Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 sierpnia 2018 r.

1.Sąd Rejonowy w Kłodzku, I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Ewa Karp

Protokolant: p.o. protokolanta sąd. Joanna Nowicka

po rozpoznaniu w dniu 30 sierpnia 2018 r. w Kłodzku na rozprawie

sprawy z powództwa S. G. i B. G. (1)

przeciwko (...)

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  nakazuje powodom S. G. i B. G. (1), by uiścili na rzecz Skarbu Państwa – kasa tut. Sądu kwoty po 636,71 (sześćset trzydzieści sześć 71/100) złotych tytułem wynagrodzenia biegłych tymczasowo poniesionego przez Skarb Państwa;

III.  zasądza od powodów S. G. i B. G. (1) na rzecz strony pozwanej (...) kwoty po 2.684,50 (dwa tysiące sześćset osiemdziesiąt cztery 50/100) złote tytułem zwrotu kosztów procesu.

(...)

UZASADNIENIE

Powódka S. G. wniosła o zasądzenie od strony pozwanej (...) z siedzibą w H. w N. kwoty 8 778,00 zł, w tym 8000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ból i cierpienie, w związku z wypadkiem, jakiemu uległa na terenie N. w dniu 26 sierpnia 2016 roku wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2 000 zł dnia 4 stycznia 2017 r. oraz od kwoty 6000 zł od dnia 28 lutego 2017 roku i kwoty 777, 68 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia oraz kosztami postępowania.

Powód B. G. (1) wniósł o zasądzenie od strony pozwanej (...) z siedzibą w H. w N. kwoty 8 781,00 zł, w tym 8000 zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, ból i cierpienie, w związku z wypadkiem, jakiemu uległ na terenie N. w dniu 26 sierpnia 2016 roku wraz z odsetkami ustawowymi od kwoty 2 000 zł dnia 4 stycznia 2017 r. oraz od kwoty 6000 zł od dnia 28 lutego 2017 roku i kwoty 780, 45 zł tytułem odszkodowania za koszty leczenia oraz kosztami postępowania

W uzasadnieniu żądań powodowie podali, że w dniu 26 sierpnia 2016 roku miał miejsce wypadek, w którym brał udział powód jako kierujący pojazdem i powódka jako pasażer. Wypadek miał miejsce w okolicach B. na terenie N. na autostradzie (...).

Sprawca wypadku ubezpieczony był u strony pozwanej.

Powodowie wskazali, że w wyniku wypadku doznali urazów wielonarządowych, w tym skręcenia odcinka szyjnego kręgosłupa, po wypadku leczyli się i rehabilitowali, a szkody osobowe zgłosili (...) S.A. w S., które wskazało jako reprezentanta strony pozwanej w Polsce (...) P..

Powodowie zgłosili (...) żądania zadośćuczynienia po 10 000 zł i zwrot kosztów leczenia i otrzymali informację, że strona pozwana odmawia przyznania jakiegokolwiek zadośćuczynienia i odszkodowania, wskazując, że z powodu nieznacznych uszkodzeń pojazdu nie mogło dojść do takich obrażeń ciała powodów.

Powodowie wskazali, że ich roszczenia należy oceniać na gruncie prawa niemieckiego, które w paragrafie 823 ust. 1 BGB wskazuje, że kto rozmyślnie albo z niedbalstwa narusza bezprawnie życie drugiego , obowiązany jest wynagrodzić mu powstała stąd szkodę.

Po wydaniu opinii przez biegłą neurolog Powodowie nie przedstawili dokumentacji medycznej ani innych dowodów, które mogłyby podlegać ocenie biegłego innej specjalności i cofnęli zawnioskowany dowód z opinii biegłego ortopedy.

Strona pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie kosztów procesu, przyznając, iż prawem właściwym w niniejszej sprawie jest materialne prawo niemieckie. Strona pozwana zakwestionowała związek przyczynowy pomiędzy zgłaszanymi przez Powodów roszczeniami a zdarzeniem wskazując, że z uwagi na niewielki zakres uszkodzeń pojazdu, jakim podróżowali powodowie, wskutek zdarzenia nie mogło dojść do urazów wskazywanych przez powodów.

