Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 czerwca 2018 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 7 czerwca 2018r. w Krakowie

na rozprawie

sprawy z powództwa Gmina Miejska K.

przeciwko (...) Wyższej Szkole im. (...) w K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa -Śródmieścia w Krakowie

z dnia 28 listopada 2017r., sygnatura akt I C 1223/16/S .

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od strony powodowej Gminy Miejskiej K. na rzecz strony pozwanej (...) Wyższej Szkoły im. (...) w K. kwotę 1800 zł ( tysiąc osiemset złotych ) tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ca 275/18

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z 7 czerwca 2018 roku

Gmina Miejska K. wniosła o zasądzenie od (...) Wyższej Szkoły im. (...) w K. na jej rzecz kwoty 23 800 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 1 sierpnia 2014 roku do 31 grudnia 2015 roku oraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 stycznia 2016 roku do dnia zapłaty z tytułu odszkodowanie za wypowiedzenie umowy najmu na podstawie wiążącej strony umowy.

Wyrokiem zaocznym z 8 listopada 2016 roku Sąd Rejonowy dla Krakowa -Śródmieścia w Krakowie uwzględnił w całości żądanie pozwu.

W sprzeciwie od wyroku zaocznego strona pozwana wniosła o uchylenie wyroku zaocznego i oddalenie powództwa, a także o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania według norm przepisanych, podnosząc że umowa łącząca strony została rozwiązana na mocy porozumienia stron.

Sprostowanym wyrokiem z dnia 28 listopada 2017 roku do sygn. akt I C 1223/16/S Sąd Rejonowy dla Krakowa Śródmieścia w Krakowie uchylił wyrok zaoczny, oddalił powództwo i z zasądził od strony powodowej Gminy Miejskiej K. na rzecz strony pozwanej (...) Wyższej Szkoły im. (...) w K. kwotę 4.817,00 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd Rejonowy za bezsporne uznał, że między stronami doszło do zawarcia umowy najmu pomieszczeń. Stawka czynszu została oznaczona na kwotę 11 200 zł, a następnie podwyższona aneksem do kwoty 11 900 zł. W paragrafie 14 umowy zawarto możliwość wypowiedzenia umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia, m.in.:

1) w przypadku spadku liczby studentów bądź wzrostu kosztów kształcenia gdy ze względów ekonomicznych najemca zrezygnowałby z prowadzenia działalności dydaktycznej w przedmiocie umowy,

2) gdy ze względu na program kształcenia byłoby niezbędne zorganizowanie i uruchomienie pracowni i laboratoriów spełniających wymogi określone w szczegółowych przepisach,

3) jeżeli ze względu na wzrost liczby studentów wynajmowane pomieszczenia okazałyby się niewystarczające dla działalności dydaktycznej najemcy,

4) w razie likwidacji najemcy.

W pierwszych trzech sytuacjach wynajmującemu przysługiwało roszczenie odszkodowawcze w wysokości dwumiesięcznego czynszu za dany roku, w którym nastąpiło wypowiedzenie.

Ponadto Sąd Rejonowy ustalił, że pismem z dnia 28 sierpnia 2013 roku doręczonym w dniu 30 sierpnia 2013 r. (...) Szkoła Wyższa im. (...)w K. skierowała pismo wypowiadające umowę najmu na podstawie § 14 ust. 1 umowy ze skutkiem na dzień 30 listopada 2013 r. Pismem z dnia 2 września 2013 roku reprezentujący Gminę Miejską K. - dyrektor A. P. wezwał najemcę do przesłania dokumentów na potwierdzenie przyczyn wypowiedzenia, a pismem z 26 września 2013 roku wezwał drugą stronę do uiszczenia należności za sierpień i wrzesień 2013 roku. W dniu 1 października 2013 r. pozwana szkoła wystosowała informację o uiszczeniu należności potwierdzając zgodność wypowiedzenia z zapisem § 14 ust. 1 umowy, z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia ze skutkiem na 30 listopada 2013 r. Pismem z dnia 15 października 2013 roku wypowiedzenie umowy najmu złożone w dniu 30 sierpnia 2013 r. pismem z dnia 28 sierpnia 2013 r. zostało cofnięte. Pod oświadczeniem strony pozwanej – działający za powoda dyrektor złożył oświadczenie, w którym potwierdził przyjęcie do wiadomości cofnięcie wypowiedzenia i potwierdził, że umowa najmu z dnia 22 grudnia 2010 r. trwa nadal na dotychczasowych warunkach.

