Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 sierpnia 2018r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie

Przewodniczący: Sędzia SA - Ewa Leszczyńska-Furtak

Sędziowie: SA - Zbigniew Kapiński (spr.)

SO (del.) - Dorota Radlińska

Protokolant: sekr. sądowy - Olaf Artymiuk

przy udziale Prokuratora Leszka Woźniaka

po rozpoznaniu w dniu 2 sierpnia 2018 r. w Warszawie

sprawy

L. L. D., urodzonego (...) w N. (F.), s. P. i J. z d. D.

oskarżonego z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 229 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 k.k., art. 18 § 2 k.k. w zw. z art. 271 § 1 i 3 k.k. w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie

z dnia 25 lipca 2017 r. sygn. akt XII K 96/12

1. utrzymuje w mocy wyrok w zaskarżonej części;

2. zasądza od oskarżonego L. L. D. na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze, w tym 10.400

(dziesięć tysięcy czterysta) złotych tytułem opłaty za drugą instancję.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Warszawie po rozpoznaniu sprawy L. L. D. w zakresie zarzucanych mu czynów określonych w pkt I – IV aktu oskarżenia z dnia 25 lipca 2017 r.:

I. oskarżonego L. L. D. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia;

II. oskarżonego L. L. D. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia, przy czym z jego opisu wyeliminował:

- działanie w zorganizowanej grupie przestępczej mającej na celu popełnianie przestępstw

- polecenie w październiku 2006 r. G. R. (1) udzielenia korzyści majątkowej w kwocie 3.000 zł K. K. - pełniącemu funkcję Głównego Specjalisty ds. Zasobów Komunalnych Zakładu Gospodarki Mieszkaniowej w G. w zamian za obietnicę dalszej współpracy ze Spółką (...) przy zabezpieczaniu nieruchomości pozostających w zasobach tego podmiotu

i tak opisany czyn zakwalifikował z art. 18 § 1 k.k. w związku z art. 229 § 1 i 3 k.k. w związku z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 229 § 3 k.k. w związku art. 33 § 2 k.k. skazał go na karę 4 (czterech) lat pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 200 (dwieście) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych jedna stawka;

III. oskarżonego L. L. D. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia, przy czym z jego opisu wyeliminował działanie w zorganizowanej grupie przestępczej i tak opisany czyn ten zakwalifikował z art. 18 § 2 k.k. w związku z art. 271 § 1 i 3 k.k. w związku z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 18 § 2 k.k. w związku z art. 271 § 3 k.k. w związku z art. 33 § 2 k.k. skazał go na karę 1 (jednego) roku pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych jedna stawka;

IV. oskarżonego L. L. D. uznał za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie IV aktu oskarżenia przy czym z jego opisu wyeliminował działanie w zorganizowanej grupie przestępczej i tak opisany czyn ten zakwalifikował z art. 18 § 2 k.k. w związku art. 271 § 1 i 3 k.k. w związku z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 18 § 2 w związku z art. 271 § 3 k.k. w związku z art. 33 § 2 k.k. skazał go na karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności i grzywnę w wysokości 40 (czterdzieści) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych jedna stawka;

V. na podstawie art. 85 § 1 k.k., 85a k.k. i 86 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę łączną pozbawienia wolności w wysokości 4 (czterech) lat i karę łączną grzywny w wysokości 250 (dwieście pięćdziesiąt) stawek dziennych po 200 (dwieście) złotych jedna stawka;

VI. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia 15 września 2010 r. do dnia
1 października 2010 r.;

VII. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa 10.400 (dziesięć tysięcy czterysta) zł tytułem opłaty oraz pozostałe koszty sądowe w wysokości 6.881,87 (sześć tysięcy osiemset osiemdziesiąt jeden i 87/100) zł.

