Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 marca 2017 r.

Sąd Rejonowy w Kościerzynie I Wydział Cywilny

w składzie następującym

Przewodniczący: SSR Ewa Bork-Aponowicz

Protokolant: st. sekr. sąd. Barbara Borzestowska

po rozpoznaniu w dniu 03 marca 2017 roku w Kościerzynie na rozprawie

z powództwa (...) Bank (...) SA z/s we W.

przeciwko P. W.

o zapłatę

I. Zasądza od pozwanego P. W. na rzecz powoda (...) Bank (...) SA z/s we W. kwotę 7.747,17 (siedem tysięcy siedemset czterdzieści siedem 17/100) złotych wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP do dnia 31.12.2015 roku oraz od dnia 01.01.2016 roku nie wyższymi niż dwukrotność wysokości odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 5.062,89 zł od dnia 11.10.2011 roku do dnia zapłaty.

II. W pozostałym zakresie, to jest co do kwoty 360,36 zł, powództwo oddala.

III. Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 271,92 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 457/16

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA z siedzibą we W., jako następca prawny (...) Bank SA z siedzibą we W., w pozwie wniesionym w dniu 16 grudnia 2014r. domagał się zasądzenia od pozwanego P. W. kwoty 8.107,53 zł wraz z umownymi odsetkami wynoszącymi czterokrotność stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od kwoty 5.062,89 zł od dnia 11 października 2011r. do dnia zapłaty i opłat, prowizji i opłaty za prowadzenie rachunku w kwocie 360,36 złotych oraz kosztów postępowania.

W uzasadnieniu powód wskazał, iż w ramach swej działalności udzielił pozwanemu limitu kredytowego na podstawie umowy z dnia 9 marca 2006r. Pozwany nie wywiązywał się z regulowania rat spłat w ustalonych terminach, wobec czego cała należność stała się wymagalna.

(pozew 1-2)

Powód, na wezwanie Sądu, podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w treści pozwu, ponadto wskazał, że wszelkie opłaty, koszty i prowizje wskazywane były w treści wyciągów generowanych i przesyłanych do pozwanego.

Mocą nakazu zapłaty wydanego w postępowaniu nakazowym z dnia 16 stycznia 2015r., uwzględniono roszczenie powoda w całości.

(nakaz zapłaty k- 31)

Od powyższego nakazu pozwany wniósł zarzuty, zaskarżając go w całości. Wniósł o oddalenie powództwa.

W uzasadnieniu sprzeciwu wskazał, że roszczenie powoda uległo przedawnieniu. Wskazał, iż bank wypowiedział zawartą z nim umowę w oświadczeniu z dnia 3 stycznia 2011r., pozwany otrzymał je w dniu 15 stycznia 2011r.

(zarzuty od nakazu zapłaty k. 34-37)

Wyrokiem z dnia 2 lipca 2015 roku w sprawie I C 344/15 Sąd utrzymał w mocy nakaz zapłaty wydany w postępowaniu nakazowym.

(wyrok k. 77)

Powyższy wyrok pozwany zaskarżył w całości wnosząc o jego zmianę poprzez uchylenie nakazu zapłaty, wskazując na przedawnienie roszczenie powoda, brak udowodnienia wysokości dochodzonego roszczenia.

(dowód: apelacja pozwanego k. 88-97)

Wyrokiem z dnia 2 czerwca 2016 roku w sprawie III Ca 154/16 Sąd Okręgowy w Gdańsku uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania, wskazując, że powód nie wykazał zasadności dochodzenia opłat w wysokości 360,36 zł i w tym zakresie Sąd winien zobowiązać powoda do wykazania swych twierdzeń.

(wyrok k. 113)

Po ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd ustalił, co następuje:

Poprzednik prawny powoda (...) Bank SA z siedzibą we W., w ramach swojej statutowej działalności, na podstawie umowy limitu kredytowego z dnia 9 marca 2006r. udzielił pozwanemu P. W. na jego wniosek limitu kredytowego w wysokości do 8.000 zł. Umowa opiewała także na wydanie na rzecz pozwanego prywatnej karty kredytowej (...). W umowie strony ustaliły, że pozwany będzie mógł korzystać ze środków w ramach przyznanego kredytu, należność będzie spłacał w odniesieniu do terminu i wysokości według wyciągu generowanego co miesiąc przez bank. Pozwany w umowie zobowiązał się do wpłacania na podany mu rachunek we wskazanym w wyciągu miesięcznym terminie przynajmniej kwoty wymagalnej w danym miesiącu kwoty minimalnej. Brak wymaganej spłaty w zakreślonym terminie powodować miał naliczenie odsetek od kapitału przeterminowanego. W myśl regulacji rozdziału V §6 ust.1 c regulaminu, bank mógł wypowiedzieć umowę w przypadku braku wymagalnej spłaty minimalnej przez okres 2 miesięcy.

