Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 września 2013 r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach II Wydział Karny w składzie:

przy udziale Prokuratora Andrzeja Michalczuka

po rozpoznaniu w dniu 6 września 2013 r.

sprawy K. W., P. G., D. O. i G. B.

oskarżonych o przestępstwo z art. 224 §2 kk i in,

na skutek apelacji, wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Garwolinie

z dnia 21 maja 2013 r. sygn. akt II K 123/12

zaskarżony wyrok uchyla i sprawę oskarżonych K. W., P. G., D. O. i G. B. przekazuje Sądowi Rejonowemu w Garwolinie do ponownego rozpoznania.

Sygn. akt II Ka 379/13

UZASADNIENIE

K. W., P. G., D. O. i G. B. oskarżeni zostali o to, że w dniu 4 listopada 2011 roku w miejscowości P., woj. (...), wspólnie i w porozumieniu z innymi ustalonymi osobami w celu zmuszenia funkcjonariuszy Posterunku Policji w P. sierż. D. B. i sierż. Ł. R. do zaniechania prawnej czynności służbowej polegającej na zatrzymaniu P. Z., stosował przemoc wobec sierż. D. B. w postaci chwytania go za ręce i mundur oraz wyrywania zatrzymanego, czym naruszył nietykalność cielesną w/w funkcjonariuszy Policji podczas i w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 224§2 kk w b. z art. 222§1 kk w zw. z art. 11§2 kk.

Sąd Rejonowy w Garwolinie wyrokiem z dnia 21 maja 2013r. oskarżonych K. W., P. G., D. O. i G. B. uniewinnił od popełnienia zarzucanego im czynu; kosztami procesu obciążono Skarb Państwa.

Apelację od powyższego wyroku wniósł prokurator. Wyrokowi temu zarzucił:

I.  obrazę przepisów postępowania karnego, a mianowicie art. 4 kpk. Art. 7 kpk, art. 410 kpk polegającą na nieuwzględnieniu przy ferowaniu wyroku wobec oskarżonych K. W., P. G., D. O. i G. B. wszystkich mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy dowodów ujawnionych na rozprawie, oparciu ustaleń na części zebranego materiału dowodowego, nieuwzględnieniu wszystkich okoliczności, w tym na niekorzyść oskarżonych oraz na wadliwej ocenie poszczególnych dowodów bez uwzględnienia zasad logiki i doświadczenia życiowego, co miało wpływ na treść wyroku i w konsekwencji spowodowało niesłuszne uniewinnienie oskarżonych K. W., P. G., D. O. i G. B. od popełnienia zarzucanego im czynu;

II.  obrazę przepisu postępowania karnego, a mianowicie art. 174 kpk poprzez zastąpienie zeznań świadków D. B. i Ł. R. treścią ich zapisków sporządzonych w formie raportów oraz notatki urzędowej Ł. R., które stanowiły podstawę do ustaleń stanu faktycznego w sprawie, co miało wpływ na treść orzeczenia.

Podnosząc powyższe zarzuty wnosił o uchylenie zaskarżonego wyroku wobec K. W., P. G., D. O. i G. B. w całości i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Garwolinie w innym składzie.

Na rozprawie apelacyjnej prokurator popierał apelację i wniosek w niej zawarty.

Oskarżeni wnosili o utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Nie przesądzając treści ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie należy zauważyć, że niniejsza sprawa nie dojrzała jeszcze do rozstrzygnięcia. W szczególności podnieść należy, że pisemne motywy niniejszego wyroku sporządzone zostały w taki sposób, że uniemożliwiały pełną kontrolę zaskarżonego orzeczenia i jednoznaczne wypowiedzenie się, co do słuszności, bądź niesłuszności stawianych w apelacji zarzutów. Należy też zauważyć, że mimo dość długiego i wnikliwego procedowania w niniejszej sprawie, Sąd nie wyjaśnił pewnych sprzeczności w zeznaniach Ł. R. i D. B., co skutkowało stosunkowo lakonicznym i nieprecyzyjnym ustaleniem stanu faktycznego. W realiach niniejszej sprawy najistotniejsze było ustalenie, czy oskarżeni K. W., P. G., D. O. i G. B. stosowali jakąkolwiek przemoc w celu udaremnienia, bądź utrudnienia czynności służbowej zatrzymania P. Z., a jeśli tak, to czy przemoc taką stosowali wszyscy ci oskarżeni, czy tylko niektórzy, a jeśli tak – to którzy.

Należy zauważyć, że w pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd zawarł jedynie lapidarne stwierdzenie, że: „Oskarżeni nie łapali za mundur funkcjonariuszy, nie szarpali ich.”. Sąd jednocześnie przyjął, że wszyscy oskarżeni zastawiali osobę P. Z. i trzymali go za ubranie. W kontekście tych lakonicznych ustaleń nie można było stwierdzić, czy Sąd aprobuje poglądy m.in. komentatorów Kodeksu Karnego A. M. i M. K., którzy reprezentują dominujące w literaturze stanowisko, że przemoc, o której mowa w przepisie art. 224 § 2 kk może być skierowana nie tylko przeciwko osobie reprezentującej dany organ, lecz może mieć także charakter pośredni, tzn. może być nakierowana na osobę funkcjonariusza, bądź na inną osobę. Może być ukierunkowana także na przedmiot, ponieważ przepis nie wymaga, by była to przemoc wobec osoby. Jeśli nawet Sąd nie aprobował powyższego poglądu winien to uzewnętrznić w pisemnych motywach wyroku. Tym samym należało przyjąć, że w niniejszej sprawie nastąpiła tego rodzaju obraza przepisu art. 424 §1 kpk, która uniemożliwiła kontrolę odwoławczą orzeczenia, a tym samym musiała skutkować uchyleniem zaskarżonego wyroku.

Możliwe było jedynie wypowiedzenie się, co do zarzutu zawartego w pkt II apelacji, który należało uznać za niezasadny, bowiem Sąd w prawidłowy sposób wprowadził do materiału dowodowego treści zawarte w notatce urzędowej Ł. R., dokonując przesłuchania tego świadka na te okoliczności.

Przy ponownym rozpoznaniu Sąd Rejonowy w Garwolinie ponownie przeprowadzi postępowanie dowodowe, postara się wyjaśnić sprzeczności pomiędzy zeznaniami świadków Ł. R. i D. B., a w szczególności będzie dążył do dokonania ustalenia, którzy konkretnie oskarżeni stosowali przemoc skierowaną choćby na osobę P. Z., jeśli przemoc taka miała na celu udaremnienie czynności służbowej zatrzymania tejże osoby.