Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 listopada 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Szczecinie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2012 r. na rozprawie w Szczecinie

sprawy z powództwa A. K.

przeciwko Wspólnocie Mieszkaniowej nieruchomości przy ul. (...) w K.

o uchylenie uchwały

na skutek apelacji pozwanej

od wyroku Sądu Okręgowego w Koszalinie

z dnia 4 lipca 2012 r., sygn. akt I C 129/12

oddala apelację

M. Gawinek D. Rystał W. B.-M.

I ACa 621/12

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 4 lipca 2012 roku Sąd Okręgowy w Koszalinie uchylił uchwałę nr (...) podjętą w dniu 27 lutego 2012 r. przez właścicieli stanowiących pozwaną Wspólnotę oraz orzekł o kosztach postępowania.

Swoje orzeczenie Sąd ten wydał w oparciu o następujące ustalenia i wywody:

Właściciele lokali mieszkalnych zlokalizowanych w budynkach przy ulicy (...) w K. tworzą wspólnotę mieszkaniową. Powód A. K. jest właścicielem lokalu nr (...) w budynku numer (...) Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) w K..

Pismem datowanym na 9 lutego 2012 roku, działający z upoważnienia Zarządu, zarządca nieruchomości poinformował właścicieli o zwołaniu zebrania Wspólnoty w dniu 27 lutego 2012 roku. W załączonym, przewidywanym porządku zebrania wymieniono między innymi podjęcie uchwały w sprawie planu remontów na 2012 rok.

Zebranie odbyło się w siedzibie zarządcy. Uczestniczyli w nim właściciele dysponujący większością udziałów. W toku zebrania podjęto szereg uchwał, w tym między innymi w sprawie zatwierdzenia sprawozdania finansowego z działalności Wspólnoty Mieszkaniowej za 2011 rok. W sprawozdaniu ujęte zostały miedzy innymi wydatki z funduszu remontowego na sumę 18.668,37 zł, stanowiące koszt docieplenia stropu piwnic.

W zestawieniu realizacji planu gospodarczego za 2011 rok ujęto jako plan wydatki na remonty z funduszu remontowego: 21.000zł. przeznaczone na wymianę instalacji elektrycznej w piwnicach oraz 20.000zł. wydatkowane na ocieplenie stropu piwnic. Zrealizowane zostały wydatki na sumę 11.299,20 zł. za wymianę instalacji elektrycznej w piwnicach.

Podjęta została również uchwała w przedmiocie zatwierdzenia rocznego planu finansowo - gospodarczego na rok 2012. W planie gospodarczym zarządu nieruchomością wspólną przy ulicy (...) w K. na 2012 roku, w części dotyczącej funduszu remontowego, nie przewidziano finansowania remontów ze zgromadzonych środków.

Na podstawie uchwały (...) w sprawie ustalenia planu remontów na 2012 rok przyjęto natomiast roczny plan remontów w zakresie izolacji ściany fundamentowej klatek od 6 do 8 oraz remontu klatki schodowej nr 10 z wymianą instalacji elektrycznej. W § 2 uchwały postanowiono, że koszty remontów zostaną pokryte z funduszu remontowego Wspólnoty Mieszkaniowej w miarę posiadanych środków.

W głosowaniu nad uchwałą wzięli udział właściciele lokali dysponujący udziałem w nieruchomości wspólnej w łącznej wysokości 63,972 %. Za przyjęciem uchwały opowiedzieli się właściciele dysponujący udziałem 61,897%. Powód, którego udział wynosi 2,073% wstrzymał się od głosu.

Na podstawie uchwały nr (...) z 20 października 2010 roku w sprawie wymiany instalacji elektrycznej w piwnicach Wspólnota Mieszkaniowa wyraziła zgodę na wymianę instalacji elektrycznej w piwnicach w zakresie wewnętrznej linii zasilającej trzech klatek (nr 6,8 i 10) poprowadzonej głównym korytarzem piwnicznym, na odcinku od zabezpieczenia głównego do parteru wymienionych klatek schodowych, bez wymiany zabezpieczeń i tablic oraz instalacji oświetleniowej piwnic (230V) z wykonaniem w każdym boksie piwnicznym punktu świetlnego i włącznika światła. W uchwale przewidziano koszty wymiany instalacji na sumę brutto 21.000zł. oraz to, że pokryte one zostaną z funduszu remontowego Wspólnoty.

