Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 września 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 26 września 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa B. (...) Niestandaryzowanego Sekurytyzacyjnego Funduszu Inwestycyjnego Zamkniętego w G.

przeciwko pozwanemu W. O.

o zapłatę 1.502,25 zł

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 2205/17

UZASADNIENIE

W dniu 17 maja 2017 roku powód B. (...) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty z siedzibą w G. wytoczył przeciwko pozwanemu W. O., przed Sądem Rejonowym w E., powództwo o zapłatę kwoty 1.502,25 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości czterokrotności stopy kredytu lombardowego NBP w stosunku rocznym od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, ponadto wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu powód podniósł, że w jego księgach widnieje zadłużenie pozwanego z tytułu umowy pożyczki z dnia 9 czerwca 2014 roku. (pozew k. 3-4v)

W dniu 26 maja 2017 roku referendarz sądowy w Sądzie Rejonowym w E. wydał w sprawie nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym, którym zasądził od pozwanego na rzecz powoda dochodzoną wierzytelność wraz z kosztami procesu. Nakaz ten pozwany zaskarżył sprzeciwem wnosząc o oddalenie powództwa oraz zgłaszając zarzut niewłaściwości sądu.

Postanowieniem z dnia 12 września 2017 roku Sąd Rejonowy w E. stwierdził swoją niewłaściwość miejscową i przekazał sprawę tutejszemu Sądowi. (nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym k. 15, sprzeciw k. 19-22, postanowienie k. 27)

W odpowiedzi na sprzeciw powód podtrzymał powództwo w całości. Wyjaśnił, że w dniu 25 marca 2014 roku pozwany zawarł z pierwotnym wierzycielem W..pl, za pośrednictwem portalu internetowego, umowę pożyczki nr (...). Umowa została zawarta na podstawie wniosków pozwanego o zawarcie umowy i o pożyczkę, złożonych na interaktywnym formularzu, po uzyskaniu przez pozwanego pozytywnej decyzji o udzieleniu pożyczki, a na jej mocy pozwanemu została wypłacona kwota 1.060 zł. Powód wskazał również, że nabył wierzytelność względem pozwanego na podstawie umowy cesji z dnia 20 czerwca 2016 roku. (odpowiedź na sprzeciw k. 42-43)

Na rozprawie w dniu 26 września 2018 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości, kwestionując pozew tak co do zasady, jak i wysokości, zgłosił ponadto zarzut przedawnienia roszczenia i braku legitymacji procesowej czynnej powoda. (protokół rozprawy k. 76-77)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 marca 2014 pierwotny wierzyciel W..pl (...) z ograniczoną odpowiedzialnością w W. sporządził umowę ramową pożyczki nr (...), w treści której jako pożyczkobiorcę wskazał pozwanego W. O.. W załączniku nr 4 do umowy wskazano, że pozwanemu udzielono pożyczki w kwocie 750 zł na okres od dnia 25 marca do dnia 24 kwietnia 2014 roku, która miała zostać wypłacona na rachunek bankowy nr 55 1020 (…) 1984. Całkowita kwota do zapłaty została oznaczona w załączniku na 968,32 zł. W aktach sprawy brak jest dowodu przekazania środków pieniężnych w tej wysokości, jest natomiast dowód przelania na w/w rachunek bankowy w dniu 9 czerwca 2014 roku kwoty 1.060 zł tytułem „ (...) Pożyczka z W. (…)”. (ramowa umowa pożyczki wraz z załącznikami k. 65-69, potwierdzenie przelewu k. 70)

W dniu 20 czerwca 2016 roku powód, W..pl (...). z o.o., (...) Sp. z o.o. Sp.k., (...) Sp. z o.o. Sp.k. i (...) Sp. z o.o. zawarli umowę uzupełniającą, w treści której wskazano m.in., iż:

