Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Kłodzku Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Eliza Skotnicka

Protokolant prot. sąd. Magda Biernat

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 25 września 2018 roku w Kłodzku

sprawy z powództwa (...) z siedzibą w W.

przeciwko P. L.

o zapłatę 1078,65 zł

oddala powództwo.

UZASADNIENIE

Strona powodowa (...) w W. wniosła o zasądzenie od pozwanego P. L. 1078,65 zł z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu tj. 29 czerwca 2018r. oraz zasądzenie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że dochodzona należność wynika z braku zapłaty za usługi telekomunikacyjne świadczone na podstawie umowy zawartej 13 kwietnia 2010r. Powód nabył te wierzytelności na podstawie umowy cesji. Wierzytelność obejmuje zobowiązania z tytułu abonamentu za usługi (...), wymagalne w terminach 13 września 2014r., 13 października 2014r. i 13 listopada 2014r. Ponadto poprzedni wierzyciel wystawił notę obciążeniową w wysokości 730 zł, z terminem płatności 2 maja 2016r.

Pozwany P. L. nie stawił się na rozprawie i nie złożył wyjaśnień, pisma sądowe kierowane do pozwanego były awizowane i niepodjęte w terminie.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwany P. L. w dniu 13 kwietnia 2010 r. zawarł z firmą (...) S.A. z siedzibą w W. umowę abonencką nr (...) na okres 29 miesięcy. Zgodnie z umową opłata abonamentowa za pakiet familijny wynosiła 37,90 zł, a za pakiet (...) 49,90 zł miesięcznie. W dniu zawarcia umowy pozwany otrzymał dekoder podstawowy (...) oraz dekoder dodatkowy M. (...).

Strona powodowa (...) w W. w dniu 2 grudnia 2016 r. zawarła z firmą (...) S.A. z siedzibą w W. umowę przelewu wierzytelności oraz sporządziła częściowy wykaz wierzytelności do umowy, wskazując jako dłużnika pozwanego P. L. na łączną kwotę 916,38 zł, z tytułu 13 faktur w tym:

- M. S. 5 zł, płatne 13 września 2014r.,

- M. S. 5 zł, płatne 13 października 2014 r.

- M. S. 5 zł, płatne 13 listopada 2014 r.

- P. 1,58 zł, płatne 13 września 2014r.,

- P. 39,90 zł, płatne 13 października 2014 r.

- P. 39,90 zł, płatne 13 listopada 2014 r.

- P. 15,00 zł, płatne 13 września 2014r.,

- P. 15,00 zł, płatne 13 października 2014 r.

- P. 15,00 zł, płatne 13 listopada 2014 r.

- P. 15,00 zł, płatne 13 września 2014r.,

- P. 15,00 zł, płatne 13 października 2014 r.

- P. 15,00 zł, płatne 13 listopada 2014 r.

- nota obciążeniowa z 18 kwietnia 2016r. nr (...) (...) 730,00 zł, płatna 2 paja 2016r.

W dniu 2 grudnia 2016r. sporządzone zostało także zawiadomienie o przelewie wierzytelności, zaś strona powodowa 9 stycznia 2016r. sporządziła wezwanie do zapłaty.

Dowód:

-

umowa o abonament wraz z załącznikami k. 46 – 49;

-

wyciąg z umowy przelewu wierzytelności k.17 –21;

-

załącznik do umowy przelewu k. 41;

-

zawiadomienie o przelewie k. 42;

-

wezwanie do zapłaty k. 43;

-

nota obciążeniowa k. 45.

Sąd zważył, co następuje:

Podstawa zgłoszonego żądania budziła uzasadnione wątpliwości, wobec tego powództwo podlegało oddaleniu w całości, przy czym z uwagi na niestawiennictwo pozwanego i niezłożenie przez niego wyjaśnień, Sąd zgodnie z art. 339 i 340 k.p.c. wydał wyrok zaoczny.

Strona powodowa wnosząc o zapłatę należności na podstawie cesji wierzytelności powinna już w pozwie zawnioskować wszelkie dowody, by wykazać zasadność swego roszczenia. Ponadto z uwagi na treść art. 117 § 2 ¹ k.c. Sąd miał obowiązek z urzędu zbadać, czy dochodzone należności nie uległy przedawnieniu. Z przeprowadzonych dowodów wynika tylko, że strona powodowa nabyła wierzytelności od (...) S.A. z siedzibą w W., przy czym trudno zweryfikować prawidłowość naliczonych należności, gdyż roszczenie wynika z umowy zawartej przez pozwanego w dniu 13 kwietnia 2010 r. na czas określony 29 miesięcy, czyli umowa zakończyła się we wrześniu 2012r. W treści umowy zawartej przez pozwanego brak było jakichkolwiek postanowień dotyczących prawa obciążania abonenta karami umownymi. Strona powodowa nie przedłożyła też żadnych dokumentów, z których wynikałby obowiązek pozwanego uiszczania opłat abonamentowych w 2014r. Tym niemniej należy zauważyć, że wymagalność wierzytelności nabytych przez stronę powodową wskazana w wykazie przypadała na 13 września, 13 października i 13 listopada 2014 r., za zatem zgodnie z art. 118 k.c. uległy one przedawnieniu – ostatnia w dniu 13 listopada 2017r. Pozew w niniejszej sprawie został złożony 29 czerwca 2018, a zatem po upływie terminu przedawnienia, stąd powództwo zgodnie z art. 117§ 2 ¹ k.c. podlegało oddaleniu także z uwagi na ich przedawnienie.

