Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gryficach II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSR Radosław Bielecki

Protokolant: Sylwia Szymczak

Przy udziale Prokuratora: -----

po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2018 r. sprawy:

L. S. (1)

syna A. i J. z domu M.

urodzonego (...) w m. R.

oskarżonego o to, że w okresie od 1 maja 2017 r. do 31 maja 2017 r. w G. w celu zmuszenia B. S. (1) do opuszczenia lokalu zajmowanego przez wymienioną w budynku przy ul. (...) stosował wobec pokrzywdzonej przemoc innego rodzaju poprzez rozwiązanie w dniu 23 maja 2017 r. umowy abonenckiej na dostarczanie do wskazanego wyżej lokalu sygnału telewizji cyfrowej i telefonu stacjonarnego oraz rozwiązanie w dniu 31 maja 2017 r. umowy kompleksowej dostarczania do lokalu paliwa gazowego, co istotnie utrudniło pokrzywdzonej korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego,

tj. o czyn z art. 191 § 1a kk

I.  uniewinnia L. S. (1) od popełnienia zarzucanego mu czynu;

II.  na podstawie art. 632 pkt 2 kpk koszty procesu ponosi Skarb Państwa.

Radosław Bielecki

Sygn. akt II K 754/17

UZASADNIENIE

G. i L. małżonkowie S. byli właścicielami mieszkania położonego w G. przy ul. (...), w którym zamieszkiwała na zasadzie użyczenia matka G. S. (1) B. S. (1), która była tam też zameldowana. W sierpniu 2013 r. B. S. umową darowizny przeniosła na G. S. własność swojego domu w G., który ta w październiku 2013 r. sprzedała K. S. (wnuczce B. S. (1)). W mieszkaniu przy ul. (...) istniało m.in. przyłącze gazowe, podłączone jedynie do kuchenki (ogrzewanie mieszkania pochodziło z sieci miejskiej, podobnie jak ciepła woda), zainstalowany był też telefon oraz telewizja kablowa. Opłaty za mieszkanie w spółdzielni uiszczane były przez G. S..

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140 – 141,

Zeznania B. S. (1) k. 142 w zw. z k. 3 – 4, 11 – 13,

Zeznania E. G. (1) k. 143 w zw. z k. 35 – 36,

Zeznania S. G. k. 143 – 144 w zw. z k. 62 – 64,

Zeznania K. S. l. 23 – 24,

Kopia protokołu uzgodnień k. 26 – 29,

Kopie aktów notarialnych k. 30 – 33, 37 – 40, 49 – 52,

Pismo z SM (...) k. 66,

Kopia zgłoszenie pobytu stałego k. 87 – 88.

W maju 2017 r. G. S. (1) chorowała na nowotwór, w związku z czym wraz z mężem postanowili sprzedać mieszkanie przy ul. (...), a uzyskane ze sprzedaży pieniądze przeznaczyć na jej leczenie za granicą. Poinformowali oni o swoich planach B. S. (1) i zaproponowali jej przeprowadzenie się do zajmowanego przez nich mieszkania przy ul. (...) lub powrót do domu w G. należącego do K. S., jednak strony nie doszły do porozumienia. Pokrzywdzona zawiadomiła o zamiarze sprzedania mieszkania, w którym przebywa i jest zameldowana dzielnicowego, który zasugerował jej wymianę zamków w drzwiach, co też uczyniła, a w dniu 16 maja 2017 r. zawiadomiła o tym Prokuraturę Rejonową w G.

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140 – 141,

Zeznania B. S. (1) k. 142 w zw. z k. 3 – 4, 11 – 13,

Zeznania E. G. (1) k. 143 w zw. z k. 35 – 36,

Zeznania S. G. k. 143 – 144 w zw. z k. 62 – 64,

Zeznania D. S. k. 144v. w zw. z k. 58 – 59,

Zeznania K. S. l. 23 – 24.