W przypadku podjęcia przez pozwaną Wspólnotę uchwał dotyczących szeroko pojętych prac budowlanych i instalacyjnych, trafiają one do pracownika zarządcy nieruchomości - M. M. (2), który jest tam inspektorem do spraw technicznych. Zajmuje się on przygotowaniem spraw technicznych i organizacyjnych tj. zamówieniem kosztorysu, przygotowania specyfikacji do konkursu czy przetargu, poszukiwaniem wykonawców, zbieraniem ofert i pomocą w analizie pozyskanych ofert.

Jeżeli nie było uchwały obligującej do realizacji, a była jedynie uchwała intencyjna, wówczas organizowany jest przetarg na roboty, wstępnie wybierany jest wykonawca. Wówczas zarząd Wspólnoty organizuje zebranie na którym przedstawia, co i za ile może być wykonane i Wspólnota podejmuje decyzję, czy przystąpić do realizacji prac. Jeżeli prace zostaną zlecone, w trakcie ich realizacji ustala się z wykonawcą robót, co ma ewentualnie zrobić lub zaniechać.

Odnośnie uchwały nr (...) M. M. (2) zamawiał kosztorys na wykonanie wymiany wewnętrznej linii zasilającej (WZL), jak również szacował ewentualne koszty remontu po tej wymianie w klatce nr 10. Kosztorys inwestorski na wymianę WZL wykonany został przez uprawnionego kosztorysanta i opiewał na sumę 10.000zł. Wykonanie remontu klatki nr 10 M. M. (2) szacował na podstawie już wykonanych robót, w innych budynkach, na sumę około 10.000zł.

W ocenie Sądu Okręgowego powództwo zasługiwało na uwzględnienie. Sąd ten wskazał, iż zgodnie z treścią art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali, właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy.

Powód A. K., wniósł przeciwko uchwale Wspólnoty Mieszkaniowej przy ulicy (...) nr (...) z 27 lutego 2012 roku, zarzuty merytoryczne. Twierdził, że zaskarżona uchwała jest nieprecyzyjna, nie określa zakresu robót i ich kosztów a nadto dotyczy prac, których przeprowadzenie nie jest konieczne, przez co w jego ocenie, wykonanie uchwały jest sprzeczne z interesem Wspólnoty, narusza zasady prawidłowego zarządzania funduszami.

Ustawa o własności lokali chroni nie tylko partykularne interesy członków wspólnoty, ale i dobro wspólne. Powołany już wyżej art. 25 ustawy o własności lokali, daje każdemu właścicielowi lokalu prawo zaskarżenia do sądu uchwały podjętej również z jego udziałem, jeżeli jest niezgodna z przepisami prawa, umową, narusza zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy.

Wytoczenie powództwa przewidzianego w art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali służy szeroko rozumianemu zachowaniu wspólnego prawa, zmierza bowiem do uchylenia uchwały podjętej z naruszeniem prawa lub umowy o ustanowieniu odrębnej własności lokali względnie umowy określającej sposób zarządu (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14 lipca 2005 roku, III CZP 43/05, OSNC 2006/6/98).

Powołany przepis wyróżnia zatem cztery przesłanki zaskarżenia uchwał właścicieli lokali: niezgodność z przepisami prawa, niezgodność z umową właścicieli lokali, naruszenie przez uchwałę zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną naruszenie przez uchwałę interesów właściciela lokalu w inny sposób.

Każdą z wymienionych przesłanek można traktować jako samodzielną podstawę zaskarżenia.

Niezgodność z przepisami prawa oznacza przede wszystkim sprzeczność z przepisami ustawy o własności lokali oraz kodeksu cywilnego w zakresie w jakim ma on zastosowanie do odrębnej własności lokali, jak również niezgodność z przepisami prawa bezwzględnie obowiązującymi.

Niezgodność z umową właścicieli lokali oznacza sprzeczność z umową określającą sposób zarządu nieruchomością wspólną (art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali).

Z kolei zgodnie z poglądem wyrażonym w doktrynie, jako uchwałę naruszającą interes właściciela lokalu można traktować uchwałę mającą na celu pokrzywdzenie członka wspólnoty, tj. uchwałę prowadzącą do uzyskania przez określonych członków lub grupę członków korzyści kosztem innego członka lub członków.

Sąd badając zasadność podjętej uchwały powinien nadto wziąć pod uwagę jej celowość, rzetelność i gospodarność (R. Strzelczyk, A. Turlej, Własność lokali. Komentarz, Warszawa 2007, s. 443).