Jednocześnie w ocenie Sądu zupełnie bezpodstawne okazało się roszczenie wynikające z noty obciążeniowej wystawionej w dniu 18 kwietnia 2016r. Skoro strona powodowa nie wykazała, aby pozwany przedłużył umowę, której realizacja zakończyła się w 2012r., to brak było podstaw do wystawiania not obciążeniowych za niezwrócony sprzęt. Gdyby nawet przyjąć, że umowa o świadczenie usług była realizowana do listopada 2014r., to nota obciążeniowa powinna być wystawiona najpóźniej w dacie rozwiązania umowy, a nie dwa lata po tym czasie. Jak już wyżej wskazano, w treści umowy zawartej przez pozwanego brak było uzgodnień co do możliwości nałożenia na abonenta kary umownej. Powoływanie się strony powodowej na regulamin i cenniki obowiązujące od 23 maja 2013 r. w okolicznościach sprawy wydaje się być wątpliwe. Ponadto zauważyć należy, że w cenniku znajduje się rozróżnienie wysokości kar umownych w zależności do rodzaju dekodera i stawki te wynoszą od 160 zł do 730 zł za dekoder (...). W ocenie Sądu pozwany nie otrzymał od usługodawcy dekodera (...), gdyż w dniu zawarcia umowy, tj. 13 kwietnia 2010r. pozwany otrzymał dekoder podstawowy (...) oraz dekoder dodatkowy M. (...). Powód nie udowodnił więc, po pierwsze że w ogóle do pozwanego znajdują zastosowanie regulaminy obowiązujące od maja 2013r., a ponadto, że pozwany otrzymał dekoder, którego niezwrócenie skutkowało nałożeniem najwyżej stawki kary umownej.

Zważywszy, że pozwany nie wdał się w spór, Sąd mając wątpliwości co do zasadności zgłoszonych w pozwie roszczeń, a także biorąc pod rozwagę z urzędu przedawnienie roszczeń, wezwał stronę powodową do przedłożenia wszelkich dokumentów potwierdzających istnienie i wymagalność zgłoszonych roszczeń, pod rygorem utraty prawa powoływania ich w dalszym toku postępowania. Strona powodowa w odpowiedzi na wezwanie dołączyła do akt sprawy regulamin z 23 maja 2013r. i powołała się na fakt, że zgodnie z umową abonamentową z dnia 13 kwietnia 2010 r. zawartą przez pozwanego z cedentem pozwany otrzymał od usługodawcy dekoder. Jak już wyżej wskazano z umowy nie wynikało na jakiej podstawie, w jakich okolicznościach, w jakim terminie i w jakiej wysokości dostawca usług miał prawo obciążyć abonenta odszkodowaniem – karą umowną za niezwrócony sprzęt. Z całą pewnością, nie mogą być podstawą później ustalone u usługodawcy regulaminy i cenniki. Strona powodowa mimo wezwania nie złożyła więc żadnych dokumentów, z których wynikałaby podstawa obciążenia pozwanego odszkodowaniem za niezwrócenie sprzętu, określających zasady i wysokość jego ustalania, przesłanki obciążenia abonenta tym odszkodowaniem. Przede wszystkim niezrozumiały jest także termin sporządzenia dokumentu – nota obciążeniowa. Umowa bowiem przestała wiązać w 2012r. Ostatnie faktury z tytułu opłat abonamentowych operator wystawił w listopadzie 2014r., zatem wystawienie noty obciążeniowej w kwietniu 2016r. nastąpiło z co najmniej dwuletnim opóźnieniem. Gdyby poprzednik prawny powoda wystawił tę notę w najwcześniej możliwym terminie zgodnie z art. 120 zd. 2 k.c., roszczenie o zapłatę kary umownej również przedawniłoby się.

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie mamy do czynienia z roszczeniami wynikającymi z umowy zawartej pomiędzy profesjonalnym przedsiębiorcą a konsumentem. Obowiązkiem Sądu było więc skontrolowanie, czy umowa łącząca pozwaną z cedentem nie zawierała niedozwolonych postanowień umownych. Ponadto zgodnie z obecnie obowiązująca treścią art. 117 § 2 ¹ k.c. po upływie terminu przedawnienia nie można domagać się zaspokojenia roszczenia przysługującego przeciwko konsumentowi. Sąd zobowiązany był więc z urzędu badać zarówno wymagalność, jak i termin przedawnienia roszczenia dochodzonego przeciwko pozwanemu konsumentowi. W ocenie Sądu, zważywszy na treść art. 6 k.c. i art. 232 k.p.c., to na stronie powodowej ciążył obowiązek wykazania istnienia wierzytelności w dochodzonej wysokości oraz jej wymagalności, a w szczególności okoliczności że wierzytelność ta przysługuje stronie powodowej oraz, że nie uległa przedawnieniu.

W ocenie Sądu strona powodowa nie wykazała, że należności objęte pozwem istnieją, a gdyby nawet przyjąć, że umowa abonamentowa była przedłużana, to należności te uległy przedawnieniu najpóźniej w listopadzie 2017r.

Mając na względzie, że strona powodowa nie sprostała ciążącym na niej obowiązku udowodnienia faktów, z których wywodziła swoje roszczenia (art. 6 k.c. i 232 k.p.c.) Sąd wyrokiem zaocznym oddalił powództwo jako nieudowodnione i przedawnione.