W maju 2017 r., przed sprzedażą mieszkania, L. S. (1) wraz z synem D. S. i przybraną do tego M. W. udali się do mieszkania zajmowanego przez B. S. (1) aby dostarczyć jej bieżące rachunki za mieszkanie. Nie udało im się wejść do mieszkania z uwagi na wymienione zamki w drzwiach, zaś pokrzywdzona odmówiła wpuszczenia ich do środka. Wezwani na miejsce przez oskarżonego policjanci zostali wpuszczeni do mieszkania, zaś po jego opuszczeniu przekazali im informację, że B. S. (1) odmawia regulowania rachunków i nie wpuści ich do mieszkania.

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140 – 141,

Zeznania B. S. (1) k. 142 w zw. z k. 3 – 4, 11 – 13,

Zeznania D. S. k. 144v. w zw. z k. 58 – 59.

W dniu 23 maja 2017 r. L. S. (1), który znalazł już nabywców na mieszkanie przy ul. (...) w związku z jego sprzedażą wypowiedział w biurze (...) S.A. w G. umowę na odbiór telewizji cyfrowej i na telefon stacjonarny. W tym czasie B. S. (1) nie korzystała już z uwagi na podeszły wiek z telewizji, używała też telefonu komórkowego, nie zaś stacjonarnego znajdującego się w mieszkaniu, nie przygotowywała sama obiadów, lecz przynosiła je jej wnuczka E. G. (1) i córka E. G. (2). Zakończenie dostawy sygnału telewizyjnego oraz odłączenie numeru telefonu nastąpiło z dniem 30 czerwca 2017 r.

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140 – 141,

Zeznania B. S. (1) k. 142 w zw. z k. 3 – 4, 11 – 13,

Zeznania E. G. (1) k. 143 w zw. z k. 35 – 36,

Zeznania S. G. k. 143 – 144 w zw. z k. 62 – 64,

Kopia dokumentacji z (...) S.A. 97, 98 – 99, 100.

W dniu 29 maja 2017 r. G. i L. małżonkowie S. sprzedali mieszkanie przy ul. (...) w G. na rzecz A. i M. małżonków P.. Po dokonaniu transakcji L. S. (1) uzgodnił z A. P. (1), że dokonają przepisania na nabywców umowy na dostarczanie prądu oraz zgłoszą zmianę właścicieli mieszkania w spółdzielni, natomiast A. P. oświadczyła, że rezygnuje z dostarczania do mieszkania gazu. Oboje udali się do mieszkania, gdzie B. S. wpuściła tylko nową właścicielkę, która spisała stany liczników zimnej i ciepłej wody oraz gazu. Następnie w dniu 31 maja 2017 r. L. S. (1) złożył w biurze oddziału (...) oświadczenie o rozwiązaniu umowy kompleksowej dostarczania paliwa gazowego z zachowaniem okresu wypowiedzenia z uwagi na sprzedaż nieruchomości. Demontaż licznika gazowego nastąpił w dniu 6 lipca 2017 r.

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140 – 141,

Zeznania B. S. (1) k. 142 w zw. z k. 3 – 4, 11 – 13,

Zeznania A. P. (1) k. 142 – 143 w zw. z k. 47 – 48,

Zeznania E. G. (1) k. 143 w zw. z k. 35 – 36,

Zeznania S. G. k. 143 – 144 w zw. z k. 62 – 64,

Zeznania D. S. k. 144v. w zw. z k. 58 – 59,

Kopia aktu notarialnego k. 49 – 52,

Pismo z (...) k. 76,

Kopia oświadczenia o rozwiązaniu 8umowy k. 85

Po zakupie mieszkania pełnomocnik A. i M. P. wystąpił do B. S. (1) z propozycją zawarcia umowy najmu mieszkania, proponując czynsz najmu w wysokości 600 zł miesięcznie. W późniejszym czasie A. P. (1) rozmawiała z B. S. (1) oraz członkami jej rodziny i ostatecznie pokrzywdzona zamieszkuje w przedmiotowym lokalu uiszczając jedynie czynsz do spółdzielni i ponosząc opłaty eksploatacyjne, zaś jej córka i zięć zakupili jej i zamontowali kuchenkę elektryczną.

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140 – 141,

Zeznania B. S. (1) k. 142 w zw. z k. 3 – 4, 11 – 13,

Zeznania A. P. (1) k. 142 – 143 w zw. z k. 47 – 48,

Zeznania E. G. (1) k. 143 w zw. z k. 35 – 36,

Zeznania S. G. k. 143 – 144 w zw. z k. 62 – 64,

Pismo pełnomocnika k. 15.

