Pełny tekst orzeczenia

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 r.

Sąd Rejonowy w Giżycku I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018 r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa Kancelarii (...) S.A z siedzibą w K.

przeciwko K. K.

o zapłatę

1.Zasądza od pozwanego K. K. na rzecz powoda Kancelarii (...) S.A

z siedzibą w K. kwotę 2.855,80 zł (dwa tysiące osiemset pięćdziesiąt pięć złotych 80/100) wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 09.03.2016r do dnia zapłaty.

2.Oddala powództwo w pozostałym zakresie.

3.Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 935,64 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

4.Wyrokowi nadaje rygor natychmiastowej wykonalności.

SSR Anna Kurzynowska-Drzażdżewska

Sygn. akt I C 1108/18 upr.

UZASADNIENIE

Powódka Kancelaria (...) S.A. z siedzibą w K. domagała się zasądzenia od pozwanego K. K. kwoty 3.084,80 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 9.03.2016 r. do dnia zapłaty. W uzasadnieniu wskazała, że nabyła wierzytelność od pierwotnego wierzyciela, z którym pozwany zawarł umowę pożyczki. Twierdziła, iż pozwany nie wywiązał się z postanowień wynikających z zawartej z nim umowy pożyczki. Na kwotę dochodzoną pozwem składa się kwota 2.340 zł tytułem kapitału pożyczki, 514,80 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki oraz 230 zł za monity telefoniczne i pisemne. Jak wskazał powód, zwrot pożyczki miał nastąpić do dnia 8.03.2016 r.

Pozwany K. K. pomimo należytego zawiadomienia go o terminie rozprawy, nie złożył żadnych wyjaśnień, nie żądał przeprowadzenia rozprawy w jego obecności.

Sąd ustalił, co następuje:

Pozwany K. K. zawarł w dniu 15.02.2016 r. z (...) Sp. z o.o. w W. umowę pożyczki nr (...) za pośrednictwem należącej do pożyczkodawcy platformy internetowej. Na kwotę pożyczki składała się kwota: 2.340 zł tytułem kapitału pożyczki, 514,80 zł tytułem prowizji za udzielenie pożyczki oraz 230 zł tytułem opłat dodatkowych za monity telefoniczne i pisemne. Pozwany zobowiązał się do zwrotu pożyczki do dnia 8.03.2016 r.

Zgodnie z § 6 ust. 6.4. w/w umowy pożyczki pożyczkodawca może przesłać pożyczkobiorcy będącemu w zwłoce wezwanie do zapłaty w formie pisemnej i/lub w formie wiadomości e-mail. Pożyczkobiorca zostanie obciążony za wezwanie do zapłaty w formie pisemnej i/lub wiadomość e-mail kwotami w następującej wysokości:

a)  Po 20 zł (każdorazowo) za przesłanie pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego wezwania do zapłaty po odpowiednio 3,6,9 i 12 dniach kalendarzowych od daty upływu terminu spłaty pożyczki

b)  150 zł za przesłanie piątego wezwania do zapłaty po 15 dniach kalendarzowych od daty upływu terminu spłaty pożyczki.

Powyższych należności pozwany nie uiścił.

(dowód: umowa pożyczki – k. 21-25v, wydruk operacji dot. przekazania środków pozwanemu - k. 26)

Umową z dnia 24.10.2016 r. (...) Sp. z o.o. w W. sprzedała przedmiotowe wierzytelności Kancelarii (...) Spółce Akcyjnej z siedzibą w K.. O dokonaniu cesji wierzytelności pozwany został poinformowany pismem z dnia 2.11.2016 r.

Próby polubownego rozwiązania sporu nie doprowadziły do dobrowolnego uregulowania zadłużenia przez pozwanego.

(dowód: umowa przelewu wierzytelności – k. 16-17v, wyciąg z załącznika nr 1 do umowy- k. 18, wezwanie do zapłaty z zawiadomieniem o dokonaniu umowy cesji wierzytelności - k. 19-20)

Sąd zważył, co następuje:

Bezsporny był wyżej nakreślony stan faktyczny przedmiotowej sprawy, który Sąd ustalił na podstawie dokumentów zaoferowanych przez stronę powodową na okoliczność istnienia i wysokości zobowiązania oraz przejścia wierzytelności na powódkę – przede wszystkim nie zakwestionowała tego żadna ze stron. Mając zatem na względzie, że również w ocenie Sądu brak było wątpliwości co do prawdziwości i wiarygodności owych dokumentów Sąd uznał je za ostoję rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Analizując roszczenie dochodzone przez powódkę wskazać należy, że mimo, iż w przypadku wydania wyroku zaocznego przyjmuje się za prawdziwe twierdzenia powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, to Sąd ma możliwość odstąpienia od powyższej reguły w sytuacji, gdy budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia przepisów prawa zgodnie z dyspozycją art. 339 § 2 k.p.c. Mimo bezczynności pozwanego Sąd ma obowiązek krytycznego ustosunkowania się do twierdzeń pozwu, w szczególności jeżeli jedna ze strona procesu jest podmiotem zajmującym się profesjonalnym obrotem gospodarczym, druga zaś występuje w roli konsumenta. Tego typu sytuacja zaistniała w rozpoznawanej sprawie. Zastosowanie innej interpretacji art. 339 § 2 k.p.c. prowadziłoby do wniosku, że w sytuacji bezczynności strony pozwanej obligatoryjnie musi zostać wydany wyrok zaoczny uwzględniający powództwo, co jest oczywiście założeniem błędnym. Zgodnie z tym przepisem fakty przyznane w procesie nie wymagają dowodu tylko wtedy, jeżeli przyznanie nie budzi wątpliwości co do zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy. Powstanie zatem wątpliwości, o których mowa w § 2 art. 339 k.p.c. nie wyłącza zaoczności lecz prowadzi do konieczności przeprowadzenia przez sąd postępowania dowodowego (por. I CKU 34/98 - wyrok SN - Izba Cywilna z dnia 08-05-1998).

