Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 kwietnia 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach, Wydział VI Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący SSO Arkadiusz Łata

Protokolant Aleksandra Studniarz

przy udziale:

Donaty Janickiej Prokuratora Prokuratury RejonowejG. w G.,

D. K. przedstawiciela Naczelnika (...)Urzędu Celno-Skarbowego w K.

po rozpoznaniu w dniach: 9.03.2018 r. i 13.04.2018 r.

sprawy A. U. ur. (...) w O.,

syna S. i B.

oskarżonego z art. 107§1 kks

na skutek zażalenia pełnomocnika interwenienta oraz apelacji wniesionych przez pełnomocnika interwenienta i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Gliwicach

z dnia 18 października 2017 r. sygnatura akt IX K 390/16

na mocy art. 437 kpk, 439 § 1 pkt 8 kpk, art. 632 pkt 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks

1.  uchyla zaskarżony wyrok i na mocy art. 17 § 1 pkt 7 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks umarza postępowanie wobec oskarżonego A. U. o zarzucone mu przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks;

2.  kosztami procesu w sprawie obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 41/18

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy stwierdził, co następuje.

Z wywiedzionych apelacji na akceptację zasługiwała ta, którą wywiódł obrońca oskarżonego, gdy powoływał się on na wystąpienie w badanej sprawie ujemnej przesłanki procesowej w postaci powagi rzeczy osądzonej w rozumieniu art. 17 § 1 pkt. 7 kpk. W następstwie powyższego oba środki odwoławcze okazały się skuteczne o tyle, że w ich wyniku Sąd odwoławczy uchylił w oparciu o art. 437 kpk oraz art. 439 § 1 pkt. 8 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks zaskarżony wyrok i umorzył postępowanie wobec oskarżonego A. U. o zarzucone mu przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks.

A. U. został bowiem uprzednio prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Bielsku – Białej z dnia 30 stycznia 2018r. – sygn. akt IX K 246/16 za przestępstwo skarbowe z art. 107 § 1 kks w zw. z art. 9 § 3 kks i art. 6 § 2 kks popełnione w dniach: 17 sierpnia 2015 r., 17 września 2015 r., i 8 stycznia 2016 r., mające charakter czynu ciągłego (vide: k 512-513, 514-518, 524-526).

Analiza treści powyższego orzeczenia, a w szczególności jego pisemnych motywów prowadziła jednoznacznie do wniosku o pełnej identyczności i tożsamości objętych nim zachowań oskarżonego oraz zachowania rozpatrywanego z przedmiotowej sprawie, jak również ich okoliczności, sposobu działania i zamiaru A. U.. Tym samym – o pełnej identyczności i tożsamości czynu aktualnego z czynem, za jaki był on już prawomocnie skazany.

W każdym z owych przypadków działając jako prezes zarządu w spółkach: (...) Sp. z o.o. z siedzibą w B. oraz (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. zawierał z właścicielami lokali (położonymi bądź to w B., bądź to w G.) – umowy, mocą których najmował ich powierzchnię gdzie umieszczał następnie elektroniczne automaty do gier, przy wykorzystaniu których urządzał w celach komercyjnych gry hazardowe o losowym charakterze. Zawsze w braku koncesji lub odpowiedniego zezwolenia.

Czynności oskarżonego miały przy tym miejsce każdorazowo w takich samych w praktyce realiach faktycznych, identyczną „metodą”, w tożsamym czasie. Data, w której A. U. dopuścić się miał przestępstwa skarbowego zarzuconego mu obecnie i przypisanego nieprawomocnie zaskarżonym wyrokiem wręcz „pochłonięta” zastała przez okres, za jaki doszło do prawomocnego skazania naprowadzonym wcześniej orzeczeniem Sądu Rejonowego w Bielsko – Białej, a to okres wyznaczony dniem początkowym i dniem końcowym przedziału czasowego wskazanego tymże rozstrzygnięciem.