- w dniu 31 maja 2016 roku W..pl wniosła do (...) W. C. wkład niepieniężny w postaci wierzytelności pieniężnych wymienionych w wykazie wierzytelności,

- jedynymi wspólnikami (...) W. C. są W..pl jako komandytariusz i W. C. jako komplementariusz,

- w dniu zawarcia umowy uzupełniającej W..pl oraz E. L. zawrą umowę przeniesienia ogółu praw i obowiązków komandytariusza dotyczącą sprzedaży wszystkich praw i obowiązków W..pl jako komandytariusza w (...) W. C. na rzecz E. L.,

- w dniu zawarcia umowy uzupełniającej W. C. oraz L. zawrą umowę przeniesienia ogółu praw i obowiązków komplementariusza dotyczącą sprzedaży wszystkich praw i obowiązków W. C. jako komplementariusza w (...) W. C. na rzecz L.,

- w dniu zawarcia umowy uzupełniającej (...) W. C. i powód zawrą umowę o sekurytyzację wierzytelności, na mocy której wierzytelności (...) W. C. zostaną przeniesione na rzecz powoda,

- w związku z przeniesieniem wierzytelności z (...) W. C. na powoda oraz biorąc pod uwagę charakter majątku (...) W. C. w postaci wierzytelności wniesionych przez W..pl do (...) W. C. tytułem wkładu niepieniężnego, koniecznym stało się określenie wzajemnych praw i obowiązków stron związanych z przeniesieniem wierzytelności z (...) W. C. na powoda.

W umowie tej wskazano ponadto, że W..pl przekaże powodowi (nabywcy) szczegółowe dane dotyczące wierzytelności z wykazu wierzytelności w postaci pików zapisanych na elektronicznych nośnikach CD-ROM, stanowiących załącznik nr 4.

W dniu 20 czerwca 2016 roku została zawarta ponadto umowa o sekurytyzację wierzytelności, której stronami byli powód (nabywca) oraz (...) Sp. z o.o. (zbywca) W umowie tej wskazano m.in., że:

- w dniu 31 maja 2016 roku W..pl (...). z o.o. wniosła tytułem wkładu niepieniężnego do zbywcy (ówcześnie (...) Sp. z o.o. Sp.k.) wierzytelności pieniężne w liczbie (...), przysługujące (...) Sp. z o.o. w stosunku do osób fizycznych,

- w dniu 20 czerwca 2016 roku m.in. zbywca, nabywca oraz W..pl (...). z o.o. zawarły umowę uzupełniającą, na mocy której uregulowane zostały wzajemne prawa i obowiązki związane z przeniesieniem wierzytelności ze zbywcy na nabywcę,

- w dniu 20 czerwca 2016 roku (...) Sp. z o.o. Sp.k. nabyła ogół praw i obowiązków komandytariusza zbywcy, tj. W..pl (...). z o.o.,

- w dniu 20 czerwca 2016 roku (...) Sp. z o.o. nabyła ogół praw i obowiązków komplementariusza zbywcy, tj. (...) Sp. z o.o.

W umowie tej wskazano ponadto, że zgodnie z oświadczeniem zbywcy przysługuje mu (...) wierzytelności, szczegółowo określonych w wykazie wierzytelności stanowiącym załącznik nr 7, że przejście na nabywcę wierzytelności następuje w dniu zawarcia umowy o sekurytyzacji pod warunkiem uiszczenia w całości ceny, a także, że zbywca w terminie jednego dnia roboczego od dnia uznania kwoty ceny nabycia wierzytelności na rachunku bankowych prześle do nabywcy oświadczenie o zapłacie ceny.

