Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

S., dnia 26 lipca 2018 r.

Sąd Rejonowy Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie II Wydział Cywilny w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Tomasz Radkiewicz

Protokolant: starszy sekretarz sądowy Edyta Jarmołowicz

po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2018 r. S.

na rozprawie sprawy z powództwa (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w K.

przeciwko A. L.

- roszczenia z umowy pożyczki

I.  Zasądza od pozwanej A. L. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w K. kwotę 9.057,90 zł. (dziewięć tysięcy pięćdziesiąt siedem złotych dziewięćdziesiąt groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 31 października 2018 r.;

II.  Oddala powództwo w pozostałym zakresie;

III.  Zasądza od pozwanej A. L. na rzecz powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w K. kwotę 1.867,42 zł. tytułem kosztów procesu;

IV.  Nakazuje ściągnąć na rzecz Skarbu Państwa – Sądu Rejonowego Szczecin-Prawobrzeże i Zachód w Szczecinie od powoda (...) Bank (...) Spółka Akcyjna w K. kwotę 41,91 zł. (czterdzieści jeden złotych dziewięćdziesiąt jeden groszy), a od pozwanej A. L. kwotę 339,09 zł. (trzysta trzydzieści dziewięć złotych dziewięć groszy) tytułem kosztów procesu.

Sygn. akt II C 132/18

UZASADNIENIE

Pozwem z 29 maja 2017 r. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. zażądał zasądzenia od A. L. kwoty 10.141,23 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od 29 maja 2017 r. do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu wskazano, że roszczenie wynika z umowy pożyczki, zaś na dochodzoną wierzytelność składa się kwota 9057,90 zł tytułem niespłaconej należności głównej oraz suma 479,90 zł tytułem odsetek umownych naliczonych do dnia wypowiedzenia umowy tj 19 października 2016 r. , jak i suma 604,26 zł tytułem odsetek za zwłokę naliczonych od dnia niespłacenia przez kredytobiorcę należności w terminie do 28 maja 2017 r. Powód wyjaśnił, że jest uprawniony od 29 maja 2017 r. do naliczania odsetek ustawowych za opóźnienie od niespłaconej należności głównej w kwocie 9057,90 zł. Bank zaznaczył, że pozwana nie dokonała spłaty zadłużenia wobec czego powód podjął próbę ugodowego rozwiązania sporu, wzywając pozwaną do spłaty długu.

Nakazem zapłaty z 31 sierpnia 2017 r. zasądzono zgodnie z żądaniem pozwu.

Sprzeciwem z 30 września 2017 r. powyższe orzeczenie zaskarżyła pozwana żądając oddalenia powództwa w całości oraz zasądzenia od powoda na swoją rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych.

W piśmie z 25 czerwca 2018 r. pozwana oświadczyła, że w jej ocenie powód nie wykazał roszczenia w zakresie zadłużenia pozwanej i jego wysokości oraz podniósł, że treść umowy zawiera abuzywne postanowienia umowne w zakresie prowizji w kwocie 370 zł, która nie została sprecyzowana w umowie co świadczy o dezinformacji konsumenta. Zdaniem pozwanej powód nie sprecyzował dochodzonego roszczenia odsetkowego, nie określił, od jakiej stopy procentowej ustalał odsetki, zaś przedstawione przez powoda i niepodpisane wydruki tabel nie są nawet dokumentami prywatnymi. Nie mogą być zatem miarodajną podstawą dochodzonego roszczenia. Nadto podkreślono, że bank jest reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, który nie uzupełnił wskazanej w pozwie dokumentacji. Oświadczono także, że bank nie dowiódł daty doręczenia pozwanej wypowiedzenia umowy, gdyż pozwana nie mieszkała już we wskazanym okresie pod adresem, na który doręczano korespondencję.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. prowadzi działalność bankową.

Dowód:

- odpis KRS, k. 66-74

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. zawarł z pozwaną umowę o pożyczkę pieniężną nr (...).

Dowód:

- umowa o pożyczkę, k. 52-60

W dniu 24 grudnia 2015 r. A. L. uruchomiła pożyczkę w ten sposób, że przelała z rachunku bankowego w (...) Banku (...) S.A. nr (...) na rachunek bankowy w (...) Banku (...) S.A. nr (...) kwotę 9250 zł. W tytule wskazano „uruchomienie kre. (...)”