(dowód: umowa o przyznanie i korzystanie z limitu kredytowego k. 9,

- regulamin korzystania z limitu kredytowego k. 15-21,

- tabela opłat i prowizji k. 24,143, 145

- zeznania pozwanego w charakterze strony k. 60,138

- zestawienie opłat k. 72)

Pozwany otrzymał do dyspozycji kwotę limitu kredytowego wynikającą z umowy, wraz z kartą (...). Pozwany dokonywał transakcji za pośrednictwem tej karty w sklepach (...). Pozwany dokonywał spłat zgodnie z postanowieniami umowy i regulaminu do czasu, gdy nie popadł w kłopoty finansowe. Nadto powód, w związku z zawartą umową naliczał pozwanemu opłaty zgodnie z regulaminem i tabela opłat i prowizji, w tym z tytułu składek ubezpieczeniowych. W związku z brakiem dokonywania spłat kwot minimalnych zgodnie z postanowieniami umowy i regulaminu, w piśmie z dnia 3 stycznia 2011r. bank wypowiedział zawartą z pozwanym umowę z zachowaniem 30-dniowego okresu wypowiedzenia. W związku z tym, po upływie okresu wypowiedzenia cała należność, w tym w wysokości kapitału - 5.062,89 zł, stała się wymagalna. Powód wezwał pozwanego w treści oświadczenia o wypowiedzeniu umowy do spłaty tego zadłużenia wraz z należnościami ubocznymi, także z tytułu kosztów w postaci opłat i prowizji. Oświadczenie o wypowiedzeniu umowy zostało doręczone pozwanemu w dniu 18 stycznia 2011r. Z tytułu kosztów upomnień listownych i wygenerowania wyciągu z ksiąg banku w związku z istniejącą zaległością, bank naliczył także opłaty z tego tytułu.

(dowód: - lista operacji k. 10-14,

-wyciąg z ksiąg banku k. 22,

- ostateczne wezwanie do uregulowania należności k. 23,

- wypowiedzenie umowy o limit gotówkowy i kartę k. 38, k. 48,

- dowód doręczenia k. 49,

- zeznania pozwanego w charakterze strony k. 60, k. 138,

- zestawienie opłat k. 72)

Pozwany po wypowiedzeniu umowy jeszcze dokonywał nielicznych spłat w związku z zaległością na rachunek bankowy wskazany przez powoda. Skontaktował się również z powodem w celu umożliwienia mu ratalnej spłaty zaległości, nie otrzymał jednakże zgody.

(dowód: - zeznania pozwanego w charakterze strony k. 60, 138)

W dniu 19 czerwca 2012r. powód skierował do Sądu Rejonowego Lublin - Zachód w Lublinie pozew w elektronicznym postępowaniu upominawczym w zakresie swoich roszczeń wobec pozwanego z umowy z dnia 9 marca 2006r. Sprawa została przekazana przez ten sąd tutejszemu sadowi. Z uwagi na nie wypełnienie warunków formalnych, mocą postanowienia z dnia 18 grudnia 2012r. w sprawie I C 371/12 sąd umorzył prawomocnie postępowanie w trybie art.50537 kpc.

(dowód: akta sprawy I C 371/12 SR w Kościerzynie - pozew w epu k. 42-46

akta sprawy I C 371/12 SR w Kościerzynie - postanowienie o umorzeniu postępowania k.6-7)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o zgromadzony w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań pozwanego P. W. w charakterze strony, kserokopii i oryginałów dokumentów prywatnych złożonych przez powoda i pozwanego. Sąd miał też na uwadze dowody zgromadzone w aktach sprawy I C 371/12 tut. Sądu.