Strona pozwana wskazała, że u powódki rozpoznano zmiany zwyrodnieniowo- zniekształcające kręgosłupa szyjnego, nie stwierdzono zmian pourazowych ani dolegliwości pozostających w związku ze zdarzeniem, a u powoda stwierdzone zostały zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego bez zmian pourazowych, wielopoziomową dyskopatię lędźwiową, a dolegliwości powoda są skutkiem jego chorób samoistnych, bez związku ze zdarzeniem.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Powodowie S. i B. G. (2) w chwili wypadku w piątek 26 sierpnia 2016 roku poruszali się pożyczonym samochodem C. (...) autostradą (...) na terenie N..

Aktualnie powód ma 66 lat, a powódka 68 lat W chwili zdarzenia powód kierował pojazdem, a powódka była pasażerką i oboje jechali na wypoczynek do R...

Samochód C. stał w korku i wtedy został uderzony w tył przez sprawcę ubezpieczonego u strony pozwanej, kierującego małym samochodem M..

Na miejsce zdarzenia wezwano Pogotowie, ale powodowie odmówili skorzystania z pomocy medycznej, nie odczuwali bólu, nie potrzebowali takiej pomocy.

Po zdarzeniu powodowie udali się tym samym samochodem C. na wypoczynek do R.. Do lekarza udali się w niedzielę do G..

Dowód:

- przesłuchanie powodów K- 188-189, informacja K-100

Powołany w sprawie biegły z zakresu prawa niemieckiego dr M. M. sporządził analizę prawa niemieckiego w zakresie niezbędnym do oceny roszczeń powodów o zadośćuczynienie i odszkodowanie, związanych ze zdarzeniem z dnia 26 sierpnia 2016 roku , które miało miejsce w okolicach B. na autostradzie (...).

Biegły wskazał przepisy prawa materialnego niemieckiego, na podstawie których roszczenia zgłaszać mogą osoby poszkodowane oraz przepisy odnoszące się do sposobu ustalania szkody przez Sąd i wysokości roszczenia oraz przeanalizował orzeczenia sądów niemieckich z ostatnich 10 lat dotyczące urazów zbliżonych do podawanych przez Powodów.

Dowód: postanowienie K- 147. opinia K-155-163

Powodowie w wyniku zdarzenia z 26 sierpnia 2016 roku nie ponieśli szkody w postaci trwałego lub długotrwałego uszczerbku na zdrowiu.

Powołana w sprawie na wniosek powodów biegła neurolog J. S. sporządziła w sprawie opinie w styczniu 2018 roku i wskazała w nich, że stan neurologiczny powodów w chwili zdarzenia z 26 sierpnia 2016 był prawidłowy i pozostał prawidłowy do dnia badania przez biegłą. W dokumentacji medycznej nie odnotowano objawów wynikających z pourazowego uszkodzenia układu nerwowego.

Jak wynika z opinii biegłej powód w chwili badania w G. :” przytomny, w pełnym kontakcie, ruchomość kręgosłupa szyjnego zachowana.” Powód przed zdarzeniem był diagnozowany z powodu dolegliwości bólowych całego kręgosłupa i posiada stopień niepełnosprawności. Powód nie spełnia przesłanek uzasadniających orzeczenie jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu ponieważ bezpośrednio po zdarzeniu ani później nie postawiono rozpoznania opisującego następstwa doznanego urazu w postaci klinicznego zespołu pourazowego. Nie wykazano pourazowej niestabilności kręgosłupa szyjnego i biegła nie znalazła obrażeń pourazowych neurologicznych uzasadniających ustalenie uszczerbku na zdrowiu.

W opinii tej biegła wskazała, że u powoda B. G. (3) nie stwierdza uszkodzeń pourazowych, a w badaniu diagnostycznym stwierdza zaawansowane zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego.

