Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 stycznia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Adam Zarzycki

Sędziowie: SO Krzysztof Sójka (spr.)

SO Lidia Rogala

Protokolant: st. sekr. sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Roberta Rolki

po rozpoznaniu w dniu 28 stycznia 2014 roku

sprawy W. L. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 263 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Starachowicach

z dnia 1 lipca 2013 roku sygn. akt II K 551/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze
w całości.

IX Ka 1448/ 13

UZASADNIENIE

W. L. (1) oskarżony został o to, że:

w dacie bliżej nieustalonej w okresie od 1 maja do 30 czerwca 1998 roku w L., woj. (...), bez wymaganego przepisami zezwolenia posiadał broń palną w postaci jednej sztuki pistoletu marki B.oraz jednej sztuki marki T.oraz amunicje nieustalonej marki i ilości, którą następnie sprzedał za nieustalona kwotę S. B. (1)i M. B.

tj. o przestępstwo z art. 263 § 2 kk

Wyrokiem z dnia 1 lipca 2013 r. w sprawie sygn. akt IIK 551/ 12 Sąd Rejonowy w Starachowicach orzekł:

I.  W. L. (1) uznał za winnego popełnienia czynu zarzuconego mu aktem oskarżenia stanowiącego występek z art. 263 § 2 kk i na podstawie art. 263 § 2 kk wymierzył mu karę 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk, art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawiesił wykonanie orzeczonej W. L. (1) kary pozbawienia wolności na okres 2(dwóch) lat próby;

III.  zwolnił W. L. (1) od kosztów sądowych, którymi obciążył Skarb Państwa.

Apelację od wyroku tego w całości na korzyść oskarżonego wywiódł jego obrońca i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzucił:

1.  obrazę prawa procesowego, która miała wpływ na treść wyroku tj.:

- art. 7 kpk poprzez dokonanie dowolnej oceny materiału dowodowego wynikającej z wprowadzenia różnic w zakresie wartości dowodowej poszczególnych dowodów w zależności od ich źródła przy jednoczesnym nie wyczerpującym odniesieniu się do wszystkich możliwych dowodów, co doprowadziło do tego, że w zasadzie badane były tylko dowody niekorzystne dla oskarżonego;

- art. 366 § 1 kpk poprzez nie baczenie by zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a w szczególności te do zweryfikowania bardzo ogólnych pomówień S. B. (1) w którym to zakresie wnioski dowodowe zostały złożone na etapie postępowania przygotowawczego możliwe były do przeprowadzenia;

- art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk poprzez odczytanie protokołów zeznań i wyjaśnień S. B. (1) z uwagi na to, że przebywa za granicą i nie można doręczyć mu wezwania, mimo, że z uwagi na stan materiału dowodowego, charakter tego dowodu, nadal konieczne było zmierzanie do przeprowadzenia tego dowodu na rozprawie nawet przy skorzystaniu w tym zakresie z art. 22 § 1 kpk przy przyjęciu, że istnieje długotrwała przeszkoda uniemożliwiająca przeprowadzenie postępowania.

2. błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na treść orzeczenia polegający na przyjęciu, że oskarżony W. L. (1)w dacie bliżej nieustalonej w okresie od 1 maja do 30 czerwca 1998 roku w L., woj. (...), bez wymaganego przepisami zezwolenia posiadał broń palną w postaci jednej sztuki pistoletu marki B.oraz jednej sztuki marki T.oraz amunicje nieustalonej marki i ilości, którą następnie sprzedał za nieustalona kwotę S. B. (1)i M. B., pomimo iż prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego nie daje podstaw do takowych ustaleń

wnosząc o

zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego W. L. (1) od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu, względnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Okręgowy rozważył co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego W. L. (1) jest oczywiście bezzasadna co oznacza, że brak jest podstaw do uwzględnienia jej zarzutów oraz wniosków końcowych, a nadto nie ma podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego orzeczenia z urzędu przez Sąd Apelacyjny.

Odnośnie zarzutu obrazy prawa procesowego mogącej mieć wpływ na treść orzeczenia (art. 438 pkt 2 kpk):

Sąd orzekający wbrew twierdzeniom apelacji nie dopuścił się obrazy żadnego ze wskazanych przez obrońcę przepisów proceduralnych.

