Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 05 grudnia 2018 roku

Sąd Rejonowy w Gdyni VI Wydział Gospodarczy, w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2018 roku w Gdyni

na rozprawie

sprawy z powództwa A. W.

przeciwko (...) spółce akcyjnej z siedzibą w W.

o zapłatę

na skutek sprzeciwu od nakazu zapłaty z dnia 25 maja 2018 roku wydanego w sprawie o sygn. akt VI GNc 585/18 – w zakresie żądania kwoty 1 376,79 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty i kosztów procesu

I.  oddala powództwo w zakresie żądania kwoty 1 376,79 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty;

II.  zasądza od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. na rzecz powódki A. W. kwotę 3 197,31 złotych ( trzy tysiące sto dziewięćdziesiąt siedem złotych trzydzieści jeden groszy) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt VI GC 1383/18

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 18 stycznia 2018 roku powódka A. W. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 11 035,94 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty, a także kosztów procesu.

W uzasadnieniu powódka wskazała, że w dniu 19 września 2016 roku doszło do powstania szkody w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...). Decyzją z dnia 08 grudnia 2016 roku pozwany odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, że zgłaszane uszkodzenia pojazdu nie mają odzwierciedlenia we wskazanych przez kierującego okolicznościach i nie korelują z uszkodzeniami wskazanego miejsca zdarzenia. Wskutek złożonego odwołania od powyższej decyzji pozwany pismem z dnia 09 marca 2017 roku uchylił przedmiotową decyzję i przyjął odpowiedzialność z tytułu powstania szkody wskazując jednocześnie, że dokona wypłaty należnego odszkodowania po przesłaniu faktur dokumentujących naprawę pojazdu, co oznaczało, że wypłatę odszkodowania pozwany uzależnił jedynie od udokumentowania poniesionych kosztów naprawy nie wspominając, iż dodatkowo ograniczy te koszty wskutek dokonanych korekt. Powódka pismem z dnia 27 marca 2017 roku w związku z przyjęciem odpowiedzialności pozwanego przesłała mu fakturę numer (...) z dnia 14 marca 2017 roku. Pismem z dnia 10 maja 2017 roku pozwany przyznał powódce odszkodowanie w kwocie 1 736,79 złotych.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 maja 2018 roku wydanym w sprawie o sygn. akt VI GNc 585/18 referendarz sądowy Sądu Rejonowego w Gdyni uwzględnił żądanie pozwu w całości.

Pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zaskarżył powyższy nakaz zapłaty w części, tj. co do kwoty 1 376,79 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz co do kwoty 2 555 złotych zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany podniósł, że w dniu 10 maja 2017 roku zapłacił na rzecz uprawnionej osoby kwotę 1 376,79 złotych tytułem zapłaty części roszczenia opisanego w pozwie. Nadto, w dniu 21 czerwca 2018 roku pozwany zapłacił na rzecz powódki kwotę 8 647,54 złotych tytułem pozostałej do zapłaty części roszczenia głównego opisanego w pozwie oraz kwotę 787,76 złotych tytułem odsetek należnych od kwoty 8 647,54 złotych za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty. Pozwany podkreślił, że powódce nie przysługuje odszkodowanie w kwocie brutto wynikającej z faktury, z uwagi na to, że zgodnie z umową ubezpieczenia autocasco pojazdu – z tytułu uszkodzenia pojazdu przysługuje jej odszkodowanie w kwocie netto.

Pismem z data w nagłówku „dnia 08 sierpnia 2018 roku” (k. 49-51 akt) powódka A. W. cofnęła pozew w zakresie obejmującym żądanie zasądzenia należności głównej w kwocie 8 647,54 złotych i wniosła o zasądzenie kwoty 2 388,40 złotych tytułem należności głównej wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wedle norm przepisanych.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 listopada 2018 roku Sąd stwierdził, że nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym w dniu 25 maja 2018 roku w sprawie o sygn. akt VI GNc 585/18 jest prawomocny – z dniem 29 czerwca 2018 roku – w zakresie kwoty 9 659,15 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty.

