Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Szczytnie w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący SSR Joanna Herman

Protokolant p.o. sekr. sąd. Paulina Rucka

w obecności Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Szczytnie Anny Szelugi-Skłodowskiej

po rozpoznaniu dnia 11 października 2018 roku sprawy:

P. W. s. J. i M. z domu K., ur. (...) w S..

oskarżonego o to, że:

w dniu 17 lutego 2018 roku w miejscowości R., gm. D., woj. (...)- (...), zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki N. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim samowolnym wzięciu kluczyków i uruchomieniu pojazdu kierował nim w miejscowości R., po czym po utracie panowania nad nim, uderzeniu w drzewo wjechał do przydrożnego rowu, gdzie pojazd pozostawił w stanie uszkodzonym, czym działał na szkodę R. P. (1), przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio karanym za umyślne przestępstwa podobne, w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 05 listopada 2014 r. sygn. akt IIK 360/14.

tj. o czyn z art. 289 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

I.  oskarżonego P. W. w ramach zarzucanego czynu uznaje za winnego tego, że w dniu 17 lutego 2018 roku w miejscowości R., gm. D., woj. (...)- (...), zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki N. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim samowolnym wzięciu kluczyków i uruchomieniu pojazdu kierował nim w miejscowości R., po czym po utracie panowania nad nim i uderzeniu w drzewo wjechał do przydrożnego rowu, gdzie pojazd porzucił w stanie uszkodzonym i w takich okolicznościach, że zachodziło niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia jego części lub zawartości, czym działał na szkodę R. P. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 05 listopada 2014 r. sygn. akt II K 360/14 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie VII Ka 1186/14, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 289 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to z mocy art. 289 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, opierając wymiar kary o art. 289 § 2 kk skazuje go na karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności;

II.  na podstawie art. 63 § 1 i 5 kk na poczet orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności zalicza okres zatrzymania oskarżonego w sprawie od dnia 17.02.2018 r. godz. 13:45 do dnia 18.02.2018 r. godz. 19:20;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

UZASADNIENIE

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

P. W. jest kawalerem, utrzymuje się z prac dorywczych.

Wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 5 listopada 2014 roku w sprawie o sygn. II K 360/14 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie VII Ka 1186/14 połączone zostały orzeczone wobec P. W. kary orzeczone w sprawach Sądu Rejonowego w Szczytnie: II K 411/11, w której skazany został on za czyn z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, II K 301/11, w której skazany został m.in. za czyn z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności i karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, II K 306/11 za czyn z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności i wymierzona mu została kara łączna 3 lat pozbawienia wolności. Karę tę P. W. odbywał od dnia 15 maja 2014r. do 14 stycznia 2017r. Nadto powołanym wyżej wyrokiem łącznym połączone zostały kary orzeczone w sprawach Sądu Rejonowego w Szczytnie: II K 239/13 za czyn z art. 279 § 1 kk, za który skazany został na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz II K 743/13, za czyn z art. 279 § 1 kk, za który skazany został na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczona została kara łączna 2 lat pozbawienia wolności. Karę tę P. W. odbywał od dnia 14 stycznia 2017r. do dnia 17 sierpnia 2017r. Postanowieniem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 17 sierpnia 2017r. P. W. został przedterminowo warunkowo zwolniony z okresem próby do 17 sierpnia 2019r.

(dowody: wyjaśnienia oskarżonego k. 136, odpis wyroku łącznego Sądu Rejonowego w Szczytnie w sprawie II K 360/14 k. 41, odpis wyroku Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie VII Ka 1186/14 k. 42, karta karna k. 32 - 33)

W dniu 16 lutego 2018r. w godzinach wieczornych do P. W. przyjechał K. R. samochodem marki N. (...) o nr rej. (...) należącym do jego pracodawcy R. P. (1). Samochód ten zaparkował na podwórku przed domem P. W.. Kluczyki od auta pozostawił na wierzchu. Mężczyźni wspólnie spożywali alkohol pijąc piwo i wódkę. Następnego dnia, w godzinach przedpołudniowych, gdy K. R. spał, P. W. wziął kluczyki do auta R. P. (1), uruchomił samochód i wyjechał nim na ulicę. Jadąc przez miejscowość R. w pewnym momencie stracił panowanie nad kierownicą, uderzył w drzewo, a następnie wjechał autem do przydrożnego rowu. W wyniku tego zdarzenia doszło do uszkodzenia m.in. podzespołów samochodu, wygięcia ramy, wgniecenia karoserii i połamania błotnika.