W załączonym do akt sprawy wyciągu z załącznika do umowy cesji z dnia 20 czerwca 2016 roku wierzytelności względem pozwanego została oznaczona na kwotę 1.407,87 zł. Załącznik, o którym mowa, nie został opatrzony żadnym numerem. (umowa o sekurytyzację wierzytelności k. 52-54, umowa uzupełniająca k. 55-60, wyciąg z załącznika do umowy cesji k. 62, okoliczności bezsporne)

W wyciągu z ksiąg rachunkowych z dnia 11 maja 2017 roku powód wskazał, iż zadłużenie pozwanego wynosi według stanu na dzień wystawienia wyciągu 1.060 zł kapitału, 120,52 zł odsetek oraz 321,73 zł kosztów. (wyciąg z ksiąg rachunkowych k. 5)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie dowodów z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Rozważania w sprawie rozpocząć należy od oceny zgłoszonego przez stronę pozwaną zarzutu przedawnienia roszczenia, skuteczne podniesienie przedmiotowego zarzutu jest bowiem wystarczające do oddalenia powództwa bez potrzeby ustalenia, czy zachodzą wszystkie inne przesłanki prawnomaterialne uzasadniające jego uwzględnienie, a ich badanie w takiej sytuacji staje się zbędne (por. uzasadnienie uchwały pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 17 lutego 2006 r. III CZP 84/05, OSNC 2006/7-8/114 oraz uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z dnia 11 sierpnia 2010 r., I CSK 653/09, Lex nr 741022). Zarzut ten okazał się niezasadny. W sprawie znajdował zastosowanie trzyletni termin przedawnienia, o którym mowa w art. 118 k.c., co w świetle twierdzeń powoda, iż dochodzi roszczeń z tytułu umowy pożyczki na kwotę 1.060 zł, która miała zostać wypłacona pozwanemu w dniu 9 czerwca 2014 roku, daje podstawę do wniosku, że w dacie wniesienia pozwu (17 maja 2017 roku) żądanie powoda nie uległo jeszcze przedawnieniu.

W dalszej kolejności przypomnienia wymaga, iż w myśl art. 6 k.c., ciężar udowodnienia twierdzenia faktycznego spoczywa na tej stronie, która z tego twierdzenia wywodzi skutki prawne. Reguła ta znajduje również swój procesowy odpowiednik w treści art. 232 k.p.c., w świetle którego to strony są obowiązane wskazywać dowody dla stwierdzenia faktów, z których wywodzą skutki prawne. Oznacza to, że obecnie Sąd nie jest odpowiedzialny za wynik postępowania dowodowego, a ryzyko nieudowodnienia podstawy faktycznej żądania ponosi powód. Podkreślenia w tym miejscu wymaga, że powód, jako strona inicjująca proces, jest obowiązany do udowodnienia wszystkich twierdzeń pozwu, w oparciu o które sformułował swe roszczenie. Zgodnie ze stanowiskiem Sądu Najwyższego, zadaniem sądu nie jest zarządzenie dochodzeń w celu uzupełnienia lub wyjaśnienia twierdzeń stron i wykrycia środków dowodowych pozwalających na ich udowodnienie, ani też sąd nie jest zobowiązany do przeprowadzenia z urzędu dowodów zmierzających do wyjaśnienia okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy (por. wyrok SN z dnia 17 grudnia 1996 roku, I CKU 45/96, OSNC 1997/ 6-7/76). Podkreślić jednak należy, że dowodzenie własnych twierdzeń nie jest obowiązkiem strony ani materialnoprawnym, ani procesowym, a tylko spoczywającym na niej ciężarem procesowym i w konsekwencji sąd nie może nakazać, czy zobowiązać do przeprowadzenia dowodu i tylko od woli strony zależy, jakie dowody sąd będzie prowadził. Jeżeli strona uważa, że do udowodnienia jej twierdzeń wystarczy określony dowód i dlatego nie przytacza innych dowodów, to jej błąd nie jest usprawiedliwiony, sama ponosi winę niezgłoszenia dalszych dowodów i nie może zarzucać nieuzasadnionego uniemożliwienia wykazania jej praw. W niniejszej sprawie to zatem powód powinien wykazać, iż pozwanego łączyła z pierwotnym wierzycielem umowa pożyczki przenosząca określoną wartość, a także, że nabył prawa do wierzytelności względem pozwanego wynikającej z tejże umowy, której to powinności nie sprostał.