Biegła oceniła stan zdrowia powódki S. G. i stwierdziła, że powódka posiada zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego bez zmian pourazowych, a stan neurologiczny powódki był w chwili zdarzenia z 26 sierpnia 2016 roku i pozostał do chwili badania prawidłowy. Biegła nie stwierdziła u powódki jakiegokolwiek uszczerbku na zdrowiu związanego ze zdarzeniem z 26 sierpnia 2016 roku.

Biegła sporządziła także opinię uzupełniającą wobec zastrzeżeń powodów do opinii głównej. W opinii uzupełniającej wskazała na brak danych na istnienie zespołu bólowo-korzeniowego uzasadniającego ustalenie uszczerbku na zdrowiu u powodów. W zakresie neurologicznym bez uszczerbku na zdrowiu, rokowania na przyszłość dobre.

Zdarzenie z 26 sierpnia 2016 roku pozostaje bez wpływu na zmiany zwyrodnieniowe występujące u powodów.

Dowód: opinie biegłej neurolog J. S. K- 200-202, 258-263

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd zważył co następuje:

Roszczenia powodów nie są uzasadnione w oparciu o wyniki ustaleń stanu faktycznego, dokumentację medyczną, akta szkody, a przede wszystkim opinie i wnioski oraz ustalenia biegłych sądowych – neurologa i biegłego z zakresu prawa niemieckiego oraz mające zastosowanie w tej sprawie przepisy prawa niemieckiego.

Prawo polskie wskazuje, że dochodzenie przez poszkodowanego roszczeń z art. 444 k.c. zależy od ustalenia szkody, pozostającej w adekwatnym związku przyczynowym z tym zdarzeniem. Na podstawie art. 444 k.c. kompensowana jest wyłącznie szkoda w postaci uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia. Podmiotem uprawnionym do dochodzenia roszczenia na podstawie art. 445 k.c. jest pokrzywdzony wskutek uszkodzenia ciała lub rozstroju zdrowia.

W przedmiotowej sprawie analizie należało poddać przepisy prawa niemieckiego.

Biegły dr M. M. na zlecenie Sądu sporządził i przedstawił opinię prawną dotyczącą prawa niemieckiego w zakresie niezbędnym do oceny roszczeń powodów o zadośćuczynienie i odszkodowanie, związanych ze zdarzeniem z dnia 26 sierpnia 2016 r., które miało miejsce w okolicach B. na autostradzie (...).

Biegły przedstawił również praktykę rozstrzygania omawianych zagadnień w niemieckim orzecznictwie sądowym, na którą składa się na nie tylko stosowane w niniejszej sprawie niemieckie materialne prawo cywilne, ale także uregulowania niemieckiej procedury cywilnej, której sąd polski nie stosuje.

Ogólnym założeniem przy stosowaniu prawa obcego przez sąd polski jest jego stosowanie w sposób zbliżony do praktyki jego stosowania przez sądy w danym obcym porządku prawnym.

Ocenie Sądu pozostawiono, czy przedstawiana praktyka sądowa w zakresie ustalania przesłanek roszczeń związanych z wypadkami komunikacyjnymi, w szczególności środków dowodowych, możliwości stosowania domniemań faktycznych i dokonywania oceny zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego, a także uproszczenia w zakresie sądowego ustalania szkody, składają się jeszcze na podlegającą uwzględnieniu praktykę stosowania niemieckiego prawa materialnego, nawet jeśli mają swe źródła częściowo w regulacji prawa procesowego. Biegły przeanalizował podstawy prawne odpowiedzialności za szkody wynikające z wypadków komunikacyjnych w prawie niemieckim.

Podstawą odpowiedzialności sprawcy za skutki wypadku drogowego są § 7 ust. l StYG1 oraz § 823 ust. l BGB2. § 7 StVG, a zatem STVG (ustawa o ruchu drogowym) z dnia 3 maja 1909 r., dalej cytowana jako StYG i Burgerliches Gesetzbuch (kodeks cywilny) z dnia 18 sierpnia 1896 r., dalej cytowany jako BGB.