Dokonując merytorycznej oceny zgłoszonego przez powoda roszczenia Sąd Okręgowy uznał za uzasadnione zarzuty wobec uchwały, jakie zostały podniesione przez A. K. i które w istocie musiały skutkować uchyleniem uchwały nr (...).

W ocenie tego Sądu realizacja uchwały w przyjętym kształcie jest sprzeczna z interesem właścicieli. Negatywnie ocenić należy przede wszystkim jej intencyjny charakter, który wpływa przede wszystkim na ocenę celowości podjęcia takiej uchwały. Zdaniem Sądu I instancji, nie mają racji bytu uchwały, które w sposób tak ogólny określają przedmiot realizacji. Nie pozwalają one bowiem dokonać oceny zasadności podjęcia uchwały, przez co uznać je należy za nierzetelne i sprzeczne z zasadą gospodarności. Odnosząc się wprost do zaskarżonej uchwały nr (...) nie sposób ustalić na podstawie jej treści, czy wykonanie „izolacji ściany fundamentowej” oraz „remontu klatki schodowej nr 10 z wymianą instalacji elektrycznej” znajduje uzasadnienie w bieżących potrzebach Wspólnoty. Uchwała zawierająca tak niedoprecyzowane określenia – zdaniem Sądu meriti - nie daje również możliwości oceny rzeczywistego zakresu robót i ich kosztów. Jako nieprawidłową należy ocenić natomiast praktykę niejako następczego uściślania uchwały poprzez sporządzanie kosztorysów i dopiero na etapie realizacji inwestycji decydowanie o zakresie wykonywanych prac. Wadliwe jest również ustalenie, że koszty przewidzianych w uchwale remontów zostaną pokryte z funduszu remontowego Wspólnoty Mieszkaniowej w miarę posiadanych środków. Powstaje w ten sposób niepewność, co do wysokości środków z funduszu remontowego, które mają być na ten cel przeznaczone. Co więcej w przyjętym na rok 2012 r. planie gospodarczym pozwanej Wspólnoty, w ogóle nie przewiduje się wydatków na remonty z funduszu remontowego. Podkreślenia wymaga, że czynności przekraczające zwykły zarząd nieruchomością wspólną wymagają zasadniczo zgody większość współwłaścicieli, wyrażonej w formie uchwały. Zważywszy zatem na rangę zagadnień będących przedmiotem uchwał, nie sposób zaaprobować, aby ich treść była intencyjna i ogólnikowa. Znalazło to potwierdzenie również w orzecznictwie, gdzie Sąd Apelacyjny w Krakowie w wyroku z dnia 27 października 2011 r. wyraził pogląd, że naruszenie interesu członków wspólnoty mieszkaniowej może wynikać z nadmiernej ogólności treści uchwały, uniemożliwiające ścisłe ustalenie rzeczywistej woli (intencji) podejmujących ją właściciel (I ACa 950/2011. LexPolonica nr 3034833).

Ustalając okoliczności faktyczne, jakie miały miejsce w niniejszej sprawie, Sąd Okręgowy oparł się na dokumentach załączonych przez strony do akt, uznając je za wiarygodne. Żadna ze stron nie zakwestionowała ich wiarygodności, jak również Sąd ten nie miał wątpliwości co do ich prawdziwości. Sąd I instancji uznał także, że zeznania świadka M. M. (2) zasługują na wiarę, w zakresie opisywanych przez niego faktów dotyczących podejmowania zaskarżonej uchwały, jej znaczenia i rozumienia. Sąd dokonał jedynie innej oceny skutków zaskarżonej uchwały.

Mając powyższe na uwadze i konfrontując je ze stanowiskiem strony powodowej Sąd ten zważył, że istotnie zaskarżona uchwała prowadzi do naruszenia zasad prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną.

W kontekście powyższych rozważań Sąd Okręgowy odmówił wiarygodności stanowisku strony pozwanej, albowiem pozostawało one w sprzeczności z wynikiem przeprowadzonego postępowania dowodowego.

Tym samym Sąd I instancji uchylił uchwałę nr (...) podjętą w dniu 27 lutego 2012 r. przez właścicieli stanowiących pozwaną Wspólnotę.

O kosztach procesu Sąd ten orzekł zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik postępowania wyrażoną w treści art.98 k.p.c.

Z powyższym orzeczeniem nie zgodziła się pozwana Wspólnota, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 25 § 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i orzeczenie o uchyleniu uchwały nr (...) z dnia 27 lutego 2012 r. pomimo braku ku temu przesłanek wskazanych w niniejszym artykule;

oraz naruszenie przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i orzeczenie o uchyleniu uchwały nr (...) z dnia 27 lutego 2012 r.