W pierwszej kolejności wskazać należy, iż w ocenie Sądu powód w ogóle nie udowodnił, iż pozwany był stroną ramowej umowy pożyczki z dnia 25 marca 2014 roku, że otrzymał na jej mocy określoną kwotę pieniężną, którą zobowiązał się zwrócić wraz z prowizją i pozostałymi kosztami. Zgodnie ze stanowiskiem judykatury, kodeksowa definicja pożyczki wskazuje, że świadczeniem dającego pożyczkę jest przeniesienie na własność biorącego pożyczkę określonej ilości pieniędzy albo rzeczy oznaczonych co do gatunku i wykonanie tego świadczenia powód powinien udowodnić w procesie cywilnym. Dopiero wówczas zasadne staje się oczekiwanie od biorącego pożyczkę, że udowodni on spełnienie swego świadczenia umownego tj. zwrot pożyczki (por. wyrok SA we Wrocławiu z dnia 17 kwietnia 2012 r., I ACa 285/12, LEX nr 1162845). Innymi słowy pozwany, od którego powód domaga się zwrotu pożyczki nie musi wykazywać zwrotu pożyczki, dopóty powód nie wykaże, że pożyczka została udzielona. W niniejszej sprawie fakt udzielenia pozwanemu pożyczki nie został przez powoda udowodniony. Powód poprzestał wyłącznie na złożeniu umowy ramowej pożyczki z dnia 25 marca 2014 roku oraz potwierdzenia przelewu z dnia 9 czerwca 2014 roku. Rzecz jednak w tym, iż z przedłożonych dokumentów nie wynika, że pozwany był klientem pierwotnego wierzyciela, tj. dokonał czynności związanych z utworzeniem konta na portalu pożyczkodawcy i weryfikacją swojej osoby, a następnie złożył wniosek o pożyczkę, która została mu udzielona. Powód nie wykazał, że spełnione zostały przesłanki z § 2 Regulaminu stanowiącego załącznik do umowy ramowej, tj. że pozwany złożył za pośrednictwem portalu internetowego na interaktywnym formularzu wniosek o zawarcie umowy ramowej wraz z wnioskiem o pierwszą pożyczkę, założył konto na portalu internetowym, że otrzymał od pożyczkodawcy na adres poczty elektronicznej informację o przyjęciu wniosku i uruchomieniu wypłaty. Niewątpliwie powód winien również wykazać, że pozwany złożył wniosek o pożyczkę w kwocie 1.060 zł (w załączniku nr 4 do umowy ramowej kwota pożyczki została oznaczona na kwotę 750 zł z terminem spłaty do dnia 24 kwietnia 2014 roku), z której wywodzi swoje roszczenie, niespornie przecież wniosek taki musiał zostać zarejestrowany na rzekomo utworzonym przez pozwanego koncie. Tymczasem przedstawione przez powoda dokumenty dowodzą li tylko tego, że została sporządzona umowa zawierająca dane pozwanego (nie wiadomo jednak przez kogo podane). W ocenie Sądu nawet gdyby hipotetycznie założyć, że to jednak pozwany zawarł z pożyczkodawcą umowę stanowiącą podstawę żądania powoda, to w sprawie w ogóle nie zostało wykazane, że pozwany otrzymał od pożyczkodawcy jakąkolwiek kwotę pieniężną. Wprawdzie do akt zostało złożone potwierdzenie przelewu, to jednak przedmiotowy dokument dowodzi li tylko tego, że na numer rachunku bankowego „55 1020 (…) 1984”, oznaczony, jako należący do pozwanego, przelano kwotę 1.060 zł. Nie ulega przy tym wątpliwości, że samo potwierdzenie wykonania przelewu na rzecz danej osoby, nie oznacza jeszcze, że osoba ta przelew ten otrzymała. Jak wynika bowiem z treści art. 143 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 roku o usługach płatniczych, zlecenie płatnicze uznaje się za wykonane na rzecz właściwego odbiorcy, jeżeli zostało wykonane zgodnie z informacjami, o których mowa w art. 23 ust. 1 pkt 1 lub w art. 27 pkt 2 lit. b, a w przypadku wskazania w treści zlecenia płatniczego unikatowego identyfikatora - jeżeli zostało wykonane zgodnie z tym unikatowym identyfikatorem bez względu na dostarczone przez użytkownika inne informacje dodatkowe; Jeżeli unikatowy identyfikator podany przez użytkownika jest nieprawidłowy, dostawca nie ponosi odpowiedzialności na podstawie art. 144-146. Unikatowy identyfikator to przy tym, kombinacja liter, liczb lub symboli określona przez dostawcę dla użytkownika, która jest dostarczana przez jednego użytkownika w celu jednoznacznego zidentyfikowania drugiego biorącego udział w danej transakcji płatniczej użytkownika lub jego rachunku płatniczego (art. 2 pkt 33 ustawy), a więc nic innego jak numer rachunku bankowego. Jak wskazał Sąd Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 31 października 2014 roku (I ACa 607/14, LEX), na dostawcy usług płatniczych spoczywa jedynie obowiązek weryfikacji numeru rachunku, nie zaś danych posiadacza rachunku, na którego rzecz ma nastąpić wpłata. Oznacza to, że w świetle obowiązujących przepisów bankowi nie można zarzucić niedochowania należytej staranności poprzez niesprawdzenie personaliów beneficjenta przelewu z danymi posiadacza rachunku. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawie uznać należy, że potwierdzenie przelewu z k. 70 należy interpretować wyłącznie w ten sposób, iż przelew ten został wykonany na rachunek o numerze „55 1020 (…) 1984”, co jeszcze nie przesądza o tym, że rachunek ten należy do W. O.. Wskazać wreszcie należy, że powód, jako źródło dochodzonego w sprawie roszczenia podawał umowę ramową z dnia 25 marca 2014 roku o numerze (...), tymczasem w tytule omawianego przelewu wpisano „ (...) Pożyczka z W.”, co w żaden sposób, wobec braku wyjaśnień powoda w tym zakresie, nie pozwala na powiązanie spornego przelewu z umową ramową.