Powyższy wyrok został zaskarżony przez obrońcę oskarżonego w całości na korzyść w części skazującej oskarżonego i na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. i art. 438 pkt 2 i 3 k.p.k. zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

I. mającą wpływ na jego treść - obrazę przepisów postępowania, to jest:

a) naruszenie przepisu art. 366 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez niewskazanie konkretnych okoliczności i dowodów, które w ocenie Sądu I instancji potwierdziły realizację przez oskarżonego znamion zarzucanych mu przestępstw, tym bardziej, że zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wykazał, aby oskarżony polecał G. R. (1), oraz K. L. (1) udzielanie korzyści majątkowych ww. osobom, a także aby osobiście wręczył K. B. kwotę 10.000 zł, a także że uzgadniał z podległymi sobie pracownikami spółki (...) Sp. z o.o., tj. G. R. (1) oraz K. L. (2) wysokości kwot przeznaczonych na korzyści majątkowe dla osób pełniących funkcje publiczne w jednostkach organizacyjnych dysponujących środkami publicznymi, w związku z podejmowaniem przez te osoby działań i decyzji dotyczących wyboru firm świadczących usługi w zakresie ochrony nieruchomości w związku z pełnieniem przez te osoby ww. funkcji jak też w celu skłonienia ich do naruszania przepisów prawa, jak również aby nakłaniał B. G. - samodzielną księgową spółki (...) Sp. z o.o. do poświadczania nieprawdy w dokumentacji księgowej tego podmiotu, wystawiania faktur poświadczających fikcyjną sprzedaż przez spółkę (...) Sp. z o.o. na rzecz O. D. paneli oraz do poświadczania nieprawdy w raportach, które sam przedstawiał zwierzchnictwu grupy (...) w Wielkiej Brytanii, a także aby podżegał K. L. (1) do nakłonienia innej osoby mającej prawo do wystawiania dokumentów w imieniu podmiotu gospodarczego do poświadczenia nieprawdy w zakresie rzekomej sprzedaży blachy perforowanej na rzecz O. H. BV i O. D. G. w następnie czego doszło do sporządzenia faktury Vat nr (...) z dnia 29 grudnia 2005 r. na kwotę 70.200 zł oraz faktury VAT nr (...) z dnia 26 stycznia 2006 r. na kwotę 15.300 zł;

b) naruszenie przepisu art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., co polegało m.in. na oparciu kwestionowanego rozstrzygnięcia na niemiarodajnych źródłach dowodowych, nieuwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności przemawiających jednoznacznie na korzyść oskarżonego, jednostronnym i bezkrytycznym skupieniu uwagi na elementach teoretycznie obciążających bez należytej i dogłębnej weryfikacji w kontekście całości materiału dowodowego, nadto na przekroczeniu zasad swobodnej oceny dowodów i nie uwzględnieniu, podczas przeprowadzanej oceny zasad prawidłowego rozumowania, wiedzy i doświadczenia życiowego, w szczególności:

1) bezwarunkowym przyznaniu prymatu wiarygodności zeznaniom świadka G. R. (1), K. L. (1) oraz B. G., w sytuacji, w której zeznania te jawiły się jako nieobiektywne, niespójne, obarczone wysokim stopniem niepewności, nad wyraz oględne oraz niepotwierdzone innymi dowodami - a w przypadku dokonania ich krytycznej analizy i oceny również przez pryzmat osobistego interesu tych świadków do złożenia takich a nie innych zeznań, przyjętej przez ww. linii obrony, a także obrazu wiarygodności tych świadków wyłaniającego się z niniejszej sprawy - jako niedające podstaw do tak jednoznacznych ustaleń przyjętych przez Sąd I instancji;

2) uznaniu za wiarygodne zeznań świadka A. M., lecz ocenę tych zeznań pobieżnie i jedynie w taki sposób, aby wybiórczo pasowały do przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktycznego, w sytuacji gdy z zeznań złożonych przez tego świadka wynika, że oskarżony bardzo rzadko bywał w siedzibie spółki w Polsce, a także, że świadkowi (księgowej spółki (...) Sp. z o.o. ) nie rzuciły się w oczy jakieś poważniejsze nieprawidłowości, a także że świadek podlegała bezpośrednio G. R. (1), wykonywała jego polecenia, z nim konsultowała wszelkie przelewy i problemy w spółce, a oskarżony nie zlecał jej przelewów, a także nie była świadkiem tego, aby oskarżony zlecał dokonywanie płatności G. R. (1) bądź innemu pracownikowi (k. 6571- 6576);

