Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 07 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący – SSR Tomasz Zieliński

Protokolant – sekr. Anna Rogojsza, p.o. sekr. Marta Sekta

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w G.- -----------

po rozpoznaniu w dniu 24.05.2018 r., 26.06.2018 r., 28.08.2018 r., 07.09.2018 r. sprawy

J. T.

urodz. (...) w G.

syna Z. i B. zd. K.

oskarżonego o to, że:

W dniu 16 grudnia 2017 roku o godz. 15.30 na drodze publicznej w m. K. gm. G. znajdując się w stanie nietrzeźwości o zawartości 0,59 mg/l i 0,56 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu kierował w ruchu lądowym samochodem osobowym marki V. (...) o nr rej. (...) wbrew orzeczonemu przez Sąd Rejonowy w Giżycku w sprawie IIK 409/14 zakazowi prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych, przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za podobne przestępstwo umyślne

tj. o czyn z art. 178a§4 kk w zw. z art. 64§1 kk

1.  Oskarżonego J. T. uznaje za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia przy czym opis czynu zmienia w ten sposób, że zapis treści „o zawartości 0,59 mg/l i 0,56 mg/l alkoholu” zastępuje zapisem o treści „o zawartości nie mniejszej niż 0,75 mg/l alkoholu” i za to skazując go na podstawie art. 178a§4 kk w zw. z art. 64§1 kk, wymierza mu na podstawie art. 178a§4 kk karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 42§3 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio.

3.  Na podstawie art. 43a§2 kk orzeka od oskarżonego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej świadczenie pieniężne w kwocie 10.000,00 (dziesięć tysięcy) złotych.

4.  Zwalnia oskarżonego od uiszczenia opłaty i ponoszenia kosztów sądowych w pozostałym zakresie.

UZASADNIENIE

Po przeprowadzeniu rozprawy Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

J. T. mieszka w miejscowości K. gm. G. wraz z konkubiną E. S. i trojgiem małoletnich dzieci: M. lat 10, N. lat 5 i O. 1,5 roku. W dniu 16 grudnia 2017r. ok. godz. 14:54 funkcjonariusze Policji z Komendy Powiatowej Policji w G. – Ł. K. (1) i A. K. (1) udali się na interwencję do miejsca zamieszkania J. T.. Zgłaszającą była E. S., która poinformowała policjantów, że jej konkubent będąc pod wpływem alkoholu zabrał ich dzieci, wsiadł do samochodu marki V. (...) o nr rej (...) i odjechał z nimi w nieznanym kierunku. Po przebyciu na miejsce, gdy policjanci rozpytywali E. S. w jej domu, w pewnej chwili z okna dostrzegli nadjeżdżający drogą szutrową pojazd marki V. (...) o nr rej (...), który następnie wjechał na posesję. Za kierownicą pojazdu siedział J. T.. Policjanci przeprowadzili badanie kierowcy na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem typu A. I., które wykazało stężenie wynoszące: 0,81 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 15:37 oraz 0,75 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 15:38. J. T. został następnie przewieziony do Komendy Powiatowej Policji w G., gdzie ponownie został poddany badaniom na zawartość alkoholu w wydychanym powietrzu. Przeprowadzone urządzeniem A. A..0 badania dały wyniki: 0,59 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 18:23, 0,59 mg/l o godzinie 18:25 oraz 0,56 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu o godz. 18:41.

J. T. był już wcześniej karany za przestępstwo z art. 178a§4 kk, a mianowicie wyrokiem Sądu Rejonowego w Giżycku z dnia 10 kwietnia 2015r. w sprawie IIK 409/14 został skazany na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności. Orzeczono wobec niego nadto środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 8 lat oraz świadczenie pieniężne na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 200 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zeznania świadków Ł. K. (1) (k. 12v, 64), A. K. (1) (k. 76-76v) oraz pozostały materiał dowodowy ujawniony w toku przewodu sądowego w postaci notatek urzędowych (k. 1,2), protokołu użycia urządzenia elektronicznego typu A. I. (k. 3 ), protokołu użycia urządzenia elektronicznego typu A. A 2.0 (k. 4), odpisu wyroku (k. 43), krótkiego raportu działań (k.68 ).