Reasumując Sąd uznał, iż w sprawie nie zostało wykazane, że pozwany był stroną umowy ramowej pożyczki zawartej w W..pl, a także, że złożył wniosek o pożyczkę w kwocie 1.060 zł, która została mu udzielona. W ocenie Sądu, mając na uwadze całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego oraz stanowisko pozwanego, złożone przez powoda umowa ramowa pożyczki oraz potwierdzenie przelewu, mogą być uznane wyłącznie w kategoriach dokumentów prywatnych, których formalna moc dowodowa, jak stanowi art. 245 k.p.c., ogranicza się do domniemania, że ich autor złożył oświadczenie nimi objęte. Tylko w takim zakresie dokumenty te nie budzą wątpliwości Sądu. Natomiast materialna moc dowodowa tych dokumentów bez poparcia ich odpowiednimi dowodami, wobec stanowiska strony przeciwnej, jest nikła. Jednocześnie przypomnienia wymaga, że treść oświadczenia zawartego w dokumencie prywatnym nie jest objęta domniemaniem zgodności z prawdą zawartych w nim twierdzeń. Zatem dokument prywatny nie jest dowodem rzeczywistego stanu rzeczy (por. wyrok SN z dnia 25 września 1985 r., IV PR 200/85, OSNC 1986, nr 5, poz. 84).