3) uznaniu za wiarygodne zeznań świadka L. S., lecz ocenę tych zeznań pobieżnie i jedynie w taki sposób, aby wybiórczo pasowały do przyjętego przez Sąd I instancji stanu faktycznego, w sytuacji gdy z zeznań złożonych przez tego świadka wynika, że oskarżony bardzo rzadko bywał w siedzibie spółki w Polsce, a także, że inicjatywa wręczania korzyści majątkowych mogła pochodzić od R. i L. (k. 6667);

4) bezpodstawnym zdyskredytowaniu zeznań świadka K. B., który konsekwentnie w toczącym się przeciwko niemu postępowaniu nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i takie stanowisko podtrzymał w niniejszym postępowaniu z uwagi na to, że jego zeznania nie korespondują z zeznaniami złożonymi przez G. R. (1), K. L. (1);

5) bezpodstawnym zdyskredytowaniu zeznań świadka H. D. oraz M. P., którzy konsekwentnie twierdzili, iż nie przyjmowali korzyści majątkowych od przedstawicieli spółki (...) Sp. z o.o., a ich spotkania z oskarżonym były spotkaniami biznesowymi lub towarzyskimi na których nie miały miejsca próby ich przekupienia, jedynie z uwagi na to, że ich depozycje nie korespondowały z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami złożonymi przez G. R. (1), K. L. (1);

6) bezpodstawnym zdyskredytowaniu zeznań świadka B. P., który zarówno w postępowaniu przygotowawczym jak i sądowym konsekwentnie twierdził, że nigdy nie przyjmował korzyści majątkowych od G. R. (1) i nie miał wiedzy, że jego spotkania z ww. są opłacane z pieniędzy pochodzących ze spółki (...). z o. o, a także nie wskazywał na to, aby to oskarżony wydawał polecenia G. R. (1) we wskazanym w zarzutach zakresie z uwagi na to, że jego depozycje nie korespondowały z zeznaniami G. R. (1) i B. G.;

7) przyznaniu prymatu wiarygodności zeznaniom świadka S. W., jednak pominięcie przez Sąd I instancji tego, że świadek nie wskazał, aby oskarżony miał związek czy brał udział w przekazywaniu mu przez G. R. (1) korzyści majątkowych, a także tego że świadek nigdy z oskarżonym nie prowadził rozmów w zakresie pieniędzy, a wszystkie sprawy dotyczące współpracy ze spółką (...) Sp. z o.o. dokonywane były przez G. R. (1) (k. 6469 - 6477);

8) bezpodstawnym zdyskredytowaniu zeznań świadka K. K., w zakresie w którym potwierdził, że spotkanie z oskarżonym było spotkaniem kurtuazyjnym, na którym nie rozmawiano o interesach a wyjazd do S. ma na celu obejrzenie znajdującej się tam firmy, z uwagi na to, że zeznania tego świadka nie korespondują z zeznania G. R. (1), które Sąd w tym zakresie uznał za wiarygodne;

9) dezawuowaniu - wbrew zasadzie obiektywizmu - materiału dowodowego korzystnego dla oskarżonego, a w szczególności zeznań P. E., Ł. T. i innych, z których nie wynika, aby oskarżony dopuścił się zarzucanych mu w niniejszym postępowaniu czynów;

10) uznaniu za wiarygodne zeznań H. K., jednak pominięciu wielu istotnych okoliczności przedstawionych przez tego świadka, a mianowicie, świadek (jako bliski współpracownik G. R. (1)) nie potrafił ocenić, czy G. R. (1) i K. L. (1) mówili wszystko oskarżonemu, świadek wskazał, że wie o tym, że K. L. (1) przekazywał oskarżonemu nieprawdziwe informacje, a także pominięciu przez Sąd przekazanych przez świadka informacji w zakresie uzyskiwania przez G. R. (1) i K. L. (1) premii od zabezpieczonego obiektu, świadek ten wskazał także, że nie posiadał wiedzy na temat korumpowania przez oskarżonego funkcjonariuszy publicznych, a także poświadczania nieprawdy w spółce (...) Sp. z o.o.;

11) rozstrzyganie wszelkich, licznie pojawiających się w sprawie i zgromadzonym w niej materiale dowodowym wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w szczególności wszelkich pojawiających się rozbieżności w zeznaniach świadków i nieścisłości, podczas gdy z przepisów postępowania karnego wynika wprost obowiązek rozstrzygania takich wątpliwości na korzyść oskarżonego;

