Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 października 2018 r.

Sąd Apelacyjny w Warszawie II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: SSA – Marek Motuk (spr.)

Sędziowie: SA – Ewa Leszczyńska - Furtak

SO (del.) – Izabela Szumniak

Protokolant: – sekr. sąd. Sylwester Leńczuk

przy udziale Prokuratora Hanny Gorajskiej - Majewskiej

po rozpoznaniu w dniu 29 października 2018 r.

sprawy

1.  M. M. (1), syna W. i J. z d. M., urodz. dnia (...) w W.

oskarżonego z art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 257 k.k.

2.  M. M. (2) syna A. i U. z d. T., urodz. (...) w W.

oskarżonego z art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k.

na skutek apelacji, wniesionych przez obrońców oskarżonych

od wyroku Sądu Okręgowego Warszawie

z dnia 2 lutego 2018 r., sygn. akt XII K 266/17

1.  Utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  Zasądza od Skarbu Państwa na rzecz A.. A. B. – Kancelaria Adwokacka w W. oraz A.. M. P. Kancelaria Adwokacka w W. kwoty po 738 zł, obejmujące 23 % Vat, tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu odpowiednio oskarżonych M. M. (1) i M. M. (2) w postępowaniu odwoławczym;

3.  Zwalnia obu oskarżonych od kosztów postępowania odwoławczego, obciążając nimi Skarb Państwa.

UZASADNIENIE

M. M. (1) został oskarżony o to, że:

I.  w dniu 9 marca 2017 r. w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (2) stosował przemoc w postaci szarpania oraz zadawania ciosów, wypowiadania gróźb karalnych pobicia oraz uszkodzenia ciała wobec obywatela T. S. B. (1), obywatela B. S. R. B. i obywatela U. A. Y. z uwagi na ich przynależność narodowościową, publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności wymierzonej za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli z dnia 29 grudnia 2009 r. sygn. IV K 632/09

tj. o czyn z art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

II.  w tym samym miejscu i czasie znieważył słowami uznawanymi powszechnie za obelżywe obywatela T. S. B. (1), obywatela B. S. R. B., obywatela U. A. Y. oraz obywatelkę U. W. S..

tj. o czyn z art. 257 k.k.

Natomiast M. M. (2) został oskarżony o to, że:

III. w dniu 9 marca 2017 r. w W. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z M. M. (1) stosował przemoc w postaci szarpania oraz zadawania ciosów, wypowiadania gróźb karalnych pobicia oraz uszkodzenia ciała wobec obywatela T. S. B. (1), obywatela B. S. R. B. i obywatela U. A. Y. z uwagi na ich przynależność narodowościową, publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności wymierzonej za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. V K 323/06 (objętego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 21 października 2010 r. sygn. IV K 42/10)

tj. o czyn z art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

IV. w tym samym miejscu i czasie rzucił szklaną butelką i dokonał zbicia szklanej lady chłodniczej przez co powstały straty w wysokości 1500 zł na szkodę S. B. (1) przy czym czynu tego dokonał publicznie i z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego, przy czym czynu tego dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności wymierzonej za umyślne przestępstwo podobne orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego dla Warszawy-Woli z dnia 20 lutego 2006 r. sygn. V K 323/06 (objętego wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy z dnia 21 października 2010 r. sygn. IV K 42/10)

tj. o czyn z art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Sąd Okręgowy w Warszawie wyrokiem z dnia 2 lutego 2018 r.

z opisu czynów zarzucanych obydwu oskarżonym w pkt I i III a/o wyeliminował zarzut działania w warunkach powrotu do przestępstwa, a z kwalifikacji prawnej art. 64 § 1 k.k. ustalił ponadto, że te czyny popełnione zostały również na szkodę obywatelki U. V. S.

1. Oskarżonego M. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt I a/o i z mocy art. 119§ 1 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. oskarżonego skazał i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art. 57a § 2 k.k. zasądził od oskarżonego M. M. (1) na rzecz pokrzywdzonych V. S., S. R. B., S. B. (1), Y. A. nawiązki w kwotach po 500 (pięćset) zł dla każdego z nich;

oskarżonego M. M. (1) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt II a/o, z tym że przyjął, że obywatelka U. V. S. nie była osobą pokrzywdzoną tym czynem i z mocy art. 257 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 7 (siedmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art. 85 k.k. i 86 §1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego M. M. (1) kary pozbawienia wolności połączył i orzekł jedną karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

