Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 20 listopada 2018 roku

Sąd Rejonowy w Nowym Dworze Mazowieckim w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodnicząca – SSR Justyna Żbikowska

Protokolant – (...)

bez udziału prokuratora

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu (...) roku

sprawy (...)

syna (...) i (...)

ur. (...)

w (...)

oskarżonego o to, że:

w dniu (...) roku w miejscowości (...), pow. (...), woj. (...), na ul. (...) kierował w ruchu lądowym, pojazdem mechanicznym marki (...) o nr rej. (...), nie stosując się do orzeczonego przez (...) w sprawie sygn. akt (...), zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych oraz nie stosując się do decyzji nr (...) (...) (...) z dnia (...)o cofnięciu uprawnień do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. (...),

tj. czyn z art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw. z art. 11 § 2 kk

o r z e k a

I.  oskarżonego (...) uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, za który na podstawie art. 244 kk w zb. z art. 180a kk w zw.
z art. 11 § 2 kk skazuje go, a na podstawie art. 244 kk w zw. z art. 11 § 3 kk w zw.
z art. 37a kk wymierza mu karę 6 (sześciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 (dwudziestu) godzin miesięcznie;

II.  na podstawie art. 42 § 1a pkt 1 i 2 kk orzeka wobec oskarżonego zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 (jeden) roku;

III.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, obciążając nimi Skarb Państwa.

Sygn. akt II K 688/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego
w niniejszej sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

Wyrokiem (...) z dnia (...) w sprawie o sygn. akt (...) (...) został skazany za czyn
z art. 180a kk i orzeczono wobec niego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku. Zakaz ten biegł od dnia 7 lutego 2018 r.
W związku z tym (...) (...) wydał decyzję z dnia (...)nr (...) o cofnięciu (...) uprawnień do prowadzenia pojazdów według kategorii (...) na okres 1 roku biegnący również od dnia (...)

Mimo orzeczonego zakazu oraz wydania wyżej wymienionej decyzji, w dniu
7 sierpnia 2018 r. około godz. 17:00 (...) prowadził samochód osobowy M. (...) o nr rej. (...) na ul. (...) w (...). Został zatrzymany przez patrol (...)

(...) ma (...)lat, (...). (...) (...) (...) (...). Ma (...)
(...). (...), natomiast on zatrudniony jest w (...) na(...), gdzie osiąga dochód w wysokości (...)złotych. (...) był (...) za przestępstwa z (...).

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie notatki urzędowej (k. 1, k. 3), pisma ze (...)(k. 8), kopii decyzji z dnia (...) (k. 9), (...)(k. 10), (...) (k. 17-41, k. 44), zawiadomienia (k. 42), (...)(k. 45), (...) (k. 49), (...) (k. 58), zeznań (...) (k. 46, k. 64) oraz wyjaśnień oskarżonego (...) (k. 14-15, k. 63).

Przesłuchiwany w postępowaniu przygotowawczym (k. 14-15) oskarżony (...) przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił jednocześnie, że jechał wówczas do pracy. Stwierdził, że musi jeździć do pracy, bowiem utrzymuje (...), która się (...). (...)
i (...) w (...).

Przesłuchiwany w postępowaniu sądowym (k. 63) oskarżony (...) także przyznał się do zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił jednak, że wracał do domu do chorego dziecka, które dostało gorączki. Stwierdził, że nikt z rodziny mu nie pomaga. Dodał, że jego żona ma prawo jazdy, lecz była wtedy z jednym z dzieci w szpitalu, a on opiekował się pozostałym (...). Ponadto wyjaśnił, że jest świadom złamania zakazu i tego, że postąpił niewłaściwie, ale stwierdził, że sytuacja go do tego zmusiła.

Sąd zważył, co następuje:

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego (...) w całości. Oskarżony bowiem przyznał się do zarzucanego mu czynu, a jego wyjaśnienia są logiczne, spójne
i konsekwentne. Oskarżony wprawdzie w postępowaniu przygotowawczym wskazał, że jechał do pracy, a w postępowaniu sądowym wyjaśnił, że wracał do chorego dziecka, jednak nie można wykluczyć, iż ta drobna rozbieżność wynika choćby z omyłki pisarskiej zawartej
w protokole przesłuchania oskarżonego w charakterze podejrzanego. Nie można wykluczyć bowiem, iż oskarżony wówczas rzeczywiście wyjaśnił, że wracał z pracy, zwłaszcza, gdy weźmie się pod uwagę godzinę jego zatrzymania przez patrol Policji. Jego przyznanie się do winy znajduje również oparcie w zeznaniach świadka oraz w dowodach pozaosobowych. Okoliczności sytuacji rodzinnej i choroby dziecka znajdują zaś potwierdzenie w przedłożonej przez oskarżonego dokumentacji, których treść nie budziła wątpliwości Sądu. Nie ma więc podstaw, aby odmówić mu wiarygodności.

Zeznania świadka (...), który pełni zawód zaufania publicznego
i jest dla oskarżonego osobą obcą, są całkowicie wiarygodne. Nie miał on żadnych powodów, dla których miałby obciążać oskarżonego ponad miarę.