Cytowane przepisy wskazują:” Jeżeli w związku z ruchem pojazdu mechanicznego albo przyczepy, która przeznaczona jest do prowadzenia przez pojazd mechaniczny, spowodowana zostanie śmierć człowieka, zostanie naruszone ciało albo zdrowie człowieka albo nastąpi szkodzenie rzeczy, to posiadacz pojazdu jest zobowiązany naprawić poszkodowanemu szkodę stąd wynikająca. Obowiązek naprawienia szkody jest wyłączony, jeżeli wypadek został spowodowany przez siłę wyższą. Jeżeli inna osoba używa pojazdu bez wiedzy i woli posiadacza pojazdu, to ta osoba jest zobowiązana do naprawienia szkody zamiast posiadacza; posiadacz pojazdu jest zobowiązany do naprawienia szkody obok tej innej osoby, jeżeli używanie pojazdu zostało umożliwione jego zawinionym działaniem. Zdanie pierwsze nie ma zastosowania, jeżeli używający pojazdu jest zatrudniony przez posiadacza pojazdu do obsługi ruchu pojazdu lub gdy pojazd został mu przez posiadacza przekazany.

Odpowiedzialność na podstawie § 7 ust. l StVG jest odpowiedzialnością ukształtowaną na zasadzie ryzyka, stąd brak jest wymogu zawinionego i bezprawnego zachowania sprawcy. Wystarczające jest natomiast, że na skutek ruchu pojazdu mechanicznego (przyczepy) dojdzie do śmierci człowieka, naruszenia jego ciała lub zdrowia lub zostanie uszkodzona rzecz. Odpowiedzialność ta nie jest jednak absolutna. Wyłączają ja dwie okoliczności egzogenerujące: siła wyższa oraz użycie pojazdu przez osobę trzecią bez wiedzy i woli posiadacza pojazdu.

Oprócz wspomnianego § 7 StVG możliwa jest również odpowiedzialność sprawcy wypadku na zasadzie winy zgodnie z § 823 ust. l BGB.

Odpowiedzialność na podstawie tego przepisu zachodzi wówczas, gdy w wyniku zawinionego i bezprawnego zachowania (działania lub zaniechania) sprawcy miało miejsce naruszenie jednego z wymienionych w przepisie dóbr, tj. życia, ciała, zdrowia, wolności, własności albo innego prawa drugiej osoby.§ 823 „Kto umyślnie albo z niedbalstwa w bezprawny sposób narusza życie, ciało, zdrowie, wolność, własność albo inne prawo innej osoby, jest zobowiązany do naprawienia wynikającej stąd szkody”.

Zbieg odpowiedzialności z § 7 StVG z ogólnymi przepisami o odpowiedzialności deliktowej, przede wszystkim z przepisami o odpowiedzialności na zasadzie winy (§ 823 i nast. BGB), jest dopuszczalny (§ 16 StVG). Zakres roszczeń osoby poszkodowanej w wypadku komunikacyjnym opartych o § 7 StVG reguluje § 11 StVG:

„ W razie uszkodzenia ciała albo zdrowia naprawienie szkody następuje poprzez zwrot kosztów leczenia i wyrównanie strat majątkowych, których poszkodowany doznał na skutek tego, że przez uszkodzenie ciała lub zdrowia jego zdolność do zarobkowania została czasowo lub trwale zniesiona lub zmniejszona albo przez to, że zwiększyły się jego potrzeby. W razie doznania szkody, która nie jest szkodą majątkowa, można domagać się stosownego zadośćuczynienia w pieniądzu. Szkodę niemajątkową definiuje się w prawie niemieckim w sposób negatywny, jako przeciwieństwo szkody majątkowej (§ 253 ust. l BGB). Szkodą majątkową jest natomiast pomniejszenie wartości majątku, które da się wyrazić w pieniądzu .Zakres obowiązku wyrównania szkody i kompensowania krzywdy ustalany jest na zasadach ogólnych, w tym z uwzględnieniem § 249 BGB: zobowiązany jest do przywrócenia stanu, który istniałby, gdyby okoliczność powodująca obowiązek naprawienia szkody nie nastąpiła. Jeśli odszkodowanie należne jest ze względu na szkodę na osobie lub uszkodzenie rzeczy, wierzyciel może żądać niezbędnej sumy pieniężnej zamiast przywrócenia stanu poprzedniego.

