Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2018 r.

Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Jolanta Brzęk

Protokolant: sekretarz sądowy Monika Kucharczyk

po rozpoznaniu w dniu 11 września 2018 r. w Tychach

na rozprawie

sprawy z powództwa:

J. C.

przeciwko:

Towarzystwo (...) S.A. w W.

o zapłatę

1)  zasądza od pozwanego Towarzystwo (...) S.A. w W. na rzecz powoda J. C. kwotę 8 085,00 zł (osiem tysięcy osiemdziesiąt pięć złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od dnia 19 lipca 2016 roku do dnia zapłaty;

2)  oddala powództwo w pozostałym zakresie;

3)  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 723,10 zł (dwa tysiące siedemset dwadzieścia trzy złote dziesięć groszy) tytułem stosunkowego rozdzielenia kosztów;

4)  nakazuje pobrać od powoda na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 87,40 zł (osiemdziesiąt siedem złotych czterdzieści groszy) tytułem wydatków;

5)  nakazuje pobrać od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa – Kasy Sądu Rejonowego w Tychach kwotę 262,22 zł (dwieście sześćdziesiąt dwa złote dwadzieścia dwa gorsze) tytułem wydatków.

SSR Jolanta Brzęk

Sygn. akt VI GC 34/17/3

UZASADNIENIE

Powód J. C. pozwem z dnia 19 lipca 2016 r. wniósł o zasądzenie od Towarzystwa (...) S.A. w W. kwoty 10 703 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 19 lipca 2016 roku do dnia zapłaty oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że jest właścicielem pojazdu posiadającego ubezpieczenie AC u pozwanej. Dnia 26 stycznia 2016 r. w trakcie skrętu na rondzie, przyczepa pojazdu uderzyła w ramę pojazdu i skrzywiła ją. Powód zgłosił szkodę pozwanej jednak ta odmówiła wypłaty odszkodowania kwestionując postanie szkody w okolicznościach wskazanych przez powoda. Powód wezwał pozwaną do zapłaty.

W dniu 27 października 2016 roku Sąd Rejonowy w Tychach Wydział VI Gospodarczy wydał w sprawie VI GNc 2092/16 nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym.

Pozwana Towarzystwo (...) S.A. w W. wniosła sprzeciw od nakazu zapłaty, wnosząc o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu pozwana zakwestionował legitymację czynną powoda stwierdzając, że nie wykazał on że jest uprawniony do odszkodowania z polisy nr (...) skoro właścicielem pojazdu jest (...) BANK z J.. Ponadto pozwana podniosła, że podstawą odmowy wypłaty odszkodowania był § 5 ust. 12 OWU autocasco dla flot samochodowych z dnia 1 marca 2010 r. Zdaniem pozwanej do uszkodzenia pojazdu nie doszło w deklarowanych przez powoda okolicznościach, a uszkodzenia maja charakter eksploatacyjny. Pozwana wskazała również, że nie uznaje roszczenia powoda co do wysokości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Ubezpieczycielem autocasco samochodu R. (...) nr rej. (...) w okresie od 13 listopada 2015 r. do 12 listopada 2016 r. była pozwana.

Zgodnie z § 4 OWU z tytułu umowy ubezpieczenia AC przysługuje ubezpieczenie w razie uszkodzenia bądź całkowitego zniszczenia pojazdu wraz z wyposażeniem przyjętym od ubezpieczenia wskutek wszelkich zdarzeń niezalenych od woli ubezpieczonego lub osoby upoważnionej do korzystania z pojazdu z wyłączeniem szkód wymienionych w § 5. Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 12 pozwana nie odpowiada za szkody eksploatacyjne.

Zgodnie z zawartą w dni 9 listopada 2012 r. umową przewłaszczenia na zabezpieczenie J. C. jest współwłaścicielem pojazdu marki R. (...) nr rej. (...) jak również osobą, która ponosi koszt ubezpieczenia pojazdu.