2. Oskarżonego M. M. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt III a/o i z mocy art. 119 § 1 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k. oskarżonego skazał i wymierzył mu karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art. 57a § 2 k.k. zasądził od oskarżonego M. M. (2) na rzecz pokrzywdzonych V. S., S. R. B., S. B. (1), Y. A. nawiązki w kwocie po 500 (pięćset) zł dla każdego z nich;

oskarżonego M. M. (2) uznał za winnego popełnienia czynu opisanego w pkt IV a/o i z mocy art. 288 § 1 k.k. w zw. z art. 57 a § 1 k.k. i w zw. z art. 64 § 1 k.k. oskarżonego skazał i wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

na mocy art. 85 kk i 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego M. M. (2) kary pozbawienia wolności połączył i orzekł jedną karę łączną 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

3. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. B. kwotę 1020 zł (tysiąc dwadzieścia) złotych, powiększoną o podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. M. (1);

4. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. M. P. kwotę 1020 zł (tysiąc dwadzieścia) złotych, powiększoną o podatek VAT, tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu M. M. (2);

5. zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów procesu przejmując je na rachunek Skarbu Państwa.

Wyrok powyższy zaskarżyli obrońcy oskarżonych.

Obrońca oskarżonego M. M. (1) na zasadzie art. 444 k.p.k.
i art. 425 § 1 i 2 k.p.k. zaskarżył powyższy wyrok w całości, oraz zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

I. rażącą i mającą istotny wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia obrazę przepisów postępowania, tj.:

1. art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających się usunąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego i oparcie rozstrzygnięcia na dowodach wyłącznie dla oskarżonego niekorzystnych, w tym w odniesieniu do słów jakie miał wypowiadać oskarżony na zeznaniach pokrzywdzonych, którzy w sposób dalece ograniczony posługują się językiem polskim lub nie posługują się nim wcale, o czym świadczy fakt korzystania przez wszystkich pokrzywdzonych z tłumaczy i nieuwzględnieniu dowodów dla oskarżonego korzystnych, w tym wyjaśnień oskarżonego M. M. (3), z których wynika, że również pracownicy zachowywali się agresywnie, szarpali oskarżonego i wypychali go z baru, jak i wyjaśnień samego oskarżonego który wyjaśniał, iż korzystał wcześniej z usług baru (...), gdzie chodził na kebab i był w dobrych stosunkach z pracownikami, do lokalu wszedł jedynie po chusteczki a nie w celu wywołania awantury a po zaistniałej sytuacji przeprosił pokrzywdzonych i naprawił szkodę;

2. art. 4, art. 7 i art. 410 k.p.k. polegającą na dowolnej i całkowicie błędnej ocenie materiału dowodowego w zakresie złożonych przez oskarżonego wyjaśnień i błędnym przyjęciu, iż oskarżony przyznał się do zarzucanego mu czynu, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony przyznał się jedynie, że „taka sytuacja”, tj. zdarzenie w lokalu SefaKebab miało miejsce, jednak zarówno w toku postępowania przygotowawczego jak i na rozprawie oskarżony oświadczył, że nie ma żadnych uprzedzeń rasowych i nie działał z pobudek odnoszących się do przynależności rasowej czy narodowościowej pokrzywdzonych, a tym samym nie można przyjąć, że faktycznie i świadomie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu, jak również w wyżej opisanym zakresie dotyczącym braku działania z powodu uprzedzeń rasowych Sąd Okręgowy bezzasadnie odmówił uznania wyjaśnień oskarżonego za wiarygodne i w sposób nieuzasadniony przyjął, iż chęć zadania ciosu S. B. wynikała wyłącznie w powodu jego pochodzenia;

3. art. 7 i 410 k.p.k. oraz art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. polegającą na zupełnie dowolnym przyjęciu, że oskarżony stosował przemoc w postaci zadawania ciosów oraz wypowiadania gróźb karalnych wobec obywatela T. S. B. (1), obywatela B. S. R. B. i obywatela U. A. Y. oraz obywatelki U. V. S., podczas gdy okoliczności te nie znajdują poparcia w zgromadzonym materiale dowodowym, gdyż np. z zeznań A. Y. wynika, iż „nikt z oskarżonych nie zadawał ciosów” ani też z żadnych dowodów nie wynika, aby rzekome groźby wzbudziły u pokrzywdzonych uzasadnioną obawę, że zostaną spełnione a kwestie te nie zostały przez Sąd Okręgowy uwzględnione w uzasadnieniu orzeczenia;