Zgodnie z § 253 ust. 2 BGB: „ Jeżeli roszenie odszkodowawcze związane jest z naprawieniem szkody wywołanej naruszeniem ciała, zdrowia, wolności albo prawa do samostanowienia w sferze seksualnej, można domagać się zadośćuczynienia w pieniądzu również z powodu szkody, która nie ma charakteru majątkowego.”

Przedstawione materialnoprawne regulacje uzupełnia w niemieckiej praktyce sądowej norma procesowa § 287 niemieckiego kodeksu postępowania cywilnego, dająca sądowi podstawę do samodzielnego określania wysokości zasądzanego roszczenia, a stanowiąca funkcjonalny odpowiednik art. 322 k.p.c. Jej zastosowanie jest w szczególności w sprawach o zadośćuczynienia silnie akcentowane w niemieckiej literaturze przedmiotu.

§ 287 wskazuje: „Jeśli między stronami spornym jest, czy powstała szkoda, jaka jest wysokość szkody lub interesu podlegającego kompensacji, o okolicznościach tych sąd orzeka wedle własnego przeświadczenia, biorąc pod uwagę wszystkie okoliczności. Czy i w jakim zakresie przeprowadza się zawnioskowane dowody lub przeprowadza się z urzędu dowód z opinii biegłego podlega uznaniu sądu. Sąd może przesłuchać stronę wnioskującą o przeprowadzenie dowodu na okoliczność szkody lub naruszonego dobra; przepisy § 452 ust 1 zd. 1, ust. 2 do 4 stosuje się odpowiednio..

Biegły podkreślił, że kwestia oceny, czy poszczególne pozycje dochodzone w niniejszej sprawie są uzasadnione w świetle przytoczonych wyżej reguł kompensowania, jest kwestią subsumpcji stanu faktycznego i jego oceny przez Sąd. Ze względu na stosunkowo niewielki zakres roszczeń, nieskomplikowany prawnie charakter oceny i powinność zachowania wymogów proporcjonalności, nie poddał analizie orzecznictwa niemieckie odnoszące się do zasad kompensowania kosztów leczenia ambulatoryjnego, farmakologicznego, diagnostyki, konsultacji medycznych, czy rehabilitacji.

Niemiecka praktyka sądowa ustalając wysokość zadośćuczynienia wspiera się tabelami zadośćuczynienia (Schmerzensgeldtabelleri). Tabele nie mają charakteru normatywnego, ani nawet urzędowego. Stanowią one nieformalne zestawienia dotychczasowego orzecznictwa. Uwzględnione w nich orzeczenia nie są wiążące dla sądów. W sposób orientacyjny zakreślają natomiast ramy rozstrzygnięcia co do wysokości zadośćuczynienia. Nie odcinają sądowi drogi ani do zasądzenia wyższego ani niższego niż we wcześniejszym orzecznictwie zadośćuczynienia. Odstąpienie od przyjętych w innych porównywalnych sprawach stawek zadośćuczynienia wymaga przy tym należytego uzasadnienia. W orzecznictwie niemieckim wskazuje się bowiem, że uwzględnianie wniosków płynących z tabel podyktowane jest koniecznością zapewniania równości wobec prawa. Niemiecki BGH podkreślał jednak już w1976 r., że wykorzystanie tabel w orzecznictwie sądowym nie może odcinać sądowi drogi do orzeczenia innego niż dotychczas przyjęte (wyższego) zadośćuczynienia, jeśli ma to uzasadnienie w zmianach gospodarczych i społecznych wpływających na ocenę wysokości roszczeń. Tabele obejmują także orzecznictwo starsze (a ponadto stany faktyczne są każdorazowo oddalone w czasie w stosunku do daty orzekania), w wypadku którego pojawia się każdorazowo pytanie o konieczność i sposób dokonywania waloryzacji zasądzanych w przeszłości kwot. Ponadto niezależnie od zmian inflacyjnych, w orzecznictwie niemieckim, podobnie jak w innych krajach, zaobserwować można stały wzrost wysokości zasądzanych zadośćuczynień. Podczas gdy do 1979 roku rekordową granicę stanowiła kwota odpowiadająca 50.000 €, na początku pierwszej dekady XXI w najwyższe zasądzone zadośćuczynienia sięgały już 500.000 € - z dalszą tendencją wzrostową. Kwoty te dotyczyły oczywiście najbardziej drastycznych wypadków. Fakt funkcjonowania tabel nie stał i nie stoi w każdym razie na przeszkodzie postępującej zmianie linii orzeczniczej, a wręcz w pewnym stopniują wspiera, umożliwiając sędziemu rozpoznanie trendów w orzecznictwie.