Dowód: polisa nr. (...) (k. 23-24, 116-118), OWU (k. 54-57), akta szkody na płycie CD (k. 129), dowód rejestracyjny (k. 51-53), umowa przewłaszczenia na zabezpieczenie (k. 111-112), umowa kredytu (k. 113-115).

Dnia 26 stycznia 2016 r. w trakcie skrętu na rondzie samochodu R. (...) nr rej. (...) doszło do zaczepienia ramy ciągnika o ramę naczepy w wyniku czego doszło do skrzywienia ramy.

Dowód: oświadczenia (k. 31, 32), zeznania świadka M. G. (k. 122).

Powód zlecił naprawę uszkodzonego pojazdu. Dnia 3 lutego 2016 r. warsztat naprawczy wystawił na rzecz powoda fakturę VAT w kwocie 13 164,69 zł tytułem wykonania naprawy uszkodzonego pojazdu . Wezwaniem do zapłaty z dnia 24 marca 2016 r. powód wezwał pozwaną od zapłaty kwoty 13 164,69 zł. Pozwana odmówiła wypłaty odszkodowania w żądanej przez powoda wysokości.

Dowód: faktura VAT (k. 33), decyzje (k. 34, 35), informacja o wysokości szkody w pojeździe wraz z kalkulacja naprawy (k. 90-92) zeznania świadka Z. G. (k. 122-123), wezwanie do zapłaty (k. 25-26), kalkulacja naprawy (k. 27-30).

Biegły sądowy w swej pisemnej opinii głównej i uzupełniającej uznał, że stwierdzone w samochodzie R. (...) nr rej. (...) uszkodzenia nie były wynikiem eksploatacji pojazdu i mogły być wynikiem zdarzenia z dnia 26 stycznia 2016 r. opisanego przez kierowcę w aktach sprawy. Uszkodzenie nie jest uszkodzeniem eksploatacyjnym, zaś do uszkodzenia musiało dojść w wyniku działania zewnętrznej siły. Uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 8 085 zł.

Dowód: opinia biegłego sądowego M. B. (k. 139-150), uzupełniająca opinia biegłego sądowego M. B. (k. 180-184), dokumentacja zdjęciowa (k. 58-89).

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oparto o dokumenty, które pod względem treści i formy nie budziły wątpliwości.

Świadkowie M. G. oraz Z. G. zeznawali w sprawie w sposób szczegółowy i wyczerpujący. Ich relacje były logiczne i konsekwentne, a ponadto jasne i zrozumiałe. Formułowali oni swoje wypowiedzi w sposób prosty i adekwatny dla potrzeb niniejszej sprawy. Nie sposób było odmówić ich zeznaniom mocy dowodowej.

Sąd oparł również ustalenia faktyczne na podstawie pisemnej opinii głównej oraz opinii uzupełniającej biegłego sądowego M. B.. Opinie biegłego były logiczne i rzeczowe. Biegły dysponował odpowiednią wiedzą specjalistyczną niezbędną na potrzeby ich wydania.

Sąd oddalił wniosek pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii kolejnego biegłego jak również o przeprowadzenie dowodu z opinii uzupełniającej albowiem opinia główna oraz uzupełniająca w ocenie Sądu są rzetelne i pełne, ponadto poparte ogromnym doświadczeniem życiowym i zawodowym biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo wytoczone w niniejszej sprawie przez powódkę zasługiwało na uwzględnienie w części.

W niniejszej sprawie spornym pomiędzy stronami była legitymacja procesowa powoda, kwestia okoliczności w jakich doszło do uszkodzenia pojazdu wpływająca na odpowiedzialność ubezpieczeniową pozwanej oraz uzasadniony koszt naprawy pojazdu.