Wobec zaś powyższego oraz wobec częściowego jedynie zaskarżenia nakazu zapłaty postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 listopada 2018 roku w oparciu o treść art. 332 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. Sąd uznał za niedopuszczalne i nieskuteczne cofnięcie pozwu dokonane przez powódkę pismem z datą w nagłówku „dnia 08 sierpnia 2018 roku” (jako że miało to miejsce już po uprawomocnieniu się w tym zakresie nakazu zapłaty)

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

A. W. była użytkownikiem pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...), dla którego to pojazdu finansujący zawarł z (...) spółką akcyjną z siedzibą w W. umowę autocasco potwierdzoną polisą – certyfikatem numer (...). Umowa została zawarta na okres od dnia 08 lutego 2016 roku do dnia 07 lutego 2017 roku. Strony umowy ustaliły sumę ubezpieczenia pojazdu na kwotę 138 845 złotych bez VAT, a odszkodowanie w wartości netto.

niesporne, a nadto: polisa – k. 39 akt

W dniu 19 września 2016 roku doszło do uszkodzenia pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...).

niesporne, a nadto: dokumentacja fotograficzna – w aktach szkody (bez numeru kart)

Decyzją z dnia 08 grudnia 2016 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. odmówił wypłaty odszkodowania wskazując, iż według opinii rzeczoznawcy sporządzonej po oględzinach miejsca zdarzenia ustalono, iż zgłaszane uszkodzenia pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) nie mają odzwierciedlenia we wskazanych przez kierującego okolicznościach. Decyzją z dnia 09 marca 2017 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. uchylił decyzję z dnia 08 grudnia 2016 roku i przyjmując odpowiedzialność z tytułu powstania szkody wskazał, że wypłata należnego odszkodowania nastąpi po przesłaniu faktur dokumentujących naprawę pojazdu

decyzja z dnia 08 grudnia 2016 roku – w aktach szkody (bez numeru kart), odwołanie – k. 11-14 akt, decyzja z dnia 09 marca 2017 roku – k. 15 akt

A. W. zleciła naprawę uszkodzonego pojazdu (...) spółce jawnej z siedzibą w O., który z tytułu wykonanej naprawy w dniu 14 marca 2017 wystawił fakturę numer (...) na kwotę 10 384,33 złotych netto (12 772,73 złotych brutto).

faktura – k. 17 akt

Decyzją z dnia 10 maja 2017 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przyznał odszkodowanie w kwocie 1 736,79 złotych.

W dniu 21 czerwca 2018 roku (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. przyznał i wypłacił odszkodowanie w kwocie 8 647,54 złotych oraz kwotę 787,76 złotych tytułem odsetek należnych od tej kwoty za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty.

(...) spółka akcyjna z siedzibą w W. tytułem odszkodowania wypłacił łącznie kwotę 10 384,33 złotych.

decyzja z dnia 10 maja 2017 roku – k. 18-19 akt, decyzja z dnia 21 czerwca 2018 roku – k. 37 akt, potwierdzenie realizacji przelewu wychodzącego – k. 38 akt

Sąd zważył, co następuje:

Stan faktyczny w niniejszej sprawie w zakresie, w jakim pozostawał bezsporny między stronami, Sąd ustalił na podstawie oświadczeń stron.

Sad uwzględnił także zgromadzone w sprawie dokumenty, w tym znajdujące się w aktach szkody, albowiem ich autentyczność i wiarygodność nie była przez strony kwestionowana, wobec czego Sąd również nie znalazł podstaw do podważenia ich wartości i mocy dowodowej.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 listopada 2018 roku Sąd oddalił wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z przesłuchania stron na okoliczność ustalenia stanu technicznego pojazdu przed i po zdarzeniu z dnia 19 września 2016 roku, albowiem okoliczność ta stała się niesporna wobec uregulowania przez pozwanego należności (w wartości netto) za naprawę wynikającej z faktury przestawionej przez powódkę.