W klasycznym orzeczeniu Izby Cywilnej BGH z 6 lipca 1955 r.11, które wyznaczyło kierunek zasadom zasądzania zadośćuczynienia, stwierdzono, że przy wyznaczaniu jego wysokości należy brać pod uwagę ogół okoliczności sprawy, w tym stopień winy zobowiązanego i stosunki majątkowe obu stron.

W przedmiotowej sprawie Sąd wziął pod uwagę, że przepisy i orzecznictwo prawa niemieckiego, podobnie jak w prawie polskim, wskazują, iż pierwszoplanową rolę w ocenie zasadności przyznania zadośćuczynienia gra stopień i rodzaj negatywnego wpływu na życie uprawnionego (intensywność, rozległość i trwanie bólu, cierpienia i zakłócenie normalnego funkcjonowania).

Znaczenie innych okoliczności wynika natomiast z okoliczności sprawy. Uwzględnieniu przy ewentualnym badaniu stosunków majątkowych podlega także fakt, że szkoda wyrównywana jest przez ubezpieczyciela. W uchwale połączonych Izb Cywilnej i Karnej BGH (Yereinigten Grofien Senate) z 16 września 2016 r. skorygowano jednak te zasady ustalania wysokości zadośćuczynienia, stwierdzając, że przy uwzględnianiu ogółu okoliczności sprawy to wpływ na życie uprawnionego do zadośćuczynienia gra rolę pierwszoplanową, zaś okoliczności majątkowe podlegają uwzględnieniu tylko wyjątkowo, jeśli w konkretnej prawie odgrywają szczególną rolę.

Istotne w tej sprawie jest także, że wśród czynników, które mogą podlegać uwzględnieniu, wymienia się, oprócz wspomnianych: długość leczenia szpitalnego, obciążenie zabiegami operacyjnymi i leczniczymi, rozłąkę z rodziną spowodowaną obrażeniami, niepewność co do przebiegu leczenia i całkowitego wyleczenia, pozostałe obciążenia zdrowotne i ograniczenia, wiek poszkodowanego (młody wiek zwiększa wysokość należnego zadośćuczynienia), ograniczenia w wykonywaniu zawodu, aktywności życiowej i wpływ na wygląd osoby poszkodowanej, a ponadto: stopień zawinienia sprawcy, bezpodstawną zwłokę w wyrównaniu szkody przez sprawcę lub jego ubezpieczyciela, w szczególności przy ewidentnie zasadnym roszczeniu, obciążanie poszkodowanego koniecznością przeprowadzania długotrwałego postępowania

W literaturze przedmiotu podkreśla się, że ewentualne uwzględnienie różnic w sile nabywczej pieniądza w N. i w kraju zamieszkania poszkodowanego wchodzi w grę jedynie przy różnicach znaczących. W doktrynie dopuszcza się uwzględnianie tego rodzaju różnic w wypadkach relacji rzędu 1:219.

