla dobra społeczeństwa.

Stosownie do wspomnianej dyrektywy rodzice w zależności od swych możliwości są obowiązani zapewnić dziecku środki do zaspokojenia zarówno jego potrzeb fizycznych (wyżywienia, mieszkania, odzieży, higieny osobistej, leczenia w razie choroby), jak i duchowych (kulturalnych), także środki wychowania (kształcenia ogólnego, zawodowego) według zdolności, dostarczania rozrywek i wypoczynku. Przy ocenie, które z potrzeb uprawnionego powinny być uznane za potrzeby usprawiedliwione, należy z jednej strony brać pod uwagę możliwości zobowiązanego, z drugiej zaś zakres i rodzaj potrzeb uprawnionego (vide komentarz do kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, [w:] Z. Krzemiński, Alimenty i ojcostwo. Komentarz, Oficyna, 2008, wyd. III).

Przez możliwości zarobkowe i majątkowe zobowiązanego należy rozumieć nie tylko zarobki i dochody rzeczywiście uzyskiwane, lecz także zarobki i dochody, które osoba zobowiązana może i powinna uzyskiwać przy dołożeniu należytej staranności i przestrzeganiu zasad prawidłowej gospodarki oraz stosownie do swoich sił umysłowych i fizycznych.

Małoletnia N. F. ma 15 lat, zaś W. 13 lat. Z racji wieku zdani są wyłącznie na pomoc swoich rodziców. To wyłącznie od ich woli i możliwości zależy dalszy rozwój dzieci oraz zaspokojenie ich usprawiedliwionych potrzeb.

Ojciec małoletnich A. F. (1) swój obowiązek alimentacyjny w znacznej części spełnia aktualnie przez osobiste starania o wychowanie małoletnich (art. 135 § 2 kro). Ponadto, ww. pomimo renty chorobowej cały czas pracuje dorywczo i osiąga z tego tytułu określone dodatkowe wynagrodzenie.

Sama pozwana w odpowiedzi na pozew, co do zasady uznała ciążący na niej obowiązek alimentacyjny. Potwierdziła, że dzieci zostały z ojcem, z tym zaznaczeniem, że córka N. przebywa w MOW w K.. Określiła według własnej oceny koszty utrzymania dzieci, uwzględniła własne wydatki i wnosiła ostatecznie o zasądzenie od niej na rzecz dzieci po 250 zł miesięcznie. Powód w odpowiedzi na stanowisko pozwanej przystał jedynie na alimenty w kwocie po 400 zł na takie warunki.

Uwzględniając wszystkie źródła dochodowe A. F. (1) i ponoszone wydatki, należy stwierdzić, że ogólna sytuacja materialna rodziny, w której aktualnie przebywają małoletni powodowie jest względnie dobra. A. F. (1) i jego dzieci żyją na względnie dobrej stopie życiowej. Ponadto, należy zaznaczyć, że N. F. większość czasu spędza poza domem, w MOW w K., gdzie ma opłacone wyżywienie i zapewnione podstawowe warunki bytowe. Poza okresem przepustek przedstawiciel ustawowy jest w pewnym sensie odciążony od wydatków związanych z utrzymaniem córki.

W tym miejscu należy zaznaczyć, iż rodzice małoletnich powodów nie są zobowiązani do zaspokajania finansowych potrzeb dzieci w częściach równych. Zgodnie z treścią art. 135 § 2 kro, wykonywanie obowiązku alimentacyjnego względem dziecka, które nie jest jeszcze w stanie utrzymać się samodzielnie, może polegać także, w całości lub części, na osobistych staraniach o jego utrzymanie lub wychowanie. Małoletni powodowie pozostają pod bezpośrednią opieką ojca. A. F. (1) sam czyni starania o rozwój umysłowy i fizyczny małoletnich powodów, co wiąże się z nakładem osobistej pracy wychowawczej. W tej sytuacji ciężar finansowy utrzymania dziecka powinien spoczywać przede wszystkim na pozwanej.

Pozwana wynajęła stancję w K.. Ponadto, dopiero z dniem 07 maja 2018 r. podjęła pracę na okres próbny jako pomoc kuchenna za wynagrodzeniem miesięcznym 2.100 zł brutto. W związku z przeprowadzką i koniecznością wynajęcia mieszkania ponosi określone wydatki. Nawet z pominięciem alimentów, uwzględniając wysokość zarobków pozwanej, jest ona w stanie wygospodarować miesięcznie jedynie niewielkie kwoty na własne potrzeby.

Strona powodowa nie udowodniła, że pozwaną stać na płacenie alimentów i to w wysokości po 400 zł miesięcznie na każde z dzieci. Pozwana podała szczerze, że po opłaceniu czynszu i rachunków, na życie pozostaje jej niewielka kwota. I Sąd dał wiarę tym twierdzeniom wobec braku kontr dowodów.