Dowód:

- potwierdzenie k. 38 w zw. z k. 54 (pkt 16 i 17 umowy)

Powód sporządził 28 czerwca 2016 r. - adresowane do pozwanej - wezwanie do zapłaty, kierując je na adres ul. (...) S.. Powód sporządził 5 maja 2017 r. - adresowane do pozwanej - wezwanie do zapłaty. (...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. sporządził 22 sierpnia 2016 r. kierowany do pozwanej wydruk wypowiedzenia umowy i wysłał go na adres: ul. (...) S..

Dowód:

- wezwanie z dowodem śledzenia przesyłek, k. 32-36

- wezwanie, k. 37

- wypowiedzenie umowy, k. 61-64

(...) Bank (...) S.A. z siedzibą w K. sporządził wyciąg z ksiąg banku nr (...).

Dowód:

- wyciąg, k. 78

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo okazało się uzasadnionene.

Powód wywodził roszczenie z umowy pożyczki. Podstawę prawną powództwa mogły stanowić zatem przepisy art. 720-724 kc oraz postanowienia ustawy z 12 maja 2011 r. o kredycie konsumenckim.

Sąd oparł stan faktyczny na przedłożonych przez stronę powodową dokumentach. Sąd podziela stanowisko wyrażone przez stronę pozwaną, iż dokumenty bankowe stanowią jedynie dokument prywatny. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Łodzi w wyroku z 20 maja 2015 r. w sprawie I ACa 1702/14 wyciągi z ksiąg bankowych stanowią dokumenty prywatne, zawierają bowiem pieczęć banku i treść określonego oświadczenia wiedzy wynikającej z ksiąg bankowych oraz są podpisane przez pracownika banku. Wyciągi te, zgodnie z art. 245 KPC, stanowią dowód tego, że osoba która je podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w dokumencie. Dokument prywatny stanowi pełnoprawny środek dowodowy, który sąd może uznać za podstawę swoich ustaleń faktycznych, a następnie wyrokowania. Moc dowodowa dokumentu prywatnego jest jednak słabsza aniżeli moc dowodowa dokumentu urzędowego, ponieważ dokumenty prywatne nie korzystają z podstawowego w tym zakresie domniemania, że ich treść jest zgodna ze stanem rzeczywistym (domniemania zgodności z prawdą). Nie przeszkadza to jednak w tym, aby sąd orzekający w ramach swobodnej oceny dowodów (art. 233 KPC) uznał treść dokumentu prywatnego za zgodną z rzeczywistym stanem rzeczy.

Strona pozwana kwestionowała moc dowodową wspomnianych dokumentów. Sąd dokonał zatem ich analizy uznając, że zgromadzony materiał dowodowy może być podstawą ustaleń faktycznych. Do akt sprawy złożona została umowa, z treści której wynika okoliczność nie tylko zaciągnięcia przez pozwaną zobowiązania z tytułu umowy pożyczki, na mocy którego zobligowana była do zwrotu kwoty 9.250 zl. ale także uruchomienia tej pożyczki (§ 16 i 17 umowy w zw. z k. 38). Dowody te, w świetle stanowiska pełnomocnika pozwanej, który na posiedzeniu w dniu 25 lipca 2018 r. oświadczył, iż nie zaprzecza faktowi zawarcia tej umowy przez pozwaną pozwalają na przyjęcie, że pozwana nadal zobowiązana jest do zapłaty przynajmniej kwoty kapitału w wysokości 9.057,90 zł. Pozwana nie przedstawiła jakiegokolwiek dowodu, że kwotę pożyczki zwróciła, choćby w części, a to ją w tym zakresie obciążał ciężar dowodu.

Sąd z kolei uznał za niewykazaną wysokość odsetek tak umownych, jak i odsetek za opóźnienie. Naliczane one były odpowiednio do i od daty wypowiedzenia umowy, tymczasem dowodu na skuteczne oświadczenie o wypowiedzeniu powód nie przedstawił (załączono tylko dokument dotyczący śledzenia przesyłki, z którego nie wynika skuteczne doręczenie oświadczenia (w rozumieniu art. 61 k.c.), ponadto wskazany tam adres pozwanej nie był już aktualny. Do wypowiedzenia umowy jednak doszło, najpóźniej z chwilą doręczenia pozwanej odpisu pozwu z załącznikami, z których jeden zawierał przedmiotowe oświadczenie. Sąd nie oparł się jednocześnie na niepodpisanych przez kogokolwiek, tym bardziej przez podmioty upoważnione wydrukach dotyczących wyliczenia wysokości tych odsetek. Wydruki te, choć mogą stanowić dowód, to w świetle zaprzeczenia pozwanej, niewystarczającym do wykazania istnienia i wysokości oraz sposobu wyliczenia tych odsetek.