Sąd oddalił również wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego wobec nieuiszczenia przez powódkę w wyznaczonym terminie zaliczki na poczet wynagrodzenia biegłego sądowego. Wskazać przy tym należy, że postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 listopada 2018 roku Sąd oddalił również złożony na rozprawie wniosek o przywrócenie terminu do uiszczenia przedmiotowej zaliczki mając na uwadze, że nie stanowi usprawiedliwienia (braku winy) w uchybieniu terminowi wyrażanie przez powódkę chęci zawarcia ugody wobec braku zgody strony przeciwnej na powyższe. Sąd zważył bowiem, że zarządzeniem z dnia 18 sierpnia 2018 roku Sąd zobowiązał pozwanego do ustosunkowania się do propozycji ugody sformułowanej przez powódkę – w terminie 7 dni, pod rygorem uznania, że pozwany nie wyraża na to zgody oraz jednocześnie w trybie art. 166 k.p.c. przedłużył powódce termin do uiszczenia zaliczki do dnia 14 września 2018 roku. Wskazać przy tym należy, że nie sposób zgodzić się z pełnomocnikiem powódki, że powódka pozostawała w błędnym, ale usprawiedliwionym przekonaniu, że Sąd po raz kolejny zobowiąże pozwanego do ustosunkowania się do propozycji ugody (i z tego powodu nie uiściła zaliczki), albowiem powódka nie otrzymała informacji o zobowiązaniu pozwanego do ustosunkowania się do propozycji ugody złożonej przez powódkę – propozycja ugody została przez nią bowiem bezpośrednio skierowana na adres pełnomocnika pozwanego, Sąd zaś zobowiązanie do ustosunkowania się doręcza jedynie stronie zobowiązanej, nadto nic nie stało na przeszkodzie, aby pełnomocnik powódki zapoznał się z aktami sprawy, w tym treścią zarządzenia z dnia 18 sierpnia 2018 roku osobiście albo poprzez dostęp do portalu informacyjnego tutejszego Sądu.

Niezależnie jednakże od powyższego wskazać należy, że wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z opinii biegłego sądowego i tak podlegałby oddaleniu jako bezprzedmiotowy. Wniosek ten bowiem został złożony przez powódkę na okoliczność zakresu uszkodzeń pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałych na skutek zdarzenia z dnia 19 września 2016 roku i ustalenia kosztów naprawy – okoliczności te wobec wypłacenia przez pozwanego całej kwoty odszkodowania w wartości netto stwierdzonej fakturą numer (...) stały się bowiem niesporne w sprawie.

W niniejszej sprawie powódka A. W. domagała się zasądzenia od pozwanego (...) spółki akcyjnej z siedzibą w W. kwoty 11 035,94 złotych wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty tytułem pozostałej części odszkodowania obejmującego zwrot kosztów naprawy pojazdu marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) uszkodzonego w wyniku zdarzeni z dnia 19 września 2016 roku, swoje roszczenie wywodząc z umowy dobrowolnego ubezpieczenia autocasco.

Pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. zaskarżył wydany w sprawie w dniu 25 maja 2018 roku nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym jedynie w części, tj. co do kwoty 1 376,79 złotych zasądzonej tytułem roszczenia głównego wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz co do kwoty 2 555 zasądzonej tytułem zwrotu kosztów procesu.

Pozwany zarzucił, że zapłacił powódce już kwotę 1 376,79 złotych i kwotę 8 647,54 złotych tytułem odszkodowania oraz kwotę 787,76 złotych tytułem należnych jej odsetek ustawowych za opóźnienie oraz wskazał, że powódce nie przysługuje roszczenie o zapłatę odszkodowania w kwocie brutto, gdyż jak wynika z umowy ubezpieczenia – powódce przysługuje odszkodowanie w kwocie netto.

Jak już wskazano w powyższej części uzasadnienia, postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 listopada 2018 roku Sąd stwierdził, że nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym w dniu 25 maja 2018 roku w sprawie o sygn. akt VI GNc 585/18 jest prawomocny – z dniem 29 czerwca 2018 roku – w zakresie kwoty 9 659,15 złotych (11 035,94 złotych – 1 379,76 złotych) wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od tej kwoty za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty.

