Pełny tekst orzeczenia

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy ustalił następujący stan faktyczny:

E. K. i K. B. (1) pozostawali w nieformalnym związku w którym w dniu (...) urodził się K. B. (2). Ojciec małoletniego K. rozstał się z jego matką gdy dziecko było w wieku około 2 lat. Ciężar związany z wychowaniem i utrzymaniem małoletniego spoczął na E. K.. W związku z tym , że oskarżony nie łożył na utrzymanie syna , E. K. wniosła sprawę do Sądu. Wyrokiem zaocznym z dnia 27 sierpnia 2009 r w sprawie sygn. III RC 168/09 Sąd Rejonowy w Piszu zasądził od oskarżonego K. B. (1) na rzecz małoletniego alimenty w kwocie po 500 zł miesięcznie , płatne z góry do dnia 10 każdego miesiąca do rąk E. K. z ustawowymi odsetkami w przypadku zwłoki w terminie płatności którejkolwiek z rat. Wyrokowi sąd nadał rygor natychmiastowej wykonalności. Mimo wyroku sądowego oskarżony alimentów nie płacił nawet w części . W zastępstwie zobowiązanego alimenty począwszy od dnia 01 kwietnia 2010 r wypłacał Fundusz Alimentacyjny. Oskarżony nie utrzymywał również kontaktów z synem. K. B. (1) utrzymywał się głównie z podejmowanych prac dorywczych. W okresie od 22 marca 2013 r do 11 sierpnia 2014 r prowadził działalność gospodarczą prowadząc placówkę gastronomiczną w P.. Matka małoletniego – E. K. pracowała zawodowo. Od około roku nie pracuje. Pozostaje na utrzymaniu obecnego partnera jak również pobiera świadczenia socjalne. Uchylając się od płacenia alimentów począwszy od dnia 01 kwietnia 2010 r do dnia 04 sierpnia 2017 r oskarżony naraził małoletniego K. B. (2) na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych.

( dowód: zeznanie E. K. k. 23v-24,103v , zeznanie L. R. z akt sygn. II Ko 750/18 SR w Olsztynie ; odpis skrócony aktu urodzenia k.6; informacja (...) w P. k.7; odpis decyzji o przyznaniu świadczenia z funduszu alimentacyjnego k.8; odpis wyroku zaocznego k.26; zaświadczenie o bezskuteczności egzekucji k. 11; informacja Starostwa Powiatowego w E. k. 16,18; informacja PUP w E. Filia w P. k.19; informacja (...) k.44-45 ; wyjaśnienia oskarżonego k.30 )

Oskarżony K. B. (1) będąc przesłuchanym w postępowaniu przygotowawczym przyznał się do popełnienia stawianego mu zarzutu. Wyjaśnił , że nie płacił alimentów , ponieważ nie miał z czego. Przez ostatnie lata pracował dorywczo i zarabiał ledwie na swoje utrzymanie. Oskarżony stwierdził , że jest zdrowy i może pracować (zob. k. 30).

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego w części . Niepłacenie alimentów przez K. B. (1) jest bezsporne . W przekonaniu sądu oskarżony miał realne możliwości aby przynajmniej w części wywiązywać się z ciążącego na nim obowiązku. K. B. (1) , jak sam przyznał , jest zdrowy i może podejmować pracę. Choć mógł płacić , nie czynił tego uznając zapewne ,że jego zobowiązania pokryje Państwo. Po rozstaniu z E. K. wymieniony zerwał z nią kontakty. Zerwał je również ze swoim synem K..

Sąd dał wiarę zeznaniom E. K. (k. 23v-24,103v). Zeznanie świadka koresponduje z informacjami zawartymi w dokumentach potwierdzających uchylanie się K. B. (1) od obowiązku alimentacyjnego. Ciężar związany z utrzymaniem dziecka oraz opieką nad nim spoczął wyłącznie na barkach matki. Gdyby nie zaliczki wypłacane przez Fundusz Alimentacyjny , E. K. miałaby problem aby zapewnić podstawowe potrzeby syna.