4. art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. poprzez niezawarcie w wyroku skazującym dokładnego określenia przypisanego oskarżonemu czynu zabronionego z art. 257 k.k., polegający na braku wskazania znamion tego czynu, a zwłaszcza nie określeniu czynności sprawczych (wykonawczych) podjętych przez M. M. (1), co w konsekwencji doprowadziło do niewłaściwego zastosowania art. 257 k.k.;

II. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, a polegający na niezasadnym przyjęciu przez Sąd, że dowody ujawnione w toku niniejszego postępowania i okoliczności sprawy są wystarczające do uznania oskarżonego M. M. (1) za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów, podczas gdy w przypadku przestępstwa z art. 119 § 1 k.k. (oraz z art. 257 k.k.) po stronie sprawcy zaistnieć musi zamiar bezpośredni kierunkowy, zaś zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie potwierdza, ażeby oskarżony obejmował swoim zamiarem wszystkie znamiona tego przestępstwa, w szczególności, aby jakiekolwiek podejmowane prze niego działania powodowane były przynależnością narodowościową pokrzywdzonych i brak jest podstaw do uzasadnienia stwierdzenia, iż M. M. (1) sięgnął po plastikowe widelce i chciał zastosować przemoc w postaci zadania ciosu S. B. wyłącznie z powodu jego pochodzenia, jak również polegający na niezasadnym przyjęciu, że oskarżony stosował przemoc w postaci szarpania oraz zadawania ciosów, wypowiadania gróźb karalnych pobicia oraz uszkodzenia ciała wobec obywatela T. S. B. (1), obywatela B. S. R. B. i obywatela U. A. Y. oraz obywatelki U. V. S., które to uchybienia doprowadziły w efekcie do niewłaściwego zastosowania art. 119 § 1 w sytuacji, gdy oskarżony nie wyczerpał swoim zachowaniem wszystkich znamion czynu zabronionego;

III. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

art. 257 k.k. przez jego zastosowanie w sytuacji, gdy zgodnie z dyspozycją przywołanego przepisu zachowanie sprawcy polegać musi na znieważaniu lub naruszaniu nietykalności cielesnej, przy czym sprawca realizuje ustawowe znamiona przestępstwa z art. 257 jedynie wtedy, gdy powodem jego czynu jest przynależność pokrzywdzonego do kategorii określonych przepisem, natomiast z opisu czynu zarzucanego i następnie przypisanego oskarżonemu M. M. (1) nie wynika ani sposób, w jaki oskarżony miał dokonać znieważenia pokrzywdzonych, nie wynika również, aby oskarżony dokonał znieważenia pokrzywdzonych ze względu na przynależność narodową, etniczną, rasową, wyznaniową lub z powodu bezwyznaniowości a zatem brak jest podstaw do przyjęcia, ze oskarżony swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu zabronionego, co wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu sprawstwa z art. 257 k.k.;

IV. ewentualnie, z najdalej idącej ostrożności procesowej, w przypadku nieuwzględnienia zarzutów sformułowanych powyżej, podniósł zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary i wymierzenie kary bezwzględnego pozbawienia wolności, pomimo możliwości skorzystania przez Sąd z regulacji opisanej w art. 37a k.k. przewidującej orzeczenia kary ograniczenia wolności lub grzywny zamiast kary pozbawienia wolności, co uzasadniała postawa oskarżonego w trakcie postępowania, w szczególności wyrażona przez oskarżonego skrucha, przeproszenie pokrzywdzonych za zaistniałą sytuację, naprawienie szkody w postaci wybitej szyby, pomimo, iż to nie oskarżony dokonał jej uszkodzenia.

Na zasadzie art. 427 § 1 i 2 k.p.k. i art. 437 § 1 i 2 k.p.k. wniósł o:

- uniewinnienie M. M. (1) od popełnienia zarzucanych mu czynów,

ewentualnie z daleko idącej ostrożności - w przypadku uznania, że brak jest podstaw do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanych mu czynów,

- wymierzenie oskarżonemu kary o charakterze nieizolacyjnym.