Podkreślić należy, że zgodnie z zasadami procesu cywilnego ciężar gromadzenia materiału dowodowego spoczywa na stronach (art. 232 k.p.c., art. 3 k.p.c., art. 6 k.c.). Jego istota sprowadza się zaś do ryzyka poniesienia przez stronę ujemnych konsekwencji braku wywiązania się z powinności przedstawienia dowodów. Skutkiem braku wykazania przez stronę prawdziwości twierdzeń o faktach istotnych dla sprawy jest tylko to, że twierdzenia takie zasadniczo nie będą mogły leżeć u podstaw sądowego rozstrzygnięcia. Strona, która nie udowodni przytoczonych twierdzeń, utraci korzyści, jakie uzyskałaby aktywnym działaniem. Przedstawienie przez stronę dowodu w celu wykazania określonych twierdzeń o faktach, z których wywodzi dla siebie korzystne skutki, jest więc nie tyle jej prawem czy obowiązkiem procesowym, co ciężarem procesowym, wynikającym i zagwarantowanym przepisami prawa, przede wszystkim w jej własnym interesie. To interes strony nakazuje jej podjąć wszelkie czynności procesowe w celu udowodnienia faktów, z których wywodzi korzystne skutki prawne. Należy przy tym pamiętać, że sąd rozstrzyga sprawę według właściwego prawa materialnego na podstawie koniecznych ustaleń faktycznych uzyskanych dzięki zebranym środkom dowodowym. Na te właśnie ustalenia składają się dowody, które przedstawiają w pierwszej kolejności same strony, zgodnie z brzmieniem art. 232 k.p.c. (por. m.in. Wyrok Sądu Apelacyjnego w B. z dnia 28 sierpnia 2014 roku, w sprawie o sygn. akt: I Aca 286/14, a także Wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 10 marca 2014 roku, w sprawie o sygn. akt: III Aua 930/13). Wszelkie twierdzenia powoda winny być więc, wedle art. 232 k.p.c., poparte dowodami, z których powód wywodzi skutki prawne. Zwrot "wywodzi skutki prawne" odnosi się do strony postępowania i ma to znaczenie, że podkreśla zależność między kierunkiem aktywności dowodowej strony, a faktami prawnymi, które ma wykazać. Przedmiotem dowodu są fakty istotne dla rozstrzygnięcia, które można nazwać jako prawne (art. 227 k.p.c.), wśród których należy wyróżnić fakty, z których strona wywodzi skutki prawne i które są opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego. Dla potrzeb tego postępowania można podkreślić, iż przepis ten wskazuje kierunek aktywności dowodowej stron, określa więc - w połączeniu z normami prawa materialnego - które fakty podlegają dowodzeniu. Powód dochodząc roszczenia związany jest ciężarem udowodnienia okoliczności uzasadniających żądanie, więc opisanych hipotezami norm prawa cywilnego materialnego znajdujących zastosowanie dla oceny stanu faktycznego. Są to fakty, z których strona wywodzi skutek prawny, a więc prawotwórcze. Konsekwencją tej zasady jest obowiązek strony powodowej do starannego zgromadzenia i przedłożenia Sądowi wszelkich mających istotne znaczenie dla udowodnienia roszczenia i jego wysokości dokumentów.

Mając na względzie powyższe, orzeczono jak w pkt I i II sentencji.

O kosztach procesu Sąd orzekł w punkcie trzecim wyroku na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c., zgodnie z którymi strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Zauważyć należało, iż w rozpoznawanej sprawie Sąd zasądzając na rzecz powoda kwotę 1867,42 zł uznając ją za stronę wygrywającą powództwo w 89 % w stosunku do kwoty objętej żądaniem.

Na koszty powoda składało się wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 2.400 zł. (zgodnie z żądaniem), opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł. i opłata manipulacyjna w wys. 1,27 zł. Z kolei koszt pozwanego to wynagrodzenie pełnomocnika i opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

W punkcie IV wyroku Sąd nakazał ściągnąć od stron, w stosunku do wyniku procesu, na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Szczecin – P. i Zachód kwotę, która stanowi różnicę należnej opłaty od pozwu w przedmiotowej sprawie wynoszącej, a kwotą uiszczoną przez powódkę.