Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 sierpnia 2018 r.

Sąd Rejonowy w Gdyni I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym

w dniu 29 sierpnia 2018 r. w G.

sprawy z powództwa (...) Banku S.A. w W.

przeciwko D. U.

o zapłatę

I.  oddala powództwo;

II.  kosztami procesu obciąża powoda uznając je za uiszczone.

Sygn. akt I C 450/18

UZASADNIENIE

Powód (...) Bank SA z siedzibą w W. wniósł pozew przeciwko D. U. o zapłatę kwoty 40.510,77 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty, a także zasądzenia na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód podał, że strony dnia 25 lutego 2014 roku zawarły umowę pożyczki nr (...). Wobec braku terminowej spłaty z dniem 15 listopada 2017 roku zadłużenie zostało postawione w stan pełnej wymagalności. Powód pismem z dnia 17 listopada 2017 roku wezwał pozwanego do spłaty zadłużenia pod rygorem skierowania sprawy na drogę postępowania sądowego. Powód podniósł, że zadłużenie nie zostało spłacone, a dnia 08 grudnia 2017 roku wystawił wyciąg z ksiąg rachunkowych banku nr (...). Na kwotę objętą pozwem składają się: niespłacony kapitał – 38.593,75 zł, odsetki umowne – 1.599,30 zł oraz odsetki umowne za opóźnienie – 317,72 zł.

(pozew – k. 3v.-4v.)

Postanowieniem Sądu Rejonowego Lublin-Zachód w Lublinie z dnia 17 stycznia 2018 roku w sprawie VI Nc-e (...) przekazał sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w Gdyni.

(postanowienie z dnia 17.01.2018r. – k. 5)

Nakazem zapłaty z dnia 28 marca 2018 roku w sprawie I Nc 132/18 Referendarz sądowy uwzględnił żądanie powoda.

(nakaz zapłaty z dnia 28.03.2018r. – k. 28)

W sprzeciwie od nakazu zapłaty pozwany wniósł o oddalenie powództwa w całości i zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

W uzasadnieniu pozwu powód zakwestionował okoliczności wskazane przez powoda i wskazał, że nie zostały one udowodnione zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodowego. Nadto podniósł, że wyciąg z ksiąg banku nie posiada waloru dokumentu urzędowego.

(sprzeciw – k. 31-34)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Dnia 26 lutego 2018 roku powód wystawił wyciąg z ksiąg (...) Bank S.A. nr (...) na dzień 08 grudnia 2017 roku, stwierdzając, że w jego księgach pozwany D. U. posiada wymagalne zadłużenie w wysokości 40.510,77 zł z tytułu umowy pożyczki (...) z dnia 21 lutego 2014 roku. Wskazano, że na kwotę wymagalnego zadłużenia składają się: niespłacony kapitał w kwocie: 38.593,75 zł, odsetki umowne w kwocie: 1.599,30 zł oraz odsetki umowne za opóźnienie w kwocie: 317,72 zł.

(okoliczności bezsporne ustalone w oparciu o: wyciąg z ksiąg banku – k. 15)

Sąd zważył, co następuje:

Powyższy stan faktyczny został ustalony jedynie w oparciu o wyciąg z ksiąg banku. Poza tym powód przedłożył do wniosku jedynie wezwanie do zapłaty z dnia 17 listopada 2017 roku, które okazało się nieprzydatne dla rozstrzygnięcia.

Powód w niniejszym postępowaniu domagał się zapłaty od pozwanego kwoty 40.510,77 zł na podstawie łączącej go z pozwanym umowy o pożyczkę gotówkową z dnia 25 lutego 2014 roku, wskazując, iż pozwany uzyskał pożyczkę gotówkową, którą jednak zaprzestał spłacać. W związku z tym zadłużenie zostało postawione w stan wymagalności.

Powództwo zostało zatem oparte na treści art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 r., Nr 126, poz. 715 ze zm.). Zgodnie z art. 3 ust.1 ustawy z 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (przez umowę o kredyt konsumencki rozumie się umowę o kredyt w wysokości nie większej niż 255.550 zł albo równowartość tej kwoty w walucie innej niż waluta polska, który kredytodawca w zakresie swojej działalności udziela lub daje przyrzeczenie udzielenia konsumentowi).

Zgodnie z ogólnymi regułami dowodowymi wynikającymi z art. 6 k.c. i 232 k.p.c. na powodzie ciążył obowiązek wykazania swego roszczenia zarówno co do zasady jak i wysokości. W ocenie Sądu powód nie sprostał temu obowiązkowi w niniejszej sprawie.

Powód przedstawił na tę okoliczność jedynie wyciąg z ksiąg banku, wskazując na wymagalne zadłużenie pozwanego oraz wezwanie do zapłaty z dnia 17 listopada 2017 roku.

Wyciąg ten jako dokument prywatny w rozumieniu art. 245 k.p.c. jest dowodem wyłącznie na to, że osoba, która go podpisała, złożyła oświadczenie zawarte w jego treści i podlega ocenie na równi z pozostałymi dowodami. Na podstawie tego dokumentu nie można sformułować domniemania, że stwierdzone w nim okoliczności są zgodne z rzeczywistym stanem rzeczy. Z uwagi na to, fakt zadłużenia pozwanego, jego tytuł i wysokość, winny zostać wykazane za pomocą innych dowodów. Tak samo należy traktować wezwanie do zapłaty, z którego wynika, że zostało ono doręczone powodowi.

Podnieść bowiem należy, iż pozwany kwestionował wszystkie twierdzenia powoda, w tym w szczególności wskazywał na nieudowodnienie roszczenia co do zasady i wysokości.

Natomiast powód nie przedstawił żadnych dowodów na okoliczność zawarcia umowy pożyczki, istnienia zadłużenia z tego tytułu, jego wysokości oraz warunków i skuteczności wypowiedzenia umowy pożyczki.

Należy przy tym zwrócić uwagę, że powód w żaden sposób nie zareagował na zobowiązanie do złożenia pisma przygotowawczego zawierającego ustosunkowanie się do sprzeciwu od nakazu zapłaty oraz ostateczne twierdzenia, zarzuty i wnioski dowodowe.

Skoro pozwany zakwestionował twierdzenia pozwu, a powód nie udowodnił podnoszonych przez siebie okoliczności, pozostają one niewykazane. Poza tym na podstawie samych tylko twierdzeń pozwu nie jest możliwe ustalenie treści umowy pożyczki. Powód w treści pozwu pomija również kwestię wypowiedzenia umowy pożyczki i warunków skuteczności tej czynności.

Z powyższych względów na mocy art. 29 ustawy z dnia 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2011 r., Nr 126, poz. 715 ze zm.) w zw. z art. 6 k.c. a contrario powództwo podlegało oddaleniu.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 k.p.c., obciążając przegrywającego proces w całości powoda kosztami procesu, uznając je za uiszczone.