W ocenie Sądu powód nie zdołał także wykazać swojej legitymacji czynnej do udziału w przedmiotowym procesie. Wprawdzie powód złożył do akt sprawy m.in. umowę o sekurytyzację wierzytelności i umowę uzupełniającą, to jednocześnie w oparciu o powyższe dokumenty nie sposób przyjąć, że powód nabył skutecznie od pierwotnego wierzyciela wierzytelność względem pozwanego. Pierwsze na co należy zwrócić uwagę to fakt niewykazania prawdziwości oświadczeń złożonych przez strony przedmiotowych umów na ich gruncie, a dotyczących przejścia praw i obowiązków z jednego podmiotu na drugi, tudzież wniesienia wkładu niepieniężnego przez W..pl (...). z o.o. do (...) W. C.. Skoro przykładowo, wniesienie wkładu niepieniężnego miało nastąpić w drodze podjęcia uchwały wspólników nr 1/2016 z dnia 31 maja 2016 roku, to uchwała taka winna zostać załączona w poczet materiału dowodowego, czego jednak nie uczyniono. Do akt nie został również załączony załącznik nr 4, który w świetle umowy uzupełniającej miał stanowić wykaz wierzytelności przekazanych przez W..pl powodowi, jak też załącznik nr 7, który z kolei miał zawierać wykaz (...) wierzytelności nabywanych przez powoda, do którego odnosi się umowa o sekurytyzację. Powód poprzestał wyłącznie na złożeniu wyciągu z załącznika do umowy cesji z dnia 20 czerwca 2016 roku, który to załącznik jednak nie został opatrzony żadnym numerem, co uniemożliwia powiązanie go z którąkolwiek z wymienionych wyżej umów. Nie można przy tym nie zwrócić uwagi na okoliczność, iż ów wyciąg z załącznika dotyczy umowy cesji z dnia 20 czerwca 2016 roku, podczas gdy umowa zatytułowana w ten sposób nie została złożona do akt sprawy (w aktach znajdują się wyłącznie umowa o sekurytyzację i umowa uzupełniająca, zawarte w dniu 20 czerwca 2016 roku). W ocenie Sądu nawet jednak gdyby przyjąć, iż wszelkie oświadczenia złożone na kanwie załączonych do akt umów odpowiadają prawdzie, a sam wyciąg z załącznika mógłby dowodzić nabycia przez powoda wierzytelności względem pozwanego, i tak brak byłoby podstaw do uznania, że powód nabył skutecznie wierzytelność względem pozwanego. Przypomnienia wymaga bowiem, że zgodnie z postanowieniami umowy o sekurytyzację (§ 3 ust. 2), przejście na nabywcę (powoda) wierzytelności nastąpić miało w dniu zawarcia umowy pod warunkiem zawieszającym uiszczenia w całości ceny. Do akt sprawy powód nie złożył jednak żadnego dokumentu, który dowodziłby spełnienia powyższego warunku, czy to w postaci potwierdzenia zapłaty ceny, czy też w postaci oświadczenia zbywcy o zapłacie ceny, które to oświadczenie zbywca był obowiązany wystawić w myśl § 3 ust. 3 umowy o sekurytyzację, brak jest zatem przesłanek do przyjęcia, iż do przeniesienia tytułu prawnego do wierzytelności rzeczywiście doszło.

Również załączony do pozwu wyciąg z ksiąg funduszu sekurytyzacyjnego nie ma mocy prawnej dokumentu urzędowego, zatem nie stanowi dowodu tego, co zostało w nim zaświadczone i nie korzysta ze szczególnych uprawnień procesowych, co do jego mocy dowodowej w procesie przeciwko konsumentowi, jak w przedmiotowej sprawie. Powyższe przesądził Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 11 lipca 2011 roku, wydanym w sprawie o sygn. akt P 1/10 (Dz.U. 2011, Nr 152, poz. 900). Tym samym jest to wyłącznie dokument prywatny, który sam w sobie nie dowodzi istnienia wierzytelności względem pozwanego, ani faktu jej nabycia przez powoda.

