Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Maciej Schulz

Sędziowie: SO Zenon Stankiewicz (spr.)

SO Jacek Matusik

protokolant: protokolant sądowy stażysta Anna Tarasiuk

przy udziale prokuratora Wojciecha Groszyka

po rozpoznaniu dnia 5 czerwca 2018 r.

sprawy D. D. (1) córki F. i M., ur. (...) w B.

J. D. syna S. i H., ur. (...) w O.

oskarżonych o przestępstwo z art. 77 § 2 kks w zw. z art. 6 § 2 kks w zw. z art. 9 § 1 i 3 kks

P. T. syna J. i I., ur. (...) w P.

E. B. córki M. i M. ur. (...) w Z.

oskarżonych o przestępstwo z art. 77 § 1 kks. w zw. z art. 6 § 2 kks. w zw. z art. 9 § 1 i 3 kks

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego – Urzędu Skarbowego (...) w W., obrońców oskarżonych D. D. (1) i J. D. oraz obrońcę oskarżonego P. T.

od wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie

z dnia 29 marca 2017 r. sygn. akt VIII K 181/12

zaskarżony wyrok uchyla i postępowanie umarza:

- w odniesieniu do oskarżonego P. T. - na podstawie art. 17 § 1 pkt 5 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks;

- w odniesieniu do oskarżonych D. D. (1), J. D. i E. B. - na podstawie art. 1 § 2 kks w zw. z art. 17 § 1 pkt 3 kpk i w zw. z art. 113 § kks;

kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa; zasądza od Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie na rzecz adw. Ł. K. kwotę 516,60 zł obejmującą wynagrodzenie za obronę z urzędu w II instancji oraz podatek od towarów i usług.

SSO Zenon Stankiewicz SSO Maciej Schulz SSO Jacek Matusik

Sygn. akt VI Ka 1268/17

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego Warszawa - Praga w Warszawie

z dnia 5 czerwca 2018r.

Wyrok Sądu Rejonowego dla Warszawy Pragi – Północ w Warszawie
z dnia 29 marca 2017r. został zaskarżony przez obrońców oskarżonych D. D. (1) i J. D. oraz P. T., a nadto przez oskarżyciela publicznego – Urząd Skarbowy (...) w W. – na niekorzyść oskarżonych wskazanych wyżej oraz E. B.. Niniejsze uzasadnienie sporządzone jest z urzędu i dotyczy wszystkich oskarżonych.

Sąd Rejonowy prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe. Wyczerpał też inicjatywę dowodową stron, co czyni niezasadnym żądanie zwrotu sprawy do ponownego rozpoznania. Przyczynkiem do rozstrzygnięcia tej treści nie może też być zgłoszony w myśl art. 440 kpk podczas rozprawy odwoławczej przez obrońcę oskarżonych D. D. (1) i J. D. zarzut obrazy prawa materialnego, jakiego miał się dopuścić Sąd orzekający poprzez nie wskazanie kwalifikacji prawnej działania oskarżonych. Rację ma skarżący utrzymując, że czyn przypisany jest różny od czynu zarzuconego (por. wystąpienie pisemne z k. 2022 akt sprawy). Rzecz w tym, że nie jest on inny, niż zawarty w akcie oskarżenia. Sąd Rejonowy zawęził jedynie okres zaniechania dokonywania przez oskarżonych wpłat zaliczek na poczet podatku dochodowego z dwóch do jednego miesiąca, nie zmieniając
w jakimkolwiek zakresie pozostałych uwarunkowań czynów zarzuconych. Skoro zatem nie dokonano zmiany zarzutu w zakresie któregokolwiek ze znamion ustawowych, przyjąć należy, że rozstrzygnięcie o warunkowym umorzeniu postępowania w oczywisty sposób dotyczy czynu opisanego w akcie oskarżenia jako przestępstwo skarbowe z art. 77§2 w zw. z art. 6§2 i w zw. z art. 9§1 i 3 kks. Nie sposób zatem przyjąć, iż Sąd I instancji dopuścił się przypisywanego mu uchybienia.

Niezasadne jest żądanie skarżących uniewinnienia oskarżonych. Jak trafnie wskazał Sąd orzekający, na każdym z nich z racji sprawowanych funkcji ciążyła powinność odprowadzania zaliczek na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych. Obowiązku tego w istocie nie negowali w trakcie procesu oskarżeni D., D. i T., przywołując jedynie okoliczności obiektywne (przede wszystkim złą kondycję firmy na skutek działania uprzedniej dyrektor finansowej), utrudniające terminowe wywiązanie się z powinności. Odmienne natomiast stanowisko oskarżonej E. B. jest nie do przyjęcia w świetle zeznań obiektywnych, nie zainteresowanych wynikiem postępowania świadków M. K. i I. W.. Sąd Okręgowy nie jest, w aktualnym stanie sprawy, uprawniony do dokonania oceny trafności zarzutu obrony dowolnego rozszerzenia okresu odpowiedzialności osk. T. na okres, w którym nie wchodził jeszcze w skład zarządu spółki (...) S.A., ani w jakim zakresie na jego zaniechanie wpływało przekonanie, że spółka ta ma nadpłatę wynikającą z korekty deklaracji PIT- 4R. Bezsporne jest bowiem, że wysokość owej nadpłaty nie sięgała kwoty należności pozostałych do uiszczenia. W tej więc sytuacji, wobec braku podstaw do uniewinnienia, dalsze procedowanie uniemożliwia negatywna przesłanka procesowa jaką jest zgon oskarżonego (k. 2019).

Trafne są argumenty apelacji obrońcy oskarżonych D. D. (1)
i J. D. wskazujące na potrzebę umorzenia postepowania
z powodu znikomej społecznej szkodliwości przypisanych czynów. Bezsporne jest przecież, co dostrzega też i Sąd Rejonowy, że zła kondycja spółki, rzutująca na niewywiązywanie się z powinności odprowadzania zaliczek na poczet podatku dochodowego, nie została spowodowana działaniem któregokolwiek
z oskarżonych. To członkowie zarządu spółki ujawnili nieprawidłowości
w dziedzinie jej finansów, wszczynając postępowanie naprawcze. W wyniku czynnego żalu zarządu postepowanie za okres do lutego 2008r. zostało umorzone. Nie poprawiło to jednak kondycji spółki, również i z powodu wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Podjęto środki zaradcze w postaci min. przesunięcia terminu płatności wynagrodzenia z końca miesiąca na początek następnego. Zajęcie rachunków bankowych spowodowało jednak istotne utrudnienia w regulowania zobowiązań. Nieodprowadzone zaniechaniem osk. D. i D. zaliczki zostały wypłacone niezwłocznie po odblokowaniu kont, w listopadzie 2008r., bez wezwania organu. Całokształt tych okoliczności, we wzajemnym powiązaniu, uzasadnia przyjęcie poglądu
o znikomości społecznej szkodliwości popełnionych czynów. Konkluzja ta dotyczy również i zachowania oskarżonej E. B., która środka odwoławczego nie złożyła (art. 435 kpk). Jej sytuacja prawna różni się od pozostałych wyłącznie nie naprawieniem szkody, co jednak – w świetle unormowania art. 15§1 kks – nie zamyka Skarbowi Państwa możliwości egzekwowania dochodzonej należności w innym trybie.

Orzeczono zatem jak w wyroku.