Natomiast obrońca oskarżonego M. M. (2), zaskarżając wyrok w całości w odniesieniu tegoż oskarżonego zarzucił mu:

1) rażące naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie::

a) art. 4 w związku z art. 7 k.p.k., a także art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., poprzez:

i) wadliwą analizę zgromadzonego materiału dowodowego i uznanie, że dowody z zeznań pokrzywdzonych V. S., S. B. (2), S. R. B., i A. Y. są wystarczające dla uznania, że oskarżony M. M. (2) stosował przemoc lub groźbę bezprawną wobec pokrzywdzonych,

ii) uznanie, że oskarżony M. M. (2) miał zamiar zniszczenia lady chłodniczej, w sytuacji, gdy oskarżony przyznał się do dokonania samego rzutu, jednak motywem który nim kierował była chęć odwrócenia uwagi pokrzywdzonych i umożliwienie współoskarżonemu M. M. (1) wyjście z lokalu w którym miało miejsce zdarzenie,

b) art. 7 w zw. z art. 410 k.p.k. polegające na:

i) przyjęciu, że pokrzywdzoną w sprawie jest również V. S., podczas gdy w uzasadnieniu Sąd I Instancji ustalił, że jedynymi wyzwiskami stosowanymi przez oskarżonego było „brudasy” ew. „czarnuchy”, które to określenia w żadnym wypadku nie odnoszą się do tej pokrzywdzonej - kobiety rasy białej, pochodzenia ukraińskiego.

2) błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że:

a) oskarżony M. M. (2) uczestniczył w całym zdarzeniu, podczas gdy jego rola w zajściu ograniczyła się do rzutu butelką po alkoholu, przy czym wskazuję że powołany powyżej błąd miał istotny wpływ na orzeczenie.

3) na wypadek, gdyby Sąd nie podzielił powołanych powyżej zarzutów błędów proceduralnych oraz błędu w ustaleniach faktycznych, zarzucił wyrokowi Sądu I Instancji błędne zastosowanie przepisów prawa materialnego mający istotny wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie:

a) przepis art. 119 § 1 k.k. poprzez uznanie, że w przedmiotowym znaczeniu doszło do wyczerpania znamion tego przepisu,

b) art. 288 § 1 poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym oskarżony nie miał zamiaru dokonania zniszczenia mienia;

4) wreszcie, niezależnie od podnoszonych zarzutów wskazał, że wymierzona kara 10 miesięcy pozbawienia wolności jest rażąco surowa w stosunku tak do faktycznych działań podjętych przez oskarżonego M. M. (2) w trakcie zdarzenia, jak i w stosunku do skutków, które powstały w wyniku przedmiotowego zajścia.

Na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wniósł aby Sąd Apelacyjny w Warszawie zmienił w całości wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 2 lutego 2018 r. i uniewinnił M. M. (2) od zarzucanych mu czynów, ewentualnie - w przypadku uznania, że zasadne będzie przeprowadzenie w sprawie ponownego lub dodatkowego postępowania dowodowego uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacje obrońców nie zasługują na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zasługują na uwzględnienie podniesione przez obu obrońców zarzuty obrazy przepisów postępowania, a mianowicie art. 4 k.p.k., art. 5 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k. i art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k.

Przypomnieć należy, iż w świetle jednolitego i utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego:

1)  przepis art. 4 k.p.k. statuuje zasadę obiektywizmu, która odnosi się do organów prowadzących postępowanie karne, aby badały i uwzględniały w jego toku okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego. Na tle tej zasady Sąd Najwyższy wielokrotnie wypowiadał pogląd, że przepis ten formułuje jedną z naczelnych zasad procesu o charakterze dyrektywy ogólnej, stąd też jego naruszenie nie może stanowić samodzielnej podstawy środka odwoławczego. Respektowanie zasady bezstronności gwarantowane jest w przepisach szczegółowych i dopiero wskazanie ich obrazy może uzasadniać zarzut (vide m. in.: postanowienie z dnia 16 maja 2003 r., II KK 31/03, LEX nr 78381; wyrok z dnia 1 października 2002 r., V KKN 281/01 teza 1, LEX nr 56826; postanowienie z dnia 13 maja 2002 r., V KKN 90/01, LEX nr 53913; postanowienie z dnia 28 grudnia 2001r., V KKN 329/00, LEX nr 51623);

2)  nie można zasadnie stawiać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k. na tej podstawie, że strony zgłaszają wątpliwości, co do ustaleń faktycznych. Dla oceny czy został naruszony zakaz in dubio pro reo nie są miarodajne wątpliwości strony procesowej, ale jedynie to, czy Sąd orzekający wątpliwości takie powziął i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego, albo to, czy w świetle realiów konkretnej sprawy wątpliwości takie powinien był powziąć. W wypadku bowiem, gdy ustalenia faktyczne zależne są od dania wiary tej lub innej grupie dowodów, nie można mówić o naruszeniu reguły in dubio pro reo, albowiem jedną z podstawowych prerogatyw Sądu orzekającego jest swobodna ocena dowodów (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2008 r., sygn. V KK 99/08, LEX nr 435313, Prok. i Pr.- wkł. 2008/12/19; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 r., sygn. V KK 72/03, LEX nr 83771; postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2002 r., sygn. V KK 207/03, OSNwSK 2004/1/238; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 października 2002 r., sygn. V KKN 251/01, Prok. i Pr. 2003/11/5);

