Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Babilon-Domagała

Protokolant: sekr. sądowy Anna Misztal

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2013 roku

sprawy P. S. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art.157 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela prywatnego

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowego Wydziału Karnego z siedzibą w Opatowie

z dnia 25 lipca 2013 roku sygn. akt VII K 24/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zwalnia oskarżyciela prywatnego B. M. (1) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa opłaty należnej za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IX Ka 1586/13

UZASADNIENIE

P. S. (1)oskarżony został o to, że w dniu 24 sierpnia 2012r. we W.gm. (...) pobił oskarżyciela prywatnego B. M. (1)w ten sposób, że uderzył go powodując u niego obrażenia ciała w postaci; skupiska płytkich położonych na szczycie głowy otarć naskórka w polu o wymiarach 6 cm x 5 cm, rany tłuczonej górnej powieki oka prawego o wymiarach 9x3 cm, podbiegnięcia krwawego i obrzęku powieki górnej oka prawego, skupiska owalnych podbiegnięć krwawych po wewnętrznej stronie ramienia lewego w polu o wymiarach 15 x 14 cm, otarcia naskórka o średnicy 0,5 cm położonego w dolnej części okolicy mostkowej, w obrębie blizny pooperacyjnej skutkujących u pokrzywdzonego naruszaniem czynności narządów ciała na czas trwający nie dłużej niż 7 dni tj. o przestępstwo z art. 157 § 2 kk.

Sąd Rejonowy w Ostrówcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Opatowie wyrokiem z dnia 25 lipca 2013r. sygn. akt VII K 24/13 orzekł co następuje:

I.  oskarżonego P. S. (1) uniewinnił od popełnienia zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu z art. 157 § 2 kk;

II.  zasądził od B. M. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 185,47 złotych tytułem wydania ustnej opinii przez biegłego.

Wyrok powyższy w całości zaskarżył pełnomocnik oskarżyciela prywatnego. Zarzucił;

1.  naruszenie przez Sąd i instancji przepisów postępowania – art. 424 kpk poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku, które nie zawiera pełnej oceny zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego i jednoznacznego wskazania dlaczego Sad I instancji nie uznał za wiarygodne zeznań oskarżyciela prywatnego i złożonych przez niego do akt sprawy dokumentów, a także opinii biegłego S. Z. w zakresie dotyczącym mechanizmu powstania obrażeń ciał u pokrzywdzonego

2.  błąd w ustaleniach faktycznych Sądu I instancji polegający na sprzecznym z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego (zeznania pokrzywdzonego, zeznania świadków A. D., E. D., P. S. (2), W. C., opinii biegłego S. Z.) przyjęciu, że P. S. (1)nie jest sprawcą przestępstwa z art. 157 § 2 kk popełnionego na szkodę oskarżyciela prywatnego B. M. (1)w dniu 24 sierpnia 2012r. we W.gm. (...)

Podnosząc powyższe zarzuty pełnomocnik oskarżyciela prywatnego wniósł o uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie spawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela prywatnego jawi się jako oczywiście bezzasadna. Oznacza to, że brak jest podstaw do uznania podniesionych w niej zarzutów oraz uwzględnienia sformułowanego wniosku.

Dokonana przez Sąd Okręgowy kontrolna analiza przedmiotowej sprawy wykazała, iż stanowisko Sądu Rejonowego jest w pełni prawidłowe. Poparte jest ono logiczna i obiektywną analizą zgromadzonego materiału dowodowego. Nadto wskazać należy, iż zgromadzony materiał dowodowy jest kompletny i nie wymagał uzupełnienia.

Sąd Rejonowy swoje wnioskowanie oparł o zasadę swobodnej oceny dowodów z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. W żaden sposób nie można uznać, iż w przedmiotowej sprawie doszło do błędu w ustaleniach faktycznych. Błąd taki może zaistnieć tylko i wyłącznie w wyniku naruszenia przez Sąd art. 7 kpk i dokonania oceny dowodów sprzecznie z zasadami wiedzy, logiki i doświadczenia życiowego, bądź też wówczas, gdy Sąd czynił ustalenia faktyczne w oparciu o niepełny materiał dowodowy. W przedmiotowej sprawie sytuacja taka nie ma miejsca.

Jednoznacznie w uzasadnieniu orzeczenia Sąd Rejonowy wskazał w oparciu o jakie dowody czynił ustalenia faktyczne.

Podniesione przez skarżącego zarzuty stanowią jedynie ogólnikową, gołosłowną polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Rejonowego i w żadnym zakresie nie dają podstaw do wzruszenia zaskarżonego orzeczenia

Podkreślić należy, iż Sąd Rejonowy dokonując ustaleń faktycznych jak i oceny zgromadzonych dowodów miał na uwadze istnienie konfliktu rodzinnego pomiędzy pokrzywdzonym i jego dziećmi. Okoliczność ta w sposób prawidłowy uwzględniona została w analizie Sądu Rejonowego.

W sposób w pełni zasadny Sąd I instancji wskazał na takie bezsporne okoliczności jak pobyt oskarżonego i pokrzywdzonego na posesji w miejscowości W. 9 w obecności A. S., P. M.i B. M. (2), niezadowolenie oskarżonego z pobytu na posesji P. S. (1), próby uspokojenia pokrzywdzonego, przybycie policji i pogotowia ratunkowego, a także wystąpienie u pokrzywdzonego obrażeń ciała.