W realiach rozpoznawanej sprawy Sąd powziął wątpliwości, co do kwoty dochodzonej przez powoda pozwem. Sąd, co prawda uznał za fakt dostatecznie udowodniony dotyczący udzielenia pożyczki przez poprzedniego wierzyciela pozwanemu, jednak zastrzeżenia Sądu budziła kwota owej pożyczki dochodzona obecnie wraz z innymi kosztami, wynikającymi z umowy przez stronę powodową. W związku z bierną postawą pozwanego, nie zajmującego stanowiska w sprawie, Sąd uznał za przyznany fakt zaciągnięcia pożyczki przez K. K. oraz brak jej spłaty, skutkujący wypowiedzeniem umowy, zgodnie z art. 230 k.p.c. w zw. z art. 229 k.p.c. w zw. z art. 233 § 1 k.p.c. Podobnie w ocenie Sądu nie do zakwestionowania są okoliczności związane z dokonaną przez umową cesji wierzytelności.

Sąd stanął na stanowisku, że zobowiązanie dochodzone przez powoda powinno mieć oparcie w podstawowym źródle powstania zobowiązania – umowie pożyczki i z tych względów powinno być ono weryfikowanie w procesie sądowym. W tym kontekście Sąd dostrzegł, że § 6 ust. 6.4. w/w umowy pożyczki wyraźnie przewidywał, że pożyczkodawca może przesłać pożyczkobiorcy będącemu w zwłoce wezwanie do zapłaty w formie pisemnej i/lub w formie wiadomości e-mail. Pożyczkobiorca zostanie obciążony za wezwanie do zapłaty w formie pisemnej i/lub wiadomość e-mail kwotami w następującej wysokości: po 20 zł (każdorazowo) za przesłanie pierwszego, drugiego, trzeciego i czwartego wezwania do zapłaty po odpowiednio 3,6,9 i 12 dniach kalendarzowych od daty upływu terminu spłaty pożyczki oraz 150 zł za przesłanie piątego wezwania do zapłaty po 15 dniach kalendarzowych od daty upływu terminu spłaty pożyczki. W niniejszej sprawie termin spłaty pożyczki przypadał na dzień 8.03.2016 r., zaś w aktach sprawy daremnie szukać jakiegokolwiek wezwania do zapłaty dokonanego odpowiednio po upływie 3,6,9 i 12 dniach kalendarzowych od daty upływu terminu spłaty pożyczki, czy też po 15 dniach kalendarzowych od daty upływu terminu spłaty pożyczki. Powódka przedłożyła jedynie wezwanie do zapłaty z dnia 1.11.2016 r., a zatem po upływie kilku miesięcy od upływu terminu spłaty pożyczki, co wyklucza obciążenie pozwanego kosztami wezwań do zapłaty określonych w § 6 ust. 6.4. w/w umowy pożyczki. To z kolei prowadzi do wniosku, że kwota 230 zł tytułem opłat dodatkowych za monity telefoniczne i pisemne nie została w żaden sposób przez powódkę wykazana i nie mogła zostać uwzględniona.

W pozostałym zakresie Sąd nie znalazł podstaw do zakwestionowania stanowiska powódki, uznając, że kwota 2.340 zł wynika wprost z zawartej z pozwanym umowy pożyczki oraz z dokumentu z k. 26 (wydruk operacji), zaś prowizja za udzielenie pożyczki w wysokości 514,80 zł nie jest kwotą wygórowaną, a przy tym także znajduje potwierdzenie w łączącej strony umowie pożyczki.

Skutkowało to orzeczeniem jak w pkt I sentencji.

O powyższym Sąd rozstrzygnął na podstawie art.720 kc w zw. z art.471 kc.

O odsetkach orzeczono na podstawie art. 481 § 1 k.c. W myśl tego przepisu , jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, wierzyciel może żądać odsetek za czas opóźnienia, chociażby nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Zasadnym zatem było o odsetkach orzec zgodnie z żądaniem pozwu, które to Sąd zasądził od zasądzonej kwoty od dnia 9.03.2016 r. do dnia zapłaty.

W pozostałym zakresie powództwo podlegało oddaleniu, o czym Sąd orzekł jak w pkt II sentencji.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 k.p.c. Regulacja zawarta w tym przepisie ma zastosowanie w wypadku częściowego uwzględnienia żądań. W takiej sytuacji decydować o zwrocie kosztów procesu będzie stosunek poniesionych kosztów przez obie strony oraz zakres wygranej przez każdą ze stron, a wyjątkowo charakter sprawy. Zgodnie z zasadą stosunkowego rozdzielania kosztów procesu strony powinny ponieść jego koszty w takim stopniu, w jakim przegrały sprawę. Sąd w realiach tej sprawy uwzględnił, że powódka wygrała sprawę w 93,56 %. Kosztami w postaci opłaty sądowej od pozwu w wysokości 100 zł oraz 900 zł tytułem wynagrodzeniem pełnomocnika Sąd obciążył zatem pozwanego stosunkowo, o czym orzekł jak w pkt III sentencji.

Uwzględniając treść art. 333 § 1 pkt 3 k.p.c. Sąd orzekł jak w pkt IV sentencji.