Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 października 2018 roku

Sąd Okręgowy w E. w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Elżbieta Kosecka – Sobczak

Protokolant: st. sekr. sąd. J. P. O.

przy udziale przedstawiciela Państwowej Inspekcji Pracy Okręgowego Inspektoratu Pracy w O. G. N.

po rozpoznaniu w dniu 23 października 2018 roku

sprawy H. N.

c. M. i K., ur. (...)w (...)

obwinionej z art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. 2018., poz. 305 )

z powodu apelacji wniesionej przez Inspektora Państwowej Inspekcji Pracy z Okręgowego Inspektoratu Pracy w O.

od wyroku Sądu Rejonowego w E.

z dnia 21 sierpnia 2018 roku sygn. VIII W 339 / 18

I.  zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

II.  kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt VI Ka 531 / 18

UZASADNIENIE

H. N. została obwiniona o to, że będąc właścicielem kontrolowanej firmy: (...) .H.U. (...) H. N. ul. (...),(...)-(...) L. Sklep w E. przy ul. (...) wbrew zakazowi handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem w niedziele lub święta powierzyła zleceniobiorcy K. W. (1) wykonywanie pracy w sklepie w E. przy ul. (...) jako sprzedawcy w dniu 22.04.2018 roku, tj. w niedzielę objętą zakazem handlu, tj. o wykroczenie z art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ) w związku z art. 5 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ).

Sąd Rejonowy w E. wyrokiem z dnia 21 sierpnia 2018 roku w sprawie o sygn. VIII W 339 / 18:

I. obwinioną H. N. uniewinnił od popełnienia czynu zarzucanego jej we wniosku o ukaranie;

II. na podstawie art. 118 § kpw kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.

Od powyższego wyroku apelację wniósł oskarżyciel publiczny – Inspektor Państwowej Inspekcji Pracy z Okręgowego Inspektoratu Pracy w O., zaskarżając go w całości na niekorzyść obwinionej i zarzucając mu obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ) w związku z art. 5 pkt. 2 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ), polegającą na uniewinnieniu H. N. od popełnienia przypisanego jej czynu, mimo wystąpienia w jej działaniu znamion wykroczenia określonego w tym przepisie oraz błędne przyjęcie, że zakaz ustanowiony w art. 5 pkt 2 tej ustawy nie dotyczył obwinionej.

Podnosząc powyższy zarzut, na podstawie art. 109 § 2 k.p.k. w zw z art. 437 § 2 k.p.k. autor apelacji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

Sąd Okręgowy zważył , co następuje:

Apelacja wniesiona przez oskarżyciela publicznego nie jest zasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.

Omawiając niniejszą sprawę wskazać należy, iż Sąd I instancji przeprowadził postępowanie dowodowe w sposób wszechstronny i wyczerpujący, mając na uwadze obowiązek oparcia rozstrzygnięcia na prawdziwych ustaleniach faktycznych oraz badania i uwzględniania okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść obwinionej. Sąd ten zgromadził materiał dowodowy wystarczający do rozpoznania sprawy i ocenił go wnikliwie, omawiając szczegółowo wszystkie w tym zakresie dowody, nie wykraczając przy tym poza ramy swobodnej oceny dowodów. W oparciu o tę ocenę poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne oraz wykazał brak podstaw do przypisania H. N. popełnienia zarzuconego jej przez oskarżyciela publicznego wykroczenia.

Podniesiony przez skarżącego w wywiedzionym środku odwoławczym zarzut, sprowadzający się do twierdzenia, iż w przedmiotowej sprawie doszło do obrazy prawa materialnego, a mianowicie art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ) w związku z art. 5 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ), wskutek błędnego przyjęcia, iż H. N. swoim zachowaniem nie wyczerpała ustawowych znamion wykroczenia stypizowanego w tym przepisie prawnym - ocenić należy za nieuprawniony. Przypomnieć wypada, że obraza prawa materialnego może być przyczyną odwoławczą jedynie wtedy, gdy ma charakter samoistny. Zarzut obrazy prawa materialnego jest legitymowany tylko wówczas, gdy dotyczy błędnej wykładni zastosowanego przepisu, zastosowania nieodpowiedniego przepisu lub nie zastosowania przepisu zobowiązującego sąd do jego bezwzględnego respektowania. Należy wówczas porównywać treść zastosowanego przepisu prawa z ustalonym przez sąd stanem faktycznym. W poddanej zaś kontroli sprawie oskarżyciel publiczny nie zakwestionował dokonanych przez Sąd I instancji ustaleń stanu faktycznego, choć apelacja została oparta na zarzucie odwoławczym określonym w art. 438 pkt 1 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw. Autor skargi apelacyjnej poddał krytyce decyzję sądu I instancji polegającą na niezastosowaniu w wydanym orzeczeniu przepisu prawa materialnego, tj. art. 10 ust 1 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ) w związku z art. 5 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ), który – w jego ocenie - powinien być zastosowany do ustalonego stanu faktycznego. Powyższej konstatacji, nie sposób jednak zaakceptować.