Okoliczności powyższe nie zwalniają pozwanej z obowiązku alimentacyjnego wobec małoletnich powodów. Mają natomiast wpływ na ustalenie wysokości alimentów, co Sąd uwzględnił, oddalając powództwo ponad kwotę 300 złotych.

Przy ustalaniu wysokości alimentów Sąd uwzględnił również wydatki ponoszone przez pozwaną, a związane z dobrowolnymi wpłatami czynionymi przez nią w przeszłości na rzecz małoletnich dzieci (np. prezenty).

Biorąc pod uwagę wiek, stan zdrowia, wykształcenie i doświadczenie zawodowe pozwanej, stwierdzić należy, iż ma ona możliwości zarobkowe i powinna dołożyć należytych starań, aby racjonalnie gospodarować posiadanym majątkiem i finansami, które pozwoli jej spełniać obowiązek alimentacyjny wobec małoletnich powodów.

Mając powyższe na uwadze Sąd, w oparciu o przepisy art. 133 § 1 kro i art. 135 § 1 i 2 kro, zasądził od pozwanej na rzecz małoletnich powodów alimenty w kwocie po 300 złotych miesięcznie, poczynając od dnia 20 czerwca 2018 roku, to jest od dnia wniesienia pozwu, płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca do rąk ojca małoletnich powodów A. F. (1) i oddalił powództwo w pozostałym zakresie.

Zdaniem Sądu alimenty w tej wysokości są adekwatne do wieku i usprawiedliwionych potrzeb małoletnich powodów oraz możliwości zarobkowych i majątkowych pozwanej. Pozostałą kwotę brakującą do utrzymania małoletnich powinien łożyć ich ojciec.

W pierwszej kolejności należy zauważyć, że powód cofający pozew jest formalnie przegrywającym proces, który powinien – zgodnie z art. 98 § 1 kpc i 203 § 2 kpc (lege non distinguente) zwrócić koszty procesu przeciwnikowi – na jego żądanie. Brak zgłoszenia takiego żądania powoduje, że roszczenie o zwrot kosztów wygasa. Przyczyny, dla których cofnięcie nastąpiło (np. zaspokojenie roszczenia) mogą jednak przemawiać za odstąpieniem od obciążania tej strony kosztami procesu, na podstawie art. 102 kpc (vide postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 7 grudnia 2016 roku V ACz 1286/16; wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 7 maja 2015 roku I ACa 27/15, LEX nr 1734660).

Po drugie, oświadczenie strony powodowej o ograniczeniu roszczenia pozwu jest równoznaczne z cofnięciem pozwu w pozostałej części wraz z zrzeczeniem się roszczenia, co w świetle art. 203 § 1 kpc nie wymaga zgody pozwanego i co winno skutkować umorzeniem postępowania, co też sąd uczynił w punkcie III wyroku.

Sąd podzielił tu stanowisko zawarte w orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 21 sierpnia 1951 roku C 733/51 (OSNCK 1953/1/15, Lex nr 117074), które zachowało swoją aktualność, że oświadczenie strony powodowej o ograniczeniu żądania pozwu do określonej sumy jest równoznaczne z cofnięciem pozwu w pozostałej części. Stronie pozwanej służy prawo żądania zwrotu kosztów przez powoda od cofniętego żądania pozwu. Jeżeli strona takiego żądania nie zgłosi, sąd nie ma podstaw do zasądzenia kosztów procesu na rzecz strony pozwanej lub do ich częściowej kompensaty w razie uwzględnienia pozostałej części żądań pozwu. W tezie cytowanego orzeczenia wskazane jest także, że w razie ograniczenia żądania pozwu w pierwszej instancji adwokatowi należy się wynagrodzenie za prowadzenie sprawy w tej instancji obliczone od pierwotnej wartości przedmiotu sporu.

W tym stanie rzeczy nie można uznać, że powodowie wygrali sprawę w 100 %.

Zastosowanie art. 100 kpc na wymaga arytmetycznie dokładnego rozdzielenia kosztów procesu według stosunku części uwzględnionej do oddalonej, ale stawia na słuszność jako zasadnicze kryterium rozłożenia kosztów (podobnie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 lutego 2002 roku I PKN 932/00 OSNP 2004/4/63; wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 26 września 2012 roku w sprawie III APa 7/12, Lex nr 1223434).

Biorąc pod uwagę powyższe i wynik sprawy, względy słuszności przemawiały za wzajemnym zniesieniem kosztów procesu. Stąd orzeczono jak w punkcie IV. wyroku.

A. F. (2) i tak ma obecnie trudną sytuację materialną – finansową. W pierwszej kolejności winna dążyć do tego, aby zgromadzić środki finansowe, pozwalające zapewnić swoim dzieciom byt na odpowiednim poziomie.

Wyrokowi w punkcie dotyczącym zasądzenia alimentów Sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności na podstawie art. 333 § 1 pkt 1 kpc.