Pismem z dnia 28 listopada 2013 roku doręczonym stronie powodowej w dniu 29 listopada 2013 r. (...) Szkoła Wyższa ponownie skierowała do wynajmującego oświadczenie o wypowiedzeniu umowy najmu na podstawie § 14 ust. 1 umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia tj. ze skutkiem na dzień 28 lutego 2014 roku. Pismem z dnia 10 stycznia 2014 roku pozwana podjęła próbę cofnięcia wypowiedzenia z 29 listopada 2013 roku, ale przedstawiciel powoda nie przyjął tego oświadczenia, gdyż powziął wątpliwości co do umocowania pełnomocnika pozwanej. W styczniu 2014 roku w siedzibie szkoły dyrektora P. odwiedzała przedstawicielka pozwanej w celu wypowiedzenia umowy. Podnosiła wówczas, że szkoła ma się rozwijać. Kanclerz J. nie informowała przedstawiciela szkoły o trudnościach finansowych, jednakże chciała obniżyć czynsz najmu. A. S. uczestniczyła w spotkaniach z dyrektorem P. z ramienia uczelni. Wyjaśniała podczas spotkań, że pozwana szkoła planowała przeniesienie działalności w innej miejsce i w związku z tym wypowiedziała umowę najmu pod koniec 2013 roku. Ze względu na przedłużający się remont budynku zostało wycofane wypowiedzenie. Na początku 2014 roku osobiście spotkała się z A. P. w celu negocjacji warunków wyjścia z umowy. Pismem z dnia 28 stycznia 2014 roku doręczonym wynajmującemu w dniu 31 stycznia 2014 r. pozwana szkoła wyższa reprezentowana przez kanclerza cofnęła oświadczenie o wypowiedzeniu najmu złożone w dniu 29 listopada 2013 r. Na złożonym piśmie z dnia 28 stycznia 2014 roku widniała prośba najemcy o potwierdzenie zakończenia najmu do końca czerwca 2014 roku. Dyrektor A. P. wyraził na to zgodę. W sprawie tej odbyło się pomiędzy stronami spotkanie. Pod oświadczeniem strony pozwanej – działający za powoda dyrektor złożył oświadczenie, w którym potwierdził przyjęcie do wiadomości cofnięcie wypowiedzenia
i wyraził zgodę, aby wypowiedzenie w związku z cofnięciem nie wywierało żadnych skutków prawnych. Potwierdził ponadto, że umowa najmu z dnia 22 grudnia 2010 r. trwa nadal na dotychczasowych warunkach i ustanie w dniu 30 czerwca 2014 roku.

Pismem z dnia 10 czerwca 2014 r. wynajmujący powołując się na pisma z dnia 7 stycznia 2014 r. i z dnia 28 stycznia 2014 r. poinformował stronę pozwaną, że w związku z wygaśnięciem umowy najmu z dniem 30 czerwca 2014 r. należy opróżnić pomieszczenia a także uregulować na rzecz wynajmującego odszkodowanie zgodnie z umową. W dniu 30 czerwca 2014 opróżniono pomieszczenia, z czego sporządzono protokół zdawczo – odbiorczy. W dniu 1 lipca 2014 roku do strony pozwanej skierowano fakturę opiewającą na kwotę 23 800 zł, która miała zostać uiszczona do 31 lipca 2014 roku.

Strona pozwana odmówiła zapłaty odszkodowania pismem z dnia 8 lipca 2014 roku wystosowanym do dyrektora A. P.. W dniu 24 września 2014 roku do pozwanej skierowano przedsądowe wezwanie do zapłaty należności wraz z odsetkami naliczanymi od 1 sierpnia 2014 roku, wyznaczając dłużnikowi 14 dni na opłacenie odszkodowania.