Podkreślić trzeba, iż ustawa z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni ( Dz.U. 2018.305 ) określa zasady dotyczące ograniczenia handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem w placówkach handlowych w niedziele i święta oraz w dniu 24 grudnia i w sobotę bezpośrednio poprzedzającą pierwszy dzień Wielkiej Nocy ( art. 1 ustawy ). Przytoczona ustawa w przepisie art. 5 pkt 1 i 2 stanowi, że w niedziele i święta w placówkach handlowych: handel oraz wykonywanie czynności związanych z handlem, a także powierzenie pracownikowi lub zatrudnionemu wykonywania pracy w handlu oraz wykonywania czynności związanych z handlem – są zakazane, z tym jednak ustaleniem, iż w okresie od dnia 01 marca 2018 roku do dnia 31 grudnia 2018 roku zakaz, o którym mowa powyżej, nie obowiązuje w pierwszą i ostatnią niedzielę każdego miesiąca kalendarzowego ( art. 16 ust 1 ustawy). Wymieniony akt prawny, co szczególnie istotne, w art. 6 ust 1 pkt 1 - 32 przewiduje szereg enumeratywnie wskazanych wyłączeń podmiotowych, kazuistycznie określając kiedy ( kogo, w jakich miejscach, placówkach i przypadkach ) zakaz handlu w niedzielę i święta nie obowiązuje. Jedno z takich wyłączeń, przewidziane jest w pkt 7 tego artykułu, który stanowi, że zakaz handlu o którym mowa w art. 5 tej ustawy nie obowiązuje w placówkach pocztowych w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 roku – Prawo pocztowe (Dz.U. z 2017, poz. 1481 oraz z 2018, poz. 106 i 138 ). Omawiana ustawa, nie zawiera definicji placówki pocztowej, a odsyła, w tym zakresie, do innej ustawy. Zgodnie zaś z treścią art. 3 pkt 15 ustawy z dnia 23 listopada 2012 roku prawo pocztowe ( Dz.U. 2017.1481. j.t. ) placówka pocztowa jest jednostką organizacyjną operatora pocztowego lub agenta pocztowego, w której można zawrzeć umowę o świadczenie usługi pocztowej lub która doręcza adresatom przesyłki pocztowe lub kwoty pieniężne określone w przekazach pocztowych albo inne wyodrębnione i oznaczone przez operatora pocztowego miejsce, w którym można zawrzeć umowę o świadczenie usługi pocztowej lub odebrać przesyłkę pocztową lub kwotę pieniężną określoną w przekazie pocztowym.

Skrupulatna analiza zawartej przez H. N. w dniu 24 października 2017 roku umowy agencyjnej na realizację usługi nadawania i odbioru paczek kurierskich w systemie PointPack.pl ( k. 38 – 40 ) - która w § 3 statuuje, że w zakresie usług świadczonych w ramach tego systemu, placówka obwinionej świadczy usługi: nadania przesyłki kurierskiej opłaconej w systemie PointPack.pl lub w systemie kuriera; nadania przesyłki kurierskiej nieopłaconej w systemie PointPack.pl lub w systemie kuriera; odbioru przesyłki kurierskiej zwykłej; odbioru przesyłki kurierskiej za pobraniem; zwrotu przesyłki kurierskiej do nadawcy, pobierania opłaty za dodatkowe ubezpieczenie przesyłki kurierskiej i pobierania dopłaty za usługę pobrania - , przesądza o uzyskaniu przez nią statusu placówki pocztowej, której, ujęty, w przepisie art. 5 ustawy o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz niektóre inne dni, zakaz nie obowiązuje. Na powyższe ustalenie nie ma jednocześnie wpływu wyeksponowana przez autora apelacji okoliczność, że prowadzona przez H. N. działalność w zakresie świadczenia usług pocztowych ma jedynie charakter uboczny w zestawieniu z podstawową działalnością, jaką ona prowadzi, a która jest związana z handlem, albowiem ujęte w art. 6 pkt 7 ustawy z dnia 10 stycznia 2018 roku o ograniczeniu handlu w niedziele i święta oraz w niektóre inne dni ( Dz.U. z 2018 poz. 305 ) wyłączenie określonego w art. 5 tej ustawy zakazu handlu w określone niedziele nie zawiera, jak ma to miejsce, w przypadku niektórych spośród pozostałych wyjątków przewidzianych w treści art. 6 ww. ustawy, dodatkowego ograniczenia, jakim jest wymóg, by podlegająca zwolnieniu z takiego zakazu działalność, była prowadzona w przeważającym zakresie.

Ponadto i zeznań K. W. i z wykazu z k. 106 wynika, że w sklepie w E. przy ul. (...) realnie były nadawane i odbierane paczki pocztowe.

Reasumując powyższe rozważania skonstatować należy, że Sąd I instancji nie naruszył ani prawa materialnego ani przepisów postępowania, a kontrola odwoławcza uzasadnia stwierdzenie, że zaskarżony wyrok znajduje oparcie w prawidłowo dokonanej ocenie całokształtu materiału dowodowego i nie ma podstaw do zdyskwalifikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Uwzględniając powyższe rozumowanie Sąd Okręgowy na zasadzie art. 437 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k.p.w. zaskarżony wyrok, jako słuszny i trafny, utrzymał w mocy. Ponadto, na podstawie art. 119 k.p.w. w zw. z art. 636 § 1 k.p.k., Sąd odwoławczy kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.