Sąd dał wiarę zeznaniom pozwanego w całości. Sąd nie znalazł podstaw do podważenia ich wiarygodności, nie kolidują one z dowodami wskazanymi przez powoda. Jednakże dla przedmiotowej sprawy mają znaczenie ograniczone, gdyż pozwany, podtrzymał swoje zeznania złożone w sprawie I C 344/15, gdzie zapewne z uwagi na upływ czasu, nie pamiętał wielu kwestii związanych z łączącą strony umową. Ponadto wskazał, że nie dokonał żadnej wpłaty dochodzonej pozwem, nie złożył też poświadczenia o uznaniu długu, nie też nie przejął po nim długu. Co do zasady nie kwestionował jednakże faktu jej zawarcia oraz powstania zaległości w spłacie.

Sąd oparł się w przedmiotowej sprawie na dokumentach prywatnych złożonych przez powoda, nie znajdując podstaw do odmówienia im wiarygodności. W zakresie ustalenia wysokości naliczonych przez powoda opłat związanych z przedmiotową umową, Sąd oparł się na ich zestawieniu zawartym w piśmie z dnia 14 maja 2015r. oraz tabeli opłat i prowizji obowiązujących dla umów zawartych od 6.02.2006 r. , gdyż mino wezwania, powód nie przedłożył żadnego innego dowodu nas te okoliczności.

Sąd miał wreszcie na uwadze dowody zgromadzone w aktach sprawy I C 371/12 tut. sądu, w której toczyła się sprawa o zapłatę w odniesieniu do przedmiotowej umowy.

Powództwo podlega uwzględnieniu co do kwoty 7.747,17 złotych.

Na wstępie należy stwierdzić, iż okolicznością nie budzącą wątpliwości jest fakt zawarcia przez strony umowy limitu kredytowego i karty kredytowej z dnia 9 marca 2006r. Okoliczność ta została wykazana przez powoda za pomocą złożonych do akt sprawy dokumentów, nie była także kwestionowana przez pozwanego. Umowa ta w istocie łączy dwa zobowiązania , mające różne podstawy prawne - dwie umowy : umowę limitu kredytowego oraz umowę o kartę płatniczą. W zakresie postanowień dotyczących limitu kredytowego mają zastosowanie przepisy ustawy o kredycie konsumenckim , zaś w zakresie umowy o kartę płatniczą - przepisy ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych z dnia 12.09.2001 r. (Dz.U. Nr 169 poz.1385).

Okolicznością, na którą powoływał się pozwany w celu wykazania niezasadności roszczenia powoda był fakt przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia, zaś biegu terminu przedawnienia nie przerwało postępowanie w sprawie I C 371/12 toczące się przed tut. sądem. Pozwany podtrzymał swoje stanowisko zgłoszone na rozprawie w dniu 16.04.2015 r. dotyczące dochodzonej należności z tytułu opłat i prowizji, jako nie wykazanej przez powoda.

Pismo powoda z dnia 14 maja 2015r., wyszczególniające, co składa się na jego roszczenie w zakresie opłat, prowizji i opłat za prowadzenie rachunku naliczonych na kwotę łączną 360,36 zł zostało dołączone przed uchyleniem orzeczenia w sprawie I C 344/15 a później dołączono tylko tabelę, z której nie wynika żądanie kosztów.

Zdaniem Sądu opłaty za wyciąg z wyciąg z ksiąg banku nie można potraktować jako opłaty za prowadzenie rachunku, jak również składka ubezpieczeniowa nie jest opłatą.