P. W. pozostawił wówczas uszkodzony samochód w miejscu zdarzenia, nie zamykając go, zostawiając włączone światła w aucie oraz kluczyki w stacyjce i udał się pieszo do domu, gdzie powiadomił K. R. o zdarzeniu.

W tym czasie o godz. 12.55 o fakcie pozostawienia nie zabezpieczonego samochodu w rowie została zawiadomiona policja, która przybyła na miejsce zdarzenia. W czasie wykonywania przez funkcjonariuszy policji czynności służbowych, około godz. 13.40 na miejsce zdarzenia przyszli K. R. i P. W., którzy zgodnie wskazali, że P. W. samowolnie, bez wiedzy właściciela i użytkownika auta zabrał samochód, by nim pojeździć.

(dowody: protokół oględzin miejsca i rzeczy k. 10 – 11, zeznania świadka K. R. k. 137 – 137v., 17, R. P. (1) k. 137, 73 – 74, A. M. k. 36 - 37)

Oskarżony P. W. przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu. W wyjaśnieniach złożonych w toku postępowania przygotowawczego wskazał, że zabrał samochód, którym przyjechał do niego K. R., w celu udania się nim na przejażdżkę, po przejechaniu zaś jednego kilometra wpadł w poślizg i wpadł do rowu. Jak podał, pozostawił wówczas samochód w miejscu kolizji i wrócił do domu, gdzie powiadomił K. R. o zdarzeniu.

Na rozprawie oskarżony przyznał się do popełnienia zarzucanego czynu i odmówił składania wyjaśnień. Jak podał, żałuje tego, co się stało, wskazując, że jednak „nic nikomu się nie stało”.

(wyjaśnienia oskarżonego k. 21 – 22, 103 – 104, 136v.)

Sąd zważył, co następuje:

W ocenie sądu zgromadzony w sprawie materiał dowodowy przekonuje, że oskarżony dopuścił się zaboru w celu krótkotrwałego użycia samochodu marki N. (...) należącego do R. P. (2), a następnie pojazd ten porzucił w stanie uszkodzonym i w takich okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia auta, jego części lub zawartości.

Jak wynika z zeznań świadka K. R., po wspólnym spożywaniu z oskarżonym alkoholu w godzinach wieczornych, zasnął on w domu P. W. pozostawiając samochód na podwórku przed jego domem, a kluczyki w widocznym miejscu na wierzchu, następnie zaś około południa obudzony został przez P. W., który powiedział, że zabrał jego samochód, a następnie wpadł w poślizg i wjechał autem do rowu. Okoliczności powyższe potwierdził świadek R. P. (2), któremu jego pracownik K. R. bezpośrednio po zdarzeniu przedstawił powyższą wersję zdarzenia. Jak zgodnie wskazali świadkowie K. R. i R. P. (1), oskarżony zabrał samochód służbowy bez zgody właściciela i użytkownika auta, samowolnie zabierając leżące w widocznym miejscu kluczyki do samochodu. Co istotne, jak podkreślił R. P. (1), przed zdarzeniem, samochód marki N. (...) nie był uszkodzony, po zdarzeniu zaś nie nadawał się do jazdy.

Okoliczności powyższe przyznał również sam oskarżony wyjaśniając w toku postępowania przygotowawczego, że chcąc przejechać się samochodem pozostawionym u niego na podwórku przez K. R., bez pytania o pozwolenie, zabrał kluczyki i odjechał autem, po przejechaniu zaś około jednego kilometra wpadł w poślizg i wjechał do rowu.