Zdecydowanie kluczowym, a zarazem spornym, dla rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy było więc ustalenie związku pomiędzy zachowaniem oskarżonego a obrażeniami stwierdzonymi u pokrzywdzonego, co również Sąd Rejonowy uczynił w sposób prawidłowy.

Trafnie Sąd I instancji wskazał na korelację wyjaśnień oskarżonego P. S. (1) z zeznaniami świadków A. S., B. M. (2), W. C., P. S. (2), E. D. i A. D..

Zasadnicze jednak dla dokonania ustaleń faktycznych są oczywiście zeznania A. S. i B. M. (2), które zgodnie wskazał, iż oskarżony P. S. (1) po przybyciu pokrzywdzonego do domu, niezwłocznie, po odebraniu od B. M. (1) wyrwanych mu narzędzi, opuścił go i oczekiwał na podwórku na przyjazd policji, podczas gdy agresywnie nastawiony pokrzywdzony B. M. (1) był uspakajany przez A. S. i B. M. (2).

Brak jest jakichkolwiek podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań świadków A. S. i B. M. (2). Znamienny dla takiej oceny jest fakt, iż w żaden sposób A. S. i B. M. (2) nie umniejszały swojej roli w zdarzeniu, a wskazywały na ich czynny udział w powstrzymywaniu agresywnego zachowania pokrzywdzonego, w wyniku którego doszło między innymi do uszkodzenia łuku brwiowego u pokrzywdzonego B. M. (1). Nie ma również jakichkolwiek wątpliwość, co do wiarygodności świadków W. C., P. S. (2), E. D. i A. D.. Są to osoby obce dla oskarżonego i nie miały one żadnego interesu we wspieraniu relacji przezeń prezentowanych.

Nie można zgodzić się z zarzutem skarżącego, iż Sąd Rejonowy nie wykazał, dlaczego nie uznał za wiarygodne zeznań pokrzywdzonego. W sposób jasny z uzasadnienia wyroku wynika bowiem, iż zeznania pokrzywdzonego nie znajdowały potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym i stanowiły odosobnioną wersję zdarzeń, w której pokrzywdzony skupiał się jedynie na obciążaniu oskarżonego, a całkowicie pomijał on własną rolę w zaistniałym zdarzeniu, a także rolę A. S., P. M. oraz B. M. (2).

W tym miejscu należy także zaznaczyć, iż Sąd Rejonowy w sposób w pełni właściwy posiłkował się opinią biegłego S. Z. w zakresie ustaleń dotyczących stwierdzonych u pokrzywdzonego obrażeń oraz mechanizmu ich powstania, czemu dał wyraz w pisemnych rozważaniach, a co ewidentnie przeczy twierdzeniu skarżącego, iż opinia biegłego S. Z. w zakresie mechanizmu powstania obrażeń nie została uznana za wiarygodną. Biegły w sposób jasny wskazał, iż obrażenia pokrzywdzonego mogły powstać na skutek przepychania pokrzywdzonego czy też silnego ucisku palcami. Opinia biegłego współgra, więc z ustaleniami faktycznymi poczynionymi w oparciu o zeznania świadków i przyczynia się do potwierdzenia ich wiarygodności.

Bezpodstawny jest zarzut naruszenia art. 424 kpk. Wskazać należy, że naruszenie art. 424 § 1 kpk, bez wykazania związku z innymi uchybieniami, mającymi wpływ na treść orzeczenia, nie może mieć samoistnie wpływu na treść wyroku. Uzasadnienie wyroku, które sporządzone jest już po wydaniu orzeczenia, nie może mieć, co do zasady, wpływu na jego treść. Jeżeli nie spełnia ono wymogów art. 424 § 1 kpk może natomiast uniemożliwić dokonanie kontroli odwoławczej zaskarżonego rozstrzygnięcia i w konsekwencji doprowadzić do uchylenia wyroku. Jednakże w przedmiotowej sprawie ocena dowodów dokonana przez Sąd I instancji nie jest ani ogólnikowa ani pobieżna, dlatego też w konsekwencji nie można przyjąć, by taka analiza zgromadzonego materiału dowodowego nie mogła prowadzić sądu do prawidłowych ustaleń faktycznych.

Uzasadnienie wyroku i zawarta w nim analiza jest nadto bez wątpienia wystarczająca dla dokonania prawidłowej kontroli instancyjnej rozumowania Sądu I instancji przez Sąd odwoławczy. W sposób bezproblemowy można prześledzić toku rozumowania Sądu Rejonowego przy ocenie zgromadzonego materiału dowodowego. Analizy i ocena zgromadzonych dowodów w żaden sposób nie wskazuje, że uzasadnienie sporządzone zostało z rażącą obrazą art. 424 kpk, albowiem w efekcie Sąd Okręgowy nie mógłby przeprowadzić rzetelnej instancyjnej kontroli prawidłowości zapadłego wyroku.

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk i art. 456 kpk zaskarżony wyrok utrzymał w mocy. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 624 § 1 kpk.

SSO Aleksandra Babilon – Domagała