Sąd Rejonowy zważył, że zgodnie z art. 659 § 1 k.c. najem polega na tym, że wynajmujący zobowiązał się oddać najemcy rzecz do używania na czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca płacić czynsz w określonych terminach. Stosunek najmu stanowiący przykład zobowiązania ciągłego, może być ułożony przez strony dowolnie, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiał się właściwości stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego (art. 353 ¹ k.c.). Każdy podmiot prawa cywilnego korzystając ze swobody kontraktowania ma wybór z kim zawrzeć umowę i na jakich warunkach. Swoboda kontraktowania to również prawo rozwiązania przez strony wiążącej je więzi prawnej takiej jak umowa najmu lokalu użytkowego na czas określony. Sąd Rejonowy zwrócił uwagę, że co do zasady kodeks cywilny nie przewiduje rozwiązania umowy najmu, w tym lokalu użytkowego, zawartej na czas określony z zachowaniem terminów wypowiedzenia, czyli za jednostronnym oświadczeniem jednej ze stron i z upływem terminu wypowiedzenia. Ten rodzaj rozwiązania najmu jest właściwy dla najmów zawartych na czas nieokreślony. Jeżeli jednak umowa najmu lokalu użytkowego wyraźnie to reguluje, to należy przyjąć, że takie ukształtowanie stosunku najmu, zwłaszcza między profesjonalnymi podmiotami, jest dopuszczalne. Tak postanowiły strony w niniejszej sprawie, ale dodatkowo w ust. 2 § 14 kontraktu zawarto możliwość dochodzenia przez najemcę odszkodowania w wysokości dwukrotności miesięcznego czynszu w razie wypowiedzenia przez drugą stronę umowy najmu z przyczyn wymienionych w umowie. Ten rodzaj odpowiedzialności majątkowej najemcy należy uznać za umowne porozumienie co pewnej rekompensaty na rzecz wynajmującego, gdyby znalazł się w sytuacji skorzystania przez najemcę z możliwości wcześniejszego rozwiązania umowy najmu w skutek wypowiedzenia. Nie należy tego uprawnienia kwalifikować jako kary umownej uregulowanej w art. 483 § 1 k.c., gdyż ta przysługuje na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Skorzystanie z przewidzianego umową uprawnienia nie może być ocenione jako nienależyte wykonanie zobowiązania. Sąd Rejonowy uznał, że zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że ostatecznie nie doszło do rozwiązania umowy najmu ani za wypowiedzeniem z dnia 28 sierpnia 2013 r. (co do tego strony były zgodne), ani za wypowiedzeniem z dnia 28 listopada 2013 r., gdyż oba te wypowiedzenia były cofnięte a wynajmując wyraził zgodę na cofnięcie i brak skutków prawnych wypowiedzenia, potwierdzając dodatkowo wolę kontynuowania najmu na dotychczasowych zasadach. Zgodnie z art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny, w tym również przez ujawnienie tej woli w postaci elektronicznej (oświadczenie woli). Artykuł 61 § 1 k.c. stanowi, że oświadczenie woli, które ma być złożone innej osobie, jest złożone z chwilą, gdy doszło do niej w taki sposób, że mogła zapoznać się z jego treścią. Odwołanie takiego oświadczenia jest skuteczne, jeżeli doszło jednocześnie z tym oświadczeniem lub wcześniej. W