Ocena zebranych w sprawie dowodów mająca swoje odzwierciedlenie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie narusza w żadnym zakresie zasad oceny dowodów wynikających z przepisu art. 7 kpk. Nie jest to ocena dowolna, jak to sugeruje apelacja, natomiast jest niewątpliwie oceną swobodną. Sąd Rejonowy właściwie, zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenił każdy z dowodów, z którymi zetknął się przy rozpoznawaniu sprawy. Dając wiarę zeznaniom (wyjaśnieniom) świadka S. B. (1), swoje stanowisko w tym zakresie uzasadnił. Podkreślić należy, że świadek ten spontanicznie podał okoliczności związane z udziałem oskarżonego W. L. (1)w popełnieniu przypisanego mu przestępstwa . Istotne jest to, przy tego typu dowodzie, jakim jest dowód z pomówienia, aby zeznania były konsekwentne, osoba pomawiająca nie miała istotnego interesu w obciążaniu innego sprawcy. W przedmiotowej sprawie świadek S. B. (1), konsekwentnie pomawiał oskarżonego, podtrzymując swoją wersję przebiegu zdarzenia, również podczas konfrontacji z oskarżonym, na co trafnie uwagę zwraca Sąd Rejonowy. W związku z posiadaniem broni marki B.oraz marki T.i amunicji do tej broni, będącej przedmiotem przestępstwa przypisanego oskarżonemu W. L., S. B. (1)został skazany, za podobne przestępstwo posiadania tej broni w sprawie IIK 184/ 07 SR w Starachowicach. Trudno byłoby logicznie wytłumaczyć, dlaczego S. B. (1)miałby obciążać samego siebie oraz inne osoby o popełnienia przestępstwa, które w ogóle nie miało miejsca.

Logiczne i trafne, uwzględniając całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, są te argumenty Sądu I instancji, powołane w treści uzasadnienia wyroku, które zdaniem tegoż Sądu czynią niewiarygodnymi wyjaśnienia W. L.. Sąd Okręgowy w pełni te argumenty podziela i nie widzi potrzeby ponownego ich przytaczania. Nie ma żadnych podstaw do twierdzeń, tak jak to wynika z treści apelacji, że Sąd orzekający dopuścił się nadto obrazy przepisów art. 366 § 1 kpk i art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk.

Kwestia weryfikacji zeznań (wyjaśnień) S. B. (1), w takim zakresie, jak to podnosi obrońca oskarżonego na obecnym etapie postępowania, jest więc niemożliwa. Niemożliwa była również na etapie postępowania przygotowawczego, dlatego słusznie prokurator prowadzący postępowanie w sprawie, nie uwzględnił wniosków dowodowych obrony w tym zakresie (k. 421- 422). Należy mieć na uwadze, że od daty okoliczności związanych ze sprawdzaniem sprawności pistoletów B.i T., o których mówi S. B. (1)upłynął okres kilkunastu lat. Nie ma żadnych możliwości ustalenia, czy doszło do trafienia wystrzelonych pocisków w drzewo w lesie, a nawet ustalenia miejsca gdzie oddane były strzały, co wprost wynika z zeznań S. B.(k. 420).

Odczytanie zeznań (wyjaśnień ) S. B. (3) były w okolicznościach sprawy czynnością warunkującą zakończenie postępowania karnego. Kwestia zawieszenia postępowania w sprawie została słusznie rozstrzygnięta przez Sad Okręgowy w postanowieniu z dnia 4 czerwca 2013 r (k. 638- 639). Skoro nie można było skutecznie doręczyć wezwania S. B. na rozprawę, Sąd orzekający miał prawo odczytać protokoły złożonych przez niego zeznań, a także protokoły wyjaśnień w charakterze oskarżonego. Przepisy art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk nie pozostają w żadnym razie w sprzeczności z treścią art. 22 § 1 kpk, na który to przepis powołuje się apelacja.

Sąd I instancji podjął wszelkie możliwe próby ustalenia obecnego miejsca pobytu świadka S. B., dążąc do bezpośredniego przesłuchania go na rozprawie , ale próby te okazały się nieskuteczne.