12) bezpodstawnym zdyskredytowaniu wyjaśnień oskarżonego L. L. D., który konsekwentnie nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i szczegółowo ustosunkował się do przedstawianych mu zarzutów, przy jednoczesnym uznaniu jego stanowiska za linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej za przypisane mu czyny, chęć wybielenia się i odwrócenia jego roli w tym procederze, a także odmowie przyznania wyjaśnieniom oskarżonego prymatu wiarygodności w szczególności z uwagi na to, że nie przyznał się on do popełnienia zarzucanych mu czynów;

c) naruszenie przepisu art. 424 § 1 i 2 k.p.k. polegające na sporządzeniu niepełnego uzasadnienia do wydanego rozstrzygnięcia, które nie zawiera dokładnego wykazania, jakie okoliczności i dlaczego zostały udowodnione, a inne nie, w jakiej mierze Sąd oparł się na dowodach, dlaczego nie zostały uznane dowody przeciwne, a w szczególności na nie przeprowadzeniu analitycznej i kompleksowej oceny wszystkich dostępnych w sprawie dowodów pod kątem obowiązujących reguł dowodzenia i racjonalności - ich wzajemnych relacji i zależności, sprowadzenie negatywnych ocen części dowodów do konstatacji, iż pozostają one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym, braku pełnego wyjaśnienia podstawy prawnej wyroku - niedostateczne wyjaśnienie w uzasadnieniu wyroku kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonemu czynów, nie przytoczeniu wszystkich istotnych podstaw i okoliczności, które Sąd miał na względnie przy wymiarze kary, co czyni motywy skarżonego rozstrzygnięcia nie tylko nie wyczerpującymi, ale również nie przekonywującymi;

d) naruszenie przepisu art. 410 k.p.k. polegające na wydaniu wyroku na podstawie części ujawnionego materiału dowodowego, bez przeprowadzenia analizy wszystkich okoliczności wynikających z dowodów przeprowadzonych na rozprawie, a co za tym idzie pominięcie istotnych dla sprawy okoliczności mogących mieć wpływ na rozstrzygnięcie w przedmiocie winy;

e) naruszenia przepisu art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 k.pk. i art. 7 k.p.k. polegające na odstąpieniu przez Sąd I instancji od samodzielnego sporządzenia uzasadnienia wyroku i powielenia wprost fragmentów uzasadnienia wyroku Sąd Okręgowego w Warszawie, XVIII Wydział Karny z dnia 22 grudnia 2014 r., sygn. akt XVIII K 111/08, co uniemożliwia właściwą kontrolę instancyjną orzeczenia, zbadanie toku rozumowania i oceny dowodów przez Sąd I instancji oraz wskazuje na niewątpliwy brak wnikliwej oceny zgromadzonego materiału dowodowego;

a w konsekwencji

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż dowody ujawnione na rozprawie są wystarczające do uznania, że oskarżony dopuścił się zarzucanych mu w niniejszym postępowaniu czynów.

Alternatywnie, na podstawie przepisu art. 438 pkt. 1 i 2 k.p.k. zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił:

I. obrazę prawa materialnego, tj. art. 18 § 1 w zw. z art. 229 § 3 k.k., przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie wskutek przyjęcia, że przypisane oskarżonemu czyny wyczerpały ustawowe znamiona kwalifikowanej postaci przestępstwa łapownictwa czynnego;

II. rażącą niewspółmierność kary orzeczonej wobec L. L. D., polegającą na wymierzeniu kary rażąco wygórowanej w odniesieniu do kary sprawiedliwej.

Na podstawie art. 427 § 1 i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego L. L. D. od zarzucanych mu czynów, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesiona przez obrońcę oskarżonego apelacja nie jest zasadna i nie zasługują na uwzględnienie zawarte w niej zarzuty oraz wnioski końcowe.