Sąd obdarzył wiarą także wszelkie dowody pozaosobowe, które zostały sporządzone lub przygotowane rzetelnie, przez uprawnione podmioty i nie były kwestionowane przez żadną ze stron w toku procesu.

Uwzględniając zebrany w sprawie materiał dowodowy stwierdzić należy, iż obdarzone przez Sąd wiarą dowody łączą się w logiczną całość i stanowią wystarczającą podstawę do uznania, iż okoliczności popełnienia przez oskarżonego przypisanego mu czynu, wina, opis czynu oraz kwalifikacja prawna nie budzą żadnych wątpliwości.

Swoim zachowaniem oskarżony wyczerpał ustawowe, przedmiotowe jak
i podmiotowe, znamiona jednocześnie dwóch przestępstw – z art. 244 kk i z art. 180a kk.
W myśl art. 244 kk karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5 podlega ten kto nie stosuje się do orzeczonego przez sąd m. in. zakazu prowadzenia pojazdów. Natomiast na zasadzie art. 180a kk karze grzywny, ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do lat 2 podlega ten kto na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub w strefie ruchu, prowadzi pojazd mechaniczny, nie stosując się do decyzji właściwego organu o cofnięciu uprawnienia do kierowania pojazdami.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że oskarżony miał orzeczony zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych wyrokiem (...)
w (...) z dnia (...)w sprawie o sygn. akt (...), a także decyzją (...) (...) zostały mu cofnięte uprawnienia do kierowania pojazdami. W okresie obowiązywania zakazu i cofnięcia uprawnień, oskarżony (...) prowadził pojazd mechaniczny po drodze publicznej. Zatem oskarżony jednocześnie złamał orzeczony zakaz, jak i nie zastosował się do wydanej wobec niego decyzji. W ten sposób popełnił on jeden czyn zabroniony, wypełniający znamiona obu wyżej typizowanych przestępstw – na zasadzie art. 11 § 2 kk.

Przystępując do wymiaru kary Sąd miał na względzie dyrektywy określone
w art. 53 kk, nakazujące brać pod uwagę stopień społecznej szkodliwości czynu oraz okoliczności łagodzące i obciążające. Kierując się wskazówkami określonymi
w art. 115 § 2 kk Sąd miał na uwadze, iż oskarżony popełnił zarzucany mu czyn umyślnie
i w zamiarze bezpośrednim, albowiem jako osoba dorosła miał on całkowitą świadomość, że ma on obowiązek respektować orzeczenia sądowe oraz decyzje starosty powiatowego. Stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oskarżonego jest zatem znaczny. Niemniej jednak należy zauważyć, iż okoliczności obciążających, innych niż uprzednia karalność oskarżonego, Sąd się nie dopatrzył. Do okoliczności łagodzących zaś należy zaliczyć przyznanie się oskarżonego do popełnionego czynu, złożenie wyjaśnień niesprzecznych
z ustalonym stanem faktycznym oraz wyrażenie skruchy.

Mając powyższe na uwadze, a także obowiązek Sądu określony w art. 53 § 2 kk, nakazujący przy wymierzaniu kary brać pod uwagę również właściwości i warunki osobiste sprawcy, Sąd postanowił wymierzyć oskarżonemu karę 6 miesięcy ograniczenia wolności polegającej na obowiązku wykonywania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 20 godzin miesięcznie. Należy mieć na względzie, że oskarżony ma trudną sytuację rodzinną, bowiem jest jedynym jej żywicielem. Jego żona pozostaje bezrobotna. Na utrzymaniu mają zaś (...) (...). (...) aż w (...). Można zatem za oskarżonym przyjąć, że zasadniczo był on zmuszony do złamania zakazu i decyzji starosty w dniu zdarzenia. Nie oznacza to jednak oczywiście pochwały dla jego działania. Oskarżony winien szukać alternatywnych środków transportu celem dostania się do pracy czy do szpitala. (...). Niemniej nie oznacza to także, iż w niniejszym przypadku zasłużył on na najsurowszą karę przewidzianą przez przepisami. Zwłaszcza, że taka kara będzie stanowiła nadmierną uciążliwość dla jego rodziny, narażając ją na utratę wszystkich środków utrzymania, co będzie stanowiło dolegliwość dla postronnych członków jego rodziny większą niż dla niego samego. Dlatego też biorąc pod uwagę, że oskarżony zatrudniony jest tylko na (...), uznano że będzie w stanie wykonywać karę ograniczenia wolności. Kara grzywny zaś byłaby zbyt łagodna w stosunku do jego uprzedniej karalności. W ocenie Sądu wymierzona kara jest adekwatna do wszystkich wyżej opisanych okoliczności.

Orzeczenie zakazu prowadzenia przez oskarżonego wszelkich pojazdów mechanicznych na okres nie krótszy niż jeden rok było obowiązkowe w świetle dyspozycji art. 42 § 1a pkt 1 i 2 kk. Okres orzeczonego zakazu Sąd dostosował do całokształtu okoliczności sprawy.

Mając na uwadze stan majątkowy oskarżonego, Sąd uznał, że względy słuszności przemawiają za tym, aby zwolnić oskarżonego z ponoszenia kosztów sądowych i obciążył nimi Skarb Państwa.

W tym stanie rzeczy, orzeczono jak w sentencji.