3)  przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. , jeśli tylko:

-

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy,

-

stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego,

-

jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 lipca 2006 r., II KK 12/06, LEX nr 193084; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 stycznia 2004 r., sygn. WK 26/03, OSNwSK 2004/1/53; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 6 stycznia 2004 r., sygn. V KK 60/03, LEX nr 104378; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 lipca
2003 r., sygn. V KK 375/02, LEX nr 80278; wyrok Sądu Apelacyjnego w Łodzi z dnia 17 stycznia 2001 r., sygn. II AKa 255/00, Prok. i Pr. 2002/10/22);

4)  natomiast naruszenie art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (vide m.in.: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 17 września 2004 r., sygn. IV KK 102/04, LEX nr 126693). Sąd powinien opierać swoje ustalenia faktyczne jedynie na dowodach przeprowadzonych na rozprawie głównej, a więc tych, do których strony mają dostęp w toku rozprawy, wskutek czego mogą realizować swoje uprawnienia np. poprzez zadawanie pytań o składanie oświadczeń. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (vide m.in.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2002 r., sygn. V KKN 34/01, LEX nr 53912).

Odnosząc się do realiów niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny stwierdza, iż w stopniu oczywistym nie jest zasadny zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k., albowiem Sąd Okręgowy, jak wynika to z uzasadnienia wyroku, dokonując ustaleń faktycznych nie podjął żadnej niedającej się usunąć wątpliwości. Z analizy akt sprawy nie wynika też, iż wątpliwości tego rodzaju winien był podjąć. W konsekwencji nie mógł zinterpretować ich na niekorzyść oskarżonego.

Wątpliwości powzięte jedynie przez obrońcę oskarżonego M. M. (1), w więc przez przedstawiciela procesowego jednej ze stron, nie mogą uzasadniać zarzutu obrazy art. 5 § 2 k.p.k.

Nie zasługują także na uwzględnienie podniesione przez obu obrońców zarzuty obrazy art. 7 k.p.k., gdyż Sąd I instancji ujawnił prawidłowo całokształt materiału dowodowego mającego wpływ na treść rozstrzygnięcia oraz poddał go ocenie. Przedmiotem oceny sądu I instancji były zarówno dowody korzystne, jak i niekorzystne dla oskarżonych M. M. (1) i M. M. (2).

W szczególności przedmiotem analizy i oceny Sądu I instancji były zarówno wyjaśnienia obu oskarżonych, jaki i zeznania V. S., S. B. (3), S. R. B., M. B., O. P. i A. Y..

Podnosząc zarzuty obrazy art. 7 k.p.k. żaden z obrońców w istocie nie zakwestionował prawidłowości oceny powyższych dowodów, albowiem nie wykazał, iż ocena ta pozostaje w sprzeczności z zasadami prawidłowego rozumowania, bądź wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. W tym stanie rzeczy zarzuty w przedmiocie dowolnej oceny dowodów uznać należy za gołosłowne, arbitralne i polemiczne, a w konsekwencji za nie zasługujące na uwzględnienie.

Za pozbawione podstaw uznać należy podniesione obu skarżących zarzuty obrazy art. 410 k.p.k. W świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego naruszenie art. 410 k.p.k. następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego (por. m.in.: wyrok SN z dnia 17 września 2004 r., sygn. IV KK 102/04, LEX nr 126693).

Natomiast nie stanowi naruszenia przepisu art. 410 k.p.k. dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie (por.: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 czerwca 2002 r., sygn. akt V KKN 34/01, LEX nr 53912).

Analiza akt sprawy uzasadnia stwierdzenie, iż Sąd Okręgowy ujawnił w prawidłowy sposób wszystkie dowody mające istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy oraz poddał je analizie i ocenie, a zatem były one w całości uwzględnione przy wydaniu wyroku.

Żaden z obrońców zaskarżając wyrok nie wskazał żadnego argumentu na uzasadnienie podniesionych zarzutów obrazy art. 424 k.p.k., a zatem uznać je należy za oczywiście bezzasadne. Niezależnie od powyższego należy podkreślić, iż uzasadnienie sporządzane jest po wydaniu wyroku, a zatem jego treść nie może mieć nawet hipotetycznie wpływu na jego treść.