Wobec zaś powyższego oraz wobec częściowego jedynie zaskarżenia nakazu zapłaty postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 26 listopada 2018 roku w oparciu o treść art. 332 k.p.c. w zw. z art. 203 k.p.c. Sąd uznał za niedopuszczalne i nieskuteczne cofnięcie pozwu dokonane przez powódkę pismem z datą w nagłówku „dnia 08 sierpnia 2018 roku” (jako że miało to miejsce już po uprawomocnieniu się w tym zakresie nakazu zapłaty) i skutkiem tego rozpoznał sprawę jedynie w zakresie zaskarżonym sprzeciwem od nakazu zapłaty – tj. co do kwoty 1 376,79 złotych zasądzonej tytułem roszczenia głównego wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty oraz co do kosztów procesu.

Mając powyższe na uwadze, przechodząc od merytorycznej oceny żądania pozwu wskazać należy, co następuje.

W ocenie Sądu powództwo (w zakresie zaskarżonej części) nie zasługiwało na uwzględnienie.

Zgodnie z treścią art. 805 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia zakład ubezpieczeń zobowiązuje się spełnić określone świadczenia w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, przy czym przy ubezpieczeniu majątkowym, a takim jest ubezpieczenie autocasco, sprowadza się to do zapłaty określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku. Jednocześnie nie ulega wątpliwości, iż strony dobrowolnego ubezpieczenia majątkowego mogą ustalić umownie sposób kalkulacji świadczenia odszkodowawczego, które – zgodnie z takimi ustaleniami – może nie pokrywać całości uszczerbku majątkowego ubezpieczonego.

Ostatecznie poza sporem pozostawało, że powódka A. W. zleciła naprawę uszkodzonego pojazdu (...) spółce jawnej z siedzibą w O., który z tytułu wykonanej naprawy w dniu 14 marca 2017 wystawił fakturę numer (...) na kwotę 10 384,33 złotych netto (12 772,73 złotych brutto). Niesporne było również, że pozwany uiścił powódce odszkodowanie w łącznej kwocie 10 834,33 złotych podnosząc, że zgodnie z umową przysługuje jej roszczenie w kwocie netto.

W konsekwencji powyższego spór sprowadzał się de facto do ustalenia, czy powódka zasadnie domaga się odszkodowania w kwocie brutto.

Zgodnie z umową ubezpieczenia łączącą pozwanego i finansującego (właściciela pojazdu) potwierdzoną polisą – certyfikatem numer (...) w przypadku ubezpieczenia autocasco suma ubezpieczenia pojazdu określona została w wartości nie uwzględniającej podatku VAT (a zatem netto).

Jednocześnie wskazać należy, że odpis sprzeciwu od nakazu zapłaty, w którym pozwany podniósł, że zgodnie z umową ubezpieczenia powódce przysługuje roszczenie w kwocie netto, Sąd doręczył powódce w dniu 25 lipca 2017 roku (k. 46 akt) zobowiązując do złożenia pisma przygotowawczego, w treści którego ustosunkuje się do twierdzeń zawartych w sprzeciwie od nakazu zapłaty oraz wskaże wszelkie zarzuty, twierdzenia i wnioski dowodowe, pod rygorem zwrotu pisma przygotowawczego oraz pominięcia zarzutów, twierdzeń i wniosków dowodowych zgłoszonych w późniejszym terminie. Mimo powyższego pełnomocnik powódki w odpowiedzi na to zobowiązanie złożył pismo z datą w nagłówku „dnia 08 sierpnia 2018 roku” (k. 49-51 akt) zawierające jedynie oświadczenie o częściowym cofnięciu pozwu (w związku z dokonaną w toku procesu częściową zapłatą) oraz propozycję ugody. W żaden jednakże sposób powódka reprezentowana przez zawodowego pełnomocnika nie odniosła się natomiast do zarzutu pozwanego co do nieprzysługiwania jej roszczenia w kwocie brutto i konieczności ustalenia wysokości odszkodowania w kwocie netto, zgodnie z zawartą umową W tej sytuacji, kiedy to powódka w żaden sposób nie odniosła się do treści tego zarzutu, opierając się na dyspozycji art. 230 k.p.c., okoliczności te Sąd uznał za przyznane. Na marginesie jedynie wskazać należy, że przy dobrowolnym ubezpieczeniu majątkowym autocasco o zakresie odszkodowania rozstrzyga zawarta umowa, bez znaczenia zaś pozostaje, czy powódka jest uprawniona do odliczania podatku VAT (i w jakiej wysokości, czy też nie (powyższe ma znaczenie jedynie dla zakresu odpowiedzialności odszkodowawczej w przypadku likwidowania szkody z ubezpieczenia OC sprawcy).

