Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Sąd Okręgowy Warszawa-Praga w Warszawie VI Wydział Karny Odwoławczy w składzie :

Przewodniczący: SSO Ludmiła Tułaczko

Sędziowie: SO Anna Zawadka

SR del. Justyna Dołhy (spr.)

Protokolant: protokolant sądowy stażysta Katarzyna Pawelec

przy udziale prokuratora Marka Traczyka

po rozpoznaniu dnia 17 lipca 2018 r.

sprawy K. L. syna H. i A. ur. (...) w K.

oskarżonego o przestępstwo z art. 178a § 1 i 4 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Otwocku

z dnia 3 października 2017 r. sygn. akt II K 511/16

utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok; zwalnia oskarżonego od uiszczenia kosztów sądowych w II instancji, przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Anna Zawadka SSO Ludmiła Tułaczko SSR del. Justyna Dołhy

Sygn. akt VI Ka 65/18

UZASADNIENIE

K. L. wyrokiem Sądu Rejonowego w Otwocku z dnia 3 października 2017 r. w sprawie o sygn. akt II K 511/16 został uznany za winnego popełnienia przestępstwa z art. 178a § 1 i 4 kk, za które wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 42 § 3 kk Sąd orzekł wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych dożywotnio zaś na podstawie art. 43a § 2 kk świadczenie pieniężne w kwocie 10.000 zł na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. K. L. został zwolniony z od obowiązku ponoszenia kosztów sądowych.

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżony, który zaskarżył orzeczenie Sądu Rejonowego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o karze 6 miesięcy pozbawienia wolności zarzucając wymierzenie kary rażąco niewspółmiernej w rozumieniu art. 438 pkt 4 kpk. Skarżący podniósł, iż Sąd wymierzając karę pozbawienia wolności nie wziął pod uwagę jego sytuacji materialnej oraz zdrowotnej.

Podnosząc powyższy zarzut oskarżony wniósł o zmianę wyroku i wymierzenie mu kary ograniczenia wolności.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelację oskarżonego należało uznać za niezasadną. Zarzut rażącej niewspółmierności kary wywiedziony przez K. L. na podstawie art. 438 pkt 4 kpk jest zasadny wtedy, gdy kara wprawdzie mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, ale nie uwzględnia w sposób właściwy okoliczności dotyczących sądowego ich wymiaru określonych w art. 53–56 kk. Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem judykatury rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, czyli zasłużoną (np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 2017 II KK 156/17).

Zarzut rażącej niewspółmierności kary może być zasadny tylko wtedy, gdy jego autor wskaże na nowe okoliczności, które są istotne dla wymiaru kary, a nie zostały ustalone przez Sąd I instancji, względnie wykaże, że okoliczności prawidłowo ustalone mają takie znaczenie i ciężar gatunkowy, których orzeczona kara nie uwzględnia w stopniu dostatecznym.

Sąd Rejonowy wymierzając karę oskarżonemu w sposób jasny i niebudzący wątpliwości wskazał w uzasadnieniu orzeczenia jakie okoliczności obciążające wziął pod uwagę. Należy podzielić stanowisko Sądu I instancji, iż uprzednia dwukrotna karalność oskarżonego za przestępstwa z art. 178a § 1 kk stanowi istotną okoliczność obciążającą. Rację ma również Sąd wskazując na wysoki stopień społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonemu przestępstwa przejawiający się w wysokim stanie nietrzeźwości oraz realnym zagrożeniu bezpieczeństwu na drodze od postacią kolizji z dwoma rowerzystami. Okolicznością, którą Sąd Rejonowy zasadnie poczytał na korzyść oskarżonego jest fakt przyznania się przez niego do popełnienia zarzucanego mu czynu oraz wyrażenie żalu i skruchy.

Wbrew twierdzeniom skarżącego, uznać należy, że Sąd Rejonowy karę ukształtował w sposób bezsprzecznie umiarkowany, wręcz należy uznać ją jako zdecydowanie łagodną, uwzględniając granice zagrożenia karą za przypisane mu przestępstwo (od 3 miesięcy do 5 lat pozbawienia wolności) jak również cele kary w zakresie prewencji szczególnej jak i ogólnej. Słusznie Sąd I instancji zaakcentował brak skuteczności wymierzonych oskarżonemu uprzednio kar pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem ich wykonania za przestępstwa z art. 178a § 1 kk, oskarżony dopuścił się bowiem kolejnego przestępstwa wykazując ewidentnie lekceważący stosunek do obowiązujących norm prawnych. Wymierzenie oskarżonemu kary zgodnie z jego wnioskiem zawartym w apelacji stałoby zdecydowanie w sprzeczności z dyrektywami wymiaru kary. Oceny takiej nie zmienia fakt, iż oskarżony choruje na tarczycę oraz ma problemy z sercem, jak i nie ma wpływu na wymiar kary jego sytuacja majątkowa, bowiem okoliczności osobopoznawcze mają znaczenie przy wymiarze kary, wszakże nie na tyle, by przeważyć nad treścią materialną przestępstwa (np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 31 marca 2015 r. w sprawie II AKa 73/14). Okoliczności te nie stanowią bowiem podstawowych okoliczności branych pod uwagę przy wymiarze kary i nie mogą równoważyć oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia zawinienia oskarżonego słusznie uznanego przez Sąd I instancji za znaczny. Warunki związane ze stanem zdrowia mogą mieć natomiast wpływ w zakresie już wykonania kary przez oskarżonego.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać, iż kara wymierzona oskarżonemu przez Sąd I instancji wyraża w pełni prawidłową ocenę okoliczności o jakich mowa w art. 53 § 1 i 2 kk i w realiach niniejszej sprawy brak jest podstaw do uznania jej za karę rażąco surową. Kara wymierzona oskarżonemu w tej wysokości wyraża prawidłową ocenę stopnia winy oskarżonego, stopnia społecznej szkodliwości popełnionego przez niego przestępstwa, jak i pozostałych okoliczności o jakich mowa w art. 53 § 1 i 2 kk, w tym uwzględnia cele zapobiegawcze i wychowawcze.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Okręgowy zaskarżony wyrok utrzymał w mocy stwierdzając ponadto, że nie jest on dotknięty innymi wadami, które powinny być brane przez sąd odwoławczy pod uwagę z urzędu. Orzeczony wobec oskarżonego dożywotnio zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych został ukształtowany przez Sąd I instancji zgodnie z jednoznacznym brzmieniem art. 42 § 3 kk. Sąd słusznie stwierdził, że w niniejszej sprawie nie zachodzi żaden wyjątkowy wypadek, uzasadniony szczególnymi okolicznościami dający podstawę do odstąpienia od orzekania dożywotniego zakazu. Również świadczenie pieniężne zostało orzeczone przez Sąd zgodnie z brzmieniem art. 43a § 2 kk w minimalnej wysokości przewidzianej przez ustawodawcę.

Uwzględniając sytuację materialną oskarżonego sąd odwoławczy zwolnił go od uiszczenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze przejmując wydatki na rachunek Skarbu Państwa.

SSO Anna Zawadka SSO Ludmiła Tułaczko SSR del. Justyna Dołhy