Mając na uwadze powyższe apelująca wniosła ozmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpatrzenia.

Ponadto wniosła o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwana wskazała, że nie sposób podzielić twierdzeń powoda, iż porządek zebrania nie przewidywał podjęcia żadnej uchwały dotyczącej wydatków w 2012 r. z funduszu remontowego, skoro w zawiadomieniu o zebraniu, datowanym na dzień 9 lutego 2012 r., które zostało przez powoda załączone do pozwu, w planie zebrania pod poz. 9 wskazane jest podjęcie uchwały w sprawie planu remontów na rok 2012.

Pozwana podniosła również, iż powyższe nie zostało wzięte pod uwagę przez Sąd I instancji, który nie odniósł się do powyższego zarzutu w rozważaniach zawartych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku.

Apelująca wskazała, że powód w pozwie opierał się na twierdzeniach, iż wskazane w przedmiotowej uchwale prace nie były pracami koniecznymi, jednakże - w ocenie pozwanej -twierdzenia te są oparte jedynie na subiektywnej ocenie powoda.

Ponadto pozwana podkreśliła, iż powód w swoich rozważaniach odniósł się także do innych robót, które nie są objęte zakresem zaskarżonej uchwały.

Zgodnie z treścią art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub z umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Zdaniem apelującej, w pozwie powód przytoczył jedynie okoliczności faktyczne oraz swoją ocenę odnośnie prac remontowych wskazanych w zaskarżonej uchwale, które nie stanowią przesłanek zaskarżenia uchwały wymienionych w powyższym art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali.

Co więcej strona pozwana podniosła, że powód w pozwie nie wskazał żadnego przepisu prawa, z którym uchwała byłaby niezgodna, nie wskazał w jaki sposób zaskarżona uchwała naruszała by zasady prawidłowego zarządzania ani też nie wykazał jaki interes powoda przedmiotowa uchwała naruszyła.

Ponadto – zdaniem skarżącej - podkreślenia wymaga fakt, że zarzuty powoda sprowadzają się do oceny prac zarządu pozwanej wspólnoty oraz wskazania prac wykonanych w latach ubiegłych.

Pomimo powyższego Sąd I instancji stwierdził, iż powództwo zasługuje na uwzględnienie. W ocenie apelującej, rozważania Sądu I instancji sprowadziły się do wymienienia przesłanek wskazanych w art. 25 ust. 1 ustawy o własności lokali i do oceny uchwały pod względem jej intencyjności oraz celowości.

Sąd I instancji wskazał, że zaskarżona uchwała nie daje możliwości oceny rzeczywistego zakresu robót oraz kosztów i wskazuje, iż nieprawidłowa jest praktyka następczego uściślania uchwały poprzez sporządzanie kosztorysów i na etapie inwestycji decydowanie o zakresie wykonanych prac. Jednakże – w ocenie apelujacej - Sąd I instancji nie wykazał w treści uzasadnienia na czym ta rzekoma nieprawidłowość polega, tym bardziej, że w swoich zeznaniach świadek M. M. (2), który jest inspektorem do spraw technicznych, wskazał wyraźnie, iż po wstępnym wyborze wykonawcy organizowane jest spotkanie, na którym przedstawiane są koszty związane z realizacją określonej inwestycji i to wspólnota podejmuje decyzję w zakresie realizacji prac.

Apelująca podkreśliła, że zaskarżona uchwała dotyczy planu remontów, które wspólnota może wykonać w roku 2012, zatem przedmiotowa uchwała nie jest uchwałą kompetencyjną. Słowo plan, zgodnie z twierdzeniami zawartymi w słowniku język polskiego PWN, oznacza: „to co się zamierza zrobić” bądź „szkic, układ czegoś”.

Tak więc w oparciu o powyższe definicje – w ocenie pozwanej - trudno zgodzić się ze stanowiskiem, iż tak zatytułowana uchwała powinna szczegółowo określać zakres jak i koszt poszczególnych robót.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja pozwanej okazała się niezasadna i jako taka nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Odwoławczego, ustalenia i ocena stanu faktycznego zawarta w orzeczeniu Sądu I instancji, obejmujące dokonaną przez ten Sąd wykładnię zastosowanych przepisów prawa okazała się właściwa i nie budzi zastrzeżeń. Sąd Apelacyjny w pełni akceptuje stanowisko Sądu I instancji i przyjmuje je za własne, czyniąc je integralną częścią poniższych rozważań.