Sąd w znacznej mierze dał wiarę zeznaniom świadka L. R. (z akt sygn. II Ko 750/18 SR w Olsztynie). Świadek związała się z oskarżonym począwszy od września 2015 r . W czasie tej znajomości K. B. (1) pracował łącznie przez około 6 miesięcy. Czynił też starania aby podjąć i rozwinąć działalność gospodarczą , jednak próba ta okazała się nieskuteczna. W zeznaniu swym L. R. podkreślała problemy oskarżonego ze zdrowiem jak również starała się usprawiedliwić jego brak starań w opiece nad synem K.. Wydaje się, że będąc emocjonalnie związaną z K. B. (1), L. R. starała się ukazać go w jak najlepszym świetle przez co jej relacji nie można uznać jako całkowicie obiektywnej.

Sąd dał wiarę pozostałym ujawnionym dokumentom. Nie dopatrzono się okoliczności nakazujących wątpić w ich prawdziwość.

Czynność sprawcza przestępstwa niealimentacji określonego w art. 209 § 1a kk polega na uchylaniu się od obowiązku alimentacyjnego określonego co do wysokości orzeczeniem sądowym , ugodą zawarta przed sądem albo innym organem albo inną umową w wyniku czego uprawniony zostaje narażony na niemożność zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych. Przestępstwa niealimentacji dopuszcza się tylko taka osoba, która może wykonać ciążący na niej obowiązek alimentacyjny, ale tego nie czyni mimo realnych możliwości. Uchylenie się od obowiązku łożenia na utrzymanie osoby uprawnionej do alimentacji zachodzi wtedy, gdy zobowiązany mając obiektywną możliwość wykonania tego obowiązku nie dopełni go ze złej woli. Jest to typowe przestępstwo z zaniechania , które ma charakter zachowania trwałego i wieloczynnościowego. Czasem jego popełnienia jest ostatni moment , w którym sprawca utrzymywał jeszcze wywołany przez siebie stan bezprawności. Mając na uwadze zawarty w aktach materiał dowodowy sąd uznał ,że K. B. (1) swym zaniechaniem wyczerpał znamiona zarzuconego mu przestępstwa.

Wymierzając karę K. B. (1) za popełnienie przypisanego mu czynu z art. 209 § 1a kk wzięto pod uwagę dyrektywy sądowego wymiaru kary określone w art. 53 § 1 i 2 kk. Oskarżony w ocenie sądu działał umyślnie – uchylał się od płacenia alimentów , bo tego chciał. Miał przy tym obiektywne możliwości aby się z tego obowiązku wywiązywać , przynajmniej w części . K. B. (1) od chwili rozstania się z E. K. unikał swego dziecka. Wyrok w sprawie o alimenty zapadł pod jego nieobecność. W dalszym okresie życia K. B. (2) , oskarżony nadal był nieobecny. Nie dbał o jego utrzymanie , zerwał z nim jakikolwiek kontakt. Tym samym swój obowiązek opieki nad dzieckiem poprzez dostarczanie mu środków utrzymania scedował na matkę oraz Państwo wypłacające alimenty w jego zastępstwie. Na korzyść oskarżonego poczytano jego postawę w trakcie postępowania , przyznanie się oraz deklarowaną wolę zmiany swego postępowania wobec małoletniego syna K.. Oskarżony nie był dotychczas karany sądownie (k.118). Na podstawie art. 209 § 1a kk przy zastosowaniu art. 34 § 1 , § 1 a pkt 1 i § 2 kk oraz art.35 § 1 kk sąd wymierzył oskarżonemu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cel społeczny w wymiarze 24 godzin w stosunku miesięcznym. W ocenie sądu wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego oraz stopnia szkodliwości społecznej przypisanego mu czynu. Wymierzona kara zadziała wychowawczo na K. B. (1) i podobne jemu osoby uzmysławiając im ,że nie można bezkarnie uchylać się od obowiązku alimentacyjnego na rzecz własnego dziecka .

Na podstawie art. 34 § 3 kk w zw. z art. 72 § 1 pkt 3 kk sąd zobowiązał oskarżonego do wykonywania ciążącego na nim obowiązku łożenia na utrzymanie syna K. .

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie przepisów powołanych w pkt III. zwalniając oskarżonego z obowiązku ich ponoszenia.

ZARZĄDZENIE

- (...)

-(...)

- za 14 dni lub z apelacją.

P., dnia 23.11.2018 r.