Nabycia wierzytelności dochodzonej przedmiotowym powództwem nie dowodzi także, co jest zresztą oczywiste, złożona do akt kserokopia zawiadomienia o zmianie wierzyciela z dnia 3 sierpnia 2016 roku, która podobnie jak wyciąg z ksiąg funduszu może zostać potraktowana, co najwyżej wyłącznie w kategoriach dokumentu prywatnego. Jedynie na marginesie zauważyć należy, że w aktach sprawy brak jest dowodu, nie tylko doręczenia wskazanego pisma stronie pozwanej, ale choćby dowodu jego wysłania (nadania).

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że powołanie dowodów na wykazanie zasadności roszczenia, zarówno w aspekcie „czy się należy”, jak i aspekcie „ile się należy”, obciążało powoda już w pozwie. Powód powinien był w pozwie nie tylko jasno wykazać czego się domaga, ale też powołać dowody na wykazanie zasadności swojego żądania. Poza sporem bowiem pozostaje, że zawsze zachodzi obiektywna potrzeba powołania w pozwie dowodów na wykazanie zasadności swoich roszczeń w zakresie żądanej ochrony prawnej.

Wskazać przy tym należy, że obowiązujące przepisy (art. 207 § 6 k.p.c.) nakazują stronom postępowania przytaczanie okoliczności faktycznych i dowodów, co do zasady wraz z pierwszym pismem, w którym zajmuje stanowisko w sprawie (pozwie, odpowiedzi na pozew, sprzeciwie). Już zatem w treści pozwu powód winien niezwłocznie przedstawić wszelkie wnioski dowodowe i dowody na uzasadnienie swoich twierdzeń faktycznych (B. K., Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. S. P.. (...)-148). Wskazać bowiem należy, że § 2 art. 217 k.p.c. jasno wskazuje, że fakty i dowody winny być przytaczane „we właściwym czasie” pod rygorem ich pominięcia jako spóźnionych (por. Komentarz do art. 217 Kodeksu postępowania karnego: P. Telenga i inni, Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz. WKP, 2012; T. Żyznowski i inni, Kodeks postępowania karnego. Komentarz. Tom I. Artykuły 1-366. Lex, 2013; B. Karolczyk, Rozważania o "braku zwłoki" jako podstawie uwzględnienia spóźnionego materiału procesowego na gruncie art. 207 § 6 oraz 217 § 2 k.p.c. Artykuł. St.Prawn. 2012/1/123-148). Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż Kodeks postępowania cywilnego daje stronom możliwość przedstawienia nowych dowodów w postępowaniu odwoławczym (art. 381 k.p.c.). Możliwość ta jest bowiem obostrzona określonymi warunkami - potrzeba powołania się na dany dowód musi się ujawnić już po zakończeniu postępowania przed Sądem pierwszej instancji - przy czym strona nie może skutecznie żądać ponowienia lub uzupełnienia dowodu w postępowaniu apelacyjnym li tylko dlatego, że spodziewała się korzystnej dla siebie oceny określonego dowodu przez Sąd pierwszej instancji (por. wyrok SN z dnia 10.07.2003 r., I CKN 503/01, LEX nr 121700; wyrok SN z dnia 24.03.1999 r., I PKN 640/98, OSNP 2000/10/389). Na gruncie przedmiotowej sprawy uznać należy, że konieczność wykazania legitymacji czynnej powoda oraz biernej pozwanego istniała niewątpliwie już na etapie postępowania przed Sądem pierwszej instancji, skoro twierdzenie to stanowiło podstawę roszczenia dochodzonego niniejszym powództwem.

Z opisanych powyżej przyczyn uznać należy, że powód nie udowodnił, że pozwany ma obowiązek zapłaty na jego rzecz kwoty dochodzonej pozwem, co musiało skutkować oddaleniem powództwa w całości.

Z powyższych względów orzeczono, jak w sentencji.