Zgodnie z art. 805 §1 k.c. przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę. Istotą umowy ubezpieczenia są określone obowiązki stron przedmiotowej umowy, to jest ubezpieczyciela i ubezpieczającego. Elementami przedmiotowo istotnymi umowy ubezpieczenia jest z jednej strony zobowiązanie do spełnienia określonego świadczenia przez ubezpieczyciela w razie zajścia określonego w umowie wypadku, z drugiej zaś strony zobowiązanie do zapłaty składki przez ubezpieczającego.

Legitymacja procesowa jest szczególnym uprawnieniem wynikającym z określonej sytuacji materialnoprawnej i oznacza, że dany podmiot jest uprawniony, czyli legitymowany do występowania w charakterze strony w konkretnym procesie w stosunku do jego przedmiotu. Dany podmiot zatem, aby móc wystąpić w danym procesie w charakterze strony, musi być podmiotem do tego właściwym, tzn. musi posiadać szczególną kwalifikację pozwalającą na wystąpienie z danym powództwem właśnie przez niego. Aby zatem ochrona prawna w drodze konkretyzacji norm prawa materialnego mogła być przez sąd udzielona, musi ona być żądana na rzecz osoby, której służy dane uprawnienie materialne wobec innej osoby, a nadto z żądaniem udzielenia tej ochrony musi wystąpić osoba do tego uprawniona. Sprawa dotycząca określonego stosunku prawnego nie może być zatem wszczęta przez jakikolwiek podmiot, lecz jedynie przez podmiot określony, któremu służy do tego uprawnienie. O istnieniu czy braku legitymacji procesowej decyduje prawo materialne na podstawie podanego w pozwie stanu faktycznego.

Należ wskazać, że z kodeksowej regulacji umowy współwłasności ( art. 195 – art. 221 k.c. ) nie wynika, aby współwłaściciel nie mógł nabyć prawa podmiotowego do dochodzenia odszkodowania AC w zakresie rzeczy wspólnej, czy też podjąć innej czynności mające na celu uzyskanie odszkodowania. Nadto jak wynika z art. 209 k.c. każdy ze współwłaścicieli może wykonywać wszelkie czynności i dochodzić wszelkich roszczeń, które zmierzają do zachowania wspólnego prawa. Należy również zwrócić uwagę, również na to, że J. C. będący współwłaścicielem pojazdu poniósł koszt ubezpieczenia pojazdu oraz koszt naprawy uszkodzonego pojazdu. Bank natomiast miał tytuł prawy do współwłasności dla potrzeb zabezpieczenia kredytu. Zatem w ocenie Sądu powód posiadał legitymacje czynną w niniejszym procesie.

Powołany w toku postepowania biegły sądowy stwierdził, że w samochodzie R. (...) nr rej. (...) uszkodzenia nie były wynikiem eksploatacji pojazdu i mogły być wynikiem zdarzenia z dnia 26 stycznia 2016 r. opisanego przez kierowcę w trakcie zeznań. Biegły wskazał, że uszkodzenie nie jest uszkodzeniem eksploatacyjnym oraz, że do uszkodzenia musiało dojść w wyniku działania zewnętrznej siły. Zdaniem biegłego uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 8 085 zł netto.

Sąd w całości przychyla się do stanowiska biegłego. Zdaniem Sądu stwierdzone uszkodzenie nie jest uszkodzeniem eksploatacyjnym co potwierdzają zeznania świadka M. G. oraz opinia biegłego sądowego.

Wobec powyższego bezzasadny jest powoływanie się przez pozwaną w zakresie odmowy wypłaty odszkodowania na § 5 ust. 12 OWU autocasco dla flot samochodowych z dnia 1 marca 2010 r., gdyż uszkodzenie nie było szkodą eksploatacyjną. Zatem pozwana zgodnie z § 4 OWU zobowiązana była do wypłaty odszkodowania tytułem uszkodzenia pojazdu. Sąd za biegłym przyjął, że uzasadniony koszt naprawy uszkodzonego pojazdu wynosi 8 085 zł netto.

