Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 listopada 2018r.

Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 listopada 2018r. w S.

odwołania M. W. (1)

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddziału w S.

z dnia 19 marca 2018 r. Nr (...)

w sprawie M. W. (1)

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w S.

o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy

zmienia zaskarżoną decyzję i ustala, że ubezpieczonemu M. W. (1) przysługuje prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 01 listopada 2017r. do dnia 30 czerwca 2021r.

Sygn. akt IV U 374/18

UZASADNIENIE

Decyzją z 19 marca 2018 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych odmówił M. W. (1) prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wskazując, iż u wymienionego Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 06.03.2018 r. nie stwierdziła niezdolności do pracy.

Odwołanie od w/w decyzji złożył M. W. (1) wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Wskazał, że jego stan zdrowia nie uległ poprawie, kontynuuje leczenie, a przyjmowane przez niego leki uniemożliwiają mu prowadzenie pojazdów mechanicznych, utrudniają pracę na komputerze oraz zaburzają prawidłowy kontakt zawodowy (odwołanie k. 1).

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie wskazując, iż zaskarżona decyzja wydana została na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z 6 marca 2018 r. która nie stwierdziła u wnioskodawcy niezdolności do pracy, a odwołanie nie wnosi do sprawy żadnych nowych dowodów faktycznych lub prawnych, które uzasadniałyby zmianę zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.2).

Sąd Okręgowy ustalił, co następuje:

Wnioskodawca M. W. (1) dnia 12 października 2017 r. wystąpił do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z wnioskiem o rentę z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.41-42 akt organu rentowego). W momencie składania niniejszego wniosku M. W. (1) był uprawniony do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 31 października 2017 r. na podstawie decyzji z dnia 9 maja 2017r. (decyzja k. 29 akt rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował wnioskodawcę na badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS, który w orzeczeniu z 1 grudnia 2017 r. ustalił, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (wypis z orzeczenia Lekarza Orzecznika z 1.12.2017 r. k.44 akt organu rentowego). Wnioskodawca wniósł sprzeciw od orzeczenia Lekarza Orzecznika ZUS i na skutek powyższego został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 6 marca 2018 r. również ustaliła, że wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (wypis z orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS z 6.03.2018 r. k. 49 akt organu rentowego).

Na podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 19 marca 2018 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. odmówił wnioskodawcy prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy (decyzja z 19.03.2018 r. k. 50 akt organu rentowego).

Zespół biegłych sądowych: psychiatry i psychologa w opinii sporządzonej na zlecenie sądu rozpoznał u M. W. (1) zaburzenia afektywne dwubiegunowe obecnie epizod hipomanii, zespół uzależnienia od alkoholu w fazie długotrwałej abstynencji i stwierdził, że wnioskodawca jest nadal po 31.10.2017 r. częściowo niezdolny do pracy do 30 czerwca 2021 r.

Wnioskodawca od października 2014 r. jest leczony psychiatrycznie z rozpoznaniem zaburzeń afektywnych dwubiegunowych. Choroba zaczęła się od epizodu hipomaniakalnego. W 2016 r. odnotowano u wnioskodawcy epizod depresyjny umiarkowany. W trakcie badania wnioskodawca ujawniał wzmożone napięcie psychiczne, drażliwość, trudności w koncentracji, nieco wzmożony napęd psychoruchowy, obniżony krytycyzm. Wymienione objawy przemawiają za występowaniem u wnioskodawcy aktualnie epizodu hipomaniakalnego. Od chwili zachorowania znacznemu pogorszeniu uległo funkcjonowanie społeczne wnioskodawcy. Ze względu na brak długotrwałej remisji objawów w przebiegu zaburzeń afektywnych dwubiegunowych nie był ona zdolny do wykonywania pracy zarobkowej. Długotrwały epizod hipomaniakalny przebiega u wnioskodawcy z obniżonym krytycyzmem i zaburza jego funkcjonowanie głównie w zakresie wykonywania pracy zarobkowej. Nie doszło do poprawy stanu zdrowia wnioskodawcy w stosunku do okresu sprzed 31.10.2017 r., a wręcz doszło do jego pogorszenia z powodu wystąpienia epizodu hipomaniakalnego (opinia biegłych k. 12-14).

Ubezpieczony M. W. (1) ma (...) lat, z zawodu jest technikiem ekonomistą, prowadził pozarolniczą działalność gospodarczą. (okoliczności niesporne).

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Odwołanie wnioskodawcy M. W. (1) jest zasadne i zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009r., Nr 153, poz.1227 ze zm.) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do pracy powstała w okresach, o których mowa w art. 6 ust. 1 pkt 1 i 2, pkt 3 lit. b, pkt 4, 6, 7 i 9, ust. 2 pkt 1, 3-8 i 9 lit. a, pkt 10 lit. a, pkt 11-12, 13 lit. a, pkt 14 lit. a i pkt 15-17 oraz art. 7 pkt 1-3, 5 lit. a, pkt 6 i 12, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy.

W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Rozstrzygnięcie o zasadności bądź nie, odwołania wnioskodawcy od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia czy u wnioskodawcy istnieje nadal częściowa lub całkowita niezdolność do pracy. Sporządzona na tę okoliczność opinia biegłych sądowych psychiatry i psychologa dała podstawy do ustalania, że wnioskodawca jest nadal częściowo niezdolny do pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami – technik ekonomista, osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą. Biegli wskazali kategorycznie w swojej opinii, że analiza przedłożonej dokumentacji lekarskiej i wyników przeprowadzonych badań prowadzi do stwierdzenia, że M. W. (2) ze względu na występujące u niego zaburzenia afektywne dwubiegunowe z występującym obecnie epizodem hipomaniakalnym jest nadal (po 31 października 2017 r.) częściowo niezdolny do pracy. Biegli wskazali również, że ta niezdolność ma charakter okresowy i wskazali przewidywany czas jej trwania do 30 czerwca 2021 r. (k. 12-14).

Analizując przedmiotową opinię biegłych Sąd doszedł do przekonania, że stanowi ona miarodajny i wiarygodny dowód w sprawie, gdyż wydana została przez lekarzy specjalistów, a ponadto poprzedzona została analizą dokumentacji lekarskiej wnioskodawcy i jego badaniem. Opinia jest spójna i logiczna oraz należycie uzasadniona. Ponadto przedmiotowa nie została również zakwestionowana przez żadną ze stron procesu.

Podsumowując zebrany w sprawie materiał dowodowy wykazał, że wnioskodawca spełnia wszystkie przesłanki do przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art.477 ¹⁴ §2 kpc zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał M. W. (1) prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 listopada 2017 r. do 30 czerwca 2021 r.