L. S. (1) ma obecnie 63 lata i jest wdowcem. Aktualnie nie posiada nikogo na swoim utrzymaniu, sam zaś utrzymuje się z emerytury w kwocie 2.300 zł. Ma wykształcenie średnie, nie ma wyuczonego zawodu. Posiada dwoje dorosłych dzieci. Dotychczas nie był karany sądownie, nie leczył się psychiatrycznie.

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140,

Dane osobopoznawcze k. 116,

Karta karna k. 111.

W toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie L. S. (1) nie przyznał się do zarzucanego mu czynu. W trakcie dochodzenia skorzystał z prawa do odmowy składania wyjaśnień, natomiast na rozprawie wskazał, że z wnioskiem o odcięcie gazu wystąpił po sprzedaży mieszkania i rozmowie z nową właścicielką, z którą uzgodnił, że nie chce ona aby do lokalu dostarczane było paliwo gazowe tym bardziej, że lokatorka jest w podeszłym wieku i może to stwarzać niebezpieczeństwo dla niej i innych lokatorów bloku, natomiast chciała aby przepisać na nią inne media i to uczynili. Natomiast co do telewizji i telefonu to próbował porozmawiać z pokrzywdzoną o rachunkach do opłacenia, okazało się jedna, że wymieniła ona zamki i nie wpuściła go do mieszkania, a policjantom powiedziała, że nie będzie regulować rachunków. W związku z powyższym mając zamiar sprzedaży mieszkania wypowiedział umowę w Multimediach. Wyjaśnił również, że wcześniej zabezpieczyli dla teściowej inne mieszkania, ta jednak nie zgodziła się na przeprowadzkę. Wskazał, że gaz służył w mieszkaniu tylko do kuchenki, nic nie stało na przeszkodzie aby w jej miejsce zamontować kuchenkę elektryczną, nawet nowa właścicielka mówiła mu, że jej brat to zrobi.

Dowód: Wyjaśnienia L. S. (1) k. 140 – 141.

Sąd zważył, co następuje:

W świetle całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie w ocenie Sądu nie sposób było w ocenie Sądu przypisać L. S. (1) sprawstwa i winy w zakresie zarzucanego mu występku.

Poczynienie ustaleń w zakresie stanu faktycznego w sprawie nie nastręczało większych trudności, albowiem wszystkie osoby przesłuchane w niej przedstawiły istotne dla rozstrzygnięcia okoliczności w sposób wzajemnie niesprzeczny. Zarówno bowiem oskarżony jak i pokrzywdzona, a także przesłuchani w sprawie pozostali świadkowie w sposób konsekwentny, a przy tym wzajemnie zbieżnie i logicznie wskazywali na okoliczności związane z zamieszkiwaniem B. S. (1) w mieszkaniu przy ul. (...) w G., zachowaniami L. S. (1) związanymi ze sprzedażą tego mieszkania, a w szczególności wypowiedzeniem umów na dostawę sygnału telewizyjnego, telefonu i gazu. Co prawda nie uszło uwadze Sądu, iż pomiędzy B. S. (1), wspieraną przez E. i S. G. z jednej strony, a L. S. (1) i jego synem D. S. z drugiej istniał konflikt związany ze sprzedażą nieruchomości małżonkom P., zaś ich wzajemnie negatywne nastawienie do siebie było widoczne w treści ich relacji składanych w sprawie, jednak co do istotnych dla sprawy okoliczności relacje te nie były sprzeczne, a do tego zostały potwierdzone zgromadzonymi w sprawie dowodami z dokumentów, co do wiarygodności których nikt nie zgłaszał zastrzeżeń i brak było podstaw do ich kwestionowania.

Mając na względzie powyższe okoliczności Sąd dał wiarę wyjaśnieniom L. S. (1), zeznaniom B. S. (1), A. P. (1), E. G. (1), S. G., D. S. i K. S., skoro nie pojawiły się w sprawie żadne takie okoliczności, które nakazywałyby odrzucenie któregokolwiek z tych dowodów. Również dowody z dokumentów znajdujących się w aktach nie wzbudziły wątpliwości Sądu i również na ich podstawie poczynione zostały ustalenia faktyczne w sprawie.