Przed merytorycznym rozważeniem poszczególnych zarzutów zawartych w przedmiotowej apelacji należy zauważyć, że są one wewnętrznie sprzeczne. Postawiono w niej bowiem wszystkie rodzajowo możliwe zarzuty określone w art. 438 k.p.k. w odniesieniu do tych samych czynów w tym jednocześnie zarówno zarzut obrazy prawa materialnego tj. art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k. jak również zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

W tym zakresie jawi się zaś jako oczywistość wynikająca z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa Sądu Najwyższego jak również Sądów Apelacyjnych, że zarzut obrazy prawa materialnego dotyczący przepisów z części szczególnej Kodeksu karnego może być aktualny dopiero wówczas gdy nie jest kwestionowany żaden z elementów strony przedmiotowej lub podmiotowej ustaleń faktycznych. Jednoczesne kwestionowanie ustaleń faktycznych oraz podnoszenie zarzutu obrazy prawa materialnego dotyczącego kwalifikacji prawnej czynu w ocenie Sądu Apelacyjnego powoduje, że tak zredagowany środek zaskarżenia jest formalnie wadliwy zwłaszcza w sytuacji gdy jego autorem jest podmiot profesjonalny czyli w tym wypadku adwokat. Ponadto w przedmiotowej apelacji podniesiono także zarzut rażącej niewspółmierności kary, który zasadniczo powinien być postawiony dopiero wówczas gdy nie są kwestionowane ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd meriti oraz przyjęta w wyroku kwalifikacja prawna czynu lub czynów przypisanych oskarżonemu.

W ocenie Sądu odwoławczego taka konstrukcja środka odwoławczego w którym podnoszone są rodzajowo wszystkie możliwe do postawienia zarzuty określone w art. 438 k.p.k. w odniesieniu do tych samych czynów świadczy o tym, że sama autorka apelacji nie jest przekonana o zasadności i słuszności postawionych zarzutów i o tym czy rzeczywiście w przedmiotowej sprawie występują określone uchybienia, a jeśli tak to jakiego rodzaju.

Odnosząc się zaś do poszczególnych zarzutów stwierdzić należy, że całkowicie bezpodstawny jest zarzut obrazy przepisów postępowania zawarty w pkt I a – e, w którym wymieniono jako rzekomo naruszone przez Sąd meriti art. 366 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k., art. 2 § 2 k.p.k., art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. oraz art. 424 § 1i 2 k.p.k., 410 k.p.k., 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 k.p.k. i art. 7 k.p.k.

Zauważyć należy, że art. 366 k.p.k. dotyczący kwestii kierowania przez Przewodniczącego składu orzekającego rozprawą, nakłada obowiązek czuwania nad jej prawidłowym przebiegiem w taki sposób aby zostały wyjaśnione wszystkie okoliczności sprawy. Zatem przepis ten odnosi się do tego etapu postępowania karnego podczas którego orzekający w sprawie Sąd przeprowadza określone dowody zawnioskowane przez strony czy też dopuszczone z urzędu czyli do etapu gromadzenia dowodów a nie ich analizy i oceny, co ma miejsce dopiero wówczas gdy zostanie zamknięty przewód sądowy i ujawniony całokształt dowodów i okoliczności zgromadzonych w sprawie. Tymczasem analiza omawianego zarzutu i wskazanie art. 424 § 1 k.p.k. prowadzi do wniosku, że w pkt Ia kwestionowany jest sposób sporządzenia przez Sąd Okręgowy pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Tak zredagowany zarzut oraz wywody skarżącej zawarte w uzasadnieniu apelacji nie mogą jednak zasługiwać na uwzględnienie i akceptację ze strony Sądu odwoławczego, gdyż zgodnie z treścią art. 455a k.p.k. nie można uchylić wyroku z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego wbrew twierdzeniu skarżącej wskazany w treści zarzutu przepis art. 424 k.p.k. nie został naruszony, gdyż pisemne motywy sporządzone przez Sąd Okręgowy spełniają wszystkie wymogi formalne wymienione w omawianym przepisie i pozwalają Sądowi odwoławczemu na dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku w aspekcie postawionych w apelacji zarzutów.

Nie można również zaakceptować stanowiska skarżącej, że Sąd meriti naruszył przepisy art. 2 § 2 k.p.k., 4 k.p.k., 5 § 2 k.p.k. i 7 k.p.k. Podkreślić bowiem należy, że z utrwalonego w tym zakresie orzecznictwa zarówno Sądu Najwyższego jak również Sądów Apelacyjnych wynika, że zarówno w art. 2 § 2 k.p.k. jak również w art. 4 k.p.k. zawarte są ogólne zasady procesowe i przepisy te nie mogą stanowić samodzielnej podstawy zarzutu apelacyjnego.