Hipotetycznie zatem w sytuacji łącznego rozpoznania przedmiotowej sprawy ze sprawą „ (...)” istniały wszelkie warunki objęcia wszystkich wchodzących w rachubę zachowań oskarżonego konstrukcją z art. 6 § 2 kks i potraktowania czynu zarzuconego w badanej sprawie w kategoriach fragmentu i części składowej podjętych tak wcześniej, jak i później aktywności (jakich dotyczyło prawomocne już skazanie), będących wyrazem realizacji jednego i tego samego zamiaru. Nic bowiem nie wskazywało, by A. U. zamiar taki podejmował odrębnie i na nowo w odniesieniu do każdej kolejnej umowy najmu zawieranej z każdym kolejnym właścicielem lokalu. W szczególności zaś, by zamiar taki w zakresie urządzenia gier w lokalu Salon (...) w G. miał zostać podjęty niezależnie od zamiaru urządzenia takowych gier w lokalach, o jakie chodziło w sprawie „ (...)”. Tam wprost przyjęto działanie oskarżonego w ramach czynu ciągłego w sensie art. 6 § 2 kks, a tym samym w granicach zamiaru powziętego z góry. Czyn aktualny miał zaś nastąpić w dacie 11 września 2015 r., czyli mniej niż miesiąc od pierwszego z zachowań, za które zapadł wyrok przed Sądem Rejonowym w Bielsku – Białej, sześć dni przed zachowaniem drugim i niecałe cztery miesiące przed zachowaniem trzecim.

Specyfika wszystkich owych przypadków przekonywała zdecydowanie, że raz założył on prowadzenie działalności o określonym charakterze i profilu i zamiar ów systematycznie, „na raty” realizował w następstwie „rozciągania” jej na kolejne lokale.

W efekcie żadnego znaczenia nie odgrywała okoliczność odmienności miejscowości, gdzie znajdowały się poszczególne lokale, odmienności samych lokali i ich właścicieli, a wreszcie odmienności w zakresie wykorzystywanych automatów.

Prawomocne skazanie za czyn ciągły stało na przeszkodzie ponownemu postępowaniu o dalsze zachowania tego samego sprawcy będące elementem tego czynu, które nie stanowiły przedmiotu wcześniejszego osądzenia.

Czyn ciągły obejmuje wielość naturalistycznych zachowań podjętych w wykonaniu z góry powziętego zamiaru. Sprawca przystępując do pierwszego składającego się na ciąg zachowania działa w zamiarze obejmującym wszystkie zachowania objęte znamieniem ciągłości, zaś kompleks zachowań jest jedną i nierozerwalną całością. Taki właśnie stan rzeczy wystąpił w badanej sprawie, a z całą pewnością też działanie oskarżonego z wykorzystaniem takiej samej sposobności.

Przyjęcie konstrukcji czynu ciągłego przesądzało o konieczności stosowania zasady

ne bis in idem procedatur wyrażonej w art. 17 § 1 pkt 7 kpk (vide: uchwała SN z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01, OSNKW 2002/1-2/2).

Powyższe rodziło ujemną przesłankę procesową powagi rzeczy osądzonej, której zakres wyznaczony został wcześniej prawomocnym wyrokiem. Prawomocne skazanie za przestępstwo popełnione czynem ciągłym stwarzało stan materialnej prawomocności w stosunku do okresu objętego skazaniem, a także w odniesieniu do jednostkowych zachowań, które nie zostały objęte opisem czynu przypisanego, co wykluczało przypisanie sprawcy kolejnych takich samych zachowań z okresu opisanego w prawomocnym wyroku (vide: uchwała SN z dnia 15 czerwca 2007 r., I KZP 15/17, OSNKW 2007/7-8/55 i wyrok SN z dnia 2 lipca 2015 r., V KK 45/15, LEX nr. (...)).

Zaskarżony wyrok należało zatem uchylić, zaś postępowanie o zarzucone A. U. przestępstwo skarbowe – umorzyć.

Sąd Okręgowy ograniczył tym samym – na zasadzie art. 436 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks – rozpoznanie obu środków odwoławczych do omówionego wyżej uchybienia – podlegającego uwzględnieniu z urzędu i w pierwszej kolejności, gdyż było to wystarczające do wydania orzeczenia w postępowaniu odwoławczym, zaś rozpoznawanie pozostałych zarzutów apelacyjnych stało się bezprzedmiotowe.

Kosztami procesu w sprawie obciążono – po myśli art. 632 pkt. 2 kpk w zw. z art. 113 § 1 kks – Skarb Państwa, co spowodowało, iż rację bytu utraciły również zarzuty i argumentacja zaprezentowana w zażaleniu pełnomocnika interwenienta.