Z omówionych powyżej dowodów jako niesporne jawiło się więc w sprawie to, że małżonkowie S. byli właścicielami mieszkania przy ul. (...) w G., z którego na zasadzie użyczenia korzystała B. S. (1). Równie bezsporne było to, że w maju 2017 r. G. i L. S. (1) postanowili sprzedać mieszkanie z uwagi na ciężką chorobę żony oskarżonego i konieczność zdobycia funduszy na jej leczenie. Nie kwestionował nikt również tego, że L. S. (1) przed sprzedażą mieszkania wypowiedział w spółce (...) umowę na telefon i dostarczanie do niego sygnału telewizyjnego, a po jego sprzedaży na dostarczanie paliwa gazowego. Brak było też dowodów przeczących temu, że B. S. (1) jeszcze przed dokonaniem powyższych wypowiedzeń nie korzystała ze znajdującego się w jej mieszkaniu telefonu (używała telefonu komórkowego), ani telewizji (jak sama wskazała z uwagi na wiek), zaś gazu używała jedynie do zagrzania wody na herbatę czy podgrzania posiłków, a obiady przynosiła jej wnuczka E. G. (1) z mężem.

Po poczynieniu wszystkich powyżej opisanych ustaleń przejść należało do oceny niespornego de facto stanu faktycznego pod kątem wyczerpania przez L. S. (1) znamion zarzuconego mu występku z art. 191 § 1a kk. Zgodnie z treścią tego przepisu odpowiedzialności karnej podlega ten, kto w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania albo znoszenia stosuje przemoc innego rodzaju uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego. Chodzi więc o stosowanie przemocy innego rodzaju niż przemoc wobec osoby uporczywie lub w sposób istotnie utrudniający innej osobie korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego. W przypadku oskarżonego niewątpliwie nie sposób jest mówić o stosowaniu takiej przemocy w sposób uporczywy (czyli długotrwały, nacechowany szczególnie złą wolą), skoro sprawa dotyczy raptem dwóch jego zachowań polegających na wypowiedzeniu dwóch umów i to na przestrzeni raptem ośmiu dni (23 i 31 maja 2017 r.), natomiast oskarżyciel zarzucił mu stosowanie takiej przemocy w sposób istotnie utrudniający korzystanie z zajmowanego lokalu mieszkalnego.

Utrudniać przy tym to tyle co „stwarzać trudności, przeszkody, czynić trudnym", a zatem sposób utrudniający to taki, który stanowi, stwarza przeszkody (trudności, kłopoty) w czymś, np. w korzystaniu z rzeczy, lokalu, jednakże nie uniemożliwiając całkowicie tego korzystania. Oceny, czy sposób działania cechuje się tym, że jest „istotnie utrudniający", należy dokonywać in concreto, a nie in abstracto. Do pewnego stopnia pomocna może tu być konstrukcja modelowego rozsądnego obywatela; można byłoby uznać, że sprawca zachowuje się w sposób istotnie utrudniający, gdyby taki obywatel, będąc na miejscu pokrzywdzonego, postrzegał korzystanie z lokalu mieszkalnego jako istotnie utrudnione. Należy jednak sądzić, że taka ocena jest niewystarczająca, gdyż dodatkowo należy jeszcze uwzględnić charakter i właściwości samego lokalu, to, na czym polega korzystanie z niego przez inną osobę, wreszcie, jakie zachowanie może tej osobie (a nie abstrakcyjnie ujmowanemu modelowemu obywatelowi) utrudniać istotnie korzystanie z lokalu (Mozgawa, Kulik, Zmuszanie, s. 304) – tak „Kodeks karny. Komentarz aktualizowany”, art. 191 kpk, pod red. Marka Mozgawy, dostępny w zbiorze Lex.