Ewentualne uwzględnianie tego rodzaju czynników możliwe jest, jak podkreśla się, w ramach sądowej swobody w ocenie ogółu okoliczności sprawy.

Nowsze dostępne biegłemu orzecznictwo niemieckie nie odnosi się do tej kwestii rozróżnienia stosunków majątkowych w N. i Polsce, co może świadczyć o zdezaktualizowaniu się tego wątku ustalania wysokości zadośćuczynienia w odniesieniu do poszkodowanych zamieszkujących Polskę i inne kraje regionu. Wnioski takie korespondowałby ze wspomnianą korektą linii orzeczniczej wynikającą z uchwały połączonych Izb Cywilnej i Karnej BGH z 16 września 2016 r.

Powodowie reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika nie wykazali, by zdarzenie z 26 sierpnia 2016 roku wywarło wpływ na ich życie, by łączyło się z leczeniem, pobytem w szpitalu, zabiegami operacyjnymi, rehabilitacją i nie wykazali ani uszkodzenia ciała ani rozstroju zdrowia będącego następstwem wypadku i uzasadniającego przyznanie dochodzonego zadośćuczynienia i odszkodowania.

Biegła neurolog, powołana przez Sąd, stwierdziła u powodów zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, które nie są skutkiem zdarzenia z 26 sierpnia 2016 roku lecz samoistnymi zmianami w organizmie powodów, liczących aktualnie 66 i 68 lat.

Biegła uznała stan neurologiczny powodów za prawidłowy i podkreśliła ich choroby samoistne, nie związane z wypadkiem.

Powodowie po zdarzeniu z 26 sierpnia 2016 roku nie skorzystali z pomocy Pogotowia, które zjawiło się na miejscu, na autostradzie (...). Sami Powodowie w toku przesłuchania wskazali, ze nie wymagali pomocy medycznej, nie odczuwali dolegliwości i bezpośrednio po wypadku udali się tym samym samochodem na wypoczynek do R..

Sąd przeprowadził w sprawie zawnioskowane dowody z opinii głównej i uzupełniającej biegłej neurolog oraz przeanalizował dokumentacje medyczną, treść przesłuchania powodów i akta szkody.

Biegła podkreśliła, że powodowie nie odnieśli w wyniku zdarzenia z 26 sierpnia 2016 roku żadnego uszczerbku na zdrowiu. Wskazała nadto na przyczyny dolegliwości powodów wynikające z ich chorób samoistnych, zwyrodnień stawów, wieku, niepełnosprawności powoda i wskazała na brak uszczerbku na zdrowiu, który by miał podłoże pourazowe i stwierdziła, we wnioskach opinii, że zdarzenie z 26 sierpnia 2016 roku pozostaje bez wpływu na zmiany zwyrodnieniowe występujące u powodów.

Sąd ma brać pod uwagę, wśród czynników, które mogą podlegać uwzględnieniu, długość leczenia szpitalnego, obciążenie zabiegami operacyjnymi i leczniczymi, rozłąkę z rodziną spowodowaną obrażeniami, niepewność co do przebiegu leczenia i całkowitego wyleczenia, pozostałe obciążenia zdrowotne i ograniczenia, wiek poszkodowanego (młody wiek zwiększa wysokość należnego zadośćuczynienia), ograniczenia w wykonywaniu zawodu, aktywności życiowej i wpływ na wygląd osoby poszkodowanej, a przede wszystkim stopień i rodzaj negatywnego wpływu na życie uprawnionego (intensywność, rozległość i trwanie bólu, cierpienia i zakłócenie normalnego funkcjonowania).

Mając na względzie dokonane ustalenia i zacytowane przepisy oraz analizę Sąd oddalił powództwo nie znajdując podstaw ani przesłanek przyznania zadośćuczynienia i odszkodowania.

O kosztach orzeczono po myśli art.98 k.p.c.