Oskarżony J. T. w toku rozprawy nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu i skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień. W tej sytuacji Sąd na podstawie art. 389§1 kpk odczytał w odpowiednim zakresie protokół jego wyjaśnień, złożonych w postępowaniu przygotowawczym. (wyjaśnienia J. T. k. 63v)

Na tym etapie postępowania J. T. również nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że w dniu zdarzenia przygotowywał opał i podczas pracy wypił trzy piwa. W pewnej chwili między nim i jego konkubiną doszło do kłótni, gdyż E. S. miała pretensje do niego, że nie pracuje zarobkowo. Po sprzeczce, jak twierdził, zdenerwowany wyszedł z domu i poszedł w stronę M.. Razem z nim poszły jego dzieci. Po około pół godzinie od wyjścia z domu zadzwoniła do niego jego konkubina, która poprosiła go by wrócił. Idąc do domu spotkał znanego mu z widzenia mieszkańca B. o imieniu W.. Mężczyzna ten jechał swoim samochodem marki F. (...) koloru grantowego i zaproponował, że podwiezie go do domu, na co zgodził się. Zawiózł go następnie z dziećmi pod domu, gdyż wiedział gdzie mieszka. Gdy przyjechali zobaczył, że na jego posesji stoi radiowóz. Mężczyzna, który go podwoził, zatrzymał się obok jego G.. Następnie wysiadł z dziećmi z samochodu, po czym udali się w kierunku domu, zaś kierujący F. odjechał. Twierdził nadto, ze z policjantem spotkał się na ganku i utrzymywał on, że widział jak jedzie swoim samochodem, a nadto nie uwierzył w jego wyjaśnienia ( wyjaśnienia J. T. k. 18v).

Wyjaśnień oskarżonego J. T., który nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, nie można uznać za wiarygodne. Oskarżony nie potrafił podać dokładnych danych osoby, której pozwolił odwieźć się wraz z dziećmi do domu i co więcej, danych tych nie udało mu się ustalić przez 5 miesięcy, do chwili otwarcia przewodu sądowego. W ocenie Sądu osoba taka nie istniała, zaś powołanie się na nieznanego mężczyznę, który miał podwieźć J. T. i jego dzieci stanowi próbę uniknięcia przez oskarżonego odpowiedzialności za czyn, którego się dopuścił. Trudno bowiem zdaniem Sądu przyjąć, że w tak małej lokalnej społeczności, w której obraca się oskarżony jest osoba, którą zna z widzenia i jednocześnie nie potrafi ustalić kim ona jest i gdzie mieszka.

Relacja oskarżonego pozostaje nadto w sprzeczności z zeznaniami funkcjonariuszy policji, którzy w dniu zdarzenia przeprowadzali interwencję w miejscu jego zamieszkania. Ł. K. (1) zeznał, że kiedy w dniu zajścia przyjechali na posesję oskarżonego, nie było tam żadnego samochodu, zatem wbrew twierdzeniom J. T. nie było tam również jego auta. Nadto świadek wskazał, że w czasie rozmowy z konkubiną oskarżonego, przeprowadzanej w ich domu wyraźnie widział z okna, jak samochód należący do J. T. wjeżdżał na podwórko z drogi szutrowej. Kiedy świadek wybiegł na podwórko, samochód jeszcze jechał, zaś za kierownicą siedział oskarżony ( zeznania Ł. K. k. 12v, 64) . Z zeznaniami tego świadka koresponduje również relacja A. K. (1), która wraz z Ł. K. (1) przeprowadzała interwencję. Także ona widziała, jak J. T. wjeżdżał z drogi szutrowej na podwórko i że to on był kierowcą auta (zeznania A. K. k. 76-76v). Relacje policjantów są jasne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają. Są osobami obcymi dla oskarżonego i jedynie opisali przebieg zajścia, którego byli bezpośrednimi świadkami. Trudno odmówić im wiary, skoro jednocześnie brak jest jakichkolwiek przesłanek, by mogli oni fałszywie obciążać oskarżonego.

Zeznania wymienionych osób korespondują w całej swojej rozciągłości z dokumentami zebranymi w sprawie, w tym z notatkami urzędowymi (k. 1,2) oraz krótkim raport działań (k. 68) , wskazującymi kto i z jakich podwodów zgłaszał w dniu zdarzenia potrzebę interwencji, dając tym samym pełny i jasny obraz przedmiotowego zdarzenia. Wobec powyższego Sąd uznał zgromadzony w sprawie materiał dowodowy za w pełni wiarygodny, pozwalający na przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona występku opisanego w art. 178a § 4 kk.

