Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 września 2018 r.

Sąd Okręgowy w Gliwicach Ośrodek Zamiejscowy w Rybniku

Wydział V Karny Sekcja Odwoławcza

w składzie:

Przewodniczący: SSO Sławomir Klekocki

Protokolant: Beata Pinior

w obecności Witolda Janiec Prokuratora Prokuratury Rejonowej w Rybniku

po rozpoznaniu w dniu 03 września 2018 r.

sprawy:

T. G. /G./

syna A. i H.

ur. (...) w R.

oskarżonego z art. 244 kk

na skutek apelacji, wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Rybniku Wydziału III Karnego

z dnia 12 marca 2018r. sygn. akt III K 429/17

I.utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz radcy prawnego R. K. kwotę 420 (czterysta dwadzieścia) złotych oraz 22 % podatku VAT w kwocie 92,40zł (dziewięćdziesiąt dwa złote czterdzieści groszy), łącznie kwotę 512,40 zł (pięćset dwanaście złotych czterdzieści groszy) tytułem zwrotu kosztów obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III. zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów za postępowanie odwoławcze obciążając nimi Skarb Państwa.

SSO Sławomir Klekocki

Sygn. akt V.2 Ka 266/18

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 marca 2018 r. Sąd Rejonowy w Rybniku uznał T. G. za winnego tego, że w dniu 8 sierpnia 2016 r. w J. i C., kierował samochodem marki V. (...) nr rej. (...), nie stosując się do zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku z dnia 21 kwietnia 2016 r., nr III K 911/15 i za to na mocy art. 244 kk w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017 roku w zw. z art. 4 § 1 kk wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Na mocy art. 22 ³ ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 roku o radcach prawnych zasądza od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii r. pr. R. K. kwotę 720,00 (siedmiuset dwudziestu) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej obrony z urzędu świadczonej na rzecz oskarżonego T. G. i kwotę 165,60 (stu sześćdziesięciu pięciu złotych sześćdziesięciu groszy) złotych stanowiącą stawkę podatku od towarów i usług przewidzianą dla tego rodzaju czynności;

Na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego T. G. zaskarżając wyrok w części dotyczącej wymiaru kary zarzucając błędność ustalenia Sądu I instancji , że nie było podstaw do orzeczenia za przestępstwa popełnione przez T. G. kary ograniczenia wolności i za odpowiednią należało uznać karę pozbawienia wolności na okres 4 miesięcy bez zawieszania jej wykonania .

W oparciu o w/w zarzut obrońca oskarżonego wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary ograniczenia wolności na okres 4 miesięcy lub co najmniej zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności na okres minimalny.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

apelacja obrońcy oskarżonego T. G. nie zasługuje na uwzględnienie. Obrońca oskarżonego w swojej apelacji zarzuca sądowi I instancji, że nie wziął pod uwagę okoliczności łagodzących tj. faktu, że za tego rodzaju przestępstwa oskarżony nie był karany, jest osobą młodą. Zdaniem obrońcy oskarżonego nie zostało ustalone, że oskarżony prowadząc samochód stworzył zagrożenie dla ruchu drogowego. Jednak sąd rejonowy w swoim uzasadnieniu wymierzając oskarżonemu bezwzględną karę pozbawienia wolności przy zastosowaniu przepisów względniejszych podkreślił uprzednią karalność oskarżonego k. 155-157 akt w tym skazywanie go na kary pozbawienia wolności co w ogóle wyklucza rozważania co do warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Również brak jest przesłanek stosowania art. 37 a kk i zamiast przewidzianej za to przestępstwo kary pozbawienia wolności orzeczenie kary wolnościowej w myśl tego przepisu. Nie trafny jest również zarzut, że sąd I instancji ustalenie, że oskarżony prowadząc samochód stworzył zagrożenie w ruchu drogowym. Skoro wyrokiem Sądu Rejonowego w Rybniku w sprawie o sygn. akt III K 911/15 orzeczono wobec oskarżonego środek karny zakazu prowadzeni a pojazdów mechanicznych dożywotnio, to z całą pewnością prowadzenie pojazdu przez oskarżonego bez uprawnień stanowi zagrożenie bezpieczeństwa dla innych uczestników ruchu drogowego. Wymierzonej oskarżonemu przez sąd I instancji kary 4 miesięcy pozbawienia wolności nie można uznać za rażąco niewspółmierną. Podkreślić należy, że przestępstwo z art. 244 kk jest zagrożone karą pozbawienia wolności do lat 3 w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2017 r. Sąd I instancji wymierzył oskarżonemu zatem karę w dolnych granicach zagrożenia, mając na uwadze fakt uprzedniej karalności oskarżonego i jego dotychczasowy tryb życia. Zarzut rażącej niewspółmierności kary podniesiony przez obrońcę oskarżonego w tej sytuacji nie zasługuje na uwzględnienie. W tej kwestii wypowiedział się Sąd Apelacyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 20.09.2001 r. sygn. II AKa 154/01Prok. i Pr.-wkł.2002/11/29... który stwierdził : Rażąca niewspółmierność kary, art. 438 pkt 4 k.p.k., zachodzić może tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, iż zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez Sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej, w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo Sądu Najwyższego.

Z kolei Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 19.12.2000 r. sygn. akt II AKa 218/00 KZS 2001/1/1/33 wypowiedział się w ten sposób, że :

Nie każda nietrafność orzeczenia o karze, ale tylko jej rażąca niewspółmierność uzasadnia zmianę orzeczenia o karze (art. 438 pkt 4 k.p.k.). Niewspółmierność rażąca to znaczna, zasadnicza, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (tak SA pod poz. 37 KZS 10/00).

W niniejszej sprawie sąd I instancji wymierzając oskarżonemu karę nie naruszył zasady i dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 kk. Przy wymiarze kary sąd rejonowy miał na uwadze zarówno przesłanki negatywne jak i pozytywne dotyczące oskarżonego. Dolegliwość tej kary nie przekracza zdaniem Sądu Okręgowego stopnia winy oskarżonego i prawidłowo realizuje cele zapobiegawcze w zakresie prewencji indywidualnej jak i ogólnej. Z tych też względów Sąd Okręgowy nie uznał zasadności zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego , nie podzielił przytoczone na ich poparcie argumentów zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach postępowania odwoławczego orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk.

SSO Sławomir Klekocki