Jak wynika ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, oskarżony po spowodowaniu powyższego zdarzenia opuścił pojazd i pozostawił go w rowie, uszkodzony, m.in. z wgniecioną karoserią, połamanym błotnikiem, wygiętą ramą, otwarty, z włączonymi światłami i kluczykami w stacyjce. Okoliczności powyższe wynikają przede wszystkim z zeznań świadka A. M., która pełniąc służbę patrolową, udała się na miejsce zdarzenia skierowana tam przez dyżurnego, który powiadomiony został telefonicznie o pozostawionym w rowie samochodzie z włączonymi światłami, w pobliżu którego nikogo nie ma. Jak zeznała A. M., po przybyciu na miejsce zdarzenia zastała nie zabezpieczony, uszkodzony pojazd, otwarty i z pozostawionymi kluczykami w stacyjce. Zeznania A. M., oceniane w powiązaniu z treścią protokołu oględzin miejsca i samochodu, wskazują, że oskarżony porzucił wymieniony pojazd w stanie uszkodzonym i w okolicznościach, w których zachodziło niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia jego części lub zawartości, do otwartego samochodu z kluczykami w stacyjce można było bowiem bez trudu dostać się i zabrać jego części lub zawartość. Stanowisko to jest tym bardziej uzasadnione, że o pozostawieniu nie zabezpieczonego samochodu zawiadomił policję o godzinie 12.55 inny uczestnik ruchu zaniepokojony jego stanem i brakiem obecności w jego pobliżu kierującego, sam zaś oskarżony z K. R. do auta dotarli dopiero o godzinie 13.40, a zatem po blisko godzinie od zawiadomienia w tej sprawie. Jak przyznał sam oskarżony, w czasie, gdy udał się do K. R., sam zaczął w domu spożywać alkoholu zamiast podjąć niezwłoczne działania w celu zabezpieczenia auta.

Zeznania świadków R. P. (1), K. R. i A. M. uzupełniają się wzajemnie tworząc wraz z treścią protokołu oględzin jedną, logiczną całość. Dlatego sąd dał im wiarę w całości. Z relacjami przesłuchanych w sprawie, wymienionych świadków nie stoją nadto w sprzeczności wyjaśnienia oskarżonego.

Jak wynika z utrwalonego poglądu doktryny (Komentarz do Kodeksu Karnego cz. szczególna pod red. A. Wąska, Wydawnictwo CH Beck, Warszawa 2006), przez określenie „porzucenie” pojazdu mechanicznego w ujęciu przepisu art. 289 § 2 kk należy rozumieć pozostawienie zabranego uprzednio pojazdu „na łasce losu”, a więc w takiej sytuacji, gdy każdy może mieć do niego dostęp, zaś porzucenie go w stanie uszkodzonym oznacza pozostawienie przez sprawcę tego pojazdu w innym, gorszym stanie niż był w chwili jego zaboru. Mając na uwadze opisane wyżej okoliczności, zdaniem sądu zasadne jest uznanie, że okraszony porzucił samochód pokrzywdzonego w stanie uszkodzonym i w takich okolicznościach, że zachodziło niebezpieczeństwo utraty jego części lub zawartości.

W tym stanie rzeczy, zdaniem sądu, wina oskarżonego wykazana została przeprowadzonymi dowodami i polega na tym, że w dniu 17 lutego 2018 roku w miejscowości R., gm. D., woj. (...)- (...), zabrał w celu krótkotrwałego użycia samochód osobowy marki N. (...) o nr rej. (...) w ten sposób, że po uprzednim samowolnym wzięciu kluczyków i uruchomieniu pojazdu kierował nim w miejscowości R., po czym po utracie panowania nad nim i uderzeniu w drzewo wjechał do przydrożnego rowu, gdzie pojazd porzucił w stanie uszkodzonym i w takich okolicznościach, że zachodziło niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia jego części lub zawartości, czym działał na szkodę R. P. (1), przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Szczytnie z dnia 05 listopada 2014 r. sygn. akt II K 360/14 zmienionym wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie VII Ka 1186/14, czym wyczerpał znamiona przestępstwa określonego w art. 289 § 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Wobec P. W. w dniu 5 listopada 2014 roku w sprawie II K 360/14 wydany został przez Sąd Rejonowy w Szczytnie wyrok łączny zmieniony wyrokiem Sądu Okręgowego w Olsztynie w sprawie VII Ka 1186/14. W wyroku tym połączone zostały kary orzeczone w sprawach II K 411/11, w której P. W. skazany został za czyn z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, II K 301/11, w której skazany został m.in. za czyn z art. 280 § 1 kk na karę 2 lat pozbawienia wolności i karę łączną 2 lat pozbawienia wolności oraz II K 306/11 za czyn z art. 279 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności i wymierzona mu została kara łączna 3 lat pozbawienia wolności. Karę tę P. W. odbywał od dnia 15 maja 2014r. do 14 stycznia 2017r. Nadto powołanym wyżej wyrokiem łącznym połączone zostały kary orzeczone w sprawach Sądu Rejonowego w Szczytnie: II K 239/13 za czyn z art. 279 § 1 kk, za który skazany został na karę 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności oraz II K 743/13, za czyn z art. 279 § 1 kk, za który skazany został na karę 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności i orzeczona została kara łączna 2 lat pozbawienia wolności. Karę tę P. W. odbywał od dnia 14 stycznia 2017r. do dnia 17 sierpnia 2017r. Oznacza to, że przestępstwa przypisanego mu w niniejszej sprawie dopuścił się on w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwa przeciwko mieniu, a zatem w warunkach art. 64 § 1 kk.

