Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2018 roku

Sąd Rejonowy dla Łodzi-Widzewa w Łodzi VIII Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia SR Anna Bielecka-Gąszcz

Protokolant: st. sekr. sąd. Anna Zuchora

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2018 roku w Łodzi

na rozprawie

sprawy z powództwa Gminy Ł. – Zarządu Lokali Miejskich w Ł.

przeciwko pozwanym A. S., K. S., O. (...) i R. S.

o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł.

oddala powództwo.

Sygn. akt VIII C 872/18

UZASADNIENIE

W dniu 20 kwietnia 2018 roku powód Gmina Ł. – Zarząd Lokali Miejskich w Ł., reprezentowany przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, wytoczył przeciwko pozwanym R. S., A. S., K. S. i O. S. powództwo o nakazanie opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ulicy (...) oraz wniósł o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód podniósł, że pozwani A. i R. S. byli najemcami lokalu nr (...) przy ul. (...). W lokalu tym zamieszkują również pozostali pozwani. Umowa najmu, po wcześniejszym wezwaniu do zapłaty, została wypowiedziana najemcom z powodu zaległości czynszowych. Pomimo wypowiedzenia umowy najmu pozwani nie opuścili zajmowanego lokalu. (pozew k. 4-4v)

W odpowiedzi na pozew pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości. Replikując na powyższe, powód podtrzymał żądanie nakazania pozwanym opróżnienia lokalu nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...). Powód wskazał, iż pozwani nadal władają w/w lokalem i są w nim zameldowani. (odpowiedź na pozew k. 32-37, pismo procesowe k. 120-121)

Na rozprawie w dniu 21 września 2018 roku pełnomocnik powoda nie stawił się. Pozwani wnieśli o oddalenie powództwa w całości podnosząc, że nigdy nie zawierali umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...). (protokół rozprawy k. 128-129)

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 2 listopada 2001 roku pozwani A. S. i R. S. zawarli z poprzednikiem prawnym powoda umowę najmu lokalu mieszkalnego numer (...) położonego w Ł. przy ul. (...) . Umowa została zawarta na czas nieoznaczony. Zgodnie z jej treścią, wynajmujący zobowiązał się wydać najemcy przedmiotowy lokal do używania, a najemcy zobowiązali się do uiszczania czynszu i opłat eksploatacyjnych, które to świadczenia na dzień zawarcia umowy wynosiły łącznie 100,77 zł i podlegały zapłacie z góry do dnia 10-go każdego miesiąca. Wynajmujący mógł wypowiedzieć umowę najmu na miesiąc naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego, jeśli najemca był w zwłoce z zapłatą czynszu i opłat, co najmniej przed trzy pełne okresy płatności, pomimo uprzedzenia dokonanego przez wynajmującego na piśmie o zamiarze wypowiedzenia najmu i wyznaczenia dodatkowego miesięcznego terminu do zapłaty zaległych i bieżących należności . (okoliczności bezsporne, kserokopia umowy najmu k. 20-21)

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił jako bezsporny, jak również na podstawie znajdujących się w aktach sprawy dowodów z dokumentów, które nie budziły wątpliwości, co do prawidłowości ani rzetelności ich sporządzenia, nie były także kwestionowane przez żadną ze stron procesu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Powództwo o nakazanie pozwanym opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł., nie było zasadne i nie zasługiwało na uwzględnienie.

Podstawą żądania nakazania opróżnienia lokalu mieszkalnego jest art. 222 § 1 Kodeksu cywilnego. Zgodnie z tym przepisem, właściciel może żądać od osoby, która włada faktycznie jego rzeczą, ażeby rzecz została mu wydana, chyba że osobie tej przysługuje skuteczne względem właściciela uprawnienie do władania rzeczą. W myśl zaś przepisu art. 675 § 1 k.c., po zakończeniu najmu najemca obowiązany jest zwrócić rzecz w stanie niepogorszonym.

Rozważania w zakresie zasadności roszczenia powoda rozpocząć należy od przypomnienia, że w treści pozwu zawodowy pełnomocnik powoda jednoznacznie wskazał, że wnosi o nakazanie pozwanym opróżnienia lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w Ł.. Tożsame stanowisko pełnomocnik powoda zajął w replice na odpowiedź na pozew, w której dodatkowo podniósł, iż pozwani nadal władają w/w lokalem przy ul. (...) i są w nim zameldowani. Na potwierdzenie własnych twierdzeń powód nie przedłożył jednak żadnych dowodów, złożona do akt sprawy dokumentacja (w tym umowa najmu i oświadczenie o jej wypowiedzeniu) dotyczy bowiem lokalu mieszkalnego nr (...) położonego w Ł. przy ul. (...), a więc lokalu, który nie jest objęty żądaniem powoda. Jednocześnie na rozprawie w dniu 21 września 2018 roku pozwani A. S. i R. S. zgodnie oświadczyli, że nigdy nie zawierali umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...) położonego przy ul. (...) w Ł.. Godzi się w tym miejscu przypomnieć, że zgodnie z treścią przepisu art. 321 § 1 k.p.c. sąd nie może wyrokować, co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem pozwu ani zasądzić ponad żądanie. Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 marca 2005 roku (II CK 556/04, OSNC 2006/2/38, Biul. SN 2005/5/10), cytowany przepis daje wyraz tradycyjnej zasadzie wyrokowania statuującej zakaz orzekania ponad żądanie oraz zasadzie dyspozycyjności, która przejawia się w tym, że sąd jest związany granicami powództwa i nie może w tym wypadku dysponować przedmiotem procesu przez określenie jego granic niezależnie od zakresu żądania ochrony przez powoda. Przepis ten określając granice wyrokowania wskazuje, że nie można nie tylko orzekać ponad rozmiar zgłoszonego przez stronę żądania, ale także orzekać co do rzeczy nie objętej przedmiotem żądania, czyli zasądzić coś innego niż żądała strona. W konsekwencji Sąd nie mógłby uwzględnić roszczenia strony powodowej na innej podstawie aniżeli podstawa faktyczna wskazywana przez nią w pozwie i w dalszym toku postępowania sądowego. Wyrok uwzględniający powództwo na podstawie faktycznej, na której strona powodowa ani w pozwie, ani w postępowaniu przed sądem nie opierała powództwa stanowiłby zasądzenie ponad żądanie (por. m.in. wyrok SN z dnia 9 maja 2008 roku, III CSK 17/08, LEX; wyrok SN z dnia 24 maja 2007 roku, V CSK 25/07, OSNC-ZD 2008/2/32; wyrok SN z dnia 29 października 1993 roku, I CRN 156/93, LEX). W realiach rozpatrywanej sprawy powyższe oznacza, że Sąd był zobowiązany ocenić, czy pozwani zamieszkiwali w lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł. i nadal nim władają, która to ocena musiała przynieść wynik negatywny. Wprawdzie pozwanych A. i R. S. łączyła z powodem umowa najmu lokalu mieszkalnego, to jednak dotyczyła ona lokalu nr (...) przy ul. (...) w Ł., a więc lokalu, który nie był objęty żądaniem powoda. O ile bowiem jeszcze w uzasadnieniu pozwu powód powołał się na fakt zamieszkiwania pozwanych przy ul. (...) (choć jednocześnie wniósł o nakazanie pozwanym opróżnienia lokalu przy ul. (...)), to już w replice na odpowiedź na pozew powód jednoznacznie wskazał, iż pozwani na mocy umowy najmu zajmowali lokal przy ul. (...), nadal nim władają i są w nim zameldowani.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.