tym kontekście Sąd Rejonowy wskazał, że ograniczenie co do terminu cofnięcia oświadczenia woli zawarte w art. 61 § 1 k.c. dotyczy sytuacji, w której adresat oświadczenia woli nie ma wpływu na skuteczność odwołania oświadczenia. W takiej sytuacji bez znaczenia jest wola adresata oświadczenia. W niniejszej sprawie sytuacja jest inna. Doszło bowiem do złożenia oświadczenia woli o wypowiedzeniu najmu w piśmie z dnia 28 listopada 2014 r., lecz strony umowy znów korzystając ze swobody w zakresie możliwości porozumienia co do kontynuowania umowy najmu wyraziły wolę, aby mimo wypowiedzenia najem trwał na dotychczasowych zasadach. Odwołanie złożonego oświadczenia woli nie podlega więc określonym regułom i należy je ocenić, mając na uwadze naturę takiego oświadczenia. W niniejszej sprawie nie tylko strony kontynuowały umowę, ale jednocześnie ze zgodą wyrażoną pod oświadczeniem z dnia 28 stycznia 2014 r., wyraziły wolę rozwiązania umowy z dniem 30 czerwca 2014 r. Zdaniem Sądu Rejonowego treść złożonych w jednym piśmie oświadczeń jest spójna i nie nasuwa wątpliwości interpretacyjnych. Niezasadny jest wniosek, że doszło jedynie do przedłużenia okresu wypowiedzenia lub że doszło do odroczenia wydania lokalu, gdyż z wyraźnej treści oświadczeń nie sposób tego wywnioskować. Strona pozwana dodatkowo temu zaprzecza. Pod oświadczeniami o zgodzie na kontynuowaniu najmu na dotychczasowych zasadach i zgodnie na rozwiązanie umowy z dniem 30 czerwca 2014 r. osoba reprezentująca wynajmującego złożyła podpis i pieczęć. Nie ulega więc wątpliwości, w jakim charakterze działała. Bez znaczenia jest, czy obejmowała w tym momencie skutek prawny w postaci braku możliwości żądania „odszkodowania” za wcześniejsze rozwiązanie umowy. Ten skutek prawny nie musiał być treścią uzgodnień. Zgodnie z art. 65 § 1 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje. Z kolei § 2 wspomnianego artykułu wskazuje, że w umowach należy raczej badać zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej językowym znaczeniu. Zdaniem Sądu Rejonowego okoliczności wskazują na zgodną wolę stron co do zakończenia trwania najmu. Taką wolę wyraził przedstawiciel uczelni a wynajmujący wyraził na to zgodę. Doszło też do precyzyjnego ustalenia daty rozwiązania umowy. Oświadczenia powyższe są jednoznaczne i stanowcze, nie nasuwają wątpliwości interpretacyjnych. Nadanie im innej treści osłabiałoby zaufanie najemcy do skuteczności złożonych oświadczeń i niejako reaktywowałoby zagadnienie konsekwencji zakończenia najmu, co do których pozwany miał prawo wnioskować, że nie są one dla niego negatywne. Ponadto jeżeliby poczytywać, że doszło do wypowiedzenia przez najemcę łączącego strony stosunku za wypowiedzeniem i z dniem 28 lutego 2014 r., to nieuzasadnione byłoby zarówno tolerowanie obecności najemcy do 30 czerwca 2014 r. jak i dalsze żądanie od niego czynszu. W związku z tym, że doszło do rozwiązania umowy za zgodą obu stron, nie doszło do spełnienia umownych przesłanek do żądania przez stronę powodową umownej rekompensaty.