Biorąc pod uwagę wyżej poczynione rozważania, Sąd uznał dochodzone przez powoda roszczenie za zasadne w części w związku z tym w punkcie 1 sentencji wyroku zasądzono od pozwanej na rzecz powódki kwotę 8 085 złotych, tj. kwotę ustalonych kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu.

W związku z uznaniem przez Sąd dochodzonego roszczenia w części tj. w kwocie 8.085 złotych, Sąd oddalił powództwo w zakresie pozostałej kwoty, tj. 2.618 złotych (10.703 zł – 8.085 zł = 2.618 zł) orzekając o tym w punkcie 2 sentencji wyroku.

O odsetkach Sąd orzekł na podstawie art. 481 k.c. w zw. z art. 817 k.c. Zgodnie z art. 817 § 1 k.c. ubezpieczyciel obowiązany jest spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, licząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku. Jak wynika z § 2 gdyby wyjaśnienie w powyższym terminie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysokości świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia, w którym przy zachowaniu należytej staranności wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednakże bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powinien spełnić w terminie przewidzianym w § 1. Powód domagał się odsetek ustawowych od dnia 19 lipca 2016 r. roku do dnia zapłaty, a żądanie to pozostawało uzasadnione w świetle powołanych przepisów.

Zgodnie z art. 100 k.p.c. w razie częściowego tylko uwzględnienia żądań koszty będą wzajemnie zniesione lub stosunkowo rozdzielone. Sąd może jednak włożyć na jedną ze stron obowiązek zwrotu wszystkich kosztów, jeżeli jej przeciwnik uległ tylko co do nieznacznej części swego żądania albo gdy określenie należnej mu sumy zależało od wzajemnego obrachunku lub oceny sądu. Na koszty procesu powoda składały się kwota 456 zł tytułem uiszczonej opłaty sądowej, kwota 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 600 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego oraz kwota 4800 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego strony powodowe ustalone zgodnie z § 2 pkt. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2015 r., poz. 1800) co dało łącznie 5953 zł. Na koszty procesu pozwanej składały się kwota 17 zł z tytułu uiszczonej opłaty skarbowej od pełnomocnictwa, kwota 600 zł tytułem uiszczonej zaliczki na poczet sporządzenia opinii przez biegłego oraz kwota 4800 zł tytułem kosztu zastępstwa procesowego strony pozwanej co dało łącznie 5417 zł. Koszt sporządzenia opinii oraz opinii uzupełniającej przez sądowego biegłego wyniósł łącznie 1 549,62 zł. Przy czym w łącznej kwocie 349,62 zł został tymczasowo poniesiony przez Skarb Państwa. W związku z powyższym łączny koszt procesu, który poniosły strony wyniósł 11 370 zł. Powód utrzymał się ze swoim żądaniem w 75 %, a zatem 25 % kosztów powinno obciążyć powoda (11 370 zł x 25 % = 2 842,50 zł). Powód poniósł koszt w wysokości 5 953 zł a zatem różnicę (5 953 zł – 2 842,50 zł = 3 110,50 zł) powinna zwrócić mu pozwana o czym orzeczono w 3 punkcie sentencji wyroku.

W orzeczeniu kończącym postępowanie w sprawie sąd orzeka o poniesionych tymczasowo przez Skarb Państwa wydatkach, stosując odpowiednio przepisy art. 113 o kosztach sądowych w sprawach cywilnych. Mając na uwadze powyższe oraz fakt, ze powód wygrał proces w części 75%, Sąd nakazał pobrać od powoda kwotę 87,40 zł oraz od pozwanej kwotę 262,22 zł tytułem kosztów sądowych wyłożonych tymczasowo przez Skarb Państwa na sporządzenie opinii biegłego sądowego, o czym orzeczono w punkcie 4 i 5 sentencji wyroku.

SSR Jolanta Brzęk