Z art. 115§16 kk wynika, iż stan nietrzeźwości zachodzi, gdy zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub zawartość alkoholu w 1 dm ³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość. Już sam zatem tylko fakt prowadzenia pojazdu w takim stanie pociąga za sobą wypełnienie znamion przestępstwa, chociażby pojazd był prowadzony całkowicie prawidłowo, sprawca nie naruszył żadnej innej zasady bezpieczeństwa w ruchu i nie sprowadził konkretnego niebezpieczeństwa. Jest ono dokonane w momencie uruchomienia pojazdu i podjęcia jazdy. Bacząc przy tym na poczynione w sprawie niniejszej ustalenia, przyjąć należało, że oskarżony J. T. wyczerpał swoim zachowaniem znamiona opisanego w art. 178a § 4 kk typu kwalifikowanego omawianego przestępstwa, albowiem czynu tego dopuścił się będąc wcześniej prawomocnie skazanym za prowadzenie pojazdu mechanicznego w stanie nietrzeźwości (patrz: wyrok z dnia 10 kwietnia 2015r. w sprawie IIK 409/14 k. 36). W przypadku takim, znamieniem wpływającym na zwiększenie zagrożenia karą jest uprzednie prawomocne skazanie za przestępstwo z art. 178a § 1 kk niezależnie od tego, na jaką karę sprawca został skazany, czy była to kara bezwzględna, a jeśli tak - jaką część kary skazany odbył (zob. pod. M. Budyn–Kulik, Komentarz do art. 178a kodeksu karnego (Dz.U.97.88.553), [w:] M. Mozgawa (red.), M. Budyn-Kulik, P. Kozłowska-Kalisz, M. Kulik, Kodeks karny. Komentarz praktyczny, Oficyna 2010, wyd. III). Oskarżony nadto dopuścił się zarzucanego mu przestępstwa w warunkach recydywy z art. 64§1 kk, bo przed upływem 5 lat po odbyciu kary pozbawienia wolności w wymiarze 9 miesięcy za umyślne przestępstwo podobne z art. 178a§4 kk (wyrok Sądu Rejonowego w Olecku z dnia 24.09.2013r. w sprawie IIK 420/13 k. 43).

Mając na uwadze omówiony wyżej materiał dowodowy, zdaniem Sądu stwierdzić należy wina oskarżonego oraz okoliczności popełnienia zarzucanego mu czynu nie budzą najmniejszej wątpliwości i zostały udowodnione. Uwzględniając wyniki badań alkoholu w wydychanym powietrzu urządzeniem typu A. I., które zbliżone były do czasu popełnia zarzucanego oskarżonemu czynu, Sąd zmienił jego opis, zastępując zapis o treści „ o zawartości 0,59 mg/l i 0,56 mg/l alkoholu” zapisem o treści „o zawartości nie mniejszej niż 0,75 mg/l alkoholu”. Uznając J. T. za winnego popełnienia tak przypisanego mu czynu Sąd skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wymierzając powyższą karę Sąd miał na uwadze jako okoliczności obciążające wysoki stopień zawinienia oskarżonego wynikający z popełnienia zarzucanego mu czynu z winy umyślnej z zamiarem bezpośrednim oraz społecznej szkodliwości wyrażającej się w rodzaju, charakterze naruszonego dobra w postaci bezpieczeństwa w komunikacji, rozmiarze grożącej szkody, a także sposobie i okolicznościach popełnienia, a nadto wadze naruszonych obowiązków i rodzaju naruszonych podstawowych reguł ostrożności wynikających z prowadzenia pojazdu w stanie nietrzeźwości. Na niekorzyść oskarżonego sąd uwzględnił także jego wysoki stan nietrzeźwości wynoszący nie mniej niż 0,75 mg/l oraz dotychczasową wielokrotną karalność, w tym za przestępstwa tego samego typu (dane o karalności k. 73-74).

Sąd nie dopatrzył się natomiast żadnych okoliczności, które mogły przemawiać na korzyść oskarżonego.

Orzekając kare bezwzględną pozbawienia wolności należało również uwzględnić treść przepisu art. 69§1 kk, który wyklucza możliwość warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy, który w czasie popełnienia przestępstwa był już skazany na karę pozbawienia wolności.

Zdaniem Sądu tak wymierzone kara jest współmierna do stopnia zawinienia oskarżonego oraz społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił, a nadto spełni cele w zakresie zapobiegawczego i wychowawczego oddziaływania na jego osobę, a także w zakresie szeroko rozumianej prewencji ogólne

W związku z tym, że oskarżony był już skazany za przestępstwo z art. 178a§4 kk, zaszły przesłanki z art. 42§4 kk do orzeczenia zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio. Wskazać jedynie należy, iż Sąd przez omyłkę jako podstawę wymierzenia tego środka karnego wskazał art. 42§3 kk.

Na zasadzie art. 43a§2 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej w kwocie 10.000,00 (dziesięć tysięcy) złotych.

Mając na uwadze sytuację materialną oskarżonego, który osiąga niewielkie dochody z prac dorywczych, posiada na utrzymaniu troje dzieci i w perspektywie ma do odbycia karę pozbawienia wolności, Sąd na zasadzie art. 624§1 kpk zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

(...)

1.  (...)

2.  (...)

G., (...)