W podobny sposób odnieść się należy do kwestii rzekomej obrazy art. 5 § 2 k.p.k. Przepis ten może zostać naruszony tylko wówczas gdy Sąd meriti nie dysponuje chociażby jednym dowodem pozwalającym na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu poszczególnych zdarzeń objętych zarzutami aktu oskarżenia i rozstrzyga niedające się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego.

Taka bowiem sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje. Sąd Okręgowy dysponował dowodami w postaci zeznań G. R. (1), K. L. (1), B. G., A. M. i L. S., które pozwalały na dokonanie stanowczych ustaleń faktycznych w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu L. D.. Reguły in dubio pro reo nie można zaś interpretować jako obowiązku Sądu oparcia ustaleń na wersji najbardziej korzystnej dla oskarżonego, jeżeli takie wersje wynikające z zebranych w sprawie dowodów występują, gdyż Sąd orzekający w danej sprawie ma obowiązek ustalenia takiej wersji przebiegu zdarzenia która ma najpełniejsze oparcie w materiale dowodowym sprawy. Podkreślić także należy, że poprzez zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. nie można kwestionować dokonanej przez Sąd I instancji oceny dowodów, gdyż do tego służy zarzut naruszenia zasady swobodnej oceny dowodów zawartej w art. 7 k.p.k.

Za chybione i całkowicie bezpodstawne uznać należy kwestionowanie przez autorkę apelacji oceny dowodów wymienionych w pkt 1 – 12 tj. zeznań świadków: G. R. (1), K. L. (1), B. G., A. M., L. S., K. B., H. D., B. P., S. W., K. K., P. E., Ł. T., H. K. oraz wyjaśnień oskarżonego L. L. D..

Zdaniem Sądu odwoławczego wywody skarżącej zawarte zarówno w treści zarzutów jak również w uzasadnieniu apelacji mają charakter wyłącznie polemiczny i nie zawierają przekonujących i merytorycznych argumentów, podważających dokonaną przez Sąd meriti ocenę wymienionych wcześniej dowodów. Podkreślić bowiem w tym miejscu należy, że zarzut obrazy art. 7 k.p.k. może być uznany za skuteczny tylko wówczas jeżeli zostanie wykazane w środku odwoławczym w sposób przekonujący, że dokonana przez Sąd I instancji ocena poszczególnych dowodów zawiera błędy natury faktycznej lub logicznej, nie respektuje zasad wiedzy logiki i doświadczenia życiowego. Dla uwzględnienia omawianego zarzutu nie jest zaś wystarczające samo kwestionowanie oceny dowodów przez skarżącego jedynie w aspekcie tego, że ta ocena nie satysfakcjonuje podmiotu wnoszącego apelację, bez wskazania konkretnych uchybień jakich dopuścił się Sąd meriti przy ocenie poszczególnych dowodów i które to uchybienia powodują, że zawarta w pisemnych motywach wyroku nie respektuje treści art. 7 k.p.k. i nosi cechy dowodności. Analiza tej części uzasadnienia zaskarżonego wyroku w której Sąd Okręgowy dokonał analizy i oceny zgromadzonych w niniejszej sprawie dowodów prowadzi do konstatacji, że dowody te zostały ocenione w sposób wnikliwy, wszechstronny z pełnym poszanowaniem zasady określonej w art. 7 k.p.k. Na stronach 42 – 52 Sąd meriti wskazał w sposób logiczny i przekonujący, którym dowodom i dlaczego dał wiarę, a którym i z jakich przyczyn odmówili przyznania waloru wiarygodności. Zdaniem Sądu Apelacyjnego brak jest podstaw aby stanowisko Sądu Okręgowego w omawianym zakresie zakwestionować i apelacja tego rodzaju przekonujących argumentów nie zawiera.

Jak trafnie wskazał Sąd I instancji zasadniczymi dowodami świadczącymi w sposób jednoznaczny o sprawstwie oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów są zeznania świadków G. R. (1) oraz K. L. (1). Dokonując oceny tych dowodów Sąd meriti trafnie uznał, że w twierdzeniach świadka G. R. brak jest tendencyjności, czy złośliwości wobec oskarżonego i zasadnie uznano, że świadek ten opisywał znane mu zdarzenia zgodnie z rzeczywistością i co jest bardzo istotne w żaden sposób nie umniejszał swojej roli odnośnie korumpowania pracowników instytucji państwowych i za te swoje czyny został skazany prawomocnym wyrokiem skazującym.