Przekładając zaś powyższe na realia niniejszej sprawy wskazać należałoby, iż w ocenie Sądu w zachowaniach L. S. (1) po pierwsze brak było niezbędnego dla przypisania mu sprawstwa przestępstwa z art. 191 § 1a kk zamiaru jego dokonania, co wszak jest niezbędnym dla popełnienia czynu o charakterze umyślnym, albowiem celem jego postępowania nie było zmuszenie B. S. (1) do określonego działania, zaniechania czy znoszenia, a niezależnie od powyższego nie sposób było też przyjąć, iż swoim zachowaniem oskarżony w sposób istotny utrudniał pokrzywdzonej korzystanie z zajmowanego przez nią lokalu mieszkalnego.

Analiza ciągu zdarzeń oraz kolejnych zachowań L. S. (1) wskazuje w ocenie Sądu, że celem jego działań, a w szczególności rozwiązania umowy o dostarczanie sygnału telewizyjnego oraz na telefon, a następnie rozwiązania umowy na dostarczanie paliwa gazowego do mieszkania przy ul. (...) w G. nie było utrudnianie zamieszkiwania w nim B. S. (1), ale było to związane ściśle ze sprzedażą lokalu. Jest wszak rzeczą naturalną, że sprzedający nieruchomość rozwiązuje zawarte w związku z korzystaniem z niej umowy i nie sposób jest czynić zarzutu z tego powodu właśnie oskarżonemu tym bardziej, że przynajmniej w zakresie umowy na dostarczanie gazu działał on w porozumieniu z nową właścicielką mieszkania, na którą przepisana została w tym samym czasie umowa na dostawę prądu oraz dokonane zostało zgłoszenie zmiany właściciela w spółdzielni mieszkaniowej. Zresztą okoliczności te również w ocenie Sądu świadczą o tym, że zamiarem L. S. nie było utrudnianie korzystania z mieszkania B. S., gdyby bowiem działał on w tym celu, to pozbawiłby ją również dostępu do prądu, ogrzewania czy wody, co wszak uczynić mógł bez przeszkód wypowiadając odpowiednie umowy, a nie zgłaszając zmianę właściciela mieszkania.

Niezależnie od powyższego wskazać należałoby i na to, że w sprawie nie została spełniona jeszcze jedna przesłanka niezbędna dla bytu występku z art. 191 § 1a kk, a więc istotne utrudnienie korzystania z lokalu mieszkalnego przez pokrzywdzoną. Jak wynika z zeznań samej B. S. (1) z rozprawy (k. 142), które potwierdził nie tylko oskarżony, ale też choćby E. (k. 143v.) i S. (k. 144) G., pokrzywdzona jeszcze przed wypowiedzeniem przez oskarżonego umowy z firmą (...) nie korzystała z dostarczanego do mieszkania sygnału telewizji (z uwagi na podeszły wiek) ani ze znajdującego się w nim telefonu stacjonarnego (używała już wówczas telefonu komórkowego). Nie sposób jest więc przyjąć, że pozbawienie lokalu sygnału telewizyjnego (na marginesie warto zauważyć, że obecnie jego pozyskanie, choćby poprzez zakup dekodera telewizji naziemnej nie stanowi większego problemu) czy też telefonu stacjonarnego czyniło zamieszkiwanie w nim B. S. (1) choćby trochę uciążliwym. Z kolei rozwiązanie umowy o dostarczanie paliwa gazowego o ile pewną uciążliwość mogło za sobą nieść, o tyle bez wątpienia nie była ona znaczna jeśli zważyć, co również potwierdziła pokrzywdzona, jej zięć i wnuczka przesłuchani na rozprawie, że B. S. używała gazu jedynie do podgrzewania wody czy posiłków, przy czym obiady były jej przez córkę i wnuczkę przynoszone, natomiast gaz nie służył w mieszkaniu ani do jego ogrzewania, ani do podgrzewania wody użytkowej. W tej zaś sytuacji brak dostępu do gazu o ile pewne utrudnienie spowodował (choć i w tym przypadku bardzo łatwo można było temu zaradzić nabywając czajnik elektryczny czy instalując kuchenkę elektryczną), to nie nosiły one z całą pewnością cechy znaczności.

