Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Puławach II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Sądu Rejonowego Marek Stachoń

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Anita Szczepanik

Bez udziału Prokuratora -

po rozpoznaniu na rozprawie dnia 13.03.2018 r., 08.05.2018 r., 03.07.2018 r., 13.09.2018 r.

sprawy R. B., syna A. i V. z domu Ł., urodzonego dnia (...) w P.,

oskarżonego o to, że:

I. w okresie od 10 stycznia 2012 r. do 15 sierpnia 2012 r. w P., woj. (...) uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki W. B. określonego co do wysokości po 400 zł miesięcznie oraz córki I. Ł. B. i syna K. B. określonego co do wysokości po 300 zł miesięcznie wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 09 stycznia 2012 r. sygn. akt III RC 554/11, gdzie łączna wysokość powstałych zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 (trzech) świadczeń okresowych, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych

tj. o czyn z art. 209§1a kk

II. w okresie od 03 maja 2014 r. do 19 września 2017 r. w P. woj. (...) uchylał się od wykonywania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki W. B. określonego co do wysokości po 400 zł miesięcznie oraz córki I. Ł. B. i syna K. B. określonego co do wysokości po 300 zł miesięcznie wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 09 stycznia 2012 r. sygn. akt III RC 554/11, gdzie łączna wysokość powstałych zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 (trzech) świadczeń okresowych, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych

tj. o czyn z art. 209§1a kk

oskarżonego R. B. od dokonania zarzucanych mu czynów uniewinnia, zaś koszty postępowania przejmuje na rachunek Skarbu Państwa.

II K 1196/17

UZASADNIENIE

Prokuratura Rejonowa w Puławach oskarżyła R. B. o to, że:

I.  w okresie od 10 stycznia 2012 roku do 15 siepnia 2012 w P. województwa (...) uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki W. B. określonego co do wysokości po 400 złotych miesięcznie oraz córki I. Ł. B. i syna K. B. określonego co do wysokości po 300 złotych miesięcznie wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 9 stycznia 2012 roku, sygn.. akt III RC 554/11, gdzie łączna wysokość powstałych zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 (trzech) świadczeń okresowych, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. o czyn z art. 209 § 1a k.k.;

II.  w okresie od maja 2014 roku do 19 września 2017 w P. województwa (...) uchylał się od wykonania obowiązku alimentacyjnego na rzecz córki W. B. określonego co do wysokości po 400 złotych miesięcznie oraz córki I. Ł. B. i syna K. B. określonego co do wysokości po 300 złotych miesięcznie wyrokiem Sądu Rejonowego w Puławach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 9 stycznia 2012 roku, sygn.. akt III RC 554/11, gdzie łączna wysokość powstałych zaległości stanowi równowartość co najmniej 3 (trzech) świadczeń okresowych, przez co naraził je na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, tj. o czyn z art. 209 § 1a k.k.;

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

R. B. i E. B. byli małżeństwem i mają wspólnie troje dzieci: W. D., I. Ł. i K. K. (1). Na mocy ugody zawartej przed Sądem Rejonowym w Puławach III Wydział Rodzinny i Nieletnich z dnia 9 stycznia 2012 roku przez pozwanego R. B. z E. B. zobowiązał się on do płacenia na rzecz córki W. B. po 400 złotych miesięcznie oraz córki I. Ł. B. i syna K. B. po 300 złotych miesięcznie. Od 10 stycznia 2012 roku do 1 marca 2012 roku R. B. i E. B. razem mieszkali wraz z dziećmi i prowadzili wspólne gospodarstwo domowe. W okresie od 2 marca 2012 roku do 2 maja 2014 roku R. B. przebywał w Zakładzie Karnym w O., w którym odbywał karę pozbawienia wolności. W trakcie pobytu R. B. w zakładzie karnym E. B. wystąpiła z powództwem rozwodowym i ich małżeństwo zostało rozwiązane. Od 1 maja 2012 roku na rzecz dzieci R. B. i E. B. Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w P. wypłaca z funduszu alimentacyjnego alimenty w wysokości ustalonej w ugodzie. Po opuszczeniu zakładu karnego w dniu 2 maja 2014 roku R. B. zamieszkał z E. B. i ich dziećmi. R. B. pracował w firmie zajmującej się montażem okien i wraz z byłą już żona prowadził wspólne gospodarstwo domowe. W okresie wrzesień-październik 2017 roku R. B. wyprowadził się z domu i wówczas nie prowadzili z żoną wspólnego gospodarstwa domowego. Podczas wizyt kuratorzy zwracali E. B. uwagę, że nie może jednocześnie przyjmować pieniędzy od R. B. oraz z funduszu alimentacyjnego, więc powinna zrezygnować z pieniędzy z funduszu bądź otrzymane od byłego męża pieniądze wpłacać na fundusz zmniejszając w ten sposób jego zadłużenie, ale pozostało to bez reakcji. R. B. był siedmiokrotnie karany, ma wykształcenie podstawowe, z zawodu jest monterem stolarki PCV i utrzymuje siebie oraz rodzinę z prac dorywczych.