W tym zakresie, pomocne dla oceny prawidłowości stosowania przepisów art. 391 § 1 kpk w zw. z art. 391 § 2 kpk, są ustalenia czynione przez sąd w sprawie XIIK 477/ 11 Sądu Rejonowego w Kielcach, na które to akta powołuje się obrońca oskarżonego. Otóż również w powyższej sprawie, Sąd orzekający nie był w stanie ustalić miejsca pobytu S. B. i bezpośrednio przesłuchać go na rozprawie. Podkreślić należy, że podobnie jak w przypadku oskarżonego W. L. w niniejszej sprawie, świadek S. B. stanowczo pomawiał o posiadanie broni w sprawie XIIK 477/ 11 SR w Kielcach innego oskarżonego, a mianowicie E. T.. Wbrew twierdzeniom obrońcy oskarżonego W. L. wymieniona sprawa XIIK 477/ 11 SR w Kielcach nie może i nie zmienia w żadnym zakresie trafności ustaleń faktycznych dotyczących oskarżonego W. L. w sprawie rozpoznawanej.

Analiza innej ze spraw, na którą powołuje się autor apelacji, a mianowicie IIK 285/ 99 SR w Starachowicach w żadnym razie nie uprawnia do wnioskowania, jak tego chce obrońca, że zeznania (wyjaśnienia) s. B. obciążające W. L. są ułomne. Należy mieć tutaj na uwadze, że interes procesowy obu, to jest W. L. (1) i S. B. (1) w sprawie IIK 285/ 99 Sądu Rejonowego w Starachowicach, był jednoznaczny. Obaj nie przyznawali się do stawianych im zarzutów, obaj więc mieli interes, aby zatajać swoją znajomość. Teoretycznie nawet, rzeczywisty brak znajomości obu, w czasie gdy mieli popełnić zarzucane im przestępstwa w w/ wym. sprawie nie przesądza w żadnym razie o braku wiarygodności zeznań (wyjaśnień) S. B. w sprawie obecnej.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych opisany w pkt. II apelacji obrońcy oskarżonego jest również bezzasadny. Zarzut ten, jest logiczną konsekwencją zarzutu obrazy prawa procesowego i nie został w żaden szczególny sposób uzasadniony.

W tej sytuacji Sąd Okręgowy nie widzi potrzeby dodatkowego uzasadnienia jego chybionej trafności.

Odnośnie trafności ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd orzekający, odnieść należałoby się jedynie dodatkowo do okoliczności związanych z przekraczaniem granicy Państwa przez oskarżonego W. L.. Sąd Rejonowy wyczerpująco uzasadnił, dlaczego uznał, że oskarżony ten nie mógł przekraczać granicy z N.tak jak wyjaśnił w 1998 r w miesiącu marcu.

Nie można zasadnie twierdzić, jak podnosi to apelacja, że skoro w paszporcie oskarżonego nie ma stosowanej adnotacji, że oskarżony nie figuruje w bazie danych jako osoba przekraczająca granicę Państwa w 1998 r, to nie mógł on wjechać do N.w marcu 1998 r. jak sam wyjaśnił. Podkreślić należy bowiem, że obrońca odnosi się tylko do bazy danych osób przekraczających granicę, co nie ma nic wspólnego z wpisem do paszportu. Właśnie doświadczenie życiowe wskazuje natomiast na jedną okoliczność, a mianowicie że organy Straży Granicznej Państwa Polskiego, jak i państw ościennych, skrupulatnie odnotowywały w paszportach fakt przekraczania granicy w tym czasie, o którym wyjaśnia oskarżony. Oczywiście oskarżony mógł przekraczać granicę nielegalnie, ale o tym w swoich wyjaśnieniach nie wspomina. Nie do zaakceptowania jest twierdzenie apelacji, że Sąd orzekający ustalenia faktyczne oparł jedynie na fragmentach możliwych do przeprowadzenia dowodów, a tym samym, że ocena materiału dowodowego zaprezentowana w pisemnych motywach wyroku, oraz płynące z tej oceny wnioski dokonane zostały z przekroczeniem granic swobody i są dowolne, a więc nie podlegają ochronie przewidzianej w art. 7 kpk.

Sąd Rejonowy wyczerpał wszystkie możliwości dowodowe, sprawę rozpoznał prawidłowo, a ocena materiału dowodowego, o czym już wspomniano na wstępie spełnia wszelkie wymogi określone w art. 7 kpk.

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk oraz art. 624 § 1 kpk orzekł jak w sentencji.

(SSO Lidia Rogala) (SSO Adam Zarzycki) (SSO Krzysztof Sójka)