Również K. L. w żaden sposób nie umniejszał swojej roli w procederze wręczania łapówek urzędnikom państwowym i w sposób jednoznaczny wskazywał, że pieniądze na ten cel dostawał od oskarżonego L. L. D.. W pisemnych motywach wyroku Sąd Okręgowy wskazał również, że zeznania wymienionych świadków znajdują potwierdzenie w tym co zeznali świadkowie B. G., R. S.. Sąd meriti dokonał także prawidłowej analizy i oceny tych dowodów, które nie korespondują w swojej treści ze wskazanymi wyżej dowodami i w sposób logiczny i przekonujący podane zostały powody uznania zeznań składanych przez świadków: H. D., B. P., K. K., K. B. za pozbawiane w całości lub w części waloru wiarygodności.

Za całkowicie bezpodstawny uznać również należy zarzut obrazy art. 410 k.p.k. bowiem skarżąca zarówno w treści zarzutu jak również w uzasadnieniu nie wykazała w sposób przekonujący, że Sąd meriti pominął przy analizie i ocenie określone dowody i okoliczności. Natomiast wydanie wyroku i oparcie ustaleń faktycznych jedynie na części materiału dowodowego, która została przez Sąd meriti uznana za wiarygodną nie stanowi obrazy omawianego przepisu gdyż jest oczywistym, że Sąd orzekający w danej sprawie opiera ustalenia faktyczne tylko na dowodach, które wcześniej ocenił jako wiarygodne. Nie można bowiem oczekiwać od Sądu meriti, że ustalenia faktyczne oprze na dowodach, które uznał za pozbawione waloru wiarygodności. Natomiast dowody wymienione przez autorkę apelacji na str. 24 – 27 swojego pisma nie mają istotnego znaczenia dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy i w żaden sposób nie podważają wartości dowodowej zeznań świadków na podstawie których Sąd poczynił ustalenia faktyczne.

W ocenie Sądu odwoławczego całkowicie chybiony i bezpodstawny jest również zarzut obrazy art. 424 § 1 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 k.k. i art. 7 k.p.k. w aspekcie tego, że Sąd meriti, w ocenie autorki apelacji, nie sporządził w sposób samodzielny uzasadnienia wyroku w przedmiotowej sprawie i powielił wprost fragmenty uzasadnienia wyroku wydanego w sprawie XVIII K 111/08, co rzekomo ma uniemożliwić dokonanie właściwej instancyjnej kontroli wydanego orzeczenia.

Wbrew stanowisku skarżącej pisemne motywy zaskarżonego wyroku zostały sporządzone w sposób prawidłowy, respektujący treść art. 424 k.p.k. i pozwalają na dokonanie instancyjnej kontroli zaskarżonego wyroku. Brak jest również jakichkolwiek podstaw aby uznać, że Sąd orzekający w niniejszej sprawie nie rozstrzygał w sposób samodzielny zagadnień faktycznych i prawnych i omawiana apelacja żadnych merytorycznych argumentów w tym zakresie nie zawiera.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego dokonane przez Sąd meriti ustalenia faktyczne są prawidłowe i mają pełne oparcie w materiale dowodowym zgromadzonym w przedmiotowej sprawie. Wbrew bowiem stanowisku autorki apelacji ujawnione na rozprawie dowody są wystarczające do uznania, że oskarżony dopuścił się popełnienia przypisanych mu czynów.

W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd meriti wykazał w sposób przekonujący, które dowody uznane wcześniej za wiarygodne stanowią podstawę dokonanych ustaleń faktycznych odnośnie poszczególnych czynów przypisanych oskarżonemu L. D.. Zatem postawiony w pkt II apelacji zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest chybiony i całkowicie bezpodstawny.