Wymierzając oskarżonemu karę sąd miał na uwadze przyznanie się oskarżonego do popełnienia zarzucanego mu czynu, a także wyrażona na rozprawie skruchę, choć niewątpliwie również oskarżony dążył do umniejszenia swej odpowiedzialności bagatelizując zdarzenie i podnosząc, że przecież „nic nikomu się nie stało”.

Okolicznością obciążającą przy wymiarze kary jest uprzednia, wielokrotna karalność oskarżonego, który mimo młodego wieku, już szereg razy popełniał przestępstwa przeciwko mieniu (karta karna k. 31 – 33, odpisy wyroków k. 40 – 47, 67). Oskarżony dopuścił się przestępstwa przypisanego mu w niniejszej sprawie nie tylko w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 kk, ale nadto w okresie próby wynikającym z warunkowego, przedterminowego zwolnienia go z odbycia reszty kary pozbawienia wolności. Powyższa okoliczność wskazuje, że oskarżony całkowicie zlekceważył udzielone mu dobrodziejstwo resocjalizacji w warunkach wolnościowych popełniając na wolności kolejne przestępstwo. Nie bez znaczenia pozostają nadto okoliczności niniejszej sprawie, a zatem fakt, że oskarżony zabrał cudzy pojazd mechaniczny w celu krótkotrwałego użycia i kierował nim nie posiadając prawa jazdy, a także nie tylko porzucił pojazd mechaniczny pokrzywdzonego w stanie uszkodzonym, co już uzasadnia kwalifikację czynu z art. 289 § 2 kk, ale nadto pozostawił go w takich okolicznościach, że zachodziło realne niebezpieczeństwo utraty lub uszkodzenia pojazdu, jego części lub zawartości, po samym zaś zdarzeniu, gdy udał się do K. R. powiadomić go o zdarzeniu zamiast jak najszybciej podjąć działania w celu zabezpieczenia pojazdu, jak sam podał zaczął spożywać alkohol. Podkreślenia wymaga fakt, że mimo przyznania się do winy oskarżony dotychczas nie podjął żadnych działań w celu ustalenia z pokrzywdzonym sposobu naprawienia wyrządzonej mu szkody.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, w ocenie sądu jedynie bezwzględna kara pozbawienia wolności jest w stanie spełnić cele kary, w tym przede wszystkim cele represyjne. Jest ona nadto adekwatna do stopnia winy oskarżonego i dużej społecznej szkodliwości czynu, którego się dopuścił. Na poczet powyższej kary zaliczony został okres zatrzymania oskarżonego w sprawie zgodnie z art. 63 § 1 i 5 kk, stosownie do treści protokołu zatrzymania k. 96 – 97.

Mając na uwadze fakt wymierzenia długoterminowej kary pozbawienia wolności oraz okoliczność, iż oskarżony nie ma stałego źródła dochodu utrzymując się jedynie z prac dorywczych, sąd zwolnił go od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych, w oparciu o treść art. 624 § 1 kpk.