Bezzasadność zarzutów obrazy przepisów postępowania podniesionych przez obu obrońców wynika także z faktu, iż żaden z nich, wbrew nakazowi wynikającemu z treści art. 438 pkt 2 k.p.k., nie wykazał, że wskazane przez nich uchybienia mogły mieć wpływ na treść wyroku.

W ocenie Sądu Apelacyjnego nie zasługuje na uwzględnienie zarzut obrazy art. 413 § 2 pkt 1 k.p.k. podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. M. (1), aczkolwiek godzić się należy ze skarżącym, iż czyn zarzucany temuż oskarżonemu w pkt II aktu oskarżenia został opisany w sposób bardzo lakoniczny. Jednakże z opisu czynu przypisanego oskarżonemu w wyroku wynika, iż oskarżonemu przypisano działanie polegające na znieważeniu słowami obelżywymi obcokrajowców o innym białym kolorze skóry, a więc z powodu ich przynależności etnicznej i rasowej. Okoliczność powyższa została szerzej uargumentowana w uzasadnieniu wyroku. Wypowiadane publicznie przez oskarżonego pod adresem pokrzywdzonych słowa: „brudasy”, „czarnuchy” oraz żądanie opuszczenia przez nich Polski, w rozumieniu powszechnym są obraźliwe i miały ścisły związek z ich przynależnością etniczną i rasową.

W związku z powyższym uznać należy, iż czynności sprawcze przypisane oskarżonemu zostały opisane wprawdzie bardzo lakonicznie, jednakże w stopniu uzasadniającym przypisanie mu przestępstwa z art. 257 k.k.

W świetle prawidłowych ustaleń Sądu Okręgowego co do wypowiadanych przez oskarżonego M. M. (1) słów, kwalifikacja prawna jego zachowania się, jako przestępstwa z art. 257 k.k. nie budzi wątpliwości Sądu Apelacyjnego.

W świetle prawidłowo dokonanych przez sąd I instancji ustaleń faktycznych, zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie zasługują na uwzględnienie podniesione przez obu obrońców zarzuty obrazy art. 119 § 1 k.k. Zgodzić się należy z Sądem Okręgowym, iż w stosunku do pokrzywdzonych używano zarówno przemocy, jak i gróźb bezprawnych, zaś wypowiadane przez oskarżonych znieważające słowa wskazywały jednoznacznie, iż powodem takiego zachowania się oskarżonych była ich przynależność etniczna i rasowa. Sąd Okręgowy słusznie także uznał, iż oskarżeni działali wspólnie i w porozumieniu, albowiem oskarżony M. M. (2) obejmował swoją świadomością całość bezprawnych działań podjętych przez oskarżonego M. M. (1) oraz w całości je zaakceptował przyłączając się do nich poprzez rzucenie butelką w szklaną szybę lady chłodniczej.

Za oczywiście bezzasadny uznać należy podniesiony przez obrońcę oskarżonego M. M. (2) zarzut obrazy art. 288 § 1 k.k. Argumentacja obrońcy, iż rzucając butelką w szybę oskarżony nie miał zamiaru jej zniszczenia i nie godził się z taką możliwością, pozostaje w rażącej sprzeczności z podstawowymi zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego, nie zasługują na uwzględnienie podniesione przez obu obrońców zarzuty rażącej niewspółmiernej surowości kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonym.

Sąd Okręgowy przy wymiarze kar obu oskarżonym w prawidłowy sposób zastosował dyrektywy określone w art. 53 k.k.

Wymierzone oskarżonym kary pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez nich czynów oraz uwzględniają występujące w sprawie okoliczności obciążające i łagodzące, zaś ich wysokość oscyluje w dolnych ustawowych granicach zagrożenia.

Podniesione przez obrońcę oskarżonego M. M. (1) okoliczności w postaci przyznania się do popełnienia przestępstwa, okazania skruchy, przeproszenia pokrzywdzonych oraz naprawienia szkody zostały uwzględnione przez Sąd Okręgowy przy wymiarze mu kary, co znalazło odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku.

Natomiast trudna sytuacja rodzinna oskarżonego M. M. (2), na którą powołuje się jego obrońca, nie stanowi okoliczności mającej wpływ na kształtowanie wymiaru kary za popełnione przestępstwo.

Mając powyższe na względzie, Sąd Apelacyjny orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.