Odnosząc się zaś do zarzutu obrazy prawa materialnego tj. art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 229 § 3 k.k., który to zarzut jest co najmniej przedwczesny w sytuacji gdy jednocześnie kwestionowane są ustalenia faktyczne, to uznać należy, że również jest on bezpodstawny i nie zasługują na uwzględnienie wywody autorki apelacji zawarte na str. 31, które mają charakter wyłącznie polemiczny, bowiem Sąd Okręgowy w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku (str. 57 – 59) wykazał w sposób prawidłowy i przekonujący, że zachowanie oskarżonego wyczerpuje dyspozycje określone w art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 229 § 1 k.k. w zb. z art. 229 § 3 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k.

Odnośnie spełnienia znamion występku z art. 299§ 3 k.k. to Sąd meriti zasadnie uznał, że wszelkie przetargi i konkursy przeprowadzane przez jednostki organizacyjne dysponujące środkami publicznymi winny być rzetelne i uczciwe, zaś osoby decydujące o wyborze kontrahenta i dysponujące środkami publicznymi winny kierować się tylko i wyłącznie interesem publicznym. Wybieranie zaś spółki (...) po wcześniejszym przyjęciu korzyści majątkowych zaprzeczało tym zasadom. Brak jest zatem podstaw aby podważyć i zakwestionować przyjętą w zaskarżonym wyroku kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu w pkt II wyroku.

W apelacji podniesiony został także alternatywnie zarzut rażącej niewspółmierności winy polegającej na rzekomym wymierzeniu oskarżonemu kary rażąco wygórowanej w odniesieniu do kary sprawiedliwej. Zważyć należy, że tego rodzaju zarzut jako zarzut o charakterze ocennym zasługuje na akceptację i uwzględnienie ze strony Sądu odwoławczego tylko wówczas gdy orzeczone przez Sąd meriti kary jednostkowe czy też kara łączna nosi w sobie cechy rażącej surowości w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., czyli występuje istotna, wyraźna różnica pomiędzy karą orzeczoną przez Sąd I instancji a karą jaką należałoby orzec w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowo zastosowanych dyrektyw wymiaru kar określonych w art. 53 k.k. Zatem aby zasadne było dokonanie korekty wyroku przez Sąd odwoławczy w zakresie wymiaru kary powinny być spełnione oba wyżej wskazane warunki. Zdaniem Sądu odwoławczego tego rodzaju sytuacja w przedmiotowej sprawie nie występuje chociażby z tego względu, że Sąd meriti przy orzekaniu zarówno kar jednostkowych, jak również przy kształtowaniu wymiaru kary łącznej nie pominął żadnej istotnej okoliczności łagodzącej dotyczącej oskarżonego i występującym w sprawie okolicznościom mającym wpływ na wymiar kar nadał właściwe znaczenie. Zatem brak jest podstaw aby uznać, że zostały naruszone dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 k.k. Wywody autorki apelacji zawarte na str. 30 i 31 uzasadnienia jej pisma mają charakter wyłącznie polemiczny i ograniczają się w istocie do przytoczenia orzecznictwa Sądu Najwyższego i Sądu Apelacyjnego oraz stanowiska doktryny.

Nie można zatem zaakceptować stanowiska skarżącej, że wymiar orzeczonej wobec oskarżonego kary jest sprzeczny z ujawnionymi okolicznościami czynu, a także ciężaru gatunkowego przestępstwa. Powyższe twierdzenie nie zostało w żaden sposób oparte na przekonujących argumentach i jest całkowicie gołosłowne w świetle tego co wskazał Sąd Okręgowy na str. 61 – 63 pisemnych motywów zaskarżonego wyroku. Zasadnie wskazał w tym zakresie Sąd meriti na działanie oskarżonego z niskich pobudek mających na celu osiągnięcie korzyści majątkowej. Trafnie także wskazano jakie okoliczności mają istotne znaczenie dla oceny stopnia społecznej szkodliwości czynów przypisanych oskarżonemu.

Zdaniem Sądu odwoławczego zostało zatem wykazane w sposób logiczny i przekonujący, że orzeczone wobec oskarżonego kary jednostkowe oraz kara łączna są adekwatne do stopnia winy oraz stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego występków i realizują także w sposób właściwy dyrektywy określone w art. 53 k.k. Nie dostrzeżono więc postaw do zmiany wyroku w omawianym zakresie.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono zaś na podstawie art. 634 k.p.k. i art. 636 § 1 k.p.k.

Mając na uwadze powyższe względy Sąd Apelacyjny orzekł jak w wyroku.