Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

protokolant: p.o. protokolanta sądowego Anna Tarasiuk

po rozpoznaniu dnia 24 kwietnia 2018 r.

sprawy A. P. syna K. i K., ur. (...) w K. obwinionego o czyn z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Wołominie

z dnia 3 sierpnia 2017 r. sygn. akt V W 112/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30 zł tytułem opłaty zad rugą instancję oraz pozostałe koszty sądowe w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt: VI Ka 1517/17

UZASADNIENIE

A. P. został obwiniony o to, że:

W dniu 22 października 2015 roku w Z. na skrzyżowaniu ulic (...) z ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku A-7 i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 k.w.

Sąd Rejonowy w Wołominie V Wydział Karny wyrokiem z dnia 7 marca 2016 roku w sprawie V W 112/16, obwinionego A. P. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 86 § 1 k.w. wymierzył mu karę grzywny oraz odpowiednio obciążył kosztami procesu.

Apelację od powyższego wyroku złożył obwiniony.

Zaskarżył on powyższy wyrok Sądu Rejonowego w całości.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I.  Na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. obrazę przepisów prawa procesowego, tj.

a.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 8 § 1 k.p.w., polegającą na dowolnej ocenie materiału dowodowego;

b.  art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w zw. z art. 39 § 2 k.p.w. oraz art. 71 § 2 i 5 k.p.w. polegającą na nieuzasadnionym oddaleniu wniosków dowodowych o uzupełniające przesłuchanie świadka;

II.  Na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w., będący konsekwencją obrazy przepisów prawa procesowego, błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść tegoż orzeczenia poprzez przyjęcie, że obwiniony naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, a w konsekwencji uznanie obwinionego za winnego wykroczenia z art. 86 § 1 k.w.

Z uwagi na powyższe obwiniony wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i o uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu czynu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Wołominie.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obwinionego nie zasługuje na uwzględnienie. Apelacja ta w ocenie Sądu Okręgowego nie znajduje odzwierciedlenia w zebranym materiale dowodowym i ma charakter wyłącznie polemiczny ze stanowiskiem Sądu I instancji, które to stanowisko Sąd Odwoławczy w pełni podzielił.

Sąd Rejonowy zgromadzony materiał dowodowy ocenił w sposób poprawny, pozbawiony błędów natury faktycznej, czy też logicznej, dokonując prawidłowych ustaleń faktycznych. Ustalenia bowiem dokonane przez Sąd I instancji odpowiadają prawdzie materialnej i wynikają z logicznej analizy dowodów. Przypomnieć należy, że zasada swobodnej oceny dowodów wyrażona w przepisie art. 7 k.p.k. nakazuje organom procesowym, w tym - sądowi, by oceniały znaczenie, moc i wiarygodność materiału dowodowego na podstawie wewnętrznego przekonania z uwzględnieniem wskazań wiedzy oraz doświadczenia życiowego, nie będąc przy tym związanymi żadnymi ustawowymi regułami dowodowymi. Sąd Rejonowy nie uchybił zasadzie swobodnej oceny dowodów analizując materiał dowodowy w jego całokształcie. Podstawą prawidłowych ustaleń dokonanych przez Sąd Rejonowy, a co za tym idzie podstawą wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych w toku rozprawy. Zgodnie z ustaleniami Sądu Rejonowego to obwiniony spowodował zagrożenie polegające na spowodowaniu zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym, opierając się zarówno na argumentach przemawiających na korzyść obwinionego, jak i na argumentach przemawiających na jego niekorzyść.

Sąd Rejonowy ustalając stan faktyczny dał wiarę wszystkim zebranym w sprawie dowodom osobowym. Sąd ten prawidłowo uznał, że wszystkie osoby biorące udział w wypadku zeznawały spójnie i zbieżnie, co do jego przebiegu. Zgodzić się należy z Sądem I instancji, że różnice w zeznaniach i wyjaśnieniach występowały jedynie w ocenie prędkości, z jaką poruszały się pojazdy oraz w ocenie tego, kto spowodował wypadek. Podkreślić jednak należy, że różnice te nie dotyczyły faktów, lecz oceny zachowania uczestników ruchu drogowego dokonanej przez obwinionego oraz przez świadków. Dlatego też zgodzić się należy ze stanowiskiem Sądu Rejonowego, który swoje rozważania oparł na zeznaniach świadków, obwinionego oraz własnym doświadczeniu życiowym i w ich wyniku uznał, iż to obwiniony A. P. poruszający się samochodem V. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. wyjeżdżając z drogi podporządkowanej, w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim. Również Sąd II instancji uznał wyjaśnienia wskazane przez świadków za spójne i logiczne, zbieżne również z wyjaśnieniami złożonymi przez obwinionego. Z tego też względu uznał, że nie znajduje podstaw dla powtórnego przesłuchania świadka J. P., ze względu na brak okoliczności spornych, co do przebiegu zdarzenia.

Okoliczności faktyczne w sprawie nie budzą wątpliwości. Podkreślić jednakże jeszcze należy, że w ruchu drogowym funkcjonują również reguły nieskodyfikowane w sposób szczegółowy, ale wynikające z istoty bezpieczeństwa w ruchu. Do takich reguł należy obowiązek prowadzenia pojazdu rozważnie i ostrożnie, zgodnie z zasadą ograniczonego zaufania oraz w sposób dostosowany do warunków na drodze. Poważne i ostrożne prowadzenie pojazdu oznacza możliwość przedsięwzięcia przez kierowcę we właściwym czasie wszelkich czynności, które są niezbędne do zapewnienia bezpieczeństwa w ruchu. Należy do nich również obowiązek upewnienia się przez kierowcę przed wykonaniem manewru o jego dopuszczalności oraz o nie powodowaniu sytuacji niebezpiecznej przy jego wykonywaniu. Z okoliczności faktycznych wynika, że A. P. przed wykonaniem manewru nie upewnił się, że będzie on w pełni bezpieczny i dopuszczalny.

Wszystkie okoliczności przytoczone i wynikające jednoznacznie z zeznań obwinionego oraz świadków, upoważniły Sąd Rejonowy do przypisania A. P. winy wykroczenia z art. 86 § 1 k.w., polegającego na tym, że w dniu 22 października 2015 roku w Z. na skrzyżowaniu ulic (...) z ul. (...) spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym w ten sposób, że kierując pojazdem marki V. o nr rej. (...), nie zastosował się do znaku A-7 i nie ustąpił pierwszeństwa pojazdowi marki F. o nr rej. (...), w wyniku czego doprowadził do zderzenia z nim, które to przekonanie w pełni popiera również Sąd II instancji.

Mając na uwadze powyższe orzeczono, jak w sentencji, orzekając o opłacie za II instancję i pozostałych kosztach sądowych w sprawie w oparciu o przepis art. 624 § 1 k.p.k. oraz 119 k.p.w.