Na koniec wspomnieć należałoby i o tym, że B. S. (1) nadal w przedmiotowym lokalu mieszka, nie ponosi żadnych opłat poza tymi, które są stricte związane z zajmowanym lokalem (czynsz do spółdzielni, opłata za prąd), należałoby więc stwierdzić nawet, że będące przedmiotem niniejszej sprawy działania L. S. (1) doprowadziły finalnie do zmniejszenia obciążeń ciążących na lokatorce mieszkania przy ul. (...), skoro nie musi ona ponosić opłat za telewizję i telefon, z których nie korzystała, a także opłat za gaz, bez którego również bez problemu się obchodzi. W tej zaś sytuacji w ocenie Sądu w ogóle nie sposób jest mówić o utrudnieniu korzystania jej z lokalu, a już na pewno nie w sposób istotny.

Warto też odnotować i taką okoliczność, że zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa i pierwsze zeznania w sprawie B. S. (1) złożyła przed prokuratorem w dniu 16 maja 2017 r., a więc jeszcze przed rozwiązaniem przez L. S. (1) którejkolwiek z umów dotyczących mieszkania przy ul. (...). Lektura zaś tych zeznań wskazuje w sposób niebudzący wątpliwości, że celem pokrzywdzonej było doprowadzenie do zaniechania przez małżonków S. sprzedaży mieszkania, w którym na co dzień mieszkała i była zameldowana oraz zapobieżenie ewentualnemu wtargnięciu oskarżonego do mieszkania i zmuszenie pokrzywdzonej do wyprowadzki (co jak się później okazało nie miało miejsca), nie zaś zawiadomienie o dokonanym zmuszaniu jej do określonego zachowania poprzez stosowanie przemocy istotnie utrudniającej jej korzystanie z lokalu, gdyż takie zmuszanie wówczas nie miało jeszcze miejsca. Dopiero na dalszym etapie postępowania organy ścigania przeprowadziły dowody, które według oskarżyciela wykazały, że L. S. (1) popełnił występek z art. 191 § 1a kk, przy czym nawet na podstawie tych dowodów (a z pominięciem tych uzyskanych przez Sąd na rozprawie) można było poczynić podobne ustalenia faktyczne jak na wstępie niniejszego uzasadnienia i przeprowadzić analizę zachowań oskarżonego w kontekście wyczerpania znamion zarzuconego mu występku w sposób podobny do zaprezentowanego w powyższych rozważaniach. Tymczasem w ocenie Sądu oskarżyciel zamiast poddać analizie zebrane dowody w opisanym wyżej zakresie, poczynił ustalenia co do zmian właścicieli domu w G. i mieszkania przy ul. (...), co było niesporne, uzyskał dokumentację medyczną dotyczącą choroby G. S. (1), co dla sprawy niniejszej nie miało żadnego znaczenia, a świadkowie rozpytywani byli na temat żądania przez A. i M. P. opłaty za wynajem mieszkania, co z kolei było zupełnie niezależne od L. S. (1), nie badając natomiast dokładnie kwestii wyczerpania znamion występku z art. 191 § 1a kk (chociażby nie ustalił, czym było spowodowane odłączenie telefonu i sygnału telewizyjnego, a później gazu i stanowiło dla B. S. (1) istotne utrudnienie w korzystaniu z mieszkania.

Reasumując całe powyżej przedstawione rozważania Sąd doszedł do jednoznacznych ustaleń, iż L. S. (1) wypowiadając umowy na dostarczanie sygnału telewizji oraz na telefon, a także na dostarczanie paliwa gazowego do mieszkania przy ul. (...) w G. nie działał z zamiarem popełnienia przestępstwa z art. 191 § 1a kk (ani żadnego innego) na szkodę B. S. (1), a ponadto takie jego postępowanie nie doprowadziło do istotnego utrudnienia w korzystaniu przez pokrzywdzoną z tego lokalu, a zatem nie dopatrzył się Sąd w jego zachowaniu znamion zarzuconego mu występku i co za tym idzie uniewinnił go od popełnienia zarzucanego mu czynu.

Konsekwencją wydania wyroku uniewinniającego było też rozstrzygnięcie o kosztach procesu, które stosownie do treści art. 632 pkt 2 kpk w tej sytuacji winien ponieść Skarb Państwa o czym orzeczono w pkt II części rozstrzygającej wyroku.

R. Bielecki