O kosztach orzeczono zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. Na zasądzone koszty składa się wynagrodzenie profesjonalnego pełnomocnika w stawce 4800 zł ustalane na podstawie § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 w sprawie opłat za czynności adwokackie w brzmieniu obowiązującym w chwili wniesienia pozwu , a także opłata skarbowa od pełnomocnictwa w wysokości 17 zł, łącznie 4817 zł.

Apelację od tego wyroku wniosła strona powodowa zarzucając naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. polegające na wadliwym ustaleniu, że strony uzgodniły rozwiązanie umowy za porozumieniem stron podczas gdy nigdy wolą przedstawiciela strony powodowej nie było zrzeczenie się odszkodowania. Wbrew ustaleniom Sądu Rejonowego do rozwiązania umowy doszło na skutek wypowiedzenia umowy a strony jedynie przedłużyły termin wypowiedzenia. Apelująca zarzuciła także naruszenie prawa materialnego to jest art. 65 § 1 i 2 k.c. sprowadzające się do wadliwej oceny, że wolą stron było rozwiązanie umowy za porozumieniem stron i bez odszkodowania.

W oparciu o te zarzuty wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku i utrzymanie w mocy wyroku zaocznego oraz zasądzenie kosztów postępowania apelacyjnego.

Strona pozwana wnosiła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów postępowania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem zarówno Sądu Najwyższego jak i sądów powszechnych skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98, niepubl., z dnia 10 kwietnia 2000 r., V CKN 17/2000, OSNC 2000, nr 10, poz. 189 i z dnia 5 sierpnia 1999 r., II UKN 76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732). Dla skutecznego postawienia zarzutu wadliwości oceny materiału dowodowego nie jest wystarczające podanie alternatywnej wersji zdarzeń, która jest zdaniem apelującego bardziej prawdopodobna, ani samo przekonanie o wadliwości dowodów. Rozwiązanie pozornej sprzeczności istnienia dwóch usprawiedliwionych sądów (mniemań) tkwi w ustawowym przyznaniu kompetencji składowi orzekającemu ustalenia według swobodnego uznania, którą spośród prawdopodobnych wersji uznaje za prawdziwą (tak Sąd Najwyższy w Postanowieniu z dnia 9 stycznia 2004 r. , IV CK 339/02, LEX nr 175929). Dla skuteczności tego zarzutu konieczne jest wykazanie, że sąd dokonując oceny uchybił zasadom logiki lub doświadczenia życiowego. Przedmiotem oceny jest całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego. Wszechstronna ocena dowodów polega na wnioskowaniu logicznym o faktach na podstawie treści wszystkich przeprowadzonych dowodów. Wzajemna relacja pomiędzy wynikami każdego z przeprowadzonych dowodów podlega ocenie tak z punktu widzenia logiki jak i zasad doświadczenia życiowego. W niniejszej sprawie nie można skutecznie postawić Sądowi Rejonowemu zarzutu, że wniosek co do rozwiązania umowy za porozumieniem stron jest sprzeczny z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Po pierwsze, z samego pisma strony pozwanej z 28 stycznia 2014 roku wynika, że strona pozwana cofnęła swoje oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy. Akceptacja takiego zachowania wynika z kolei z oświadczenia A. P. złożonego na przedmiotowym piśmie (k. 40). Wbrew zarzutom apelacji zeznania świadka B. K. nie pozwalają na dokonanie innych ustaleń. Świadek ten nie uczestniczyła bowiem w rozmowie między stronami, która odbyła się 24 stycznia 2014 roku. Nie miała więc bezpośredniej wiedzy o treści tych rozmów. To, że dyrektor A. P. nie wspominał jej o zrzeczeniu się odszkodowania nie oznacza jeszcze, że strony nie uzgodniły terminu rozwiązania umowy. Termin rozwiązania umowy wynika bowiem wprost z treści pisemnych oświadczeń złożonych na piśmie datowanym 28 stycznia 2014 roku. Nie dają także podstaw do odmiennych ustaleń zeznania świadka A. P.. Świadek ten sam bowiem wskazał, że wyraził zgodę na cofnięcie wypowiedzenia. Wskazywał ponadto, że nie pamięta szczegółów rozmowy z 24 stycznia 2014 roku. Nie pamiętał, czy informował o niemożności zrzeczenia się odszkodowania, nie pamiętał, co oznacza oświadczenie, że wypowiedzenie nie wywołuje skutków prawnych. Jednocześnie, wbrew treści pisma z 28 stycznia 2014 roku i swojego oświadczenia złożonego na tym piśmie zeznawał, że wyraził zgodę na przedłużenie umowy o 3 miesiące. Tymczasem z tego pisma i oświadczenia wynika, że w styczniu 2014 roku strony uzgodniły rozwiązanie umowy nie po trzech ale po pięciu dalszych miesiącach. Świadek nie był pewny swojej pamięci. Wielu szczegółów i przebiegu samej rozmowy z 24 stycznia 2014 roku nie pamiętał. Z kolei zeznania świadka A. S. były zdecydowane i konkretne. Świadek jednoznacznie wskazywała, że przedmiotem rozmów było rozwiązanie umowy za porozumieniem stron. Nie ma podstaw zatem uznać, aby ustalenia Sądu Rejonowego były