W zakresie podniesionego zarzutu przedawnienia wskazać trzeba, iż poza stwierdzeniem samego pozwanego, że już po wypowiedzeniu umowy nadal spłacał w części należność na rzecz powoda, sam powód nie przedstawił na to żadnych dowodów. Trudno zatem ocenić, czy w istocie doszło do przerwania tą czynnością biegu terminu przedawnienia roszczenia z tytułu przedmiotowej umowy z uwagi na uznanie niewłaściwe. Zatem nie z tej przyczyny, jednak nie doszło do przedawnienia roszczenia zaległość dochodzonego przez powoda z tytułu umowy z dnia 9 marca 2006r. Wbrew twierdzeniom powoda, które stanowi wyraz polemiki ze stanowiskiem zajętym przez Sąd Najwyższy w orzeczeniu z dnia 21 listopada 2013r. w sprawie III CZP 66/13, wniesiony w sprawie I C 371/12 tut. sądu pozew przerwał bieg terminu przedawnienia dochodzonego przez powoda roszczenia. W sprawie tamtej niewątpliwie powód dochodził zapłaty należności wynikającej z zawartej między stronami umowy z dnia 9 marca 2006r., czego pozwany nie kwestionował. Podnosił jedynie, iż stanowisko Sądu Najwyższego wyrażone w cytowanym orzeczeniu jest niesłuszne, prowadzi do nieuzasadnionego uprzywilejowania strony dochodzącej roszczeń dawniejszych, w stosunku do sytuacji innych, aniżeli umorzenie postępowania w trybie art. 50537 kpc, orzeczeń formalnych kończących postępowanie, jak zwrot pozwu czy jego odrzucenie. Wskazać jednakże trzeba, iż Sąd Najwyższy jasno i precyzyjnie wykazał w uzasadnieniu kwestionowanego orzeczenia, z jakich przyczyn jego zdaniem sytuacja przewidziana w art.50537 kpc musi być inaczej, w kontekście przerwania biegu przedawnienia roszczenia, oceniana w porównaniu z innymi rozstrzygnięciami formalnymi w procesie, kończącymi postępowanie sądowe. Sąd rozpoznający żądanie pozwu w niniejszej sprawie, pogląd Sądu Najwyższego w pełni podziela. Wskazać też trzeba, iż jest to jak dotąd jedyne stanowisko wyrażone w tej kwestii przez Sąd Najwyższy, nigdy, na przestrzeni funkcjonowania regulacji art.50537 kpc nie wyraził ten sąd poglądu odmiennego.

Powyższe rozważania wskazują, że nie doszło do przedawnienia roszczenia powoda, albowiem powód doręczył wypowiedzenie umowy pozwanemu w dniu 18.01.2011r. z terminem 30 dniowym wypowiedzenia, co skutkuje wymagalnością roszczenia powoda na dzień 18.02.2011r. Już w dniu 19.06.2012 r. powód wystąpił z pozwem przeciwko pozwanemu w tym przedmiocie, wobec czego złożenie pozwu nastąpiło przed upływem 2 lat od dnia wymagalności roszczenia, czyli przed upływem najkrótszego możliwego terminu przedawnienia, który ma zastosowanie przy umowach o kartę płatniczą, wynoszącego 2 lata.

Stwierdzić zatem należy, iż w świetle ustalonego stanu faktycznego niniejszej sprawy niewątpliwym jest fakt istnienia zaległości po stronie pozwanego na rzecz powoda w wysokości wskazanej w żądaniu pozwu kwoty, z pominięciem kwoty 360,36 złotych z tytułu opłat, prowizji i opłat za prowadzenie rachunku.

Wskazać też trzeba, iż powód nie wykazał podstawy do naliczenia kwoty 360,06 zł tytułem kosztów opłat.

Obowiązek zwrotu opłat związanych z kosztami wysyłanych upomnień i wystawionego wyciągu z ksiąg banku, wreszcie opłat z tytułu składek ubezpieczeniowych, wynika bowiem wprost z treści łączącej strony umowy i integralnych jej części w postaci regulaminu i tabeli opłat i prowizji.

Zobowiązanie pozwanego P. W. wynika wprost z zawartej umowy, mając swą podstawę w treści art.2 ust.1 ustawy o kredycie konsumenckim, z mocy którego możliwe jest udzielenie kredytu w każdej postaci, zatem również w formie limitu kredytowego oraz art.14.1 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych z dnia 12.09.2001 r. (Dz.U. Nr 169 poz.1385) .

Mając na uwadze powyższe, na mocy art.2 ust.1 ustawy o kredycie konsumenckim , art.14.1 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych i art.481§1, 2 i 3 k.c., w związku z umową z dnia 9 marca 2006r., sąd orzekł, jak w punkcie I wyroku natomiast w punkcie II oddalił roszczenie co do kwoty 360,36 złotych.

O kosztach Sąd rozstrzygnął w oparciu o treść przepisów art. 98 k.p.c. i art. 108 k.p.c., w myśl zasady odpowiedzialności za wynik postępowania. Mając na uwadze powyższe, sąd rozstrzygnął jak w punkcie III wyroku, obciążając pozwanego kosztami procesu.

Sygn. akt I C 457/16

ZARZĄDZENIE

1. (...)

2. (...)

3.(...)

K., dnia 13 marca 2017 r.