W apelacji pozwana podniosła zarzut naruszenia przez Sąd meriti art. 25 § 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i orzeczenie o uchyleniu uchwały nr (...) z dnia 27 lutego 2012 r. pomimo braku ku temu przesłanek wskazanych w tym artykule.

Według art. 25 ust. 1 u.w.l., każdemu z właścicieli lokali przysługuje prawo zaskarżania do sądu uchwał podjętych przez właścicieli lokali. W myśl tego przepisu właściciel lokalu może zaskarżyć uchwałę do sądu z powodu jej niezgodności z przepisami prawa lub umową właścicieli lokali albo jeśli narusza ona zasady prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną lub w inny sposób narusza jego interesy. Wynika z tego, że istnieją cztery samodzielne podstawy zaskarżenia uchwały wspólnoty do sądu.

Zatem uchwała zgodna z przepisami prawa i umową właścicieli lokali oraz zgodna z zasadami prawidłowego zarządzania nieruchomością wspólną może być zaskarżona do sądu z powodu innego sposobu naruszenia interesów właściciela lokalu. Upoważnia to sąd do oceny merytorycznej treści zaskarżonej uchwały i ostatecznych skutków jej wykonania dla zainteresowanych stron. Z takim przypadkiem mamy do czynienia w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy przyjął bowiem w zaskarżonym orzeczeniu, iż realizacja uchwały nr (...) z dnia 27 lutego 2012 r. w przyjętym przez powodową Wspólnotę kształcie, jest sprzeczna z interesem właścicieli. Z treści tej uchwały wynika, iż Wspólnota Mieszkaniowa Nieruchomości przy ul. (...) przyjęła roczny plan remontów na rok 2012 w zakresie izolacji ściany fundamentowej (klatek) od 6 do 8 oraz w zakresie remontu klatki schodowej nr 10 z wymianą instalacji elektrycznej. W § 2 uchwały postanowiono, że koszty remontów zostaną pokryte z funduszu remontowego Wspólnoty Mieszkaniowej w miarę posiadanych środków.

Negatywnie Sąd I instancji ocenił przede wszystkim intencyjny charakter przedmiotowej uchwały, który wpływa przede wszystkim na ocenę celowości podjęcia takiej uchwały. Zdaniem Sądu I instancji, nie mają racji bytu uchwały, które w sposób tak ogólny określają przedmiot realizacji. Nie pozwalają one bowiem dokonać oceny zasadności podjęcia uchwały, przez co uznać je należy za nierzetelne i sprzeczne z zasadą gospodarności.

Sąd Apelacyjny po dokonaniu analizy akt sprawy w całości podziela to stanowisko Sądu meriti. Wbrew zarzutom apelacji Sąd ten w sposób bardzo obszerny wyjaśnił, na czym polega naruszenie interesu właścicieli w przypadku podejmowania uchwał o charakterze intencyjnym, ogólnym, bez wskazania chociażby kalkulacji kosztów przewidzianych prac remontowych.

Nie można bowiem – zdaniem Sądu Odwoławczego – za takie wskazanie uznać postanowienia uchwały, iż “koszty remontów zostaną pokryte z funduszu remontowego Wspólnoty Mieszkaniowej w miarę posiadanych środków”.

Pozwana w apelacji podniosła, iż z zeznań przesłuchanego przez Sąd I instancji świadka M. M. (2), który jest inspektorem do spraw technicznych, wynika, iż po wstępnym wyborze wykonawcy uchwalonych prac remontowych, organizowane jest spotkanie, na którym przedstawiane są koszty związane z realizacją określonej inwestycji i to wspólnota podejmuje decyzję w zakresie realizacji prac.

W ocenie Sądu II insytancji, taki tryb niejako następczego uściślania uchwały poprzez sporządzanie kosztorysów i dopiero na etapie realizacji inwestycji decydowanie o zakresie wykonywanych prac – Sąd I instancji słusznie uznał za nieprawidłowy. W niniejszej sprawie ponadto – co już było podkreślane – wadliwe przy tym było również ustalenie, że koszty przewidzianych w uchwale remontów zostaną pokryte z funduszu remontowego Wspólnoty Mieszkaniowej w miarę posiadanych środków. Prawidłowo Sąd Okręgowy ocenił, iż powstała w ten sposób niepewność, co do wysokości środków z funduszu remontowego, które miały przeznaczone na planowane prace remontowe. Przy uwzględnieniu okoliczności, że w przyjętym na rok 2012 r. planie gospodarczym pozwanej Wspólnoty, w ogóle nie przewidziano wydatków na remonty z funduszu remontowego, nie sposób odmówić słuszności stanowiska Sądu I instancji, iż podjęta przez pozwaną Wspólnotę uchwała nr (...) z dnia 27 lutego 2012 r. - naruszała interes jej członków.