wadliwe. Zarzuty strony powodowej dotyczą zresztą nie tyle treści samych ustaleń co do faktów i składanych oświadczeń, ale skutków prawnych jakie przypisał im Sąd Rejonowy. Słusznie wskazuje strona apelująca, że zgodnie z a rt. 65 § 1 i 2 k.c. oświadczenie woli należy tak tłumaczyć, jak tego wymagają ze względu na okoliczności, w których złożone zostało, zasady współżycia społecznego oraz ustalone zwyczaje, a w umowach należy raczej badać, jaki był zgodny zamiar stron i cel umowy, aniżeli opierać się na jej dosłownym brzmieniu. Słusznie też podkreśla apelująca, że wątpliwości co do treści oświadczenia sporządzonego na piśmie winny obciążać tego, kto tekst oświadczenia przygotował. Rzecz w tym, że nie sposób przyjąć, że strony nie uzgodniły rozwiązania umowy ze skutkiem na 30 czerwca 2014 roku. Wynika to wprost i z pisma z 28 stycznia 2014 roku jak i oświadczenia dyrektora A. P.. Nie ulega też wątpliwości, że strony uzgodniły, że rozwiązanie umowy nie nastąpi na podstawie wypowiedzenia złożonego przez stronę pozwaną jeszcze w 2013 roku. Reasumując, strony niewątpliwie w styczniu 2014 roku uzgodniły, że umowa ulegnie rozwiązaniu 30 czerwca 2014 roku i to nie na podstawie wypowiedzenia z 2013 roku. Sąd Okręgowy podkreśla, że nie ma znaczenia dla powyższych ustaleń to, czy strony rozmawiały o kwestiach związanych z odszkodowaniem za rozwiązanie umowy. Nie ma znaczenia czy dyrektor A. P. składał jakiekolwiek oświadczenia co do zrzeczenia się odszkodowania. Odszkodowanie przewidziane w umowie uzgodnione było na wypadek zaistnienia określonych w umowie okoliczności. Z paragrafu 14 umowy wynika wprost, że przysługuje ono w razie wypowiedzenia umowy z zachowaniem trzymiesięcznego okresu wypowiedzenia w trzech określonych w umowie przypadkach. Tymczasem, jak wskazano wyżej strony w styczniu 2014 roku uzgodniły rozwiązanie umowy z końcem czerwca 2014 roku. Z całą pewnością nie doszło zatem w niniejszej sprawie do rozwiązania umowy z zachowaniem trzymiesięcznego wypowiedzenia. Strona powodowa winna była w takiej sytuacji wykazać zatem nie to, że nie zrzekała się odszkodowania, ale to, czy pomimo modyfikacji umowy co do podstaw i trybu wypowiedzenia strony uzgodniły jakiekolwiek warunki dodatkowego (poza czynszem) świadczenia na jej rzecz. Nie może bowiem domagać się odszkodowania przewidzianego w umowie na wypadek trzymiesięcznego wypowiedzenia, jeśli takiego wypowiedzenia nie było. Niewątpliwie rozwiązanie umowy nastąpiło z inicjatywy strony pozwanej. Niewątpliwie też strona pozwana składała wypowiedzenie, ale strony uzgodniły, że wypowiedzenie to nie odniesie skutków przewidzianych w umowie, to jest umowa nie zostanie rozwiązana z trzymiesięcznym okresem wypowiedzenia. Nie sposób bowiem inaczej interpretować niespornego uzgodnienia poczynionego w styczniu 2014 roku, że umowa ulegnie rozwiązaniu z końcem czerwca 2014 roku, a zatem po dalszych pięciu miesiącach i ponad siedem miesięcy po złożeniu wypowiedzenia z 28 listopada 2013 roku. Nie ulega wątpliwości, że nie doszło do rozwiązania umowy za trzymiesięcznym wypowiedzeniem. Nastąpiło to natomiast z oczywistą modyfikacją warunków umowy, a zatem nie na skutek jednostronnego oświadczenia woli, ale zgodnych oświadczeń woli co do daty rozwiązania umowy. Nie ma znaczenia dla tego wnioskowania czy przedstawiciel strony powodowej obejmował swoją wiedzą i wolą skutki takiego rozwiązania umowy dla przewidzianego w umowie odszkodowania. Przewidziane w § 14 umowy roszczenie odszkodowawcze jest bowiem skutkiem złożonych oświadczeń woli a nie ich przesłanką. Niezależnie zatem, czy przyjąć, że do rozwiązania umowy doszło za tzw. porozumieniem stron czy też doszło jedynie do przedłużenia terminu wypowiedzenia, to nie zostały spełnione przesłanki roszczenia odszkodowawczego z § 14 umowy. Roszczenie to przysługiwało bowiem jedynie w razie trzymiesięcznego wypowiedzenia umowy, a zatem na skutek złożenia oświadczenia woli najemcy wywołującego określony skutek. Skoro do rozwiązania umowy doszło w inny sposób, to przesłanki roszczenia nie ziściły się. Sąd Rejonowy nie dopuścił się zatem naruszenia przepisów podniesionych w apelacji, a Sąd Okręgowy podziela i przyjmuje za własne tak ustalenia faktyczne jak i rozważania prawne Sądu Rejonowego ze wskazanymi wyżej uwagami.

Wobec powyższego apelacja jako bezzasadna podlegała oddaleniu na zasadzie art. 385 k.p.c.

Konsekwencją oddalenia apelacji jest rozstrzygniecie o kosztach postępowania oparte na zasadzie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Na zasądzone koszty złożyło się wynagrodzenie pełnomocnika liczone od wartości przedmiotu zaskarżenia zgodnie z § 2 pkt 5 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych w brzmieniu obowiązujący w dacie wniesienia apelacji.

SSO Krystyna Dobrowolska SSO Zbigniew Zgud SSO Beata Tabaka