Ustalając powyższy stan faktyczny sąd obdarzył wiarą zeznania świadków: M. C. – k. 61v, A. G. – k. 61v, U. M. – k. 61v-62, E. C. – k. 84v, K. K. (2) – k. 84v, C. W. – k. 84v-85 i A. C. – k. 93-93v, ponieważ ich zeznania są logiczne i niesprzeczne i brak jest jakichkolwiek dowodów, które by im przeczyły, a świadkowie ci nie są zainteresowani osobiście rozstrzygnięciem sprawy, gdyż ich wiedza wynika z wykonywanych obowiązków służbowych. Sąd obdarzył wiarą ponadto dowody znajdujące się w aktach sprawy: zaświadczenie o bezskutecznej egzekucji – k. 2, decyzja MOPS w P. – k. 3, informacja o stanie zaległości – k. 5, karta rozliczeniowa – k. 6, wypis protokołu sygn. akt III RC 554/11 – k. 7, pismo z PUP w P. wraz z historią bezrobotnego – k. 8-9, informacja o wypłacanych świadczeniach przez MOPS w P. – k. 11-17, pismo z ZUS – k. 20, pismo z (...) w P. – k. 21, dane osobo poznawcze – k. 34, dane z K. – k. 45-47, 51-53, 77-80, informacja o odbywaniu kar – k. 63-67, decyzje o przyznaniu świadczenia alimentacyjnego – k. 70-76, ponieważ zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby i w przewidzianej prawem formie, a żadna z zainteresowanych stron nie zakwestionowała ich prawdziwości.

Oskarżony R. B. nie przyznał się do winy i wyjaśnił, że poza okresem, kiedy przebywał w zakładzie karnym, prowadził wspólne gospodarstwo domowe z matką jego dzieci i przyczyniał się w miarę możliwości do zaspokojenia podstawowych potrzeb rodziny. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego, ponieważ znajdują potwierdzenie w obdarzonym wiarą materiale dowodowym.

Zgodnie z art. 209 § 1a k.k. przestępstwo zostaje popełnione wówczas, gdy zobowiązany do świadczenia alimentacyjnego na mocy orzeczenia bądź ugody uchyla się od jego spełnienia narażając uprawnionych na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych, a zaległość alimentacyjna wynosi co najmniej trzy świadczenia okresowe. W przypadku pierwszego zarzutu po upływie niespełna dwóch miesięcy od rozpoczęcia biegu okresu nie alimentacji objętego zarzutem oskarżony został osadzony w zakładzie karnym, więc ewentualny okres nie alimentacji przed jego osadzeniem nie mógł spowodować zaległości trzymiesięcznej, a rosnąca zaległość po jego osadzeniu nie była przez niego zawiniona, gdyż nie miał wówczas obiektywnej możliwości płacenia alimentów. Drugi zarzut obejmuje okres po odbyciu przez niego kary pozbawienia wolności i zgodnie z zeznaniami obiektywnych świadków z wyłączeniem dziewiętnastu dni września 2017 roku czyli do końca okresu objętego zarzutem, kiedy to wprowadził się z domu na dwa miesiące, prowadził wraz z byłą żoną wspólne gospodarstwo domowe przyczyniając się do zaspokojenia potrzeb rodziny. Zadłużenie jakie wówczas narosło nie powstało z jego winy, gdyż to jego była żona jako pobierająca te świadczenia powinna zgłosić, że dostaje pieniądze na utrzymanie od ojca dzieci, czego nie uczyniła. Trudno wymagać od oskarżonego, by dysponował pokwitowaniami na przekazywane kwoty, ponieważ nie przysyłał tych pieniędzy z zewnątrz żyjąc oddzielnie od swoich dzieci, ale przekazywał je bezpośrednio matce dzieci prowadząc wspólne gospodarstwo domowe lub po prostu robił zakupy do domu. W takiej sytuacji nie można uznać, że oskarżony uchylał się od łożenia na utrzymanie swoich dzieci przez okres co najmniej trzech miesięcy.

Biorąc powyższe pod uwagę sąd doszedł do wniosku, że oskarżony swoim zachowaniem nie wyczerpał znamion przestępstw z art. 209 § 1a k.k., ponieważ w obu przypadkach ewentualnie zawinione okresy nie łożenia na utrzymanie nie prowadziły do zaistnienia co najmniej trzymiesięcznej zaległości. Sąd nie mógł zweryfikować okresu przed osadzeniem oskarżonego i okresu po wyprowadzeniu się przez niego na krótko z domu jak też poprzedzającego ten fakt, gdyż matka dzieci jako była żona oskarżonego skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań, więc nie dające się usunąć wątpliwości należało rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego i jedynym wyrokiem jaki w tej sytuacji mógł zapaść był wyrok uniewinniający.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia art. 632 pkt 2 k.p.k.