Powód w niniejszym postępowaniu kwestionował także konieczność remontu jedynie klatki schodowej nr 10 z wymianą instalacji elektrycznej w tej klatce, tym bardziej, że na podstawie wcześniejszej uchwały nr (...) z 20 października 2010 roku w sprawie wymiany instalacji elektrycznej w piwnicach, Wspólnota Mieszkaniowa wyraziła już zgodę na wymianę instalacji elektrycznej w piwnicach w zakresie wewnętrznej linii zasilającej trzech klatek (nr 6,8 i 10). Także na podstawie wcześniej podjetych uchwał były już poczynione w 2011 roku wydatki na ocieplenie stropu piwnic w klatkach należących do Wspólnoty, stąd powód za niezasadne uznał konieczność przeprowadzenia prac w zakresie izolacji ściany fundamentowej klatek od 6 do 10.

Apelująca odnośnie tej kwestii zgłosiła zarzut, iż powód w swoich rozważaniach odniósł się do innych robót, które nie są objęte zakresem zaskarżonej uchwały. Przy takiej argumentacji pozwanej, przy uwzględnieniu okoliczności, iż pozwana w toku niniejszego postępowania nie podała, dlaczego zasadne jest przeprowadzenie prac w zakresie wskazanym w zaskarżonej uchwale, trudno – w ocenie Sądu II instancji – nie zgodzić się ze stanowiskiem powoda, iż wskazane w przedmiotowej uchwale prace nie były pracami koniecznymi.

W ocenie Sądu Apelacyjnego na podkreślenie zasługuje także okoliczność, iż pozwana podnosząc w apelacji, że zaskarżona uchwała nie jest uchwałą kompetencyjną, a zatem trudno zgodzić się ze stanowiskiem, iż powinna ona szczegółowo określać zakres jak i koszt poszczególnych robót – niejako sama potwierdziła prawidłowość ustalenia dokonanego przez Sąd I instancji o intencyjnym charakterze tejże uchwały. W tym kontekście stanowisko pozwanej, iż podejmowanie uchwał o takim charakterze jest zgodne z regulacją zawartą w art. 25 ust. 1 u.w.l., należało uznać za nieuprawnione.

W apelacji podniesiony został także zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 233 § 1 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, przy czy skarżąca nie wskazała, konkretnie na czym to niewłaściwe zastosowanie miałoby polegać.

Stąd Sąd Apelacyjny, odnosząc się do tego zarzutu, pragnie jedynie wskazać, iż nie sposób uznać, że zakreślony przez ustawodawcę zakres oceny dowodów, dający sądowi orzekającemu możliwość swobodnej oceny, w przedmiotowej sprawie miałby przybrać postać oceny dowolnej. Zgodnie bowiem z art. 233 k.p.c., sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału.

W doktrynie i orzecznictwie przyjęte jest, że ramy swobodnej oceny dowodów muszą być zakreślone wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego, regułami logicznego myślenia oraz pewnego poziomu świadomości prawnej, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc ich moc oraz wiarygodność odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 19 czerwca 2008 r. (sygn. akt I ACa 180/08, LEX nr 468598), jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Dla skuteczności zarzutu naruszenia powyższego przepisu nie wystarcza zatem stwierdzenie o wadliwości dokonanych ustaleń faktycznych. Konieczne jest tu wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie sądu w tym zakresie.

W szczególności skarżąca – w ocenie Sądu Odwoławczego - powinna wskazać, jakie kryteria oceny naruszył sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłuszne im je przyznając.

Podkreślić przy tym należy, że sąd orzekający w niniejszej sprawie w sposób wyczerpujący uzasadnił, dlaczego zaskarżona uchwała naruszała interes właściciceli w rozumieniu art. 25 ust. 1 u.w.l., co – zdaniem Sądu Apelacyjnego - znajdowało pełne pokrycie w zebranym materiale dowodowym. Stąd też zarzut naruszenia art. 233 kpc należało oddalić jako chybiony.

Mając powyższe rozważania na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.

SSA M. Gawinek SSA D. Rystał SSO (del.) W. Buczek-Markowska