W konsekwencji powyższego Sąd uznał, że zgodnie z umową ubezpieczenia autocasco powódce A. W. przysługuje odszkodowanie w związku ze szkodą w pojeździe marki M. (...) o numerze rejestracyjnym (...) powstałą na skutek zdarzenia z dnia 19 września 2016 roku w wysokości netto wynikającej z faktury dokumentującej naprawę tego pojazdu, tj. w kwocie 10 834,33 złotych (zakres uszkodzeń oraz wysokość kosztów naprawy (cen części, cen robocizny) wskazanych na tej fakturze nie były przez pozwanego kwestionowane). Jednocześnie pozwany (...) spółka akcyjna z siedzibą w W. tytułem odszkodowania wypłacił powódce łącznie 10 384,33 złotych (decyzją z dnia 10 maja 2017 roku w kwocie 1 736,79 złotych i decyzją z dnia 21 czerwca 2018 roku w kwocie 8 647,54 złotych), a także kwotę 787,76 złotych tytułem odsetek należnych od kwoty 8 647,54 złotych za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty, co oznacza, że żądanie powódki w pozostałym zakresie, w tym w części zaskarżonej nakazem zapłaty przez pozwanego, nie było zasadne.

Mając na względzie powyższe, Sąd na podstawie art. 805 k.c. w zw. z art. 230 k.p.c. Sąd oddalił powództwo co do żądania kwoty 1 376,79 złotych wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie od tej kwoty liczonymi za okres od dnia 09 marca 2017 roku do dnia zapłaty.

O kosztach procesu Sąd orzekł zgodnie z zasadą stosunkowego ich rozdzielenia określoną w art. 100 k.p.c. w zw. z art. 108 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2018 roku, poz. 265) oraz w zw. z § 2 pkt 5 w zw. z § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie (tekst jednolity: Dz. U. z 2015 roku, poz. 1800 ze zmianami).

W niniejszej sprawie powódka wygrała sprawę w 87,52%, tj. w zakresie, w jakim nakaz zapłaty uprawomocnił się (co do kwoty 9 659,15 złotych), a pozwany w 12,48%, tj. w zakresie, w jakim powództwo zostało oddalone. Koszty poniesione przez powódkę wyniosły 4 169 złotych (opłata sądowa od pozwu – 552 złotych, koszty zastępstwa procesowego – 3 600 złotych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych). Koszty poniesione przez pozwanego wyniosły 3 617 złotych (koszty zastępstwa procesowego – 3 600 złotych i opłata skarbowa od pełnomocnictwa – 17 złotych). Powódce zatem należy się zwrot kosztów procesu w kwocie 3 648,71 złotych (87,52% z kwoty 4 169 złotych), zaś pozwanemu w kwocie 451,40 złotych (12,48% z kwoty 3 617 złotych). Po skompensowaniu obu tych kwot, pozwany winien zwrócić powódce kwotę 3 197,31 złotych, którą Sąd zasądził na jej rzecz w punkcie drugim wyroku.

ZARZĄDZENIE

1.  (...)

2.  (...)

3.  (...)

4.  (...)

SSR Justyna Supińska

Gdynia, dnia 14 grudnia 2018 roku